دو روز حقارت بار در نیویورک
فـرهاد مهدوی
احمدی نژاد گویی باورش شده که با دروغ گویی، لودگی، مسخرگی، مزه پرانی های خنک، و طرح پرسش به جای جواب دادن، می تواند رژیم را از زیر ضرب فشارهای خارجی و بین المللی در ببرد. رئیس جمهور دروغ پرداز، پیش از این بارها این شگرد لو رفته را در سفرهای خارجی به کار گرفته بود، اما این بار در جریان مسافرت به نیویورک و به اصطلاح سخنرانی اش در سازمان ملل، به یمن جنبش اعتراضی داخل کشور، وضع و حالش بقدری خراب و افتضاح بود که همه ی بی مزگی ها و لوس بازی هایی که در آورد به ضد خودش تبدیل شد و بیش از پیش بی آبرو و منزوی گردید. به موجب برخی گزارشات یکی از افراد مرتبط با دفتر نمایندگی رژیم در نیویورک گفته است که "در سی سال گذشته هیچ گاه یک رییس دولت از ایران، با چنین انزوا و تحقیری مواجه نشده بود." همین انزوا و تحقیر، احمدی نژاد را درطول سفرش، سخت عصبی ساخت، تا جایی که وقتی خبرهای تجمعات مخالفین را به وی می دهند، با عصبانیت می گوید که "نمی خواهد چیزی دراین مورد بداند ."
البته تنها احمدی نژاد عصبی و عصبانی نبود بلکه سایر همراهان او نیز در رویارویی با موج اعتراضات نیرومند و رسوا کننده ی هموطنان ایرانی، بویژه در نیویورک، کنترل عصبی خود را از دست داده بودند. یکی از اوباشان همراه احمدی نژاد در برابر شعارهای کوبنده ی تظاهر کنندگان که احمدی نژاد را "دروغگو" و "قاتل" می نامیدند، دست خود را بالا گرفت و انگشت میانی اش را به نشانه ی ناسزا و اهانتی رکیک، رو به جمعیت نشان داد و یکی از زشت ترین و زننده ترین رفتارهای ممکن را از خود بروز داد.
رئیس جمهور ارتجاع، کاروان سیاسی بزرگی که بیش از یکصد نفر را شامل می شد، به دنبال خود به نیویورک برده بود اما با بی اعتنایی حقارت بار هیات نمایندگی سایر کشورها مواجه شد. این سر و صداها و فضا سازی ها گویی دیگر خریداری ندارد. پیش از این نیز تلاش نمایندگی رژیم در سازمان ملل برای برگزاری جلسات حاشیه ای احمدی نژاد با دیگر رهبران جهان بی نتیجه مانده بود، به نحوی که وی در جلسه ای، خزایی سفیر رژیم در سازمان ملل و متکی وزیر خارجه را به باد حمله گرفت."
احمدی نژاد در چنین شرایطی از انزوا و طرد شدگی، در مجمع عمومی ملل متحد حاضر شد. به هنگام سخنرانی او بیش از 70 در صد صندلی های سالن خالی بود. در واقع احمدی نژاد برای دیوارهای خاموش و صندلی های خالی خطابه خواند، تا توانست هذیان گفت و موضوعات مسخره ی همیشگی خود را در زمینه هولوکاست، و مساله افغانستان و رابطه ایران و آمریکا مطرح کرد. در طول ۳۵ دقیقه سخنرانی احمدی نژاد، از تعداد ۱۹۲ کشور شرکت کننده، تنها ۴۳ کشور حضور داشتند و تعدادی از نمایندگان کشورهای حاضر نیز در خلال سخنرانی او به نشانه اعتراض سالن را ترک کردند. حتی نماینده ی لبنان نیز حاضر نشد در جلسه بماند و لاطائلات احمدی نژاد را تحمل کند.
سایت جهان، در توجیه بی آبرویی جهانی احمدی نژاد، ایزولاسیون او در مجمع عمومی را با دجال گری به گردن قذافی انداخت و نوشت: "خالی بودن صندلی حاضرین در نشست عمومی سازمان ملل در هنگام سخنرانی رئیس جمهور ایران بر خلاف موج سازی دشمنان، دلیلی به غیر از اعتراض به ایران داشت... و با پیگیری های به عمل آمده مشخص شد که معمر قذافی دلیل اصلی خالی بودن صندلی های سازمان ملل بوده است . .. زیرا قذافی به جای 15 دقیقه، نزدیک به 95 دقیقه صحبت کرد، [و] باعث بی هوش شدن مترجم خود شد." علیخانی نماینده ی مجلس رژیم نیز گفت: به نظر من سفر احمدی‌نژاد به نیویورک نه تنها دستاوردی نداشت بلکه توهین به ملت و نظام جمهوری اسلامی هم بود."
دربیرون جلسه فضای سنگینی حکمفرما بود. ایرانیان تظاهر کننده با شعارهای "دروغگو، دروغگو، دروغگو" ، "قاتل بیا بیرون، قاتل بیا بیرون " و "مرگ بر دیکتاتور" او را مورد حمله قرار دادند. احمدی نژاد پس از پایان سخنرانی، به سرعت راهی هتل محل اقامت اش شد، و به دلیل این که از ساعت ها قبل گروهی از ایرانیان آزاده در جلوی درب هتل تجمع کرده و در محکومیت رفتار رژیم پس از انتخابات شعار می دادند، ناگزیر شد با تدابیر ویژه ای به صورت پنهانی و از درب پارکینگ به هتل خود برود. در حالی که سایر رهبران حاضر در اجلاس با تشریفات خاصی از درب اصلی هتل وارد محل اقامت خود می شدند.
احمدی نژاد در روز دوم سفر به نیویورک (چهارشنبه اول مهر) جلسه ای با برخی داشجویان ایرانی و آمریکایی در هتل اینترکنتیننتال ترتیب داد. از این جلسه که خصوصی بود و هیچ خبرنگاری جز صدا و سیمای رژیم در آن حضور نداشت، تلویزیون کانال 10 اسرائیل توانست به طور مخفیانه سه ساعت فیلم تهیه کند. در اواسط جلسه یک دانشجوی ایرانی برخاست و به زبان انگلیسی دروغگویی احمدی نژاد را به رخ اش کشید و ضمن اعتراض به او گفت اگر مثل همیشه در جواب سوال هایش دروغ تحویل نمی دهد، می خواهد سئوالی از او بپرسد . در اینجا افراد دولتی حاضر در جلسه که متوجه می شوند این فرد ایرانی است و ممکن است پته احمدی نژاد را روی آب بیاندازد، کوشیدند به هر نحو ممکن او را ساکت کنند و اجازه ندهند تا حرفش را بزند. بدین ترتیب احمد نژاد حتی در جلسه ای خصوصی هم از اعتراض و تعرض، و برخورد افشاگرانه در امان نماند. [1]
در بازتاب انزوای بین المللی احمدی نژاد روزنامه دی ولت نوشت "این شکست دیپلماتیک، در تبلیغات داخلی د ر تهران نیز قادر به رتوش و ترمیم نیست . " در داخل ایران حتی در میان طرفداران دولت نیز نه تنها کسی رفتن احمدی نژاد به سازمان ملل را تحویل نگرفت بلکه برخی از روزنامه ها از اساس رفتن او را به سازمان ملل بی فایده دانسته و مورد سئوال قرار دادند. البته تا آنجا که به مردم ایران مربوط می شود هر چه سر و کله این رئیس جمهور نامشروع در مجامع بین المللی بیشتر ظاهر بشود، و هر چه بیشتر دهان باز کند و حرف بزند، بهتر خواهد بود. زیرا هر چه بیشتر حرف بزند بیشتر افشا می شود، هر چه بیشتر اظهار نظر بکند بیشتر دجال گری، دروغ گویی و کوته بینی و سرشت ضد مردمی اش برملا می گردد، و مردم دنیا بیشتر متوجه می شوند که این دارو دسته چه جرثومه ای از پلیدی و رشتکاری علیه مردم ایران و علیه خانواده ی بین المللی هستند.
سفر احمدی نژاد به نیویورک همچنین فرصت مساعدی را فراهم آورد تا نقض وحشیانه ی حقوق بشر در ایران نیز، در پرسش ها و مصاحبه های خبرنگاران رسانه ها و مقامات رسمی مطرح گردد. لری کینگ، مجری معروف شبکه سی ان ان امریکا طی مصاحبه از احمدی نژاد پرسید: وقتی در زندانها به زندانیان تجاوز شد و شما هم این را میدانید و یک آیتالله هم بر این مطلب تاکید کرد، شما چه برخوردی کردید؟ احمدی نژاد درمانده چاره ای نداشت جز این که بپذیرد چنین جنایاتی در زندان های رژیم صورت گرفته، لذا در جواب گفت "این چیزها در حوزه کاری من نبود. قوه قضائیه ما مستقل است! البته من از قوه قضائیه خواسته ام همه چیز را بررسی کنند و هر کس تخلف کرده با او برخورد کنند."
مهم تر از همه اینها اما ملاقات احمدی نژاد با دبیر کل سازمان ملل بود که طی آن بان کی مون نگرانی عمیق خود را نسبت به وضعیت حقوق بشر در ایران ابراز داشت. در بیانیه ای که دفتر مطبوعاتی دبیر کل سازمان ملل صادر نمود آمده است بان کی مون در باره وضعیت حقوق بشر و از جمله در مورد آزادی انجمن‌ها، اجتماعات و مذهب، همچنان دارای نگرانی است.
در این بیانیه گفته شده: «(بان کی مون) بر ضرورت اتخاذ رویه ی صحیح و شفاف در محاکمات و برخوردهای پس از انتخابات و در مورد دیگر زندانیان تاکید کرد.»
بدین ترتیب سفر احمدی نژاد به نیویورک - که بیشتر یاد آور داستان فکاهی اسمال در نیویورک نوشته حسین مدنی است - با شکست فاحشی از انزوا و طرد شدگی بی سابقه در سطح بین المللی روبرو گردید. بدون تردید احمدی نژاد با دیدن صندلی های خالی سالن سخنرانی، شکست را به چشم دیده و طعم تلخ آن را چشیده است، چنان که در بازگشت از نیویورک نیز نه از هاله نور خبری بود و نه از تبلیغات دجالگرانه مبنی بر پیروزی. واقعیت این است که کسی به رئیس جمهوری که با تقلب در انتخابات سر کار مانده، با اعتراضات میلونی در داخل کشور روبروست و توازن سیاسی علیه او سخت بهم خورده و معلوم نیست چه مدت دیگر سر کار خواهد بود، وقعی نمی نهد. احمدی نژاد اگر در برابر فشار جنبش اعتراضی در داخل کشور هم جان سالم بدر ببرد - که بعید بنظر می رسد - با منفوریت و انزوایی که گریبانگیرش را گرفته، بایستی منتظر تحریم های شکننده باز هم بیشتری از طرف سازمان ملل باشد. شکست دیپلماتیک احمدی نژاد در نیویورک در حقیقت یکی دیگر از نتایج همان جنبش اعتراضی است که بیش از یکصد روز است علیه کل نظام ولایی ادامه داشته و می رود تا شکست های باز هم بیشتری را برای احمدی نژاد و خامنه ای به ارمفان بیاورد.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
[1] http://www.youtube.com/watch?v=kdBxx3HFd48
منبع:پژواک ایران