حافظ رند ازلی
منوچهر تقوی بیات

غزل ۱۶۱

بحر هزج مثمن سالم

مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن

۱ ـ مرا  مهر سیه  چشمان  ز سر  بیرون نخواهد شد

     قضای  آسمان است این  و دیگرگون  نخواهد شد

۲ ـ رقیب   آزارها  فرمود  و  جای   آشتی  نگذاشت

     مگر  آه   سحرخیزان سوی  گردون  نخواهد شد؟

۳ ـ مرا   روز   ازل   کاری  بجز   رندی   نفرمودند

    هر آن قسمت که آنجا رفت از آن افزون نخواهدشد

۴ ـ خدا را  محتسب ما  را  به  فریاد  دف و نی بخش

    که  ساز شرع از این افسانه  بی قانون  خواهد شد

۵ ـ شراب  لعل و  جای  امن  و  یارِ ِ مهرـ بان ساقی

    دلا کی   به  شود  کارت  اگر اکنون  نخواهد   شد

۶ ـ مجال من همین   باشد   که  پنهان  مهر  او  ورزم

    کنار  و  بوس و  آغوشش چه گویم چون  نخواهد شد

۷ ـ مشوی   ای   دیده  نقش غم   ز لوح   سینه ی حافظ

    که زخم   تیغ دلدار  است  و  رنگ خون نخواهد شد
 

درباره ی این غزل ـ برخی نوشته اند هنگامی که  شاه شیخ ابواسحق از شیراز فراری بوده حافظ این غزل را برای او نوشته است. بی شک هر کار هنری دارای سرچشمه  یا انگیزه ای است.  خاستگاه یک نوشته یا شعر هرچه باشد، نباید پیام هنری و فلسفی آن کار را از نگاه ها بپوشاند. این که در میهن امروزی ما کارهای اجتماعی و فلسفی شاعران و اندیشمندان ایران را به ممدوحی و یا زنی مانند شاخه نبات نسبت می دهند، از ارزش انسانی و فلسفی کار هنری می کاهد. شاخه نبات؛ قلم شیرین و هنرآفرین حافظ است که پیچیده ترین مقوله های فلسفی و اجتماعی را در بوته ی سروده های جاودانه اش پیشکش جامعه ی انسانی کرده است.

این غزل رندانه و ریشخند آمیز است. واژه های ازل و رندی، گرانیگاه اندیشمندانه ی این غزل است. "ساز شرع" نکته ی ریشخند آمیزی است که به گفته ی امیرعلیشیر نوایی، برای فریفتن و گمراه ساختن نادان به کار رفته است: « نکته نادان برای ریشخند او نکوست ـ مهره ی خر در خور تزیین افسار خر است». بیت چهارم و پاره ی دوم بیت های یکم و دوم و سوم و پنجم و ششم همه ریشخند آمیز و در ناروا شمردن باورهای خرافی شریعتمداران است.
 اگر ما ، درونمایه ی اجتماعی و انسانی غزل های حافظ یا جلال الدین مولوی را ندیده بگیریم و آن ها را به رویدادهای روزانه و بی ارزش بچسبانیم تنها از ارزش فلسفی و اجتماعی آن ها کاسته ایم. همانگونه که دکتر قاسم غنی [1]و دیگر حافظ شناسان راستین گفته اند، حافظ گاهی به بهانه ی ممدوحی معشوق خود را که مردم یا انسان است ستایش کرده و اندیشه های ناب جهان بینی خود را در باده ی غزل های خویش ، فروریخته است. از آنجایی که دراین غزل از واژگانِ «سیه چشمان»، « ساز شرع »، « محتسب »، « روز ازل» و « رندی » سخن به میان آمده است ، باید برپایه ی شیوه ی اندیشه ی رندانه و انسان دوستانه ی حافظ، آن را بسنجیم. 

این غزل در رویه ی ۳۳۸ دیوان حافظ به کوشش پرویز ناتل خانلری همین گونه که در اینجا نوشته شده، آمده است و شماره ی غزل ۱۶۱ را دارد. این غزل در بیشتر دست نوشته ها و دیوان های چاپ شده هفت بیت دارد. ترتیب بیت ها هم کم و بیش همین گونه است که در بالا نوشته شده است. در دیوان چاپ قزوینی ـ غنی، بیت های ۵ و ۶ جا به جا شده است.  

 

بیت یکم غزل ۱۶۱ :

۱ ـ مرا  مهر سیه چشمان  زسر بیرون  نخواهد شد

     قضای آسمان است این و دیگر گون نخواهد شد
 

مهر یعنی؛ آفتاب ، خورشید، شمس، دوستی، عشق[2]. نام ماه هفتم از سال شمسی ـ نام  روز شانزدهم از ماه مهر كه ایرانیان جشن مهرگان را در این روز بر پا می دارند. لغت نامه ی دهخدا زیر واژه ی مهر به معنای خدای مهر می نویسد: « یکی از بَغان یا خداوندگاران آریایی یا هند و اروپایی پیش از روزگار زرتشت است. . . نام گیاهی باشد که آن را به فارسی مردم گیا و . . . خوانند . . . آریاییان هنگام ورود به ایران قوای طبیعت مثل خورشید و ماه و ستارگان و آتش و خاک و باد و آب را می پرستیدند. خدایانی را هم که مظهر قوای طبیعت بودند " دئوه " می خوانده اند. . . » دکتر منوچهر جمالی در تارنمای فرهنگشهر می نویسد[3]:[ دراصل واژه «دیو=dva  + وای= dvaya»  بوده ، که به معنای « دوتا و دوتا ی باهم » اند. واژه « دیو=div  = deva » دراصل « dva  » میباشد و به معنای « دوبُن ِ به هم پیوسته » است. این« dva » همان واژه « دو» یا « two  » درانگلیسی. . .  « دوای=dvaya » درسانسکریت بازمیگردد که به معنای « دوتای باهم » است.]

 "دئوه" که دهخدا از آن نام می برد همان دیو است که در اندیشه ی ایرانی، جایگاه خدایی دارد. دیو در شاهنامه، دانش خانه ساختن و نوشتن می داند و در داستان طهمورث دیوبند، سی گونه نوشتن، از آن میان تازی و پارسی به طهمورث می آموزد[4]. واژه ی "دیو" که بُن عشق و اندیشه ی مهری است، در فارسی بد نام شده است. عاشق را هم که هستی او بر بنیاد عشق است؛ دیوانه می نامند. یادآور می شوم که "حافظ دیوانه"  (یعنی خدای گونه) نیز مانند پدران آریایی خود ستایش کننده ی قوای طبیعت بوده است: « مزرع سبز فلک دیدم و داس مه نو ـ یادم از کشته ی خویش آمد و هنگام درو ۱ / ۳۹۹ »[5]" هنگام درو " مهرگان است. نمونه هایی که در اینجا[6] از دیوان خواجه ی شیراز می آوریم نشانه های آیین مهر یکتا جانی[7] ( وحدت وجودی) را با خود دارد.
 
سیه چشمان؛ جمع سیه چشم است ؛ یعنی کسانی که چشم سیاه دارند و به معنای همه ی مردم یا انسان ها است. نزد حافظ  سیه چشم یکی دیگر از صفت های یار یا انسان است که هم زن است و هم مرد: « سهی قدان سیه چشم ماه سیما را ۶/ ۴»هم سهی قد، هم سرو قد، هم سرو و هم سرو روان، هم ماه سیما و ماهرخ و ماه روی، همان « آدمی بچه ۵ / ۱۷۴» یا « جگر گوشه ی مردم ۸ / ۳۱۰ » است که حافظ در سراسر دیوان خود به شیوه های گوناگون وی را ستایش می کند. او می گوید: عشق مردمان سیه چشم ( انسان)از سر من بیرون نخواهد رفت. 
 
قضا ؛ یعنی حکم کردن و دستور، سرنوشت ، تقدیر. « قضای آسمان » یعنی همان تقدیری که هر مسلمان به آن باور دارد. حافظ بارها در دیوان خود این باور خرافی را به ریش خند می گیرد و می گوید اگر من چنین ام ، حکم الله است! او توبه شکستن و باده خواری خود را "الحکم لله ۱ / ۴۱۰ " می داند.  باید یادآوری کنم که حافظ قدری و خرافه اندیش نیست و هنگامی که از قضای آسمان ، مکر آسمان ۲ / ۲۷۳ ، حکم آسمان ۷ / ۴۴۵ یا فلک حقه باز۱ / ۱۲۹ ، تیر فلک ۳ / ۳۴۰ و یا گردون دون پرور ۷ / ۳۳۸ و چرخ سفله ۴ / ۲۲۳ سخن می گوید بیشتر در رد آیه های قران و حکم های بی چون و چرای الله است.  خواجه شیراز همیشه رفتارهای غیر شرعی خود را با ریشخند و طنز، به حکمِ و تقدیر و قدرتِ  الله نسبت می دهد. 
 

چکیده بیت یکم غزل ۱۶۱:

عشق به انسان یعنی مردم سیه چشم از اندیشه ی من بیرون نخواهد رفت ، این همان حکم آسمان و الله است و تغییر نخواهد کرد!
 

بیت دوم غزل ۱۶۱:

۲ ـ رقیب  آزارها   فرمود و  جای  آشتی  نگذاشت

     مگر آه  سحرخیزان سوی گردون  نخواهد شد؟

رقیب ؛ لغت نامه می نویسد: « نگهبان، حافظ ، پاسبان ، حارس. دو کس که بر یک معشوق، عاشق باشند هر یک  دیگری را رقیب باشد چرا که هر یکی از دیگری نگهبانی و حفاظت معشوق می کند. انگل ، هم چشم  و . . .».

همانگونه که در بیت چهارم خواهد آمد، خواجه این رقیب را محتسب و شرع می نامد که انگلی است میان حافظ و معشوق وی یعنی انسان.

آزارها ؛ جمع آزار یعنی شکنجه ، آسیب ، گزند.

فرمود؛ گذشته فرمودن ، فرمان دادن، امر نمودن و . . .

آشتی؛ دوستی ، ترک جنگ، سلم، سازش، مقابل جنگ.  

سحرخیزان ؛ آنکه پگاه برخیزد، که بامدادان زود از بستر خواب  برخیزد. عابد، زاهد و هر که سحر خیز باشد و شب زنده داری کند:« به خدا که جرعه ای ده تو به حافظ سحر خیز ۷ / ۶ » و در جای دیگر می گوید:« رخ مهر از سحر خیزان نگردانند اگر دانند ۵/ »۱۸۹ و نیز:«همت حافظ و انفاس سحرخیزان بود ـ که ز بند غم ایام نجاتم دادند ۷ / ۱۷۸ ». در بیت دوم این غزل هم، "سحرخیزان"،  دوپهلو است؛ از یک سو  کنایه است به این که خدای گردون حتا به آه ستمدیدگانی که سحرخیزند و نماز و دعا می خوانند اعتنایی ندارد. از سوی دیگر اشاره به شب زنده داران مست و سحرخیزان صبوحی زده است.

گردون ؛ یعنی گردنده، گردان، ارابه ، چرخ ، آسمان ، فلک ( تلویحاً قادر متعال و خدا ) و . . . "سوی گردون نخواهد شد؟" یعنی آیا به سوی آسمان و خدا نمی رود؟ و همچنان طنز آمیز است.
 

چکیده بیت دوم غزل ۱۶۱:

آن هم چشم و انگلی که جدایی  یارِ من  و مرا روا می دارد، آزارهای فراوانی را فرمان داد آنچنان که جایی برای سازش و دوستی نگذاشت، آیا مگر آه سحرخیزان ستمدیده به آسمان نمی رود؟ ( و آیا خدا آن را نمی شنود؟ )
 

بیت سوم غزل ۱۶۱:

۳ ـ مرا  روز ازل   کاری   بجز  رندی  نفرمودند

    هرآن قسمت که آنجارفت ازآن افزون نخواهدشد

ازل؛  برگرفته از واژه ی پهلوی( a-sar  ) یا« بدون سر»است. در باور ایرانیان پیش از زرتشت، ازل را زمان بی کرانه یا زروان آکارانا Zarwan Akarana می نامیده اند. دهخدا می نویسد:« ازل یعنی . . .  همیشگی . . . زمانی است که آنرا ابتدا نباشد. . .  اوّل اوّلها، مقابل ِ ابد. . . اَزَل ماهیتی است که اقتضاء عدم مسبوقیت بغیر کند و  دوام زمان در گذشته  باشد، چنانچه ابد دوام زمان در آینده است . . .»  اَزَل  نفی اولیت باشد که معنای آن با الست یکی نیست . الست، در قران به معنای روزی است که در آغاز آفرینش، الله از بندگانش پیمان گرفته است.[8]. روز ازل پیش از هستی و پیش از هر آفریدگاری بوده است. ازل با شیوه ی اندیشه ی زروانی کار دارد و در برابر باور اسلامی الست و تقدیر یا قسمت است که در پاره ی دوم بیت آمده است، چون آن " قسمت" که حافظ به آن اشاره کرده است ، همان فقدرهُ تقدیرا در سوره ی فرقان( ۲۵ / ۲) [ همه چیز را آفرید و برای آن اندازه ] است. برخی ازل را روز آغاز خلقت معنا کرده اند که بسیار نادرست است.

رندی ؛ یعنی آزادگی یا رند بودن. رند معنایی فراتر از آنچه مردم کوچه و بازار وعوام، امروز از آن می فهمند داشته است. رند به ویژه در دیوان خواجه ی شیراز، به معنای مردم آزاده، آزاد اندیش، آگاه و خوشبخت است. رند، همای، سیمرغ ، رخ، فرخ ، سرو روان ، گنج روان، خواجه، شاطر، عیار، شاه [ به شاه نگاه کنید] و . . .  از این دست؛ همه به معنای انسان بوده است که امروز معناهای دیگرگون شده ای دارند. رند، نزد حافظ ، انسان هوشمند و آگاه به ارزش های انسانی خویش است.  رند؛ دارنده جان و خرد یا خداوندِ جان و خرد است. لغت نامه در باره ی رند می نویسد: « مردم محیل و زیرک . . . غدار . . . و نیز منکر، لاابالی ، بی قید . . . منکری که انکار او از امور شرعیه از زیرکی باشد نه از جهل ، هوشمند، هوشیار و . . . »

نفرمودند؛ نفی فرمان دادن است. دکتر منوچهر جمالی در تارنمای فرهنگشهر[9] می نویسد: « واژه  "فرمان" ، مرکب از " فرمه + مان " یا " پرمه + مان " است.» فرمه یعنی نخستین و مان یعنی خانه. نخستین خانه ی خواست و اراده ی انسان، خرد بهمنی اوست. "روز ازل" و " رندی" با فرمان و خرد بهمنی و شیوه ی اندیشه ی مهری کار دارد. حافظ می گوید؛ فرمان، فرمان خرد است که از سرشت من سرچشمه می گیرد. خرد از روز ازل با خمیره ی هستی من سرشته بوده است و آزادگی و رندی من فرموده ی خرد بهمنی من است و جز رندی کاری از خرد من بر نمی آید. واژه ی قسمت که درپاره ی دوم شعر آمده است دو پهلو است؛ از یک سو به معنای بهره و بخشی از سرشت حافظ است که در این جا می گوید خمیره ی من چنین ساخته شده است و بخش های آن جدایی ناپذیرند و از سوی دیگر معنای قسمت مذهبی  یعنی تقدیر را دارد و همان است که به ریشخند گرفته شده است.

 قسمت ؛ دهخدا می نویسد: « اسمی است که از تقسیم بدست آمده است . . . بهره و بخش چیزی . . . نصیب. . . ( اصطلاح حساب ). . .  سرنوشت ، تقدیر و از این دست . . . » از آن جایی که دین باوران بر این باورند که در روز الست، الله همه چیز را مقدر کرده است [(سوره الاعراف آیه ۱۷۱ ؛ قران ۷ / ۱۷۱) و سوره ی فرقان( ۲۵ / ۲)] ، حافظ رندانه و با کنایه می خواهد بگوید؛ رندی مرا نیز همان خدایی امر فرموده که شما به آن باور دارید. واژه های این غزل بیشتر کنایه دار و ریشخند آمیز است.

چکیده بیت سوم غزل ۱۶۱:

از آغاز زمان ( یعنی عهد ازل و پیش از عهد خدای شما ، خدای زروان و زمان)، خرد من، به من فرمان داده است که از آزادگی و رندی پیروی کنم ( این در سرشت من است و دیگرگون نخواهد شد). بنا بر باور شما هم  هر قسمت و اندازه ای که الله تعیین کرده افزون نمی شود .
 

بیت چهارم غزل ۱۶۱:

۴ ـ خدا را محتسب ما را به فریاد  دف و نی بخش

    که ساز شرع ازاین افسانه بی قانون نخواهد شد

خدا را؛ یعنی برای خدا، از بهر خدا، حرف ندایی است که خواهش و درخواست را می رساند. محتسب؛ در شرع اسلام به کسی می گویند که کارش جلوگیری از کارهای خلاف شرع است. لغت نامه می نویسد: « صفت فاعلی از احتساب است؛ شمارکننده ، شمارنده. در اصطلاح فقهی انتساب به عمل احتساب می باشد که عبارت است از امر به معروف و نهی از منکر. نهی کننده از چیزهایی که در شرع ممنوع باشد . . . مأمور حکومتی شهر که کار او بررسی مقادیر و اندازه ها و نظارت در اجرای احکام دین و بازدارنده از منهیات و اَعمال نامشروع و . . . » است. حافظ فرمانروای متعصب شیراز امیرمبارزالدین را به کنایه محتسب می نامیده است.

فریاد؛ دهخدا می نویسد: «  در زبان پهلوی فری یات  به معنی دوست و  تکیه و اتکاء است . . . و نیز فرهات  به معنی یاری در افغانی و ترکی فِریاد رویهم به معنی یاری خواستن با آواز بلند و شکایت با آوای  رساست. . . پناه. ملجاء. دادرس. دادرسی. دادخواهی. تظلم. . .»

دف؛ دهخدا می نویسد: « چنبری که پوستی بر آن کشند و قوالان نوازند  . . . نام ساز معروف . . . دف دارای زنگها در ایران و آسیای مرکزی بنام دایره رایج است . . .»

نی ؛ قصب. گیاهی آبی و دارای ساقه میان کاواک و راست. دف و نی و قانون و ساز بویژه نی، نماد خدای رامشگری یعنی ایزد رام است.

ساز؛ لغت نامه می نویسد:« آلت موسیقی. آنچه که نوازند مانند چنگ و عود و بربط و  طنبور و قیچک و قانون و امثال آن . . . لفظی است عام برای کلیۀ آلات موسیقی، اعم از زهی (رشته ای)، بادی و کوبه ای. . . ساختن؛ آفریدن، ابداع کردن، اجرا کردن، به گوش رسانیدن و همنوا کردن. ساز کردن؛ سازگار کردن، هم آهنگ کردن و کوک کردن رشته ها یا تارهای ساز با یکدیگر و توافق دادن و هم نوا کردن آواز یا ترانه یا سرود با صدای ساز است. . . در مواردی به کنایت ارادۀ لحن و آهنگ و نوازندگی از لفظ ساز شده است. . . »

بخش؛ صیغه ی امر از فعل بخشیدن به معنای عفو نمودن. آمرزیدن. از گناه کسی درگذشتن و نیز رحم کردن و دل سوختن است. به محتسب می گوید : خواهش می کنم گناه ما را به فریاد و ناله ی دادخواهی دف و نی ببخش و از گناه ما در گذر. از سوی دیگر چون خودش فریاد دف و نی را گرامی می دارد، می گوید ما را به حرمت و گرامی داشت " فریاد دف و نی" ببخش!  

شرع ؛ لغت نامه می نویسد:« دین و آئین و کیش و مذهب ،  آئینی را گویند که از جانب خداوند عالمیان بتوسط پیغمبران بر بندگان فرستاده شده است. راه دین، راه راست که حق تعالی برای  بندگان نهاده و بدان امر کرده است. آنچه در برابر عرف باشد . . .

تارهای ساز و بربط ، زه کمان را نیز شرع می نامند. . .». چون "ساز" به معنای همنوایی و کوکِ سازهای زهی رامشگری نیز هست. " ساز شرع" در این بیت هم معنای همنوایی کوکِ ساز ها را  دارد و هم معنای سامان و هم آهنگی دستورات مذهبی را می دهد.    

افسانه ؛ دهخدا می نویسد: «یعنی سرگذشت و حکایات گذشتگان ، قصه ، داستان ، چیزی که شهرت یافته است ، سخن ناروا و دروغ ، چیز بی اصل و حرف غیرواقعی، حیله و تزویر و . . .» « افسان و افسانه و فسان » ،که همان « او+ سان » باشد، درلغت نامه ها به سنگی گفته میشود که دربهم سائیدن شمشیر و تیغ با آن ، شمشیرو تیغ را تیزو برنده میکنند. دکتر منوچهر جمالی درباره ی واژه ی افسانه، در تارنمای فرهنگشهر می نویسد:«. . . سیمرغ و بهمن در نزدیک شدن  به انسان ، با « بُن انسان که تخم خودشانست »، جفت میشوند، و بُن انسان ، تخمیست آتشگیره که ازاین آتش زنه ( افسانه = اوسانه ) افروخته میشود ».

واژه ای افسانه در این بیت هم دو معنا دارد؛ یکی همان معنای امروزی افسانه یعنی داستان دروغی و سخن واهی است. یعنی این که در شرع موسیقی را ناروا دانسته اند، افسانه است، سخنی واهی و بی پایه است. دیگر این که برپایه ی باور مهری و ایرانی همانگونه که در بالا گفته شد، اوسانه یا افسانه به معنای آتش زنه ای است که نهاد انسان را می افروزد. موسیقی یعنی دف و نی همان رام ، خدای رامشگری و بهمن است که انسان را از درون می افروزد و این معنای افسانه را حافظ نیز چه بسا بهتر از ما می شناخته است و از ناهید و زهره و دف و نی و چنگ و ساز به همین معنا بسیار یاد کرده است: « در آسمان نه عجب گر به گفته ی حافظ ـ سماع زهره به رقص آورد مسیحا را ۸/ ۴» و همچنین ۶ / ۱۴، ۵ / ۴۷ ، ۷ / ۴۸ ، ۸ / ۱۶۴، ۲ / ۲۷۳، ۳ / ۲۸۱، ۳ / ۲۸۸ ، ۹ / ۳۲۵ و . . . 

قانون ؛ لغت نامه دهخدا می نویسد: «. . . یعنی اصل ، گویند این لغت معرب  کانون است و عربی نیست لیکن در عربی مستعمل است . . . و به معنای قاعده ، رسم ، ناموس ، دستور ، یاسا و یاسه است. حکم اجباری که از دستگاه  حکومت مقتدر مملکتی صدور یابد و مبنی و متکی بر طبیعت عالم تمدن و متناسب با طبیعت  انسان باشد و بدون استثناء شامل همه افراد مردم آن مملکت گردد و اغراض مستبدانه  اشخاص را در آن دخالتی نباشد. دفتر خراج ،   طریقه ، منوال ، روش،  آئین ،  شریعت ، آداب   و از این دست . . . و نیز نام سازی است از مخترعات فارابی معلم ثانی.

این بیت نیز مانند بیت های پیشین ریش خند آمیز و طنزگونه است؛ در اینجا نیزخواجه ی شیراز، شرع و قانون آن را به ریش خند می گیرد. در این بیت قانون معنای دو پهلو دارد.  قانون و ساز و دف و نی در این بیت از نظر شعری ، متجانس هستند و در برابر شرع قرار گرفته اند.

"ساز شرع بی قانون نخواهد شد" از یک سو یعنی سامان دستورهای مذهبی برهم نخواهد ریخت و از سوی دیگر نیز یعنی کوک تارهای قانون ناهماهنگ نخواهد شد. چون حافظ "استاد موسیقی" و "حافظ موسیقی" نیز هست[10] و در این بیت واژه های موسیقی را با محتسب و شرع درهم تنیده است، بیت را به دو شکل می توان معنا کرد.
 

چکیده بیت چهارم غزل ۱۶۱:

معنای نخست ـ ای مأمورنهی از منکر، خواهش دارم ، ترا به خدا ، به خاطر فریادهای دف و نی از گناه ما درگذر. زیرا که با نواهای ساز ما ، ساختار دستگاه مذهب شما، درهم نخواهد ریخت.

معنای دوم ـ ای مأمورنهی از منکر بیا و لطفٱ به خاطر فریادهای دف و نی از گناه ما درگذر، زیرا از این افسانه یا سخن بیهوده ( که موسیقی حرام است) کوکِ سیم سازِ ما (شرع) ناهماهنگ ( بی قانون) نخواهد شد.
 

بیت پنجم غزل ۱۶۱:

۵ ـ شراب  لعل و جای امن  و یار مهرـ بان ساقی

    دلا کی به  شود  کارت  اگر اکنون  نخواهد شد

حافظ در این بیت از آرمانشهر خود سخن می گوید که نه برای همیشه و نه در همه ی جهان، بلکه در گوشه ای و در زمانی کوتاه فراهم آمده است: امن و آسایش، شراب، یار، ساقی، مهربانی و بی آزاری که همه از یادگارهای فرهنگ باستانی مهری و خرمی ایران است.

شراب؛ دهخدا می نویسد:«آشامیدنی از مایعات که جویدن در آن نباشد، حلال باشد  یا حرام. . . در استعمال به معنی می و خمر است . مایعی که در آن سکر باشد. . . شراب در اصطلاح صوفیان ، عشق باشد. (از کشاف اصطلاحات الفنون  ). اشک تلخ یعنی شراب. . . اشک تاک . . . »  اشک ابر یعنی باران . . . اشک با سرشک( سرَسچَ: چکیدن، سرشک باریدن[11]) در معنا برابر است. اشک از واژه ی اشه ( اِسَ ، یَیش) به دست آمده است.

دکتر مقدم می نویسد:« اَیش ( اِسَ ، یَیش):جُستن، در پی چیزی بودن، خواستن، خواستار بودن مهرورزیدن ،عشق داشتن[12].» تازی ها واژه ی اِشَک را به عشق برگردانده اند و ایرانی ها نیز از آن پیروی کرده اند. اِشَک همان اشک یا سرشک است. اشک، اشه یا اشیر ، افشره، همان شیرابه ای است که در همه ی گیاهان و جانوران زنده هست و سرچشمه ی آن در کره خاکی همان ابر، باران، آب چشمه ، رود و دریا است. آن آشامیدنی که حلال باشد یا حرام؛ شراب است.

لعل ؛ این واژه فارسی است. « . . . و آن را لال می نویسند، مانند لال بدخشان . سنگی ظریف است با سرخی درخشنده، از یاقوت سست تر است، به رنگ های سرخ ، زرد ، سبز ، بنفش ، دیده می شود.» کنایه از لب معشوق و همچنین شراب است.

امن؛ یعنی ایمن شدن، بی هراس شدن، بی بیم شدن، اعتماد کردن به، امین پنداشت   ، بی بیمی، راحت و سازگاری، امنیت و آسودگی،  آسایش. دهخدا می نویسد: «. . . در فارسی گاهی بجای صفت «آمن » (= ایمن ) یا «مامون » یعنی آرام و آسوده و بی هراس  بکار میرود.» جای امن؛ جای آسوده و بی ترس و نیز یعنی جایی که در آنجا آزاری نباشد.

ساقی؛ دهخدا می نویسد: « یعنی آب ده ، سقا ، شراب دار، میگسار، پیاله گردان، آن که شراب  به حریفان دهد، چمانی، کسی که شراب به دست شاه دهد. پیر مجلس، مرشد کامل، حق تعالی و مانند این ها. . .» هم واژه ی شراب، هم یار و هم مهر بان و هم ساقی، از واژگان بازمانده از آیین مهر و خرمی بشمار می آیند.

مهربان؛ دهخدا می نویسد: « بامحبت، بامهر،عاطف، عطوف، مشفق، شفیق، رووف، با مهر و دوستی، صاحب  مهر . . . » بامهر و صاحب مهر به معنای مهرـ بان یا پیرو اندیشه ی مهری است. این واژه از یادگارهای آیین مهر است. در همین راستا در جای دیگری می گوید : « شهرِ یاران بود و خاک مهرـ بانان این دیار ـ مهرـ بانی کی سر آمد شهرِ یاران را چه شد ؟ ۴ / ۱۶۴ » که از نگاه ما مهرـ بانان این دیار؛ همان خرمی ها و مهرآیین های پیش از زرتشت، می توانند باشند. عشق ، رندی ( آزادگی و انسان خدایی) ، شراب و موسیقی و آواز، ریشه در فرهنگ ایرانی دارد و حافظ به شیوه های گوناگون در سراسر دیوان خود از آن ها حتا به آواز بلند سخن گفته است. او می گوید : " عاشق و رندم و میخواره به آواز بلند ـ وین همه منصب از آن حور پریوش دارم ۲ / ۳۲۱ ».

دلا؛ یعنی ای دل ، دل یعنی ضمیر، خویشتن خویش! ای دل ، ای تویی که در درون منی! در جایی دیگر می گوید: « در اندرون من خسته دل ندانم کیست ـ که من خموشم او در فغان و در غوغاست ۳ / ۲۶»

 به؛ دهخدا می نویسد:« در زبان پارسی ایران باستان ، وهیه و در اوستا « ونگه  ، وهیه »،( بارتولمه ص ۱۴۰۵ )،  نیز « وهو» صفت است. بمعنی  خوب و نیک و به « بارتولمه ص ۱۳۹۵»، سانسکریت « وسو» پارسی باستان«  وهو» ، در زبان پهلوی « وه » یعنی خوب و نیک و پسندیده، بهتر،  نیکوتر،  خوبتر و . . . »
 

چکیده بیت پنجم غزل ۱۶۱:

به "دل" یعنی خویشتن خویش می گوید؛ شراب خوش رنگ درخشان و جای آسوده ای که آزاری در آنجا نیست و در کنار یارِ ِ مهرـ بانِی که شراب می دهد، ای "دل" اگر کار و گردش زندگی ات اکنون نیکو نشود پس کی خواهد شد؟
 

بیت ششم غزل ۱۶۱:

۶ ـ مجال من همین باشد که  پنهان عشق او ورزم

    کناروبوس وآغوشش چه گویم چون نخواهد شد

مجال ؛ جولانگاه یعنی میدان، جای جولان کردن  که میدان باشد، عرصه  ، جا، محل، هنر و قابلیت، موقع، فرصت، زمان .

عشق ؛ از ریشه ی اَیش ( اِسَ ، یَیش[13])در زبان پهلوی به دست آمده است و به معنای مهر و دوستی فراوان ، شیفتگی ، مهربانی ، دلبستگی ، خاطرخواهی و . . .  است.

ورزم ؛ صیغه ی اول شخص از فعل ورزیدن است و آن به معنای برزیدن   ،  کار کردن ، عمل کردن، به کار بردن،  کوشیدن ، جهد کردن ، پیاپی انجام دادن،  پیروی کردن . ورزیدن راه و رسم یا دینی؛ یعنی پیروی کردن از آن راه  و رسم و پیروی کردن از آن دین . نازیدن ، افتخار کردن  و . . . است. « پنهان عشق او ورزم » یعنی  سربسته و در نهان و به راز، با او عشق ببازم، یا عشق خود را به مردم یعنی انسان در نهان و پوشیده ابراز کنم و به او در نهان و رازآمیز، بنازم. زیرا هیچ کس زَهره ی آن را نداشته است که انسان یا مردم را به شیوه ای جز آنچه قران گفته است یعنی: «الْإِنسَانُ إِنَّهُ كَانَ ظَلُومًا جَهُولًا [14]» (انسان، براستى او ستمگرى نادان بود) تعریف کند و یا آن را به گونه ای دیگر ستایش کند که حافظ می کرد. یعنی بیان آشکارا برای عشق ورزی به انسان به شیوه ی ایرانی امکان پذیر نبوده و هنوز هم نیست: « همچو حافظ غریب در ره عشق ۷ / ۲۶۵ ».

کنار؛  دهخدا می نویسد: « نقیض میان، کناره هر چیز است و گوشه و طرف   ،  ضد میان و آن را کران نیز گویند، جانب ، پهلو، انتها ، آخر ، ساحل ، نزدیک ، نزد، آغوش ،  و مانند این ها . . .   کنار در این بیت حافظ به معنای نزدیک است، نظامی نیز در این معنا گفته است : «  بکن نیکی و در دریاش انداز ـ که روزی در کنارت  آورد باز » کنار در این بیت نظامی نمی تواند آغوش معنا بدهد. در شعر حافظ نیز واژه ی کنار همراه و مرادف آغوش، آمده است؛« کنار و بوس و آغوشش » معنای نزدیکی بسیار نزدیک و دوستانه را بیان می کند آن چنان که می توان آشکارا و در برابر چشم دیگران به آن اقدام کرد و نه در پنهان . این دوستی و عشقی که حافظ دوست دارد در برابر چشم دیگران انجام دهد، همان دوستی و عشق به معشوقش یعنی به انسان است که در آن روزگار به دلیل تعصب و کور بینی مذهبی، شدنی نبوده و می گوید: « چون نخواهد شد ».
 

چکیده بیت ششم غزل ۱۶۱:

برای من تنها همین اندازه امکان و جولانگاه هست که در نهان و پوشیده از چشم دیگران شیوه ی عشق بازی با یارم  را رازگونه بگویم ، درباره ی در کنار او بودن، بوسیدن و در آغوش گرفتن آشکار او ( از زن و مرد) چه بگویم که ناشدنی است.
 

بیت هفتم غزل ۱۶۱:

۷ ـ مشوی ای دیده  نقش غم ز لوح سینه ی حافظ

    که زخم تیغ دلداراست ورنگ خون نخواهد شد

دیده ؛ یعنی چشم ، نگاه ، نظر و دستگاه دیدن. نزد حافظ دیده، چشم، نگاه و نظر بسیار اهمیت دارد و کلان است و ابزاری است که خرد و جهان بینی را می سازد.

نقش؛ یعنی صورت، تصویر، شبیه ، تمثال ، نگار ، رنگ های گوناگون ، نشان ، اثر و . . .

غم ؛ در زبان عربی به صورت مصدر و اسم هر دو به کار می رود. در فارسی بیشتر به صورت اسم استفاده می شود و یعنی اندوه ، تیمار، اندیشه ی کسی را در سر داشتن ، آذرنگ ، دلتنگی، مه آلود و ابرناکی، ناهویداشدن راه و. . . است. در زبان فارسی از آن مصدرمرکب می سازند مانند: غم خوردن، غم داشتن. غم حافظ، غم همه ی مردم است و دلدار و یار او سهی قدان ( ۶ / ۴ ، ۳ / ۱۱ ) سیه چشمان ( ۱ / ۱۶۱ ،۹ / ۴۳۱ ) ، شیرین دهنان (۲ / ۵۹ ، ۳ / ۱۸۸ ، ۱ / ۳۸۰ ، ۸ / ۳۸۰ ، ۵ / ۴۷۲ ) ، مهرویان ( ۱/ ۱۴۵، ۴/ ۲۰۲، ۹ / ۳۸۹، ۳ / ۴۷۵ )، می فروشان ( ۹ / ۷۲ ، ۱۰ / ۱۲۶ ، ۴ / ۱۴۵ و . . .)  شمشاد قدان (۱ / ۱۸۰ ) و جانان ( ۴ / ۱ ، ۷ / ۱۱ ، ۵ / ۴۱ و سی و سه بار دیگر ) است.  جانان او جان همه ی جان ها( ۲۳۴ بار)  و جان جهان ( ۷ بار ) آمده است : « چراغ افروز چشم ما نسیم زلف جانان است ـ مباد این جمع را یا رب غم از باد پریشانی ۶ / ۴۶۵»

لوح ؛ یعنی هوای بین زمین و آسمان، استخوان پهن، صفحه ، تخته مشق کودکان و . . . مانند این ها.

زخم؛دهخدا می نویسد:«این لغت در پهلوی هم بوده است. زخم  یا زحم،  زام  کردی، افغانی زخم، بلوچی زخم و زام (شمشیر). . .  جراحتی که بوسیله آلات جارحه یا ناخن و دندان و مانند آن بهم رسد. ریش .  نشان وارد کردن تیغ و تیر و مانند آن که بریدن  باشد. . .  زخم و زخمه در اصل لغت پارسی بمعنی زدن است . . .» ضربه، کوفتن، اثر زدن، نشان جایی که ضربه ای پدید آورده باشد.

تیغ ؛ دهخدا:« کارد تیز باشد و شمشیر. کارد و  چاقو. هر آلت که تیزی دارد بریدن و شکافتن  . . .

دلدار؛ دل دارنده ، دارنده دل ، از اسماء معشوق ، محبوب ، دلبر، معشوقه ، یار و مانند این ها . این دلدار ؛ کسی است که دل حافظ شیفته و خواستار اوست. دلدار ، همال حافظ و آدمیزاد است. همان سیه چشمی است که در بیت یکم آمده بود، همان محتسب و همان یار مهر بان، ساقی است که حافظ از آن ها در این غزل نام  برده است. خواجه ی شیراز همیشه تیمارخوار انسان است و عشق خود را از هیچ کس دریغ نمی دارد ، حتا اگر آن کس فقیه و زاهد و یا رقیب (دشمن) حافظ باشد و بر سینه و یا پشت او زخمی زده باشد. حافظ حتا زخم تیغ دلدار را نیز می پسندد و به آن عشق می ورزد.  او انسان را با همه ی خوبی ها و بدی هایش دوست دارد و می گوید: « دلم ربوده ی لولی وشی است شور انگیز ـ دروغ وعده و قتال وضع و رنگ آمیز۱ /۲۶۰ »
 

چکیده بیت هفتم غزل ۱۶۱:

ای دیده از صفحه ی سینه ی حافظ ، نشان غم را با اشک مشوی زیرا این رنگ خون نیست بلکه جای زخمی است که یار برسینه ی حافظ زده و رنگ آن نخواهد رفت.  

نتیجه :

حافظ رند در بیت سوم با آوردن واژه های ازل و رندی ، پای بندی خویش را به آرمان های ایرانی خود آشکار می سازد و در بیت پنجم سراندیشه های رندی و ایرانی خود را با واژه های شراب ،  ساقی، یار، بی آزاری و مهرـ بانی بر می شمرد و در درازای غزل با طنز و ریشخند شیوه ی  اندیشه ی ایرانی و انیرانی را در برابر یکدیگر می گذارد.

·       در بیت یک می گوید، همانگونه که قضای آسمان برای دین باوران همیشگی است و دیگرگون نمی شود ، مهر مردم نیز در سرشت من است و از سرم بیرون نخواهد شد.

·       در بیت دوم  آزارهای رقیب و بی اعتنایی خدای گردون به ناله های مردم  سحرخیز را به ریشخند می گیرد.

·       در بیت سوم باور خود را به ازل و رندی در برابر قسمت و مقدرات قران در روز الست قرار می دهد.

·       در بیت چهارم همچنان با ریشخند و طنز ،  فریاد های دف و نی و نوای موسیقی را در پی ناله های سحرخیزان در بیت دوم، به رخ کارگزار شرع و محتسب می کشد و قانون شرع را در برابر ساز قانون، به ریشخند می گیرد.

·       در بیت پنجم شراب، مهر بانی یار، جای امن و بی آزار را که باور های رندانه و ایرانی هستند، آرزوی خود می داند، حتا اگر کوتاه و برای اکنون و یک آن باشد.

·       دربیت ششم عشق ورزی رند به انسان را پنهانی بیان می کند و می داند که آشکارا نمی تواند همه ی مردم را درآغوش بگیرد و به آنان عشق بورزد (در برابر و ضد قانون شرع).

·       در بیت هفتم ؛ از زخمِ ِ غمِ ِ عمیقی که دلدار بر سینه ی حافظِ رند زده است سخن می گوید، زیرا این دلدار یا آدم در دوران حافظ آلوده به مذهب است و هر بار پس از آگاهی از شیوه ی اندیشه ی حافظ از روی تعصب مذهبی، به او بیوفایی می کند، اما او نمی خواهد که اثر این زخم که یادگار عشق او به انسان است، پاک شود.       

منوچهر تقوی بیات

استکهلم ـ بیست و نهم آبان ماه ۱۳۸۸  خورشیدی برابر ۲۰ نوامبرماه ۲۰۱۰ میلادی

       

 

 

 

 

 

 



[1] ـ ـ  غنی ، دکترقاسم .بحث در آثار و افکار و احوال حافظ. ۱۳۲۱ تهران. ص ۴۷: «  . . .  بکنایه مطلب خود را بگوید . . . و همین سبب شده است که خواجه حافظ  غالبا ممدوح خود ( یعنی شاه یا وزیر ) را قائم مقام معشوق قرار داده بزبان عاشق و اصطلاح تغزل او را می ستاید و این خود یکی از خصوصیات سبک غزل سرائی حافظ است.»

[2] ـ برای معنای واژه ها از لغت نامه ی دهخدا بهره گرفته ام.

 

[3] ـ جمالی . دکتر منوچهر. خرد، سرمایه فلسفی ایران، جلد دوم. http://www.jamali.info/yad_dashtha-ye_ruzane /

[4] ـ « نبشتن به خسرو بیاموختند ـ  دلش را به دانش برافروختند   / نبشتن یکی نه که نزدیک سی ـ چه رومی چه تازی و چه پارسی» چرا حکیم توس نوشته است که دانش نوشتن را دیو به ما آموخته است؟

[5] ـ شماره ي دست راست شماره ي بيت وشماره ي دست چپ شماره غزل از” ديوان حافظ “، دكترپرويزناتل خانلري ، ۱۳۶۲، تهران ، است.

[6] ـ  ـ[ جانم از آتش مهر رخ جانانه بسوخت ۲ / ۱۸ در این پاره شعر؛ آتش، مهر، رخ، جانانه ( جان همه جان ها یعنی ارتا ) مهری و وحدت وجودی است.]  [بر بوی تخم مهر که در دل بکارمت ۶ / ۹۲ در اینجا هم؛ بوی ( یعنی شناخت)، تخم، مهر، دل (دل = جام جم یا نیروی جهان بینی انسان) واژه های مهری است.] [ دلم جز مهر مهرویان طریقی بر نمی گیرد ۱/ ۱۴۵ مهرویان ؛ رخ های ماه گونه ای است که بر بالای سرو بلند انسان جای دارد و "طریقی بر نمی گیرد " نیز طریق یا آیین مهر است.] [رقم مهر تو بر چهره ی ما پیدا بود ۱/ ۲۰۰ خال مهر یا رقم مهر، خالی است که مهری ها بر پیشانی و میان دو ابروی خود می نهادند. زنان هندی ، پاکستانی و سریلانکایی هنوز این خال را بر پیشانی خود می گذارند.] [واعظ شهر چو مهر مَلِک و شحنه گزید ـ من اگر مهر نگاری بگزینم چه شود ۴ / ۲۲۲ "مهرنگاری" در این بیت؛ مهر انسان یا مردم است.] [ آتش مهر ترا حافظ عجب در سر گرفت ۱۰ / ۲۸۹" آتش مهر" یعنی گرمای ارتا یا هسته ی نخستین هر تخمی  که همان آگر یا آذر باشد. این آتش مهر در اندیشه ی مهری عنصر اصلی تکوین ( ارتا) در هر پدیده ای هست]. [گرچه تب استخوان من کرد ز مهر گرم و رفت ـ همچو تبم نمی رود آتش مهر از استخوان ۴ / ۳۷۵ ،  "استخوان" ( است + خوان  که خوان هسته یا خوان تخم است)] [چو ذره گرچه حقیرم ببین  به دولت عشق ـ که در هوای رخت چون به مهر پیوستم ۳ / ۳۰۸ از برکت عشق به مکتب مهر پیوستم.] [اورنگ کو گلچهر کو ؟ نقش وفا و مهر کو؟ حالی من اندر عاشقی داو تمامی می زنم ۳ / ۳۳۶ عاشقی در اینجا فلسفه ی عشق است. اورنگ و گلچهر نیز همان مشی و مشیانه هستند.] [ تخم وفا و مهر در این کهنه کشتزار ـ آن گه عیان شود که رسد موسم درو ۴ / ۳۹۸ "موسم درو" همان جشن مهرگان است که جشن بزرگ مهرآیین ها بوده است] [ یادم از کشته ی خویش آمد و هنگام درو ۱ / ۳۹۹ " هنگام درو" نیز همان جشن مهرگان است.] [ زدوستان تو آموخت در طریقت مهر ـ سپیده دم که هوا چاک زد شعار سیاه ۵ / ۴۹۸ طریقت مهر یعنی آیین مهر.] [ ما قصهٔ سکندر و دارا نخوانده‌ایم  ـ از ما به جز حکایت مهر و وفا مپرس / حافظ رسید موسم گل معرفت مگوی ـ دریاب نقد وقت و ز چون و چرا مپرس ۷ ،۸ / ۲۶۴  حافظ در این شعر؛ "حکایت مهر و وفا " و نیز "چون و چرا" را ؛ معرفت گفتن یعنی فلسفه گفتن می داند.]

[7] ـ آیین مهر یکتاجانی یا خرمی، مادی و جهان خدایی است. این آیین مهر،  آزار و کشتن و قربانی کردن جانداران را روا نمی دارد: « میازار موری که دانه کش است ـ که جان دارد و جان شیرین خوش است(فردوسی)». در ادبیات و در پژوهش های ایران شناسی این آیین مهر یا آیین خرمی با آیین مهراشکانی  یا میترایی یکی گرفته می شود. در آیین میتراس یا میترایی یعنی مهری گری اشکانی که یکتا پرستانه و خرافی است، قربانی کردن روا است. آیین میترایی از ایران به روم  و از آنجا به همه ی اروپا راه یافت. در موزه لور در پاریس چندین پیکره از میترا در حال کشتن گاو در بخش های مختلف موزه به نمایش گذارده شده است.

[8] ـ الست ؛ لغت نامه می نویسد: « در عربی تاء آن مضموم است ولی فارسی زبانان به سکون آن[را]تلفظ میکنند بمعنی آیا نیستم ؟ یا آیا نباشم ؟ [است] الف در اول آن برای استفهام ، و «لست» صیغه متکلم وحده از «لیس » است ، و لفظ «الست » اشاره است به آیه «الست بربکم ؟قالوا: بلی ». (قرآن۷ / ۱۷۲). . . . آیا من پروردگار شمانیستم ؟ گفتند بلی. . . و[الله] از آنان عهد و پیمان گرفت و آنان را بر خودشان گواه کرد وفرمود: آیا من خدای شما نیستم ؟ گفتند: آری ، گواه شدیم . . .»(سوره الاعراف) حافظ دربارۀ  الست می گوید: « بلی به حکم بلا بسته اند روز الست ۵ / ۲۰ ».

[9]  ـ جمهوری ایرانی شالودهِ « حکومت داد» حق ایستادگی و سرپیچی در برابر «حکومت بیداد» است. http://www.jamali.info/ketabha/chegune_mellat_simorgh_mishavad/

[10] ـ ناطق  هما ، حافظ ، خنياگري ، مي و شادي ، لوس آنجلس  ۲۰۰۴  ، ص ۵۰ .

[11] ـ مقدم . دکتر محمد. راهنمای ریشه ی فعل های ایرانی . مؤسسه ی مطبوعاتی علمی . تهران . ۱۳۴۲ ص ۳۸ .

[12] ـ همانجا. ص ۹ .

[13] ـ همانجا. ص ۹ .

[14] ـ سوره احزاب آیه ۷۲  

منبع:پژواک ایران


منوچهر تقوی بیات

فهرست مطالب منوچهر تقوی بیات در سایت پژواک ایران 

*تفسیر غزل ۳۶۴ دیوان حافظ  [2024 Mar] 
*کشتن مردم به هر بهانه ای درنده خویی است!  [2024 Feb] 
*آزادی گرفتنی است!   [2024 Jan] 
*غوغای جهانی نرگس محمدی و بانوان ایرانی  [2023 Dec] 
*باید کاری کرد، باز گو کردن مصیبت ها بس است!  [2023 Dec] 
*حافظ راهنمای اهل کرم  [2023 Dec] 
*ز هر طرف که شود کشته سود اسلام است!  [2023 Nov] 
*دموکراسی، حزب، قانون  [2023 Sep] 
*در باره ی حزب، جبهه و کنگره ملی  [2023 Jul] 
*دومین نشست سالانه حزب سوسیال دموکرات و لائیک ایران گزارشی از یک پیروزی [2023 Jun] 
*پرنده ی فلزی و انقلاب در ایران  [2023 Jun] 
*شستشوی مغزی ابزار فریب توده ها  [2023 Jun] 
*فریاد، فغان و ناسزا به خامنه ای، خمینی و الله...  [2023 May] 
* آسیب شناسی و درمان بیماری میهن ما  [2023 May] 
*برگی غم انگیز از تاریخ ایران  [2023 Mar] 
*از کف خیابان تا کنگره ی ملی موقت ایران  [2023 Feb] 
*چرا نمی توانیم سازمان یا حزب بسازیم؟  [2023 Feb] 
*آیا در ایران، پس از این توفان، نسیم آزادی خواهد وزید؟  [2023 Feb] 
*گند آن سخن!  [2023 Feb] 
*آزادی، حزب و دموکراسی!  [2023 Jan] 
*چرا انقلاب ها در ایران پیروز نشده اند؟  [2023 Jan] 
* فرهیختگان ایران پیروز خواهند شد  [2022 Dec] 
*چرا کنگره ملی؟ و چگونه؟  [2022 Dec] 
*امروز چه باید بکنیم؟  [2022 Dec] 
*راه برون رفت از بن بست  [2022 Nov] 
*نامه سرگشاده به ملت ایران و به آقای حامد اسماعیلیون  [2022 Nov] 
*جبهه ای به گستردگی سراسر ایران/ کوچه به کوچه کو به کو  [2022 Oct] 
*در ایران سندیکاها شایسته ترین نمایندگان زحمتکشان هستند  [2022 Oct] 
*دولت موقت چیست و کی برپا می شود؟  [2022 Oct] 
*راه رهایی میهن ما خرد جمعی است  [2022 Sep] 
*حافظ در کوچه ی رندان  [2022 Sep] 
*به یاد پرویز رجایی که در سی ام تیر کشته شد  [2022 Jul] 
*حافظ دلداده ی صحبت جانان  [2022 Jul] 
*قران و دین؛ دام بندگی و اسارت ما ایرانیان است  [2022 Jul] 
* ملت ایران می تواند حکومت اسلامی را سرنگون کند  [2022 Apr] 
*سوسیال دموکراسی و لائیسیته؛ راهی به آزادی و آسایش مردم  [2022 Apr] 
*پیروزی چهارشنبه سوری!  [2022 Mar] 
*پندهای رندانه ی حافظ  [2022 Mar] 
*راه های مبارزه با حکومت اسلامی دست نشانده و دیکتاتور کدامند؟  [2022 Feb] 
*آیا اعتراضات صنفی فرهنگیان می تواند حزب آموزگاران را پدید آورد؟   [2022 Feb] 
*حافظ عاشق مردم، رند ازلی   [2022 Jan] 
*حزب سوسیال دموکرات و لائیک ایران (همسازی ملی جمهوری خواهان) چیست و چرا ؟   [2021 Dec] 
*حافظ در محراب (مهراب)   [2021 Nov] 
*مقام حافظ در راه عشق   [2021 Sep] 
*پس اپوزیسیون کجاست؟   [2021 Aug] 
*حافظ و صوفی باز خوانی غزل ۴۷۴  [2021 Aug] 
* عشقت رسد به فریاد  [2021 Jun] 
*خامنه‌ای آدمخوار از ضحاک خونخوارتر است  [2021 May] 
*حافظ و دکتر مصدق غزل ۴۴۹   [2021 May] 
*دستگیرشد، زندانی شد، کشته شد!  [2021 Apr] 
*خامنه‌ای خائن همه‌ی ایران را به چین می‌فروشد!   [2021 Mar] 
*اسفند ماه؛ ماه زنده ماندن و جاودانه شدن دکتر مصدق   [2021 Mar] 
*حافظ؛ عاشق و رند و می‌خواره  [2021 Mar] 
*ساقی بیار باده که ماه صیام رفت  [2021 Jan] 
*دایی جان ناپلئون برائت جنایات انگلیس و نوکرانش در ایران  [2021 Jan] 
*جشن کریسمس یادگاری از آیین مهر ایرانی  [2020 Dec] 
*استبداد استعماری و مردمان زیر ستم  [2020 Dec] 
*حافظ خدمت به رندان را به بهشت ترجیح می دهد عافیت چشم مدار از من ‌میخانه نشین! غزل ۳۰۷ [2020 Nov] 
*باده‌ی صبوحی و نماز صبح   [2020 Nov] 
*ترس به جان خامنه ای و روحانی افتاده است   [2020 Oct] 
*غزل ۲۸۹حافظ؛ همنشین رندان، سربازان و جانبازان   [2020 Oct] 
*دموکراسی و آزادی چگونه به دست می آید؟  [2020 Sep] 
*سرنگونی یا گذار؟  [2020 Aug] 
*حافظ و خرقه پوشان غزل ۳۷۹   [2020 Jul] 
*برای جوانان میهنم و دوستداران حافظ  [2020 Jun] 
*حافظ رند و فَتویٰ خرد  [2020 Jun] 
*به نظر شما کی از همه خائن‌تر بوده ... «کلاً مثلاً روشنفکرها؟» تو، سالومه!   [2020 May] 
*مایک پمپئو درباره ی خلیج فارس یا دروغ پراکنی می کند یا بی سواد است؟   [2020 May] 
*واپس ماندگی، سزاوار ملت ما نیست  [2020 Apr] 
*غزل ۳۶۶ صدای سخن عشق   [2020 Apr] 
*مشروطه با همراهی مشروعه، راه را بر آزادیخواهی بسته است!   [2020 Mar] 
*با نابسامانی میهن مان؛ چه باید کرد؟  [2020 Jan] 
*جشن کریسمس یادگاری از آیین مهر ایرانی   [2019 Dec] 
*حافظ رند و واعظ نامسلمان غزل ۲۰۰   [2019 Dec] 
*تروریست های حاکم بر ایران درنده تر و بیرحم تر از هر اشغالگری هستند!  [2019 Nov] 
*در همه ی جهان صاحبان قدرت از مردم می هراسند ‏  [2019 Oct] 
*نه می بخشیم و نه فراموش می کنیم!  [2019 Oct] 
* سخنی درباره ی« جامعه شناسى نخبه كشى»   [2019 Aug] 
*خون مورسی از خون چه کسانی رنگین تر است؟   [2019 Jun] 
*هیولای جنگ بر فراز ایران  [2019 Jun] 
*و امروز چه باید کرد؟  [2019 May] 
*برای رهایی مردمان میهنان مان از بدبختی، چه باید کرد؟   [2019 Apr] 
*چرا ما نمی توانیم به آزادی و استقلال دست بیابیم؟  [2019 Mar] 
*پهلوی ها؛ غیر مستقل، قانون شکن و ضد حقوق بشر بودند  [2019 Feb] 
*هُشدار درباره ی پیام های بی نام و نشان!‏  [2018 Dec] 
*ملی مذهبی ها و راه مصدق  [2018 Nov] 
*کوروش و حماسه‌ی کوراوغلو  [2018 Oct] 
*لائیسیته یا آزادی از دین  [2018 Sep] 
* استبداد دینی ی امروز، نتیجه ی استبداد سلطنتی است   [2018 Sep] 
*نقش دین و مذهب در تاریخ  [2018 Aug] 
*رضا خان اجرا کننده ی قرارداد ۱۹۱۹ رویداد شگفت انگیز اکتبر ۱۹۱۷ در ایران [2018 Jun] 
* حزب چپ ایران یا اتحاد فدایی ها؟  [2018 Apr] 
*دوازدهم فروردین روز فریب ملت ایران  [2018 Apr] 
*فدرالیسم؛ کلاهی که برای سر ما ایرانیان گشاد است!   [2018 Mar] 
*جبهه ملی یک مفهوم فلسفی است!   [2018 Mar] 
*انقلاب راهی برای دستیابی به حقوق شهروندی و حق حاکمیت ملی  [2018 Feb] 
*درباره ی سخنرانی و گفتگو در کلن آلمان، پیرامون جنبش سراسری در ایران   [2018 Feb] 
*تفاوتی هست یا نیست؟  [2018 Jan] 
*در باره ی «کارزار حاکمیت ملی و مردمی در ایران»  [2017 Nov] 
*چرا ما و مردمانِ میهن ما به چنین روزِ سیاهی دچار شده‌ایم؟ چاره‌ی رهاییِ میهنِ ما از چنین بن‌بستی چیست؟   [2017 Sep] 
*علی گدا در «مأموریت آزار مردم»   [2017 Aug] 
*کدام ملت بدون تغییر حکومت مشکل خود را حل کرده است؟  [2017 Jun] 
*نامه ی سرگشاده به آقای محمد رضا عالی پیام؛ آقای هالو   [2017 Apr] 
*پهلو‌ی‌ها هم مانند جمهوری‌اسلامی ننگ تاریخ ایرانند  [2017 Mar] 
*فال در دیوان حافظ  [2017 Feb] 
*سیاسی شدن یا خرد ورزیدن؟  [2017 Jan] 
*کودتای ترکیه هدیه ی الهی بود!  [2016 Jul] 
*یادداشتی بر یادداشت خسرو سیف  [2016 May] 
*«حکومت اسلامی»، نیکلا هِنَن، خبرنگار فرانسوی اسیر شده را آزاد کرد!  [2015 Dec] 
*ملی می تواند ناسیونالیست نباشد!  [2015 Jun] 
*غزل ۹۴ ؛ عشق بیکران حافظ به مردم   [2015 Apr] 
*آقای محمد امینی! ما فاتحان شهرهای رفته بربادیم.   [2014 Dec] 
*میهن دوستی دکتر محمد مصدق  [2014 Dec] 
*فیلم بزرگداشت دکتر مصدق در احمدآباد؛ ۱۴ اسفند ۱۳۵۷  [2014 Dec] 
*خودی ها و خودمانی ها، نگاهی به «جامعه شناسی خودمانی»  [2013 Nov] 
*کودتاهای ویرانگر؛ شکستی سه گانه  [2013 Aug] 
*آیا جبهه ملی آرزویی دست نیافتنی است؟  [2013 Aug] 
*آش ملاعلی یا انتخابات؟  [2013 Jun] 
*کالای خارجی دشمن اصلی ما ایرانیان است  [2012 Sep] 
*میعادگاه عاشقان ایران !   [2011 Sep] 
*آیا آزادی و استقلال ما با شیوه ی اندیشیدن و زندگی ما کار دارد؟  [2011 Apr] 
*جنبش سبز و کیستی ملی و ایرانی ما   [2011 Jan] 
*حافظ رند ازلی  [2010 Nov] 
*چرا با خرد جمعی خود برای نگهبانی جان و آزادی خود، هم پیمان نمی‌شویم؟   [2010 Oct] 
*آزادی که نباشد نه استقلال هست و نه عدالت !  [2010 Oct] 
*حافظ رند و شیخ پشمینه پوش (غزل ۴۳۸ )  [2010 Jun] 
*توطئه ی رد «تئوری توطئه»  [2010 Apr] 
*جنگ برای مردم ما نکبت و برای دشمنان ملت ایران نعمت است !   [2010 Feb] 
*دکتر مصدق ملی بود و به ملت ایران باور داشت، نه به ولایت فقیه !   [2009 Dec] 
*۲۸ مرداد ۳۲ نخسین سنگ بنای انقلاب سبز   [2009 Aug] 
*دو دزد رأی مردم را دزدیدند! دزد سوم را با چشم خرد و دیدگان بیدار، هوشیارانه بپاییم ! ؟ [2009 Jul] 
*اندیشیدن به سرنوشت مردم ایران  [2009 Jun] 
*خیمه شب بازی تکراری و محمد ملکی گلادیتوری گرفتار در قفس درندگان وحشی  [2009 May] 
*محمود دولت آبادی زنده بودن خود را اعلام کرد !  [2009 May] 
*حافظ صاحب نظر؛ رند نظر باز!  [2009 Mar] 
*مسئله ی حزب و حکومت های دست نشانده در ایران  [2008 Apr] 
*دانشجویان چپ ، دانشجویان راست  و پیام دکتر مصدق! [2007 Dec]