روبان بنفش
سحر نیازی
خشونت خانگی مسئله ای خصوصی نیست و نباید در محیط خانه دفن شود. چرا که این پدیده همچون قارچی سمی در محیطی تاریک و مملو از خشونت تغذیه و به سرعت رشد خواهد کرد. باید مسئله خشونت خانگی از عمق به سطح جامعه بیاید و چهرۀ زشت خود را نشان دهد. فقط با بروز و نمایش بی پرده چهره زشت خشونت است که می توان برای درمان آن چاره اندیشید. زنان باید خشونت همسر، پدر و برادر خود را نشان دهند نه اینکه بر آن سرپوش بگذارند. قربانیان خشونت به همان اندازه مسئول هستند که فرد خشونت کننده.
در راستای تحقق همین هدف جمعی از زنان ایران در حرکتی بسیار عملی گامی به پیش برداشته و با ربان های بنفش و کارت هایی که به همراه داشتند به خیابان ها آمدند تا بی پرده و بدون عینک های سیاهی که کبودی های چهره را بپوشاند، خشونت علیه زنان را به نمایش گذارند. پُر واضح است که جامعۀ سنتی با آموزش های پوسیده و منسوخ "سکوت در برابر خشونت" چنین حرکتی را برنمی تابد. چنان که در گزارش نیز آمده، برخی زنان به آنان توصیه می کنند که چهره ات را بپوشان، مشکلات خانوادگی ات را به مردم نشان نده، و از این قبیل توصیه ها که زن را با کوهی از درد و زخم در پستوی خانه حبس می کند تا صدایش را نشنوند و کبودی هایش را نبینند.
اما تلاش برای شخصی و خصوصی کردنِ خشونت خانگی علیه زنان همانا شدت و مشروعیت بخشیدن به خشونت است. جامعه و به ویژه زنان ما باید بدانند که پدیدۀ خشونت، پدیده ای اجتماعی است و باید زشتی و عمق فاجعه به نمایش گذاشته شود و دربارۀ آن بحث شود تا سدهای محکم سنتی درهم شکسته شده و صدای زنان رنج دیده به گوش رسد. نگاهی به آمارهای خشونت علیه زنان و کودکان، تجاوزهای جنسی فردی و گروهی، قتل های ناموسی، اسیدپاشی ها و دیگر معضلات جامعۀ سنتی نشان می دهد که این پدیده به سرعت درحال رشد است و از پروندۀ فردی به مسئله ای اجتماعی تبدیل شده است که اگر چاره ای برای آن اندیشیده نشود، اگر آموزش های لازم به کودکان، مردان و زنان داده نشود، بزودی گریبان همۀ خانواده ها را خواهد گرفت.
اجازه ندهیم زنانی که مورد خشونت کلامی و جسمی قرار می گیرند تا ابد قربانی و مترود باقی بمانند. این زنان توانایی آن را دارند که خود حامیان ِ دیگر زنان باشند، همچنان که در این حرکت ِ روبان بنفش همین توانایی را به نمایش گذاشتند.
اول سپتامبر 2011
منبع:پژواک ایران