موطن
مهران زنگنه

موطن

 

 

هر جا که آزادم

 موطنم آنجاست

جان و تن به بند ندارم

 دلم آنجاست

هر دم‏،

     کآزادی لب به خنده گشاید

موطنم همان آن،

 به آن نابه‏کجاست

 

 

تجربه‏ای تازه

 

همانگونه كه غنچه‏ای به هنگام بلوغ

                                      تب‏زده در خود می‏پیچد

آتش‏سر  آروزی بلوغ بوسه‏ای حیران در خود می‏پیچد

همچون جوانه‏ای خجول كه با هوای تازه هماغوش می‏شود

                                                             نفس نفس می‏زند

بر آبپخشان زندگی كه كوهی است

بوسه‏ای

       حیران

              سرگشته

بوسه‏ای

        نابالغ و بكر

                     دیگرگونه

بر زندگی زده می‏شود

تجربه‏ای از آن گونه

كه نوزا كودكی را به گریه وا می‏دارد

غریبه‏ای می‏میرد و غریب‏تری زاده می‏شود

تنهایی (1)

اگر فواره‏ی دل بگشایم

خاكستر دلم می‏بالد

                    پر می‏كشد

                    بر آسمان می‏نشیند

                   غاشیه‏ی حسرت بر آسمان می‏كشد

                    به رنگ دلم

                                تنهاییم

                                        گرفته و تار

شدن

 

به کودکی

 ندانیم و نگوییم این و آن

به نوجوانی

 چشم گشاییم بر این و آن

به جوانی

 گوییم که این ست و نه آن

به پیری

 گوییم هم این است و هم آن

منبع:پژواک ایران