مرا بوی گل عشقت جوان کرد / ازین بهتر چه معجز می توان کرد
که باور می کند یاسی گل افشان / بلوطی را به بویش ارغوان کرد
نسیمی بر وزید از باغ مینو / که داغستان جانم را جَنان کرد...
شب تبعید و تنهائیم می کشت / که خورشیدت طلوع ناگهان کرد
ز بس اهریمنم آزار می داد / تو را ایزد برایم ارمغان کرد
کجا بودی که عمری چشم جانم / تو را جویان نظر بر این و آن کرد
زمان با من به مهر آمد سرانجام / پس از عمری که با من سرگران کرد
جوانی با تو باز آمد که طبعم / گل افشان بهاران در خزان کرد
دلم آتش فشانی بود خاموش / چنینم نغمه خوان بخت جوان کرد
نماز آرم به سوی ایزد عشق / که شعرم را به وصفت پر توان کرد.
+
نعمت آزرم . پاریس. زمستان 1393 خورشیدی