امین تارزی: توافقِ لوزان تنها گزینه ی ممکن در کوتاه مدت؛ استفان بوسارد ترجمه شادی سابجی
"یک روز بزرگ" نقل قولی از جان کری. با این حال ایالات متحده به ایران هشدار داده است در صورتی که به توافق احترام نگذارد، تحریم ها را دوباره برقرار خواهد کرد. (رویترز)
امین تارزی محقق سیاست خارجه ی خاورمیانه در موسسه ی تحقیقاتی فیلادلفی، ایران را به خوبی می شناسد. امین تارزی یک آمریکایی با اصلیت افغان است. او تجزیه و تحلیل لحظه به لحظه اش درباره ی توافق منتج شده در چهار چوب لوزان را این طور ارائه می دهد.
لوتام: اولین واکنش شما درباره ی چهارچوب توافقی که در لوزان منتشر شد، چیست؟
تارزی: همه ی بخش های درگیر در مذاکرات لوزان با ایران یک راه حل صلح آمیز برای بحران برنامه ی اتمی ایران می خواستند. این خواست به طور غیر قابل انکاری، یک قدم رو به جلو است. در شرایط فعلی هنوز از بهترین توافقی که می شد به دست آورد فاصله داریم. راه حل دیگری نبود. در کوتاه مدت آن چیزی که در لوزان به دست آمد بسیار خوب بود. در دراز مدت من متقاعد نشده ام.
لوتام:جنبه های دراز مدتی که شما را نگران می کند چیستند؟
تارزی: باید یادآوری کنیم که چرا ایران در لوزان مذاکره کرد. در مرحله ی ابتدایی مذاکرات، در سال 2002 و 2003 ایران با سه کشور اروپایی آلمان، فرانسه و انگلیس مذاکره می کرد که بعد ها هم از سال 2006 آمریکا و چین و روسیه هم به آن پیوستند. ایران با عدم رعایت به اجبارهای آژانس بین المللی انرژی اتمی، جامعه ی بین الملل را (AIEA) فریب داده است. در طول کل این فرآیند، تهران تقریبا هیچ امتیازی به جز تولید ماده ی پلوتونیوم آب سنگین اراک نداشته است. با منطق منع گسترش سلاح های اتمی، توافق لوزان خبر خیلی خوبی نیست. چرا؟ برای این که می توانیم این طور فکر کنیم که ایران به خاطر تمایل جامعه ی بین الملل این کار را انجام داده است و از آن نتیجه گرفته است. اما ایران به اجبارهایش احترام نخواهد گذاشت. از این رو جمهوری اسلامی به عنوان یکی از بزرگترین حامیان تروریست در خارج از مرزهای خودش باقی می ماند و یک ترازنامه ی بسیار بد هم در زمینه ی حقوق بشر دارد.
لوتام: آیا دیپلماسی هنوز هم می تواند چشم انداز منع گسترش سلاح های اتمی در دراز مدت را بهبود بخشد؟
تارزی: البته مسلم است. باید یک دیپلماسی خیلی قوی برای تقویت منع گسترش سلاح های اتمی داشت. این توافق نباید برگ برنده و مجوزی برای ایران باشد. راه هایی هست تا اطمینان حاصل شود که تهران در حال انجام تعهداتش است. حتی اگر در حال حاضر، ایران سلاح اتمی و تکنولوژی رسیدن به آن را ندارد، باید این موضوع را لحاظ کند. یادآوری میکنم که ایران جز دولت ها یا دسته هایی نیست که در رژیم کنترل تکنولوژی موشک ها باشند. همچنین این توافق به موضوع موشک ها و نقل و انتقال موشک ها نمی پردازد.
لوتام: آیا اوضاع کنونی نسبت به سال 2003 برای تعامل با ایران بهتر شده است؟
تارزی: البته مسلم است. اقتصاد ایران در مشکل افتاده است. مشکلات داخلی از زمان ریاست جمهوری خاتمی چندین برابر شده است. اما جنگ عراق در سال 2003 (که توسط آمریکایی ها انجام شد ) رژیم ایران را به شدت قوی کرده است.
لوتام: شما تاثیر این توافق را بر روابط ایالات متحده با ایران و رژیم ایران چگونه می بینید؟
تارزی: تاثیر بسیار زیادی برای عادی شدن برخی روابط خواهد داشت. در رابطه با رژیم، باید گفت که رئیس جمهور ایران، حسن روحانی، خودش را یک اصلاح طلب معرفی می کند. من خیلی مطمئن نیستم که آیا این بهترین روش برای توصیف او است یا نه. افراد بسیار زیادی هستند که در دوران ریاست جمهوری او زندانی اند و یا کشته شده اند، همانند آن چه در دوران احمدی نژاد شاهدش بودیم. آزادی ها بازهم بیشتر کاهش یافته است. حسن روحانی در پی نگه داشتن رژیم در جایگاهش است.
*: کلیه ی حقوق ترجمه متعلق به مترجم است و هر گونه کپی برداری از آن بدون ذکر نام مترجم ممنوع است.
Nucléaire iranien jeudi 02 avril 2015
Amin Tarzi: «L’accord de Lausanne, la seule option possible à court terme»
«Un grand jour», dixit John Kerry. Toutefois, les Etats-Unis mettent l’Iran en garde: en cas de non respect de l’accord, les sanctions seront rétablies. (Reuters)
Chercheur sur le Moyen-Orient au Foreign Policy Research Institute de Philadelphie, Amin Tarzi connaît bien l’Iran. Américain d’origine afghane, il livre son analyse à chaud de l’accord cadre conclu à Lausanne
Le Temps: Quelle est votre première réaction à l’accord cadre conclu à Lausanne?
Tarzi: Toutes les parties engagées dans les négociations de Lausanne avec l’Iran voulaient une solution pacifique à la crise sur le programme nucléaire iranien. C’est indéniablement un pas en avant. Dans les circonstances actuelles, c’est de loin le meilleur accord qu’on puisse obtenir. Il n’y avait pas d’autre option. A court terme, ce qui a été conclu à Lausanne est très bon. A plus long terme, je suis moins convaincu.
– Quels sont les aspects de long terme qui vous inquiètent?
– Il faut rappeler pourquoi l’Iran négocie à Lausanne. Depuis le début du processus de négociation en 2002-2003 avec trois pays européens (Allemagne, France, Royaume-Uni) auxquels se sont joints les Etats-Unis, la Chine et la Russie à partir de 2006, l’Iran a trompé la communauté internationale en ne se conformant pas aux obligations de l’Agence internationale de l’énergie atomique (AIEA). Tout au long du processus, Téhéran n’a quasiment fait aucune concession hormis en matière de production de plutonium et d’eau lourde. Dans une logique de non-prolifération nucléaire, l’accord de Lausanne n’est pas une très bonne nouvelle. Pourquoi ? Parce qu’on pourrait croire que l’Iran fait une faveur à la communauté internationale en le concluant. Or l’Iran n’a pas respecté ses obligations et là, il voit son prestige augmenter parce qu’il a réussi à tenir tête aux six plus grandes puissances mondiales. Par ailleurs, la République islamique reste l’un des plus grands soutiens du terrorisme hors de ses frontières et a un bilan très mauvais en matière de droits de l’homme.
– La diplomatie peut-elle encore améliorer les perspectives de non-prolifération à long terme ?
– Bien sûr. Il faudra une diplomatie très active pour renforcer la non-prolifération nucléaire. Cet accord ne doit pas être une carte blanche à l’Iran. Il y a des manières de s’assurer que Téhéran joue le jeu. Même si pour l’heure l’Iran n’a pas d’arme nucléaire et la technologie pour l’achever, il faut qu’il rende des comptes. Je rappelle que l’Iran n’est pas un Etat partie au Régime de contrôle de la technologie des missiles. L’accord n’aborde pas la question des missiles, ni celle des vecteurs de missiles.
– Les circonstances auraient-elles été meilleures en 2003 pour traiter avec l’Iran?
– Bien sûr. L’économie iranienne était en difficulté. Les problèmes intérieurs étaient multiples sous la présidence Khatami. Mais la guerre d’Irak de 2003 (menée par les Américains) a fortement renforcé le régime iranien.
– Comment voyez-vous l’impact de l’accord sur les relations Etats-Unis –Iran et sur le régime iranien ?
– Il en faudra beaucoup plus pour normaliser de telles relations. Quant au régime, le président Hassan Rohani a été présenté comme un réformateur. Je ne suis pas si sûr qu’il s’agisse de la meilleure façon de le décrire. Il y a plus de gens qui ont été emprisonnés et tués sous sa présidence que sous celle de Mahmoud Ahmadinejad. Les libertés ont encore reculé. Hassan Rohani cherche surtout à maintenir le régime en place.
منبع:لوتام سوئیس