تنش آیینەی زخمهای ارتجاع غالب و مغلوب است .

برهنه

بگو برهنه به خاکش کنند

مجال

بی‌رحمانه اندک بود و

واقعه

     سخت

            نامنتظر

چگونه از بهار حظ تماشایی می توانست برد

که قفس باغ را پژمرده بود

با تنش رازی عظیم است که با خاکش در میان خواهد گذاشت .

برهنه

بگو برهنه به خاکش کنند

آن کو به

یکی « آری » می میرد

نه به زخم صد خنجر،

و مرگش در نمی رسد

مگر آنکه از تب وهن

دق کند

قلعه یی عظیم

که طلسم دروازه اش

کلام کوچک دوستی است

و چون عشق را

در جام زهر آگینی از نفرت

به کنار بسترش نهادند :

نگاه کن

چه فروتنانه بر آستانه تو به خاک می افتد

آنکه در کمر گاه دریا

دست

حلقه توانست کرد.

نگاه کن !

چه

بزرگوارانه در پای تو سر نهاد

آنکه مرگش

میلاد پر هیا هوی هزار شهرزاده بود .

خدای را

برهنه ،

بگو برهنه به خاکش کنند

سراپا برهنه

بدانگونه که عشق را نماز می بریم

که بی شایبەی حجابی

با خاک

عاشقانه

در امیختن خواهد

سهراب محجوبی

منبع:پژواک ایران