حاج منصور ارضی، مداح مشهور در یک برنامەی تلویزیونی وقتی مجری برنامه از او سوال می کند که آیا در جلسات خصوصی به هم فحش می دهید، می گوید: "امام حسین هم فحش می داد. خب بروید از امام حسین ایراد بگیرید. چرا از من ایراد می گیرید؟"

 

 

 

این همان فرهنگ آخوند نشان است که در این سو هم در "فرقەی صاحب مرده" تجلی کرده است. شباهتهای این دو سیستم انسان را شگفت زده می کند. به فحاشی های چندش آور و زشت اعضا و رهبران "فرقەی صاحب مرده" نگاهی بیندازید. اینها هم به تأسی از امام و مقتدایشان، فحش می دهند! واقعەی کربلا اگر برای هر کسی مایه ای از حماسە، شکوه، زیبایی، و آزاد منشی داشته باشد، برای دو سیستم و نظام تنها و تنها منبع توجیه لجن پراکنی است. رژیم جمهوری اسلامی و همزاد فرهنگیش در خارج از ایران، تنها چیزی که از امام حسین به یادشان مانده، فحش دادنش است. آیا این همه شباهت و همسانی اتفاقی است؟  اتفاقا"شیر مرحوم" هم در یکی از سخنرانیهایش در اشرف بر روی همین نکته دست گذاشت:" وقتی مولای ما به ابن زیاد فحش می دهد، چرا ما به اضداد ندهیم؟" ریشه های ایدئولوژیک این دو پدیدەی منحوس آنقدر در هم تنیده است که تفکیک آنها را از هم امکان ناپذیر می کند. تفاوت ها فقط در ظاهر است. یک ذره از ظاهر که می گذریم، یک لایه که جلوتر می رویم، لجنزاری از فرهنگی منحط را می بینیم که بوی مشمئز کنندەی آن مشام هر انسانی را می آزارد." حاج منصور ارضی" همان "شیر مرحوم است که ریش گذاشته و چفیه بر گردن آویخته است. اگر ریشش را بزنی و چفیه اش را برداری، انصافا چه تفاوتی با "شیر مرحوم" می کند؟ فرهنگ، همان فرهنگ است. واژگان همان واژگان است. بی پرنسیبی و شارلاتانیزم هم در هر دو مشترک است. آیا "شیر مرحوم" همان "حاج منصور ارضی" نیست که جلای وطن کرده است؟ 

 

سهراب محجوبی