"روستایی فقیری که از تنگدستی و سختی معیشت جانش به لب رسیده بود، نزد آخوند ده رفت و گفت: آملا، فشار زندگی آنقدر مرا در تنگنا قرار داده که به فکر خودکشی افتاده ام. از روی زن و بچه هایم خجالت می کشم، زیرا حتی قادر به تامین نان خالی برای آنان نیستم. با زن، شش فرزند قد و نیم قد، مادر و خواهرم در یک اتاق کوچک مخروبه زندگی می کنیم، که با هر نم باران آب به داخل آن چکه می کند. این اتاق آنقدر کوچک است که شب وقتی چسبیده به هم در آن می خوابیم، پای یکی دو نفرمان از درگاه بیرون می ماند. دیگر ادامه این وضع برایم قابل تحمل نیست. پیش تو، که مقرب درگاه خدا هستی، آمده ام تا نزد او شفاعت کنی که گشایشی در وضع من و خانواده ام حاصل شود.

آخوند پرسید:

از مال دنیا چه داری؟

روستایی گفت:

همه دار و ندارم یک گاو، یک خر، دو بز، سه گوسفند، چهار مرغ و یک خروس است.

آخوند گفت:

من به یک شرط به تو کمک می کنم و آن این است که قول بدهی هرچه گفتم انجام بدهی.

روستایی که چاره ای نداشت، ناگزیر شرط را پذیرفت و قول داد.

آخوند گفت:

امشب وقتی خواستید بخوابید باید گاو را هم به داخل اتاق ببری. روستایی برآشفت که: آملا، من به تو گفتم که اتاق آنقدر کوچک است که حتی من و خانواده ام نیز در آن جا نمی گیریم. تو چگونه می خواهی که گاو را هم به اتاق ببرم؟!

آخوند گفت: فراموش نکن که قول داده ای هر چه گفتم انجام دهی وگرنه نباید از من انتظار کمک داشته باشی.

صبح روز بعد، روستایی پریشان و نزار نزد آخوند رفت و گفت: دیشب هیچ یک از ما نتوانستیم بخوابیم. سر و صدا و لگداندازی گاو خواب را به چشم همه ما حرام کرد.

آخوند یکبار دیگر قول روستایی را به او یادآوری کرد و گفت:

امشب علاوه بر گاو، باید خر را نیز به داخل اتاق ببری.

چند روز به این ترتیب گذشت و هر بار که روستایی برای شکایت از وضع خود نزد آخوند می رفت، او دستور می داد که یکی دیگر از حیوانات را نیز به داخل اتاق ببرد تا این که همه حیوانات هم خانه روستایی و خانواده اش شدند! روز آخر روستایی با چشمانی گود افتاده، سراپای زخمی و لباس پاره نزد آخوند رفت و گفت که واقعا ادامه این وضع برایش امکان پذیر نیست!

آخوند دستی به ریش خود کشید و گفت: دوره سختی ها به پایان رسیده و به زودی گشایشی که می خواستی حاصل خواهد شد. پس از آن به روستایی گفت که شب گاو را از اتاق بیرون بگذارد!

ماجرا در جهت معکوس تکرار شد و هر روز که روستایی نزد آخوند می رفت، این یک به او می گفت که یکی دیگر از حیوانات را از اتاق خارج کند تا این که آخرین حیوان، خروس نیز بیرون گذاشته شد.

روز بعد وقتی روستایی نزد آخوند رفت، آخوند از وضع او سئوال کرد و روستایی گفت: خدا عمرت را دراز کند آملا، پس از مدتها، دیشب خواب راحتی کردیم. به راستی نمی دانم به چه زبانی از تو تشکر کنم. آه که چه راحت شدیم"!

حکایت بالا را 12 سال پیش، در هفته اول خرداد 1376 و چند روز پس از "حماسه دوم خرداد" در نوشتاری با عنوان "انتصخابات ایران" نوشتم و توضیح دادم که رفتن آن فرد و آمدن این یکی در چهارچوب نظام ولایت مطلقه فقیه هیچ معنای مثبتی نمی تواند داشته باشد. . . توضیح دادم که از میان 238 نامزد به اصطلاح انتخابات، 234 نفر ـ یعنی حدود 98 درصد ـ توسط شورای نگهبان رد صلاحیت شده اند و آقای خاتمی در واقع منتخب شورای نگهبانی است که خود منصوب ولی فقیه است... توضیح دادم که دل بستن به امثال آقای خاتمی و انتظار "اصلاحات" از او داشتن، در واقع دل بستن به سراب است که ناگزیر به سرخوردگی و یأس و نومیدی می انجامد.

نوشتار آن روز من مخالفت های بسیاری برانگیخت و حتی سردبیر نشریه ای که آن را چاپ می کرد مرا متهم ساخت که به رأی بیش از بیست میلیون رای دهنده به آقای خاتمی توهین می کنم. به او پاسخ دادم که توهین را کسانی می کنند که این نمایش را به عنوان "انتخابات" به خورد مردم می دهند!

گویا کارل مارکس است که درباره "تکرار تاریخ" گفته است: "آری تاریخ تکرار می شود، منتهی یک بار به صورت تراژدی و دیگر بار به  صورت کمدی"!

تکرار تاریخ به صورت کمدی در سال 1380 رخ داد. سید خندان که در چهار سال اول ریاست جمهوری اش حتی نتوانسته بود تعریفی از "اصلاحات" مورد نظر خود به دست دهد (گو این که در چهار سال بعدی هم نتوانست و در دوره ریاست جمهوری احمدی نژاد گفت اشکال جنبش اصلاحات این بود که ما نتوانستیم آن را تعریف کنیم!) گریه کرد، وعده داد، انشاء خواند و در پایان دوره دوم هم 2 لایحه نیم بند به مجلس شورای اسلامی داد که آنها را هم با یک تشر مقام معظم رهبری پس گرفت!

اینک یک بار دیگر تاریخ دارد "مکرر" می شود. اگر از کارل مارکس در مورد مکرر شدن تاریخ پرسش می کردند احتمالا پاسخ می داد که کار به مضحکه و مسخره بازی کشیده می شود!

در چند ماه گذشته، مردم بخت برگشته کشورمان شاهد این مسخره بازی و مضحکه به معنی واقعی کلمه چندش آور بودند و "می آیم نمی آیم"های آقای خاتمی را شنیدند و دندان روی جگر گذاشتند!

نمایشی که آقای سید محمد خاتمی نقش اول آن را داشته و دارد، یک نمایش تک نفره نیست. دار و دسته ی "اصلاح طلب" تا دلتان بخواهد پا منبری، تحلیل گر، مفسر، نظریه پرداز، نویسنده، روزنامه نگار، وب نگار  و ... دارد تا همه مهارتهای خود را در قالب آن بریزند که بازار گرمی کنند و برای نمایش، تماشاچی جلب نمایند. به عنوان نمونه، یکی از وب سایتهای آنان به نام "موج سوم، پویش (کمپین) دعوت از خاتمی" است که شعار آن: "ما به خرداد پر از حادثه عادت داریم" است. در تارنمای اینان می خوانیم: "اعضا این پویش (کمپین) می کوشند مستقل از احزاب و گروههای سیاسی با انجام فعالیتهای علنی و غیرعلنی (؟!) گوناگون و با رساندن صدای جامعه و نخبگان به گوش سید محمد خاتمی، در حد توان محدود خود احتمال نامزدی او را در دهمین انتخابات ریاست جمهوری افزایش دهند. یکی از فعالیتهای این پویش... جمع آوری امضا برای طومار دعوت از خاتمی است" متن کوتاه این طومار از این قرار است:

"جناب حجت الاسلام و المسلمین، آقای سیدمحمد خاتمی

منبع:پژواک ایران