۹ دی به روایت صادق زیباکلام

در ۷ سال گذشته، ۷ دقیقه هم به محصوران فرصت دفاع داده نشده است (تاریخ انتشار: ۹ دی ماه ۱۳۹۵)

برخلاف اصولگرایان معتقد هستم که رویدادهای بعد از انتخابات ۲۲ خرداد ۸۸ نه ‌تنها تمام نشده و پایان نیافته بلکه اگر که فرصت و شرایطی به وجود بیاید همان حوادث و رویدادهای بعد از انتخابات ۲۲ خرداد ۸۸ مجدداً اتفاق خواهد افتاد، چرا که آن چیزی که بعد از ۲۲ خرداد ۸۸ اتفاق افتاد نه توطئه خارجی بود نه انقلاب مخملی بلکه ۳ میلیون نفری که در ۲۵ خرداد ۸۸ آمدند و آن راهپیمایی عظیم سکوت را برگزار کردند در حقیقت قشری از جامعه بودند که سرخورده شده بودند و نارضایتی‌ها و گلایه‌هایی داشتند؛ به همین خاطر اگر بگوییم آمریکایی‌ها این افراد را تحریک کرده بودند یا سازمان سی‌آی‌ای (CIA) آن‌ها را سازمان‌دهی کرده بود در حقیقت شیوه‌ی درستی برای تحلیل رویدادهای انتخابات ۸۸ به دست نمی‌دهد.

متأسفانه این رویکرد نادرست اصولگرایان به حوادث بعد از ۲۲ خرداد ۸۸ همچنان ادامه پیدا کرد تا رسیدیم به ۹ دی؛ اما نکته‌ جالب اینجاست که اصولگرایان آن ۲۰۰ هزار یا ۳۰۰ هزارنفری را که روز ۹ دی ۸۸ به میدان انقلاب و به سمت خیابان فاطمی آمده بودند و صدها دستگاه اتوبوسی که این افراد را از اطراف ‌و اکناف تهران و جاهای مختلف آورده بودند و در خیابان کارگر و در خیابان فاطمی پارک شده بودند می‌بینند اما آن سه‌ میلیونذ‌نفری که ۲۵ خرداد راهپیمایی سکوت را انجام دادند نمی‌بینند؛ اصولگرایان بعدا مدعی شدند که خیلی از آن سه‌ میلیون معترض بعلاوه کسانی که به آقای مهندس میرحسین موسوی رأی داده بودند پشیمان شده‌اند.

رویدادهای انتخابات ۸۸ بیش از اینکه سیاسی باشد اخلاقی است. در این قریب به هفت سالی که از این ماجراها می‌گذرد، اصولگرایان هرچه خواستند علیه معترضین به نتایج آن انتخابات گفتند. آن‌ها را فتنه‌گر خواندند، منافق، مزدور، ضدانقلاب، نفوذی، نوکر انگلیس و پادوی آمریکا، آلت دست جورج سوروس، صهیونیست‌ها و...خواندند؛ متهمشان کردند که می‌خواسته‌اند انقلاب مخملی به راه بیندازند، می‌خواسته‌اند کودتا به راه بیندازند و... هر اتهامی که خواستند به آن‌ها وارد ساختند. خودشان پارچه را خریدند، خودشان بریدند، خودشان دوختند و خودشان هم به تن مخالفین کردند؛ جمعی را سال‌ها در حبس و حصر نگه داشتند و همچنان دارند. در مجلس، در بیرون مجلس، در نماز جمعه، در صداوسیما، در سخنرانی‌ها و اجتماعاتشان هرچه خواستند علیه آنان گفتند و نوشتند. ۷ سال است که دارند شبانه‌روز علیه معترضین از هر تریبونی هر چه دلشان می‌خواهد می‌گویند؛ اما دریغ از اینکه در این ۷ سال ۷ دقیقه هم به آن‌ها مجال و فرصت دفاع بدهند. این دیگر سیاست و سیاسی نیست؛ این اسمش اخلاق است. (منبع: انتخاب)

 

منبع:پژواک ایران