فاجعه ساختمان پلاسکو، فاجعه واردات ناقص
احد قربانی
در یک محوطه صنعتی در سوئد کار می کنم. حدود پنج هزار کارمند و کارگر در ساختمان های مختلف دو تا پنج طبقه کار می کنیم. هر سال، به کمک ماموران آتش نشانی، چهار بار تخلیه ساختمان در صورت بروز آتش سوزی تمرین می کنیم. تمرین بدون اطلاع قبلی انجام می شود، و آژیر تمرین با آژیر آتش سوزی واقعی هیچ فرقی ندارد. فقط زمانی که به مکانی که از قبل می دانیم که باید پس از آتش سوزی به آنجا باید بشتابیم می رسیم، اطلاع می یابیم که آژیر، تمرینی است.
همه طبقه ها به تابلوهای برجسته و قابل رویت مجهز است که راه های خروج اضطراری را با شبرنگ و لامپ های کم مصرف دائمن روشن، نشان می دهد.
تمام ساختمان به حسگر (sensor) گرما و دود مجهز است. اکثر این حسگرها به شبکه لوله کشی آب مجهز هستند که در گرما بالا و یا دود غلیظ باز می شود و محیط را به طور خودکار آب پاشی می کند.
تمام این تجهیزات دائمن آزمایش می شود. باز با این حساب، گاه اشتباهات انسانی و یا تکنیکی فاجعه می آفریند.
آیا آسمانخراش های تهران به وسایل ایمنی لازم برای آتش سوزی و یا زلزله و یا دیگر حوادث طبیعی مجهز هستند؟ چه کسی مسئول کنترل این وسایل ایمنی و درست کارکردن آنهاست؟
در بسیاری موارد ما تکنولوژی لازم را وارد می کنیم، ولی فرهنگ کاربرد، نگهداری و ایمنی آنها را نمی آموزیم.
ساختمانهای ما بزرگتر و بلندتر شده است و عده بیشتری را زیر یک سقف جمع می کند و هر حادثه ای می تواند، مال و جان بسیاری را که بی شک که پوشش بیمه ندارند، به خطر بیندازد، ولی فرهنگ پیشگیری و ایمنی ما در مقابل بلندی این ساختمان ها بسیار کوتاه است.
خودروهای ما سریعتر شده است. سرعت و شتاب بالا، کنترل کمتر و خسارت بیشتر، پیامد ناگزیر آن است. اما، فرهنگ رانندگی با احتیاط و احترام به همسفر، رسیدگی، کنترل و معاینه خودروها و از دور خارج کردن خطرناک ها و پرسوزها و بدسوزها تقریبن وجود خارجی ندارند.
واردات ناقص ما به تکنولوژی ختم نمی شود. ما حتی مفاهیمی چون آزادی و دموکراسی را هم ناقص وارد کردیم. آزادی را سانسور دیگران درک می کنیم و دموکراسی را حکومت اکثریت بر اقلیت بدون توجه به حقوق اقلیت. از اینرو اگر کسی رای اکثریت را با خود داشت، خود را مجاز می داند، اقلیت را نابود کند تا در انتخابات بعدی خود را بیمه کرده باشد. برای همین در ایران ممنوعیت های گوناگون داریم، ممنوع القلم و ممنوع التصویر، ممنوع الخروج. در ترکیه کودتا کشف می شود. فراموش می کنیم که دموکراسی درست برای وجود شانس اقلیت برای اکثریت شدن بوجود آمد. ما شیوه به قدرت رسیدن با دموکراسی را وارد می کنیم ولی فرهنگ رواداری با اقلیت را نمی آموزیم.
تکنولوژی و شیوه ها را می توان وارد کرد، ولی فرهنگ را باید با تمرین و ممارست و کار پیگیر ساخت. در این میان تشکل های مردمی، سازمان های مردم‌نهاد و روشنفکران نقشی تعیین کننده دارند.
۳ بهمن ماه ۱۳۹۵
احد قربانی دهناری
گوتنبرگ، سوئد
http://www.facebook.com/ahad.ghorbani.dehari
http://telegram.me/ahaddehnari
Abstract
Plasco Building disaster, a disaster of incomplete imports.
Technologies, procedures and methods can be imported, but culture should be built with the practice and continues works. The non-governmental organization (NGO) and intellectuals have a crucial role.
Ahad Ghorbani Dehnari
22 January 2017
منبع:پژواک ایران