من مخالف راویت‌های گوناگون و به راستی مخالف با هم نیستم. از آن سال‌های تباه تنها یک روایت نیست و برای روشن شدن حقیقت باید همه را شنید و دید و در باره آن تحقیق و بررسی کرد، حتا روایت رسمی قدرت را. «ماجرای نیم‌روز» اما تلاش برای روشن حقیقت نیست. صحت تاریخی آن شانه به «قلاده‌های طلا» می‌زند. به همان میزان که فیلم قلاده‌‌های طلا و رابطه رهبران جنبش سبز با « دژمن و استکبار و صیهونیسم!» حقیقت تاریخی‌ست، «ماجرای نیم‌روز» هم هست. حتا اگر با نور و دوربین و صدا و سناریویی شیک‌تر و گیراتر تهیه شده باشد.
با تحریف تاریخ و دروغ حکومتی نمی‌توان با خشونت مبارزه کرد. ماجرای نیم‌روز نمی‌خواهد خشونت را ریشه‌یابی و یا حتا آنگونه که بوده است، تصویر کند، تنها ماجرا سازی برای پنهان کردن روزگار همه شب زندان‌های توحید و اوین است و شلاق بر کف پای و شتک خون بر دیوار «شعبه‌های بازجویی دفتر دادستانی» و صدای رگبار در پشت بند چهار و اعدام‌های جمعی است.
«ماجرای نیم‌روز» می‌خواهد بقبولاند که کفتارهایی چون فکور و پیشوا و «حامد» بازجو‌های شعبه‌های بازجویی ۷ و ۱ و ۶ اوین و عامل شکنجه و کشتن صدها نفر و رپیس‌شان لاجوردی آهو‌های مظلومی بودند که با خشونت مبارزه می‌کرده‌اند! و این دگردیسی در طبیعت ناممکن و با این همه شاهد و سند ناشدنی است! «ماجرای نیم‌روز» روایت امنیتی‌هاست که حتا به روایت‌های رسمی مسوولان نظام که خود خشونت و شکنجه را حال به نام زیاده‌روی تأکید کرده‌اند، هم وفادار نیست!
مهم نیست که این ماجرا از هزار پستوی سیاه امنیتی‌ها مهندسی شده است و یا با رانت‌های غارت شده از مردم «اطلاعاتی‌ها» ساخته شده است. مهم این است که جنایت‌کاری چنان رسوا شده است که باید برای آن توجیه بسازند و بگویند نبوده است و نیست. افزون بر واژگونگی تاریخ، هویت انسان‌هایی را هم که کشته‌اند، تحریف و انکار کنند.
طرفه آنکه «ماجرای نیم روز»، در نهایت فیلمی است به مانند فیلم ماجرای دیدار «نیم‌روز» سفرای کشورهای خارجی از اوین. واقعیت این است فیلم از زندان اوین و دیدار با زندانی است! البته اوین بدون انفرادهای و بدون زندانیان سیاسی