محمد علی نژاد

به نام نامی ایران و به نام نامی حکیم ابوالقاسم فردوسی ناجی بزرگ زبان پارسی

بیست و پنجم اردیبهشت هر سال خورشیدی،بعد از برگزاری *هزاره فردوسی در ایران در سال1313خورشیدی ،در زمان "رضا شاه پهلوی" روز ارج گذاری و گرامیداشت *فردوسی* است.
در فرهنگ و ادبیات پارسی او را با پیشوند *حکیم* بر سر نام شریفش معرفی کرده اند.
حکیم واژه ای است عربی و جمع  آن "حکما"است  و به معنای: 1-پزشک،طبیب،2-دانا،دانشمند، صاحب حکمت،کسی که کارهایش از روی دانایی و بینایی باشد.(صفحه407 فرهنگ عمید)
شهرت و معروفیت او در زبان پارسی به خاطر کار سترگ سرودن و تنظیم *شاهنامه* به عنوان سند هستیانه-هویت- ملی ایرانیان و همه پارسی زبانان است.اینکه کی(چه کسی) و کی(چه وقت) این واژه ی ارجمند *حکیم* را در معرفی شخصیت والا و یا رویکرد گرانقدرش بکار بست،بدلیل معنای وسیع این واژه از تار نگار خرد استفاده می کنم ،حکمت ، تمام معانی فلسفه را بیان میکند .به تعبیر اهل منطق : اولا، حکمت با فلسفه نسبت تساوی دارد و هرمعنایی که از فلسفه بر میاید از حکمت نیز بر می آید : فلسفه عقلی- استدلالی ، فلسفه ،فلسفه عرفانی و اشراقی ، حکمت عرفانی و اشراقی فلسفه اخلاقی و ایمانی حکمت اخلاقی و ایمانی و ... یعنی که حکمت چون فلسفه دارای معنایی عامی است که بر گونه های مختلف جهان بینی اطلاق می گردد.[1]  و اینکه او پزشک جان و روان آدمی هم بوده است ،بر من محل تردید است، اما،در نجات زبان پارسی از ایلغار (یورش،هجوم، تاخت و تاز)زبان زمخت تازیان که لباس مقدس!! دیانت!! هم بر آن پوشانده بودند، *بی شک حکیم فردوسی از سویی پزشک ماهر جان و روان فرهنگ ملی*  و از دیگر سو،در فراهم آوردن گنجینه ی بی همتای شاهنامه *حکیم دانشوری بوده است که رسالتش عمیق و دقیق از روی دانایی و بینایی* صورت گرفت داده است تا این زبان و فرهنگ نه از گزند بلکه از نابودی در امان بماند،از این نظر او سخن سنج و *سخن سالار و نجات دهنده ی بزرگ زبان پارسی* برای همه ی زمانها تا انتهای تاریخ است.
یک لحظه چشمهایمان را ببندیم و سرنوشت امروز ایرانمان را پیش چشم بیاوریم؛
مردانی عمامه برسر سوار بر ترس و جهل مردم و حاکمانی که بنام دین!! حکم میرانند و به آنچه که میگویند کمترین اعتقادی هم ندارند و به گواهی رویکردشان در فساد هم غرق اند، آنچنان که  در طی چند دهه گامی در جهت آگاهی مردم بر نداشتند،اگر *فردوسی* را نداشتیم،ما امروز میباید با این *حرامیان*  وتازیان ، با زبان دیانتشان!!سخن میگفتیم.
درود بر اندیشه ی والای او که با *تحمل رنج سی ساله* و با همت و استقامت و پشتکار، بخصوص بعد از آوار حاکمیت سیاه بنی امیه ی عربی که بر جغرافیای سیاسی و فرهنگی ایران دست یافته بودند، زبان این جغرافیا را با برجسته کردن همان واژه ی تحقیر آمیز *عجم* که مهاجمان بی مقدار بیابانگرد به عمد استفاده با این سروش زنده نگاه داشت :  
بسی رنج بردم در این سال سی
عجم رنده کردم  ، بدین  پارسی
----------------------------------------
یاد و نامش در ارج گذاری به * زبان پارسی،بعنوان  میراث برجسته ی انسانی* همواره گرامی باد.
با مهر و احترام-محمد علی نژاد

[1] برگرفته از تارنگار خرد ایرانی، گفتگو ی فریبا دانشور با دکتر اصغر دادبه

منبع:پژواک ایران