کسب ۳مدال طلای این رقابت‌ها توسط باقر یخ‌کشی، مهران نصیری و جواد ابراهیمی در اوزان ۶۱، ۶۵ و ۹۲کیلوگرم از این نظر حائز اهمیت است که این مهره‌ها کمتر مورد لطف و عنایت بوده‌اند و کسب این عناوین نشان می‌دهد که به‌ویژه ما چقدر دیر قادر به کشف استعدادهای‌مان هستیم.

از روزی که مهران و برادرش ابراهیم نصیری در هیأت جوانانی شایسته و مستعد نام‌شان شنیده شد، ۸سال می‌گذرد؛ شاگردان مربیان سازنده ساروی اسماعیل دنگسرکی و حسین کریمی. در این سال‌ها ابراهیم به یک مدال نقرۀ سال ۲۰۱۱ جوانان‌دنیا قناعت کرد و مهران به همین عنوان هم نرسید اما او که خود می‌دانست از چه جوهری برخوردار است و گاهی نیز تیغ تیز خود را در مصاف با مسعود اسماعیل‌پور و بهنام احسان‌پور نشان داده‌بود، سرانجام در جام یاشار دوغو و در ۲۷سالگی بر سکویی ایستاد که خیلی زودتر باید آن‌را زیرپا می‌گذاشت.

 

حالا کشتی ایران در وزن ۶۵کیلو، می‌تواند نفسی به‌راحتی بکشد چراکه خلاء آزارندۀ این وزن پس از افت چشمگیر سیداحمد محمدی، ممکن‌است پر شود. جواد ابراهیمی قهرمان سال ۲۰۱۲ جوانان‌جهان هم برای سومین‌مرتبه در یکسال اخیر، علیرضا کریمی را با شکست بدرقه‌کرد و صاحب مدال طلای وزن ۹۲کیلوگرم جام یاشار دوغو شد تا به‌یاد همه بیاورد که چقدر برای نادیده‌ گرفتن‌اش در سال‌های گذشته، کج‌سلیقگی به‌خرج داده‌شد. ابراهیمی اگر می‌خواهد مثل همشهری قهرمان‌جهان‌اش -مهدی تقوی- به مدال جهانی برسد و دومین قهرمان سوادکوه شود، باید در شیوۀ کشتی‌گرفتن‌اش تجدیدنظر کند و خود آغازکننده و طراح برنامه باشد.

 

 کسی‌که پدیده این جام و بلکه چندماه اخیر کشتی ایران بوده و گام‌به‌گام قدم‌هایی روبه‌جلو برداشته، جوانی‌است بهشهری به‌ اسم باقر یخ‌کشی در وزن ۶۱کیلوگرم که پس از درخشش در مسابقات انتخابی تیم‌ملی، حالا به درجه‌ای از اعتمادبه‌نفس رسیده که می‌توان ملی‌پوش صاحب مدال جهانی بوداپست را به‌راحتی در سیمای او دید. جوان دست‌وپا بلندی که با گاردگیری عنکبوتی‌اش به هیچ حریفی رحم نمی‌کند، الان در شرایطی‌است که باید او را به‌دقت زیرنظر گرفت و اجازه‌نداد تا از مسیر درستی که داشته، خارج‌شود. یخ‌کشی اگر ایرادش در بستن راه نفوذ رقبا و رسیدن‌شان به مچ‌پای چپ‌اش را برطرف کند و اصل مهم «قرارگرفتن در زیر بدن» رقبا را با مرور فن‌های مستمر در بدن‌اش جا بیندازد، در بوداپست برای ایستادن بر سکوی قهرمانی‌جهان اصلا کم‌شانس نیست به‌ویژه که امسال و در این وزن نه خبری از حاجی علیف است و نه از ولادیمیر خینچگاش‌ویلی.

 

در جمع نفرات نقره‌ای تیم ایران، بیشترین انتقاد متوجه یداله محبی است. او که با قرعه‌ای آسان به فینال رسیده‌بود همچنان در مسابقه‌های اصلی و مهم، اصلا به زیرگیری فکر هم نمی‌کند و این اشکالی‌است بسیار بزرگ برای فوق‌سنگینی که خوشبختانه از تمام حمایت‌ها برخوردار است و نام بزرگ محبی‌های کرمانشاه را با خود حمل می‌کند اما او علی‌رغم جوانی و فیزیک‌مناسب، قدمی رو به جلو برنمی‌دارد. محبی کشتی در سرپا و کار کردن دست‌ها را نسبتا خوب به نمایش‌می‌گذارد اما درست درجائیکه باید با زیرگیری، ثمرۀ آن‌را دریافت‌کند، ترجیح‌می‌دهد با خیمه‌زدن و پیش‌انداز بپرد به پشت رقبا و طبیعتا این شیوه، به‌راحتی دست‌خوانی شده و دیگر نمی‌توان بر آن تکیه‌کرد. اگر در رقابت‌های قهرمانی‌جهان در پاریس ۲۰۱۷، امثال داوید مودزمانش‌ویلی و آلن زاسیف او را نمی‌شناختند و حسابی باز نمی‌کردند، حالا دنیا او را دیده و مطمئن‌است که محبی زیرگیر نیست، به‌همین دلیل هم الکساندر خوتسیانیوسکی اوکراینی با زرنگی تمام، با گارد بالا مبارزه کرد تا کمتر اسیر خیمه‌زدن محبی شود و وقتی هم زیرگیری کرد، بلافاصله با سرشانه‌ها به ستون‌دفاعی محبی کوبید و با جاکَن‌کردن او، امتیاز درشت گرفت و نهایتا ۶-۹ برنده شد. محبی باید برای حفاظت دائمی از پای گاردش، دست‌ها را در جای درستی قرار دهد و این تصور که می‌تواند با خیمه‌زدن و پیش‌انداز هر حریفی را از میدان به‌در کند را فراموش کند. دیگر نفر نقره‌ای ایران مجتبی گلیج بود که با پیروزی مقابل والری اندریتسوف اوکراینی -همان حریفی که در مرحله نیمه‌نهایی المپیک‌۲۰۱۲ لندن با رضا یزدانی مسابقه داد و با خوش‌شانسی و بعد از آسیب‌دیدگی یزدانی، به فینال رسید- گوشه‌ای از هنر خود را به‌رخ کشید هرچند در مبارزه فینال او نتوانست خودی نشان دهد و در آغاز مسابقه با یک‌خاک و فتیله‌باراندازهای پیاپی، ۰-۱۰ مقابل اصلان‌بک آلبوروف آذری شکست‌خورد. آلبوروف که در دور نخست شریف شریف‌اف قهرمان‌المپیک‌لندن را برده بود در مرحلۀ نیمه‌نهایی، کائل سنایدر قهرمان‌المپیک‌وجهان را برای دومین‌بار در یک‌ونیم‌سال اخیر با شکست بدرقه‌کرد تا به‌عنوان یکی از ستارگان جام یاشار دوغو مطرح شود. نباید فراموش‌کرد که سنایدر شکست‌ناپذیر نیست اما در بواپست ۲۰۱۸ به‌مرحلۀ اوج آمادگی خواهدرسید و شاید مثل پاریس۲۰۱۷ باز هم بتواند با اختلاف، آلبوروف را شکست‌دهد. علیرضا کریمی دیگر مدال نقرۀ ایران را کسب‌کرد و نشان‌داد از شرایط خوبی برخوردار است و درفینال هم تا ۲۰ ثانیه به پایان ۰-۲ از ابراهیمی جلوبود که روی زیرگیری حریف خاک‌شد و ۲-۲ باخت.

 

یونس امامی در اولین حضورش در وزن ۷۰کیلوگرم به مقام پنجم رسید هرچند مبارزۀ حساس و نفسگیرش با باجرانگ هندی، یکی از تماشایی‌ترین مسابقات این جام بود. امامی که چندین امتیاز عقب بود، وقتی موتورش را به‌کار انداخت و فهمید از کجا طراحی حمله را آغاز کند، مسابقه را به تساوی ۱۰-۱۰ کشاند اما وقتی برای جبران نمانده‌بود. امامی پیش و بیش از هرچیزی به استمرار و ممارست نیاز دارد و ناامید نشدن. او امروز صاحب موقعیت مناسبی‌است که اگر قدرش را نداند، بعدها پشیمان خواهدشد. مهران رضازاده، حسن مرادقلی، سعید داداش‌پور و علیرضا گودرزی دیگر نمایندگان ایران بودند که نصیبی از موفقیت نبردند. اگرچه شکست و پیروزی دو روی سکۀ ورزش هستند اما نوع باختن چهار نفر اخیر بد بود و غیرقابل دفاع. با احترام به سال‌ها کوشش‌وتلاش این عزیزان اما نمی‌توان به جنگ زمانه رفت که ازدیاد سن، اثرش را می‌گذارد و به‌همین‌ دلیل‌است که شکست‌های یکطرفه ۰-۷ و ۰-۱۰ مقابل نام‌شان نوشته‌شد. کشتی ایران در دوران بسیار دشوار انتقالی خود، حالا نیازمند خونی تازه‌است در رگ‌هایش و جوانانی که بتوانند در شرایط جدید وزن‌کشی نوبت صبح و دوبار رسیدن بر سر وزن، دوام بیاورند. 

اما مسابقه برتر و شاه‌جنگ واقعی را فرانک چامیزو مقابل جردن باروز برگزار کرد و انتقام شکست سه‌ماه پیش‌اش را گرفت. مسابقه‌ای در اندازه‌های فینال المپیک که فقط باید به تماشا نشست و تحسین‌کرد هنرنمایی دو قهرمان دوست‌داشتنی جهان‌کشتی را با این یادآوری که باروز در بوداپست۲۰۱۸ ورژنی دیگر را به نمایش خواهدگذاشت:

https://www.youtube.com/watch?v=bw6oZwtdD_A