فرشید پس اززندانهای اوین وقزلحصاربمدّت دو نیم سال درسلولهای انفرادی گوهردشت بسربرد وهمراه با قهرمانان مقاومت درگوهردشت به بند ۱۷ منتقل شد. اولین باری که دیدمش با اینکه سن وسالش ازما بیشتربود، امّا گویی با یک کودک مهربان، ساده وبی آلایش وصمیمی صحبت می کنم. گرمای وجود وعواطفش، ازطنین عطوفت صداش پیدا بود، نیازی نبود که به فروتنی وتواضع اش بیاندیشی،‌ خودش بود. پیش ازاینکه همدیکر را دیده باشیم گویی دیوارهای وسلول های گوهردشت ازما یک تن واحدی ازدوستی وعشقی عمیق ساخته بود. فرشید عزیزنیز درقتل عام ۶۷ سربدارشد. عکسش رادیدم نشناختم، دراین دوران موهای جلو سرش ریخته بود اما چشمانش همان چشمان کودک صمیمی بند ما است. هنوزکاکل خونرنگ طوقیان سربدارما گرم و تازه است. تا دادخواهی وآزادی مردم. به خانواده عزیزفرشید عزیزم هرکجا که هستند سلام ودرود.