هیچکدام از ما نمی مانیم... رفتن ها همیشه با هم متفاوتند... چقدر هم متفاوت... گویی چون حباب نگران در صاعقه ای بیرحم می پرد از ذهن خاموش یک حسرت ... و فراموش می شود در تاریکی ی ابدی یک حیف...!

مثل دنیای ناچیز یک جغد که بر ویرانه ها آباد می شود. و اما تو با اندوه ات مثل خاطره ای رازآلود و روشن همیشه در آینه های ابهام خیره می مانی.

مثل یک پرسش که باید پاسخ اش را دریافت. رفتنت سرشار از اشارات فصل بیقرار رنج هاست و تازه... به زیبایی یک بغض در خواب آرام و بارانی یک عشق تنیده در هجران.

تو در باورهای نابت به رودخانه های سرگردان، تلنگر می زنی تا دغدغه ی آنانی باشی که برای شنیدن آهنگ با شکوه و لطیف یک قلب، سر بر سینه ی هر رهگذری نسایند. یادمان دادی "یادمان باشد اگر خاطرمان تنها ماند، طلب عشق ز هر بی سرو پایی نکنیم".

مهناز قزلو هفده ژانویه دوهزار و شانزده - استکهلم