عباس محمدرحیمی

از همون عکسهائی که عباس رو روی تخت بیمارستان نشون میداد / با یک تومور بدخیم در مغز ، که فقط تصورش برای "بعضی" ها قفل کننده و بعضاً کشنده است ! مشخص بود که او مردنی و رفتنی نیست ! بعضی ها اینطوریند یعنی "مرگ" هم آنان را نمیمیراند ! و اینهم چیزی مثل رنگ چشم و قد بلند و کوتاه نیست که از هنگام تولد از مادر با انسان همراه باشد ، بلکه اکتسابی است ! و برای کسب چنین جربزه و شهامتی که حتی عفریت مرگ را هم که در یک قدمی میباشد به سُخره بگیری مقدار نا قابلی شهامت و شرف لازم است ! 

خیر ، عباس مردنی نیست ! شاهد چنین مدعائی هم اینکه اگر عباس "مرده" بود و "رفته" بود دیگه مقاله "هوشنگ ، سپهر و من" نوشته فرهیخته ای !! با ماسک رحمان ش موضوعیت پیدا نمیکرد که ! 
چه کسی تا بحال و در کجای این جهان فردی را که "مرده" و از مرز زمان عبور نموده را اینگونه پلشت و سلیطه وار به زیر چاقوی کینه و نفرت برده است ؟ البته که رسم است از درگذشتگان با ذکر صفات و خصائل نیکویشان یاد کنند ! اگر هم چنتۀ متوفی از این خوبی ها تهی بوده باشد رحمت و طلب آمرزشی برایش خواستار گردند ! اما مقاله "هوشنگ ، سپهر و من " "راز" زنده بودن و نفس کشیدن عباس را بر ملا میکند چرا که نشان میدهد که از نگاه "فرهیخه رحمان ش" و سوته دلان همراهش ، عباس با تمام اُبهت و گردنفرازی اش حی و حاضر است و نفس کش میطلبد و همین حضور است که "فرهیخته رحمان ش" را واداشته که آخرین تیرهای جاسازی شده در ترکش اش را به سوی او پرتاب کند / تا شاید اثر بخشی واقعاً معجزه آسای ِ عباس ِ روی تخت بیمارستان را ! در طول یکماه واندی گذشته خنثی نماید ؛ عباسی که در طول این مدت نه یک کلام گفت و نه یک خط نوشت !!! 
راستی معجزۀ عباس و اثر بخشی اش در طول یکماه و اندی گذشته ، آنهم بدون اینکه فاعل عملی مشخص بوده باشد ، چه بوده که "فرهیخته رحمان ش" را ــ علیرغم فرهیختگی ــ به چنین دنائت به حماقت تنیده شده ای وادار کرده است ؟

آری ! همین معجره و اثر بخشی آن بوده است که اجازه نداده عباس از مرز زمان عبور کند ! او هست ! و آینده بخوبی این حضور را فریاد خواهد کرد !

با درود و احترام برای مادرش ، سپهرش و سایر بازماندگان ارجمندش 

دوستدار