کیش بدآيین
جمشید شیرانی

ای وطن! قامتِ رعنای تو را دین بشکست
سرِ فرزندِ تو را كیشِ بَد آیین بشکست
زُلفِ پُرچینِ تو با تیغِ غضب شانه نمود
خمِ ابروى تو با تیر و تَبر زین بشكست
چشمت از کاسه بُرون کرد و به بیگانه سپُرد
مژه در ماتم از آن گریه ی خونین بشکست
گوش ببرید تو را تا که بِنَنیوشی پند
خنده بر لعلِ تراشیده ی نوشین بشکست
صدفت بُرد و از آن گوهر دُردانه رُبود
باغِ رخسارِ تو را گلبُن و پَرچین بشکست
دست در گردنِ سیمینِ تو زد پنجه ی دیو
سیم و زر در کفِ آن پنجه ی چوبین بشکست
دستِ پیمان ز چه دادی تو به پیغمبر ظُلم
که چنین پای تو زان وصلتِ ننگین بشکست
دل سبکبار سپُردی به خداوندی جهل
تا دلِ آینه کردارِ تو سنگین بشکست
وطنا! روی بگردان ز خدایانِ فریب
ندهی تا تن فرسوده ی غمگین به شکست
 
 
 
 

منبع:پژواک ایران