چه زندگی پرتلا طمی
مینا اسدی
چه زندگی پرتلا طمی...چه مرگ تلخ و رنچ آوری و چه اجتماع بی ترحمی. مرگ ،ترا از داوری ها آزاد کرد...
به آسایش رسیدی و آسوده شدی از محکومیت بدون دادگاه ومحاکمه. مرگ ،غم انگیز نیست،بل که زندگی در میان جماعتی که تعیین می کنند مردم چگونه زندگی کنند دردآور و خفت باراست. بودی و دیگر نمی خواستی باشی. همین. آزار کسی که آخرین نفس هایش را می کشد و مادر پیر و سوگوارش با چشمهای خونبار،نظاره گر جان کندن پسرش است،در هیچ آیینی و در هیچ مذهبی و در هیچ تفکری و در هیچ ایده و مکتبی پذیرفته نیست. انسان به کجا می رود؟
منبع:پژواک ایران
