حقوق بشر فراموش شده در ایران و نقش لابی گران رژیم اسلامی
محمد پروین
اَیا توقف موقت فعالیتهای هسته ای رژیم اسلامی باید نظر ما را در مورد رژیمی که سالها به همه دنیا دروغ گفته است تغییر دهد؟ صرفنظر از چرائی جنجالهائی که بر سر این گزارش ایجاد شده، یک نکته کاملا روشن است: حامیان غربی رژیم اسلامی منجمله بسیاری از سیاست مداران، موسسات مالی بین المللی و رسانه ها، همراه با گروه های لابی گر ایرانی تلاش میکنند که با استفاده از این گزارش بیش از همیشه پذیرش بدون قید و شرط رژیمی را که از بزرگترین نقض کنندگان حقوق بشر است ارتقا دهند. اگر برنامه اتمی رژیم بطور مخفیانه پیش رفته است، نقض حقوق بشر توسط این رژیم هر روزه و بطور اَشکار انجام شده است.
در حالیکه رژیم اسلامی هر روزه به سرکوب اَزادیهای فردی، اجتماعی و اقتصادی مشغول است، جامعه جهانی به بی تفاوتی و سکوت خود ادامه میدهد. نمیتوان حتی یک جمله از جانب دولتهای غربی، یک نوشته از طرف به اصطلاح افراد و گروههای "مترقی" و یا یک شعار در تظاهرات ضد جنگ یافت که بنحوی "معامله بزرگی" را که اَنها برای پیشنهاد به رژیم اسلامی ارتقا میدهند به رعایت حقوق بشر ایرانیان مشروط کند. اگر اَنها در تلاش خود برای پذیرش رژیم اسلامی از جانب جامعه جهانی موفق شوند، فعالان ایرانی که فداکاریهای بسیار در راه دموکراسی و اَزادی کرده اند با جبهه بسیارقویتری متشکل از رژیم اسلامی و همه دنیا مواجه خواهند شد.
دولتهای غربی و بویژه امریکا، موضوع حقوق بشر را بر اساس این درک نادرست که ایران برای تغییر رژیم اَمادگی ندارد نادیده گرفته اند. تلاش سازمان یافته عوامل رژیم و گروههای لابی گر در پخش اخبار نادرست، نقش زیادی در ایجاد چنین درکی داشته است. مجموعه ای از کارهای تحقیقی در مورد لابی گران صحت این ادعا را ثابت میکند [۱]. بعنوان مثال، تریتا پارسی، پرزیدنت سازمان نیاک در مقاله ای که اخیرا نوشته است [۲]، ایده تغییر رژیم توسط مردم ایران را بدون ارائه هیچ بحث منطقی و یا اَماری، شدیدا رد کرده است. او مینویسد:
" ... انتخاب فعلی ایرانیان بین رژیم اسلامی و اَزادی دموکراتیک نیست. این انتخاب بین هرج و مرج و ثبات است. ازدیاد فزاینده تنش با امریکا در طی سالهای گذشته فقط باعث این شده است که دولت با محدود کردن فضا برای فعالان مدافع دموکراسی، قدرت خود را حفظ کند. صرفنظر از اینکه نظر ما در مورد رژیم اسلامی چه باشد، نمی توانیم با خوش خیالی به رفتن اَنی اَنها فکر کنیم."
او سپس با قلب ماهیت تحریم که ادامه حیات رژیم به اَن وابسته است، بدون ارائه هیچ دلیلی از اَن بعنوان یک "شکست اَزمون شده" نام میبرد. تریتا پارسی مینویسد:
"... تا بدینجا، صرفنظر از نمونه های محدود، دولت امریکا نه شانسی منصفانه به مذاکرات داده است و نه اینکه سیاستی دال بر قبول و اَمیخته شدن (رژیم اسلامی) در منطقه داشته است. از طرف دیگر، سیاست تحریم و منازعه یک شکست اَزمون شده بوده است."
او سپس نتیجه میگیرد که واشنگتن باید هر اَنچه را که رژیم اسلامی میخواهد به او بدهد:
"... فقط واشنگتن میتواند به تهران هر اَنچه را که اَنها بدنبالش هستند بدهد. ایران میخواهد در تمام تصمیم گیریهائی که در مورد ناحیه میشود شرکت داشته باشد. اگر امریکا رژیم را به عنوان یک قدرت در ناحیه نشناسد، ایران میتواند هزینه های بسیاری برای امریکا ایجاد کند ولی نمیتواند بدون موافقت امریکا جائی بر سر میز مذاکرات داشته باشد. این همان هویج با ارزشی هست که امریکا میتواند در عوض تغییر رفتار رژیم ایران به اَن بدهد. در واقع، این برگ برنده ای است که در اَستین امریکاست و تصمیم گیران واشنگتن بر اَن واقف نیستند."
اَنچه تریتا پارسی در این نوشته پیشنهاد میکند چیزی است که تشکیلات دیگر لابی گر هم میگویند و میتوان اَنرا چنین خلاصه کرد:
۱- با رژیم اسلامی نمیتوان مقابله کرد
۲- حقوق بشر در ایران حق انتخاب نیست. حق انتخاب، ثبات رژیم است.
۳- این ثبات را نه با تحریم بلکه با دادن هر اَنچه که رژیم ایران واقعا بدنبال اَنست میتوان ایجاد کرد که عبارتند از: حضور در همه تصمیم گیریهای مربوط به منطقه؛ برسمیت شناختن اَن بعنوان قدرت منطقه و عدم کنترل برنامه های اتمی.
به باور من، با توجه به واقعیت های زیر، نظر این لابی گران در تمامی این موارد نادرست است:
- رژیم اسلامی لرزان و ضربه پذیر است
تا نقض حقوق بشر در ایران ادامه دارد، ثبات امکان پذیر نیست.
- تحریم هوشمندانه میتواند به ایجاد ثباتی دائمی کمک کند.
در طول ۲۸ سال گذشته، رژیم اسلامی سعی کرده است با زندان، شکنجه و اعدام و خفه کردن صدای مخالفان قدرت خود را حفظ کند. سرکوب رژیم نشانگر وحشتش از مردم ایران و اَگاهی از ضربه پذیریش میباشد. این تنها فعالان سیاسی نیستند که مورد حمله هستند. ماموران امنیتی به خود میبالند که مبارزه اَنها بر علیه زنانی که پوشش اسلامی را رعایت نمیکنند، جوانانی که اَرایش موهایشان غربی است، مغازه دارانی که لباسهای نامناسی میفروشند و جفت های دختر و پسری که در خیابان راه میروند از ماه اَوریل تا سپتامبرامسال منجر به دستگیری بیش از ۵۰۰ هزار نفر شده است. علیرغم اَنچه عوامل رژیم و لابی گرانش تبلیغ میکنند واغلب رسانه های غربی نیز ارتقا داده اند، اکثریت ایرانیان با کلیت این رژیم مخالفند و یک سیستم دموکراتیک سکولار را طلب میکنند. البته، بسیاری از ایرانیانی که مخالف رژیم اسلامی هستند چندان فعال نیستند. اَنها شاهد این هستند که رژیم اسلامی صرفنظراز پیشینه درازمدتش درنقض حقوق بشر و کارهای تروریستی، ممکن است بزودی مورد پذیرش رسمی جامعه جهانی قرار بگیرد. مردم ایران خواست و توانائی جنگیدن و مغلوب کردن رژیم اسلامی را دارند ولی قادر به جنگ بر علیه همه دنیائی که دشمن اَنها را تغذیه میکنند و نیروهای سرکوبش را بازسازی مینمایند نیستند. اَنها میدانند که با دراَمیخته شدن کامل منافع غرب و رژیم اسلامی ایجاد تغییرات بسیار مشکل خواهد شد. مردم ایران احساس میکنند که طرد شده اند و به این دلیل است که با نگرانی منتظر روشن شدن این روابط هستند. لابی گرانی چون تریتا پارسی در تلاش این بوده اند و هستند که مسائل مردم ایران را که خود از عوامل مهم ایجادش هستند، دست اَویزارتقای این ایده کنند که رژیم اسلامی غیر قابل لمس است. اَنها این واقعیت را پنهان میکنند که اگر موانع خارجی بر سر راه اَزادی خواهان ایران برداشته شود به این معنی که رژیم اسلامی مورد پذیرش دولتهای غربی قرار نگرفته و به اَن مشروعیت ندهند، مردم ایران قادر خواهند بود که اَزادیهای اساسی خود را از طریق مبارزات بدور از خشونت و نافرمانی مدنی بدست اَورند و دنیا را از خطر رژیم اسلامی محفوظ دارند. تنها کمکی که اَنها نیاز دارند اعمال تحریمی هوشمندانه از طرف جامعه جهانی علیه رژیم اسلامی است.
منابع:
۱- مجموعه ای از گزارشات تحقیقی در مورد گروه های لابی گر رژیم اسلامی
۲- چالش ایران، تریتا پارسی، نشریه نیشن، ۱۹ نوامبر ۲۰۰۷
۳- چالش ملاها، محمد پروین، امریکن دیلی، ۱۱ دسامبر ۲۰۰۷
۲۶ دسامبر ۲۰۰۷
منبع:پژواک ایران
