اول کار بسی وعده شیرین دادند

آخرش تلخ شد و نقش بر آبش کردند

در احترام آزادی مقاله ارزنده ای از ظفر دخت خواجه پور خواندم که بر دلم نشست، مقاله ای که حقایق تلخ را روان و شیوا، با نثری زیبا برملا می کند. کنجکاو شدم، و به دنبال سایر نوشته های او رفتم مگر از دور اندکی با نویسنده آشنا شوم. رفتم و خواندم و دیدم او همانی ست که می پنداشتم. 

نویسنده، بانویی ست فرهیخته و نوشته هایش خواندنی، با فصاحت و بلاغت از حقایقی می گوید که ما ایرانیان، به ویژه ما زنان، از آن آگاهیم و می دانیم از چه سخن می گوید! و به همین خاطر هم نوشته هایش اینچنین بر دل خواننده می نشیند! چون نوشته ای که از دل بر می آید و از آن حقیقت می تراود، همواره بر دل خواننده می نشیند، و او هم در نوشته هایش، بی پیرایه، با قلمی شاعرانه، با ظرافت از گذشته های آشنا و از امروز درهم ریخته ما سخن می گوید و دانسته ها را همچو سروده ای زیبا به گوشمان بازمی خواند، بی آن که زیبایی نوشته پرده بر پلیدی هایی که ناظرش هستیم، کشد، و با یاری جستن و الهام از شاعران گرانقدر ما، ان پلیدی ها را به همان سیاهی و هولناکی، دردناکتر نشان مان می دهد. 

از پس خوانده هایم دانستم که در طول زندگانی اش با مشکلاتی نه چندان سهل، دست و پنجه نرم کرده است.  خوشبختانه، او توانست بر آنها چیره شود و پیروز گردد. خوشبختانه برای ما خوانندگان! که یکچنین آدم وارسته فروتن حساس و آگاهی را از دست نداده ایم، آدمی که حقایق را می بیند و به درستی می نمایاند. چرا که بسیاری چو او را از دست داده ایم، بسیاری که بخاطر سنت ها، فقر و محیط زندگی شان نتوانستند رشد کنند، نتوانستند مبارزه کنند و خفقان گرفتند و پژمردند! و بسیاری دگر، که سر هیچ و پوچ، به فرمان جلادان واپس گرا در معرض عام حلق آویز شدند و در زندانها شکنجه دیدند و جان سپردند. 

از یاد نبریم که از کجا آمده ایم! به ویژه ما زنان که از هر تیره و طایفه و دین و مذهبی، کم و بیش در گیر این سنت های دست و پاگیر وحشتناک بوده ایم و هستیم. من در طول زندگانی خودم شاهد بسیاری از این رویدادهای غم انگیز فراموش نشدنی در خانواده های مختلف بودم.

لب فروبسته ز دردیم و پشیمانی و غم / گرچه خرسندی و تسلیم حسابش کردند

ولی خرسند نبودیم و هیچ گاه تسلیم نشدیم و خفقان نگرفتیم! خوشبختانه در سرزمین سفله پرور ما، همواره در کنار فرومایگان، زنان و مردان مبارز و روشن و آزادیخواهی برخاسته اند و همچنان برمی خیزند، و راه را برای دیگران هموار می سازند. چه بسیار دانشمندان آزاداندیشی که در طول تاریخ ما آمدند و گفتند و کشته شدند، اما ماندگار ماندند! و هنوز به نوعی زنده اند و با ما حرف می زنند و به ما می آموزند.  

چه باید کرد و چگونه می توان رها شد و بندهای پوسیده ای را گسست؟ شاید همان کاری که نویسنده با قلمش می کند، نوشتن و گفتن و بازگفتن و آگاه کردن، همان کاری که زن از جان گذشته ای با لچکش می کند، آن را از سر برمی دارد و بر چوب می آویزد، همان کاری که مردم درمانده می کنند، از زن و مرد به خیابانها می ریزند و فریاد می کشند! روزگار، بد روزگاریست و امروز ظاهرآ چاره ای جز فریاد برای مردم بی پناه ایران باقی نمانده است! 

و گویی تنها کسی هم که در این دنیای آشفته فریادشان را می شنود آقای ترامپ از آن سوی دنیاست!!!

شیرین سمیعی، بهمن ماه  ۱۳۹۶ 

منبع:پژواک ایران