تقدیم به انسانهای پاکی که قربانی جنایتی کم‌ نظیر شدند.

 بر این غم

اندوه سراسر وجودم را فرا گرفته،
دیگر نمیخواهم زنده بمانم و شاهد این جنایات بزرگ باشم.

به کدام گناه با مردم چنین کردند؟
اکثریت مردمی که صبح سر از خواب برداشتند، فقر و نداری خواب از چشمهای آنها ربوده بود و رویای چگونه سیر کردن شکم زن و بچه را میدیدند که ناگهان از خبری مطلع شدند که برایشان غیرقابل تحمل بود؛ گرانی بنزین تا سه برابر و گران شدن همه چیز…!

به خیابانها آمدند تا به این عمل حاکمان اعتراض کنند، که با گلوله‌های گرم و آتشین روبرو شدند!
به کدامین گناه؟ گناه آنها اعتراض به فقر بیشتر و اعتراض به دزدی‌های کلان از سوی سردمداران نظام بود. در مدت چند روز هزاران نفر کشته و مجروح شدند و قدرت بدستان این جنایت سهمگین را به گردن دیگری انداختند. هزاران جوان دستگیر شدند. خانواده‌های بی‌خبر از فرزندانشان به هر دری زدند بسته بود. هر روز خبر از کشف بدن بیگناهان بیشتری می‌آید. کار به جایی رسید که سازمانهای بین‌المللی مجبور شدند سکوت را بشکنند و به این جنایت ضدبشری اعتراض کنند.

این روزها که خانواده‌های بسیاری چهلمین روز شهادت فرزندانشان را به سوگ نشسته‌اند، هیچ خبری از سوی جانیان نظام درباره شهدا و مجروحین و زندانیها به خانواده‌ها نداده‌اند. جنایت چنان وسیع است که میخواهند بدون پاسخگویی آنرا هم مانند جنایت‌های پیشین مشمول مرور زمان کنند تا مردم آنرا به فراموشی بسپارند. وای بر ما اگر فراموش کنیم.

ای عاملین و آمرین و همه کسانیکه دستی در این جنایت داشته‌اید، ننگتان باد و نفرین خدا و خلق بر شما باد. منتظر روزی باشید که باید پاسخگوی این همه جنایت باشید و یقین بدانید دور نیست روزی که مردم برای دادخواهی و پایان دادن به نظام جورتان برخیزند.

من با تسلیت به خانواده جانباختگان،
از تمامی مردم عزیزمان درخواست میکنم ؛
در مراسم چهلم این عزیزان شرکت کرده و به هر روش ممکن، همدلی خود را با خانواده‌های جانباختگان و اعتراض خود را به جنایتکاران نشان دهند.

محمد ملکی – تهران / دوم دیماه ۱۳۹۸