35 سال پیش در چنین روزهائی جامعه و مردم هیجان زده ایران با راهنمائی و رهبری سیاست مداران زمان خود و با دخالت خارجی - که برای تامین منافع خودشان قدم بر می داشتند - به پا خواستند، حکومتی را بر افکندند و بنیان حاکمیتی رویائی را جایگزین ساختند.

در اینکه اشتباهات سیاسی بزرگی در حکومت پیشین وجود داشت جای هیچگونه تردیدی نیست، ولی با تکرار پی در پی همین دو واژه (اشتباهات سیاسی)، خسارت های فاجعه بار 35 سال گذشته نه تنها جبران نخواهد شد که بطور قطع اگر مورد بازبینی و موشکافی قرار نگیرد برای نسل های امروز و فردای ایران همچنان ادامه دار خواهد بود که نا گزیر باید راه برون رفت از آن را جستجو نمود.

واقعیت اینست که کارنامه ای چنین ننگین و حقارت بار را نه در چند سطر، نه در چند صفحه که در چندین کتاب قطورهم به آسانی نمی توان به تصویر کشید چرا که تجربه های تلخ آن در عرصه عمومی و خصوصیِ و برای فرد فرد ما ایرانیان، فراتر از واژه ها و تخیلات و تصوراتی است که وجود داشته است.

امروز اگر نخواهیم تنها در گذشته مان که بسیار سخت و تلخ و طاقت فرسا هم بوده است زندگی کنیم و بخواهیم نگاه به آینده داشته باشیم باید بپذیریم که در نهایتِ ذلت و بدبختی و در اوج افسردگی و ناامیدی، همچنان امید است که جلوه گر است و همان امید است که در ابعاد متعدد و متفاوت خود نه به دیروز که به امروز و فردا نگاه می کند.

35 سال گذشته است؛ امروز می توانیم به مانند سه دهه گذشته بار مسوولیت را به گردن خارجی ها، گروه ها و افراد و اشخاص مخالف خود واگذار کنیم، همچنان از توطئه های متفاوت و ... گلایه کنیم اما این امکان هم برای مان وجود خواهد داشت که هر کدام بسهم خودمان قبول مسوولیت کنیم و بدلیل عدم شناخت ها، بدلیل ناآگاهی ها، بدلیل زود تصمیم گرفتن ها، بدلیل هیجان زده شدن ها و ... حداقل از خودمان انتقاد کنیم و تجربه های تلخ مان را برای تکرار نکردن تاریخ سیاهی که تا به امروز برای مردم مان رقم خورده است در قالب صداقتی تمام عیار برای ایجاد اعتماد به بچه های مان و برای فردای شان هدیه کنیم.

برای ما هیچ راهی وجود ندارد که یکبار و برای همیشه به خود آییم و در جهت رسیدن به آرمان ها و رویاهای صد سال گذشته خود و پیوستن به کاروان برابری، عدالت و آزادی و ورود به جامعه جهانی، ساختن امروز و فردای خود را بدون هیجان و با بهره گرفتن از عقل و منطق و استدلال، پایه های محکم و منسجم چارچوب ایران را بنا نهیم

یادآوری این مهم بازهم نیاز به تاکید بسیار دارد که بار این مسوولیت سنگین بیشتر از هر چیز بر دوش رهبران و فرهیخته گان هر جامعه ای است که راه دُرست و مسیر روشنی را برای جامعه خود ترسیم نمایند و این مهم زمانی به انجام می رسد که ما بتوانیم از خود محوری ها، هیجان زدگی ها، ناامیدی ها، سرخوردگی ها و ... دست برداریم و به امروز و فردای فرزندان مان نگاه کنیم که همه گونه شایستگی و لیاقت  برای ورود به جامعه ای با معیارهای بالای برابری، عدالت و آزادی را داشته و داشته اند.

امروز یکبار دیگر پس از صد سال و 35 سال ایران فرزندان راستین خود را به کمک طلبیده است به هوش باشیم و هر کدام به سهم خویش و در جایگاه واقعی خود پاسخ مناسب و درخور و افتخارگونه اش را فراهم آوریم و بدین شکل گامی فراتر از دیروز برداریم.

با امید بسیار برای امروز و فردای ایران

  دکتر حسین لاجوردی

انجمن پژوهشگران ایران

منبع:پژواک ایران