شکفتن ایرانی نو
حسین لاجوردی
سی سال پس از 22 بهمن 1357، ایران جدیدی در مقابل مان قرار گرفته است :
§ ایرانی که اکثریت نزدیک به اتفاق تمامی مردمش بر آن شده اند که با تلاش، امروز و فردای بهتری را برای خود بوجود بیاورند[1].
§ ایرانی که امروز جوانا نش نه تنها با آرمان خواهی که با واقعیت، دنیای امروز را درک می کنند و هیجان های سی سال پیش مادران و پدرانشان را ندارند و با منطق واستدلال و بدور از هیجان به امروز و فردای ایران نگاه می کنند.
§ ایرانی که امروز صدای زنان و دختران شجاعش در جهت مبارزه برای بدست آوردن حق و حقوق خود، جهانیان را خطاب قرار می دهند[2].
§ ایرانی که امروز فرزندانش که بدلایل مشکلات سیاسی، اجتماعی و اقتصادی در غربت هستند، در سراسر جهان افتخار می آفرینند و نام ایران و ایرانی را در بلند ترین قله های دانش و علوم افراشته اند.
§ ایرانی که امروز فرزندانش در داخل و خارج از کشور در جستجوی هویت ایرانی خود هستند[3].
§ ایرانی که فرزندانش تلاش می کنند جایگاه شایسته خود را در جهان امروز بدست آورند و در این راه از هیچ تلاش و کوششی فرو نخواهند گذاشت.
§ و مهمتر آنکه ایرانی که امروز دختران و پسران جوانش برای یک زندگی بهتر و شایسته، دستگیری، زندان[4]، شکنجه و...، را تحمل می کنند و ایستادن و مقاومت را می آموزند و می آموزانند.
تمامی این واقعیت ها، امید ها و آرزوها نه بدان دلیل است که فراموش کرده اند در این سی سال چه بر آنها گذشته است :
§ آنها فراموش نکرده اند و از یاد نخواهند برد که سه دهه پیش با چه امید و آرزوئی برای یک زندگی بهتر چه تلاش هائی بانجام رسیده است و چگونه تمامی امید و آرزوها به سنگ خورده است.
§ آنها فراموش نکرده اند و نخواهند کرد که سی سال گذشته سیاه ترین برگ های تاریخ معاصرشان ورق خورده است.
§ آنها فراموش نکرده اند که دست آورد سه دهه گذشته این حکومت متجاوز از یک میلیون و دویست هزار نفر کشته جنگ، اعدام شده و معلول و مجروح جنگ، بدون هیچگونه حمایت و رسیدگی است[5].
§ آنها فراموش نمی کنند که نیمی از جمعیت در زیر خط فقر و بنا بگفته مسئولین چهارده میلیون نفر[6] شب گرسنه سر بر بالین می گذارند، و آن هم در صورتیکه برایشان جای حد اقل و مناسبی وجود داشته باشد.
§ آنها فراموش نمی کنند که در طول سی سال گذشته نزدیک به پنج میلیون نفر در گرداب اعتیاد غرق گشته و حد اقل بیست میلون نفر در اطراف این معتادان گرفتار گشته اند[7].
§ آنها فراموش نمی کنند که فحشاء و روسپیگری چه بلای خانمان براندازی گشته است و چگونه افسار گسیخته و شلاق وار برجامعه می تازد و هیچگونه رحمی ندارد، نه رحم بر دخترکان خردسالی می کند که در داخل و خارج از کشور به تجاوز و دربدری کشیده می شوند و نه به آنانی که در جزایر و شیخ نشین ها بفروش می رسند و نه از سوی دیگر بر دختران و پسران دانشجو و محتاجی که تصور بر آن دارند که منبع درآمد موقتی را جستجو نموده اند و نه زنان شوهرداری که را و چاره دیگری در مقابل خود نمی بینند[8].
§ آنها فراموش نمی کنند که روزی در مقابل دادگاهی سئوال کنند که هزار میلیارد و چند صد میلیون دلار درآمد، فقط از فروش نفت، در طی این سال ها کجا رفته است و در کدام حساب ها و بانک ها پس انداز شده است.
§ آنها فراموش نمی کنند که روزی برای از میان رفتن امید و انرژی تمامی جوانانی که تلاش کرده اند و درس خوانده اند و با هزاران آرزو خواسته اند که وارد بازار کار و تشکیل خانواده شوند در دادگاهی ارائه دادخواست نمایند.
§ آنها فراموش نمی کنند که فرار مغز ها که در برگیرنده سرمایه های مادی و معنوی جامعه بوده است چه خسارت های جبران نا پذیری را بهمراه داشته است و باید پاسخی بر آن وجود داشته باشد.
§ آنها فراموش نمی کنند که تمامی تلاش و کوشش حکومتگران در سی سال گذشته از میان برداشتن و خط بطلان کشیدن بر " هویت ایرانی " آنها بوده است.
§ نسل های جوان ایران فراموش نمی کنند که پدر و مادرهایشان که دارای ایمان و اعتقادی دینی بوده اند بر اثر اعمال و کارنامه این حکومت در سی سال گذشته چگونه دچار بی اعتقادی، سرگشتگی و تزلزل گشته اند.
§ آنها فریب ها و نیرنگ های حکومتی و مهمترینش دوران 8 ساله به ظاهر اصلاحات را که بزرگترین ضربه بر امید و آرزو و پیکره جامعه جوان ایران بوده است را هیچگاه از یاد نخواهند برد.
جامعه امروز و نسل جوان ایران به خود آمده است و خود را واجد شرط ترین و با صلاحیت ترین گزینه برای امروز و فردای خود می داند.
جامعه جوان امروز ایران به این مرحله از شکوفائی خود رسیده است که دست روی زانوی خود بگذارد، سینه سپر کند و حق و حقوق خودش را بدست آورد.
گذران سی سال به ما آموخته است " کس نخارد پشت من، جز ناخن انگشت من "، و این مهمترین و ارزنده ترین دست آوردی است که قدمت و ارزش و بهائی یکصد و پنجاه ساله را در کوله بار تجربه هایش دارد.
تنها و یگانه راهی که وجود دارد دست بر زانوی خود گذاشتن و بر قدرت های خود تکیه کردن است، راهی که از دیو هیجان و احساسات بدور و با عقل و منطق عجین گشته است.
با ایمان به توانایی نسل جوانمان و به آینده ای روشن و بسیار نزدیک.
حسین لاجوردی
رئیس انجمن پژوهشگران ایران
منبع:پژواک ایران
