ترسم از ترکان تیرانداز نیست

طعنه تیراورانم می کشد

تجربه تلخ ؛ شکست در زندگی

آدمها بدست نزدیکترین دوستانشان ساقط میشوند؛ نه بدست دشمنان و مخالفین قسم خورده شان!

سالهای زیادی زجر و زندان بخاطر هیچ و فقط بخاطر هیچ؛ بخاطر عدم همکاری مورد خشونت زندانبانان و دژخیمان قرار میگیری و چند سالی از بهترین سالهای عمر را در سلول ها و بندهای زندان می گذرانی، بامید روزهای بهتری در جامعه تا در کنار خانواده و عزیزانت عمر را بپایان ببری.

پس از «آزادی»، در زندان بزرگتر جامعه، فشارهای مستقیم و غیر مستقیم، دلهره تعقیب و مراقبت همچنان سایه به سایه  ترا همراه می شود؛ به حدی که طاقتت طاق شده و به حکم اجبار برای حداقل زیست، ترک وطن میکنی و به ناکجاآبادهای نامعلومی پناه میبری - اگر پناهگاهی باشد!

دوران تبعید و بقا را به امید بازگشت در وضعیت بهینه به سرزمین مادری تجربه میکنی، نمیدانی چه مدت؟ و به چه شکل؟ در اینجا هم باز باید  پذیرفت که برای هرانسان آزاده غربت هم  یک زندان است - در نوع خود.

در غربت هم همچون ایام بند، مونس و همراه احتمالی به مثابه مرشد و راهبر و زندانبان سعی دارد قانعت کند که درهر قدم و روزمرگی در اشتباه بسر می بری و کوشش می کند ترا به مسیری  که مقبول خودش است به کشاند! در غیر این صورت اگر مورد توهین و تحقیر قرار نگیری قطعا مورد بی مهری و عتاب «مسئول» زندان قرارمیگیری.

طرفه آنکه در فضای باز -کعبه گون- غرب در اوج آزادی های فردی و اجتماعی؛ هستند همراهان و عزیزان دلی که بدبینی  فطری و بیمارگونه شرق زده شان به آنها اجازه می دهد با جسارت تمام در غیاب حضورت مراودات شخصی و خصوصی و اجتماعی ات در هر وسیله شخصی ممکن اعم از تلفن دستی و رایانه و دفتر یادداشت، زیر و رو و بازبینی کنند!؟

اینان همان هایی هستند که در روزهایی از زمان گذشته دور تاکنون منادیان «آزادی و استقلال» فردی و اجتماعی بوده‌اند.

تفو بر تو ای چرخ گردون تفو

شهنام شرقی

۳۰ آگوست ۲۰۱۹

منبع:پژواک ایران