در جامعه جهانی که سیستم سرمایه داری حاکم بوده و همه چیز حتی انسانها نیز کالا محسوب شده و به اين اعتبار تاریخ مصرف دارند، دست نشاندگان و دیکتاتورها نیز از این قانون مستثنی نبوده و هر وقت در چهارچوب مصالح امپریالیستها تاریخ مفید بودن آنها سر برسد، همچون سرهنگ قذافی، بزیر کشیده شده و به زباله دان تاریخ فرستاده میشوند. اينکه چگونه به زير کشيده شوند تغييری در اين واقعيت ايجاد نمی کند.

       سرهنگ قذافی قدرت را با کودتا بدست گرفت و مثل هر تازه بقدرت رسیده ای، برای فریب زحمتکشان کشورخود، ژست ضد امپریالیسم گرفته و خود را مدافع زحمتکشان وانمود کرد، از اتحاد خلقهای افریقا صحبت کرده و از مبارزه بر حق خلق فلسطین "دفاع "  نمود، با "کتاب سبز"ش از جامعه مدنی خاص خود حرف زده و از "جماهیریه سوسیالیستی خلقی عربی لیبی" که ادعای عوامفریبانه ای برای حاکمیت او بود دم میزد. اما هر چه در اين سالهای طولانی جهت توجيه سياستهای خود ساخت و تبليغ کرد تغييری در اين امر نمی داد که مثل همه کشور های ديگر سیاست داخلی او بود که سیاست خارجی او را تعیین میکرد، و اين سياست چيزی نبود جز دفاع از مالکيت خصوصی وانباشت ثروت و فراهم کردن شرایط مادی برای غارت و چپاول منابع کشور و دسترنج توده ها توسط طبقه حاکم وغارتگران بین المللی حامی شان. بنابراين در دوران قدافی هم مثل همۀ نظام های طبقاتی، این اقليت بود که  اکثريت جامعه را استثمار کرده، از دسترنج آنها به مادی کردن رویاهای خود مشغول بوده و همزمان از عدالت میگفتند  ولی  حقیقت در آنجا نیز مثل تمام جوامع طبقاتی، زندگی  قذافی و اقليت حاکم ، صداقت این طبقه را درباره عدالت ادعائی اشان نشان میداد. بيشک چنين شرايطی را بدون سرکوب اعتراضات بر حق توده ها واعمال ديکتاتوری نمی شد حفظ نمود. پس عليرغم ادعاهائی که شکل حکومتی در دوران قذافی را به خصوصيات فردی وی نسبت داده و اینکه  او دیکتاتوری کرد چون ذاتاً دیکتاتور بود تنها نشان می دهد که نه قانونمندی های جامعه طبقاتی را فهميده اند و نه مارکسيسم را، و در واقع  قذافی را از شرایط مادی اش جدا می کنند. قذافی دیکتاتوری کرد تا بتواند به بهترین وجهی مقاصد امپریالیستها و طبقه حاکمه کشورش را تامین کند، زیرا شرایط غارت و چپاول آنچنانی توده ها غیر از این نمی طلبيد. در واقع دیکتاتوری حاصل و  باعث آن شرایطی است که استثمار وغارت وحشيانه زحمتکشان را فراهم وتسهیل و امکان پذير می سازد. امپریالیستها و سرمایه داران جهانی در پی کسب هر چه بیشتر سود می باشند و  بهره گیری از منابع خام ارزان قيمت در کشورهای توسعه نیافته، سیاست امپریالیستها را رقم میزند وبه همين دليل هم  داشتن دست نشانده ای در قدرت، از ارجحترین سیاستهای خارجی امپریالیستهاست. به همين دليل هم دیکتاتوری عريان تنها شکل حکومتی است که این دست نشاندگان می توانند اعمال بکنند زیرا آزادی زحمتکشان مرگ امپریالیستهاست.

     بعد از خيزش مردم در کشورهای عربی واوج گيری مبارزه زحمتکشان بر عليه قدافی در ليبی  امپرياليستها فرصت را مناسب ديدند تا با براه انداختن جنگ هم خيزش مردم را سرکوب و منحرف سازند و هم جهت پيشبرد سياستهای چپاولگرانه خود دست به يارگيری جديدی بزنند که با سياستهای کنونی شان انطباق داشته باشد و همين امر باعث شد تا تاریخ مفید بودن قذافی به سر آيد. و ديکتاتوری که بيش از 40 سال  با کشتار مردم ليبی و با دادن امتیازهای گوناگون به امپریالیستها بر اريکه قدرت مانده بود نتواند خود را در قدرت نگه دارد.

     اکنون امپریالیستها سرنگونی قذافی را دستاويزی کرده اند تا از تحقق "آرزوی" مردم ليبی در باره  آزادی و دمکراسی سخن گويند و به مردم اين کشور به خاطر رسيدن به آزادی تبريک گويند  اما در اصل آنها دارند به خودشان تبریک می گويند ولی همه انسانهای آزاده و آگاه میدانند که در پی این "آرزو" چه نهفته است. زندگی توده های زحمتکش عراقی گواه بارزی است از تحقق این "آرزو" به وسيله امپرياليسم. "آزادی" و "دموکراسی" ای که به زحمتکشان عراقی داده شد تاکنون جز یک زندگی در فقر و ستم چیزی نبوده است. "آرزویی" که در آن امپریالیستها در کشتار بيرحمانه مردم ستمديده، مدرنترین سلاحهای خود را بکار برده و قدرت تخریبی بعضی از آنها را آزمایش نمودند.

      اکنون امپریالیستها در پناه نیروی نظامی و قدرت سلاح خود در پی کسب هر چه بیشتر سهم خود هستند. آنها ميليونها دلار خرج این جنگ نکرده اند تا به زحمتکشان آزادی بدهند، آنها علیرغم تضادشان، در سرکوبی خلقها به سازش میرسند و تنها چیزی که نصیب توده ها میشود فقر و ستم بیشتر است.

    ولی آنچه که به خصوص در جنگ امپریالیستها بر علیه دیکتاتورهایی همچون قذافی آموزنده است اين نکته است که امپریالیستها که در تبليغات فريبکارانه شان خود را عاشق سينه چاک مبارزه مسالمت آمیز جلوه می دهند و اين اراجيف را هر روز توسط سیاسیون فریبکار، شاعران و نویسندگان خود فروخته  اشاعه داده  و دمی از بيان مزايای مبارزه مسالمت آمیز باز نمی مانند هر کجا منافع شان حکم کند جنگ براه می اندازند، کسانی که  حتی روزی را بعنوان روز "مبارزه مسالمت آمیز" انتخاب کرده و هر مبارزه ای غیر از آن را "بدور از تمدن" انگاشته و آنرا مغاير دانش، اخلاق  و علوم انسانی جلوه می دهند ،آنها  که حتی به نویسندگانی که از مبارزه مسالمت آمیز به عنوان تنها روش درست مبارزاتی  ياد کرده و می نويسند و باور به چنين امری را عين عشق به انسانها میدانند نیز جایزه داده و یکشبه آنها را مشهور می کنند، خود بمباران ليبی و کشتار مردم بيدفاع  و حمايت از ارتشهای مزدورضد مردمی را عين تمدن و اقدامی بشر دوستانه جا می زنند! آنها در حاليکه  برای حفظ دستگاه ستمگرانه خود که تنها با زور و سرکوب پا برجاست از توده ها می خواهند که با جلادان خويش بطور مسالمت آميز حرف زده و آنها را براه راست هدایت کنند تا این جلادان نیز عشق به انسانها را درک کرده و از قدرت بی پایان خود دست برداشته و توده ها را در قدرت سهیم کنند!! اما خود برای رسیدن به منظورشان سلاحی نیست که بکار نبرند. در واقع میلیارد ها دلاری که غارتگران بین المللی صرف ساختن مهلک ترين سلاحها می کنند خود حد جدی بودن ادعا های مضحک آنها در باره کارائی صرف"مبارزه" مسالمت آمیز را نشان می دهد. آنها برای این اسلحه ها را می سازند تا نظاره گر این نباشند که توده های ستمديده لیبیائی، عراقی، افغانی، تونسی، مصری و ایرانی با قهر انقلابی خود دست نشاندگان خودفروخته آنها  را بزیر کشند. آنها برای حفظ ثروت های باد آورده خود به این  سلاح ها احتیاج دارند. و در عمل این سلاح آنهاست که حرف آخر را میزند و غیر از این، هر تصوری، توهمی بیش نخواهد بود.

22 اکتبر 2011

عبداله باوی

منبع:پژواک ایران