یکی از مهمترین و بهترین ویژگیهای سال نوی میلادی اینست که مردم در جشن سال نو فقط به « همدیگر » کادو و هدیه می دهند و از ته دل شاد و مسرورند. قرار نیست به «کشیش ها» باج بدهند و یا گاو و گوسفند و شتر را سر بریده و برای «خدا» نذر و نیازش کنند. مردمی که جشن سال نوی میلادی را برگزار میکنند اصولاً  کلک و ریا در کار و بساطشان نیست و دنبال عناوین و نصب مدال و شهرتهایی مثل حاجی و... نیستند.

همگی ساده و صمیمانه با هر امکاناتی که دارند شادی می کنند و جشن می گیرند و شادمانه به هم تبریک می گویند. مهم نیست که طرف مقابلشان چه عقاید دینی داشته باشد و چه شاخه و فرقه ای باشد... در هرجایی دوستانه با هم خوش و بش میکنند و کارت پستال اینترنتی می فرستند و در واقعیت هم (در کشورهای خارجی) تا به هم میرسند در اداره و خیابان و مترو و کافه و رستوران و هرجای دیگر، بهمدیگر تبریک می گویند و لب هایشان می خندد و  در صلح و آرامش هستند.

 

من البته شخصاً به موضوع تاریخ میلادی و ریشه ی مذهبی اش اعتقادی ندارم چون تولد یک آدم نمی تواند و نبایستی مبدأ تاریخ دنیا باشد چون چه بسا آدمهای دیگری که اعتقادی به مذهب آنها یا هیچ مذهب دیگری ندارند و بهمین دلیل نمیتوان تاریخ یک شخص بخصوص را مبدأ و آغاز سال تعیین کرد اما بحث مهم و نکته ی جالب سال نوی میلادی همانا شادمانی ها و صمیمیت ها و دوستی های خالص و زلال و بی ریایی و بی پیرایگی آنست که همین ویژگیهاست که توانسته همه ی دلها را جذب خود کند و  مهر بپراکند تا دستها به گرمی به هم داده شود و  غریبه ها دست هم را بفشارند و لبخند بزنند و به هم شادباش بگویند.

 

در این میان ، لااقل پاپ بزرگ واتیکان برای اخاذی از مردم  یا برای گسترش اتورینه ی خود ، دستک تنبک به راه نمی اندازد و کشیش های فرقه های مختلف مسیحی نیز دیگران را تهدید و نکوهش نمی کنند و آزار نمی دهند و قصد هدایت هیچکسی را به راه خویش ندارند.  نه تبعیض و جنگی به راه می اندازند و نه چشم و همچشمی و رقابتی هست.

 

همه چی در نهایت دوستی و شادی و مهربانی و بی ریایی است. جشن متعلق به همه ی مردم است. یعنی متعلق به کل مردم جهان. هرکس که دلش بخواهد! هرکس که با شادمانی در آشتی باشد! هر کس که به زندگی بها بدهد! همه و همه....

 

از نظر معنوی ، صداقت و بخشندگی و گشاده دستی را باید از این جشن و سال نوی میلادی آموخت که فرقی بین معتقد و غیر معتقد نمی گذارد و مردم همه همدیگر را شاد و خوشنود و شادکام می خواهند و همه جا  را با رنگ عشق و رنگ بی ریایی و پاکی یعنی قرمز و سفید می آرایند و حتی پاپا نوئلشان هم پیرمردی مهربان است همرنگ با همان رنگهای عشق و بی ریایی با خورجینی از کادو برای همه ی بچه ها.

 

برای پاپا نوئل مهربان، مهم نیست که پدر آن بچه پروتستان است یا ارتودوکس یا کاتولیک و یا حتی بدون مذهب و چه و چه و چه... با سوابق سیاسی  خانوادگی هیچکسی هم کاری ندارد و همه ی کودکان را جزو بچه های خود می شمارد. برایش مهم نیست که یک بچه با عقد مذهبی-رسمی متولد شده یا بدون عقد مذهبی-رسمی . برای پاپا نوئل بچه ها همه پاک و معصوم و دوست داشتنی هستند. خط کش و شاقول حلالزاده-حرامزاده ندارد و نمی خواهد که داشته باشد ! چراکه می داند این مسائل جز آسیب زدن به روحیه و فکر و جان و روان کودکان هیچ فایده ای ندارد و اصولاً تمام کودکان بیگناهند بویژه اینکه در نحوه ی تولد خویش نقش و مسئولیتی نداشته اند و بدیهی است که هیچکسی در مورد تولد خود حق انتخابی ندارد. رنگ و نژاد هم برایش مهم نیست. پاپانوئل مهربان و نازنین، زیر انبوه ریش سپیدش، یک لبخند گرم و زیر انبوه ابروهای سپیدش هم یک نگاه پر مهر و  پر عطوفت دارد. شکم گنده اش هم ما بزرگترها می دانیم که پر از پیه و دنبه نیست! بلکه چیزی مثل یک بالشتک کوچک است! پاپانوئل صدقه نمی دهد! کادو می دهد. فدیه برای رفع بلا و کسب حاجتش نمی دهد بلکه هدیه های غافلگیرکننده و شورانگیز را هدیه می آرد. ارابه ی پاپانوئل دوست داشتنی هم، از دل طبیعت است. گوزنهای زیبا و چابک جنگل.

 

بیش از این چه می خواهیم؟ همه ی قشنگی ها یکجا جمع هستند. پس همه می توانیم شاد باشیم و شادی بگسترانیم و شادمانی و بهترین زندگی را برای تک تک انسانهای جهان آرزو کنیم و برای تحققش کوشش نمائیم. بنابراین پیش بسوی سال نوی شاد و عشق آفرین که سرما و یخزدگی را به گرمی و مهر تبدیل می کند و  زمینه ی فرا رسیدن سال نوی طبیعت را مژده می دهد. جشنی که می گوید: شاد باشید که بهار دلربا در راه است! زنده باد شادی در هر چهار فصل سال و زنده باد بهار و نوروز و جشن زایش طبیعت. همراه با شکوفه های رقصانش با نوای هر نسیم. زنده باد زندگی و صفا و مهر و راستی.

ستاره.تهران (اشرف علیخانی)