امروز این ویدئو را دیدم. دخترک سه ساله ای از شهر اردبیل که بسیار جلوتر از سن خودش می خواند و می نویسد و انگلیسی حرف میزند. دخترکی که با قرار گرفتن در یک سیستم آموزشی درست شاید بتواند در آینده دستی در پیشرفت های جامعه بشری داشته باشد. با خود فکر کردم براستی سرنوشت چنین کودکانی در حکومت جمهوری اسلامی چه خواهد شد؟ با اینهمه استعداد به کجا خواهد رسید؟ وقتی امید کوکبی ها و بسیاری دیگر را در زندان می بینم برای این کودک نگران میشوم. کودکانی که امید زیادی به بارور شدن استعدادشان در کشور سرکوب و دیکتاتوری ولایت فقیه نیست. کافیست به تعداد دانشجویان، دانش آموزان و اندیشمندانی که رژیم جمهوری اسلامی در طی بیش از سه دهه بر سر دار جنایت برده، نگاهی بیندازیم. کافیست به زندانیان تحصیلکرده و فعالان حقوق بشر که  به سودای آزادی و عدالت برای مردم، تمامی زندگیشان بر باد فنا رفته، بنگریم! به آتناها به نرگس ها به ارژنگ ها به امیدها،  حسین ها و ...... یا به کودکانی که در خیابانها کارتون خوابی میکنند یا در کارخانه ها دستهای کوچکشان پینه می بندد. به دخترکان و پسرکانی که هنوز شکفته نشده به غارت می روند. براستی سرنوشت چنین کودک با استعدادی در این کشور ویران چه خواهد شد؟ دخترکی که باید به محض پا گذاشتن به دبستان مقنعه ای سنگین را بر سر خود تحمل کند. بزرگتر که میشود یاد بگیرد که یا روسری یا توسری! و برای بیرون بودن چند تارمو باید همواره حضور گشت های محسوس و نامحسوس را تحمل کند و همیشه چماق سنگسار و دستگیری برای بدحجابی  ... را به جرم زن بودن بالای سر خود داشته باشد. اگر بخواهد کار کند باید حواسش باشد که نکند مثل ریحانه به خانه یک مامور وزارت اطلاعات برود و بدلیل دفاع شجاعانه از خود در برابر تجاوز به دار آویخته شود!

منبع:پژواک ایران