به گفته ی روحانی، دولت اهل لجبازی نیست، اما انگاری مجلس نمی خواهد دست از لجبازی خود بردارد!

روز گذشته 29 اکتبر، مجلس رژیم یک بار دیگر به وزیر پیشنهادی حسن روحانی برای وزارت علوم رای نداد.  از ٢٤٦ نماینده ی حاضر در جلسه، 160 نفر مخالف، ٧٩ نفر موافق، و ٧ نفر رای ممتنع دادند. هیچ کس حتی گردانندگان خود رژیم نیز انتظار نداشتند که مجلسی ها با چنین توپخانه ی سنگینی علیه دولت عمل کنند و بسیاری، از این نحوه عمل مجلس درشگفت شدند. احتمالا این سنگربندی وسیع با حمایت شخص خامنه یی می توانسته صورت بگیرد.

 

این سومین وزیر پیشنهادی طی یک سال گذشته است که با دست رد مجلس ارتجاع روبرو می شود. از زمان روی کار آمدن حسن روحانی، وزارت علوم سه وزیر پیشنهادی و دو سرپرست داشته است. اولین وزیر پیشنهادی به مجلس جعفر میلی منفرد بود که رای نیاورد. بعد از او جعفر توفیقی است که به سرپرستی وزارتخانه منصوب شد ولی به خاطر مخالفت خامنه یی، به عنوان وزیر انتخاب نشد. کمی بعد رضا فرجی دانا، به مجلس معرفی شد و رأی آورد. او اما پس از یک دوره ی کوتاه 9 ماهه در مرداد ماه طی استیضاحی و به رغم آن که به نظر روحانی وزیری مودب و دانشور بود رای نیآورد و کنار رفت. جالب است بدانید که در استیضاح فرجی دانا، از مجموع ۲۷۰ نماینده، ۱۴۵ نفر با برکناری او موافق، ۱۱۰ نفر مخالف و ۱۵ نفر رای ممتنع دادند. یعنی در رای گیری اخیر 50 نفر به مخالفین دولت حد اقل بر سر نحوه ی اداره ی وزارت علوم، اضافه شده است. پس از برکناری فرجی دانا، محمد علی نجفی سرپرستی وزارت علوم را به عهده گرفت، و دیروز نیز وزیر پیشنهادی تازه، نیلی احمدآبادی نیز رأی نیاورد.

 

نباید گمان کرد که مشکل مجلس رژیم در ندادن رأی اعتماد به وزیر علوم احتمالا صلاحیت های تخصصی افرادی مانند نیلی احمدآبادی بوده است؛ نه! دلواپسی نمایندگان هیچ ربطی به تخصص و صلاحیت و این گونه امور ندارد. نیلی احمدآبادی در رشته ی مهندسی در دانشگاه های شیراز و صنعتی شریف تهران و دانشگاهی در ژاپن تحصیل کرده و علاوه بر تدریس دانشگاهی و ریاست بر دانشکده، برای مدتی سرپرست دانشگاه تهران نیز بوده است. البته بهانه های مجلسی ها فراوان است؛ از جمله برخی از مخالفین دولت در مجلس به نحوه ی معرفی وزیر پیشنهادی انتقاد داشتند و می گفتند که چرا اسم این وزیر پیشنهادی اول در رسانه ها مطرح شده و بعد به مجلس رسیده است.

 

بنابراین مشکل اصلی فقدان تخصص، مدرک و صلاحیت نبوده و نیست بلکه به گفته ی نمایندگان مجلس رژیم، بی توجهی به ارزش های اسلامی مثلا در زمان تصدی نیلی آحمدآبادی است. می گفتند همسر او در موردی با مرد نامحرمی دست داده است، و یا نماینده یی به نام نبویان، گفت در زمان مدیریت نیلی احمدآبادی، دختر و پسر باهم در ورزشگاه ورزش می کردند و اردوهای مختلط برگزار می شد. در همین دوره، کتاب هایی که روشنفکران علیه دین نوشتند به کتابخانه ها راه یافت. همین نماینده در ادامه افزود سوابق فتنه و دخالت آقای نیلی احمدآبادی پیش ما هست و فیلمی هم در این زمینه آماده شده که نشان می دهد وی در سال ۸۸ در جمعی دانشجویی حضور داشته و نامه یی به رهبری نوشته مبنی بر این که حمله به دانشگاه از سوی بسیجیان بوده است."

 

و اما مهم تر از همه ی اینها شاید افشای جزئیات پرونده ی بورسی 3 هزار دانشجوست که نشان می دهد به کسانی از نورچشمی ها و آقازاده های رژیم در دوران احمدی نژاد بورس غیز قانونی داده شده و معدل بعضی از آنها 10 بوده است. بدین ترتیب یک بار دیگر آشکار می شود که مشکل نمایندگان مجلس ارتجاع حفظ و دفاع از منافع مردم نیست بلکه نگرانی و دلواپسی آنها رانت ها و زیاده خواری های ناحقی است که از بیت المال مردم ستمزده به جیب می زنند و به یغما می برند.

 

مطابق آئین نامه داخلی مجلس، رئیس جمهور برای دفاع از وزیر پیشنهادی خود یک ساعت فرصت دارد که  صحبت کند. روحانی در سخنرانی خود در دفاع از نیلی احمدآبادی بر این تصور بود که از این فرصت آئین نامه یی استفاده کرده و در حد توان دست به تنش زدایی با مجلس بزند. از این رو با لحن و بیانی تقریبا خودمانی و غیر سیاسی گفت "این دولت اهل لجبازی با مجلس نیست" و خواستار هماهنگی مجلس و دولت در شرایط کنونی شد.

اما نمایندگان مجلس رژیم گوش شان بدهکار نیود و از قضا شماری از آنان بر این باورند که این خود روحانی است که با افشای پیگیرانه ی پرونده ی بورسیه ها لجبازی می کند. لذا به فراخوان روحانی توجه نکردند و با عدم رای اطمینان به سومین وزیر پیشنهادی روحانی برای وزارت علوم بر لجبازی خود لجاجت ورزیدند. بنابراین ناتوانی در تعیین وزیر علوم نشان دهنده ی آتش زیر خاکستر و اختلافات و درگیری هایی بین دولت و مجلس است که روحانی آن را لجبازی می نامد. مجلس معتقد است روحانی با پرونده ی بورسیه ها لجبازی می کند و روحانی می گوید مجلس با ندادن رای اعتماد به برخی از وزراء با دولت لجبازی می کند. واقعیت این است که با توجه به حساسیت های بیش از حد خامنه یی نسبت به فرهنگ و دانشکاه و علوم انسانی می توان حدس زد که لجبازی مجلس با دولت با تائید رهبری صورت می گیرد و در نهایت این نظر خامنه یی است که باید تامین و اعمال گردد. در همین ارتباط در مجلس علنا می گفتند اگر 10 نفر را هم مانند فرجی دانا و یا نیلی احمدآبادی پیشنها کنند رای نخواهند آورد. یکی از نمایندگان نیز در مخالفت با نیلی احمدآبادی با توپ و تشر گفت "در طول تاریخ صد ساله ... برای اولین بار است که دانشگاه تهران بزرگ ترین مرکز علمی کشور با 9 ماه سرپرست اداره می شود، چرا افراد شایسته، لایق، پیرو رهبری و ...انتخاب نمی کنیم که برود از شورای انقلاب فرهنگی رأی بگیرد...؟"

 

بهرو بعید است که این لجبازی های متداول میان مجلس و دولت که هدف آن ادامه ی چیره گی خط عوام فریبی و افراطی گری و به خود اختصاص دادن سرمایه و ثروت عمومی است، به این زودی ها خاتمه یابد. روحانی تا اینجا در مقابل باج خواهی های جناح هایی از نمایندگان مجلس ارتجاع ایستاده و باید منتظر ماند و دید تا کجا می تواند به این ایستادگی در مقابل آنها ادامه دهد.

 

فرهاد مهدوی

30 اکتبر 2014