باز نوزدهم بهمن سر کشید، و باز نام سلحشوران سیاهکل زمزمه می شود.

باز نوزدهم بهمن سر کشید، و باز نام سلحشوران بهمن 60، زمزمه می شود.

باز نوزدهم بهمن سر کشید، و باز اراذل عمامه به سر، تیغ در دست، آیه بر لب، گذشته، و حال و شاید، آینده را بخاطر می آورند.

اخیرا در کشور دولت فخیمه، اتفاقی افتاده که بیانگر چند نکته اساسی و مورد توجه ما سرنگونی طلبان آزادیخواه و ضد ولایت فقیه و.... باید قرار بگیرد.

تونی بلر که معرف حضور هر عراقی رنجدیده و افغان ستمدیده است، جنگی را در افغانستان و عراق آغاز کرد که به مرگ و بیخانمانی میلیونها انجامید. اما در انگلستان کسی آنقدر پیگیر این «جنایت» نیست که خواهان پاسخگویی او و یارانش برای به کشتن دادن سربازان انگلیسی است. مردم از او، وزرا و کارگزارانش می پرسند که چرا با بوش همسو شد؟ چرا به مردم «دروغ" گفت؟ چرا به پارلمان «دروغ» گفت؟ چرا برنامه ای برای خروج از عراق نداشت؟ چرا و چرا و چرا و چرا؟

برای اینکه این سوالها سیستماتیک عرضه شود، و آبروی کشور بریتانیا، بالکل ریخته نشود، به پیشنهاد گوردن بروان (نخست وزیر وقت)، یک هیات حقیقت یاب و تقریبا «بیطرف» اما متبحر به امور سیاست و استراتژی، تشکیل شده است. هر روز یکی از این آقایان و یاخانمهای وابسته به دولت تونی بلر را به زیر ضرب سوال برده و سعی می کند که از تمام تصمیماتی که به شروع جنگ انجامید سر دربیاورند. کسانی که تاکنون، مورد پرسش این هیات حقیقت یاب قرار گرفته اند (و عرقشان گرفته شده است)، از جمله سفیر بریتانیا در ملل متحد، سفیر در آمریکا، رؤسای سازمانهای امنیتی و اطلاعاتی، ژنرالهای نظامی، رئیس دفتر بلر، وزرای جنگ و خارجه (بله آقای جک استراو را هم شامل می شود)، تا رسید به خود تونی بلر، دادستان کل و بزودی نخست وزیر حاضر، آقای براون، را در بر گرفته است. هر چه در این «مصاحبه» ها گفته می شود (سوال و جوابها) بصورت زنده از تلویزیون پخش می شود، و از آنجایی که برخی از مردم ممکن است سر کار باشند، همه اینها در یک سایت (بله سایت) برای اطلاع عموم (بله عموم) آرشیو می شود (بله آرشیو می شود).

شاید بگوییم که از یک کشور «دموکرات» انتظار دیگری هم نباید داشت. می خواهم یادآوری کنم که این پرسش و پاسخ ها درست زمانی انجام می شود که هنوز قوای نظامی بریتانیا (سربازان) مشغول عملیات در جبهه هستند، و هر چند روز یکبار بریتانیا یک «شهید» می دهد. ساده اینکه این پرسش و پاسخ ها می تواند سربازان درگیر در جبهه را دلسرد کند. امکان دارد زیر پای آنها را خالی کند (که اصلا چرا باید بجنگند؟)، امکان دارد که دشمن از آنچه گفته می شود در «جنگ روانی» سوء استفاده کند. با وجود همه اینها، از سادهترین فرد تا رئیس کل، مورد پرسش قرار می گیرند.

ولی ایکاش این «مصاحبه» در همینجا به پایان می رسید. و هرچه، وزاری قبلی، و سران نیروهای نظامی و سفرا و تونی بلر گفته بودند مورد قبول قرار می گرفت و هیات حقیقت یاب، کار را همینجا «درز» می گرفت. اما هنوز «افشا گری ها» ادامه دارد و تونی بلر و دیگران و براون بازهم فرا خوانده خواهند شد. اخیرا یکی از کسانی که مورد سوال قرار گرفت خانم «کلر شورت» بود. ایشان وزیری بود که پس از شروع جنگ استعفا کرد. وی از مرز «خیانت» به «مصالح عالی مردم» گذشت، و به صراحت تونی بلر را فریبکار خطاب کرد و گفت که تونی بلر هم شورت، هم کابینه و هم مردم را فریب داده است. گفت که تونی بلر به هیات حقیقت یاب تمام «راست» ها را نگفته و بسیاری از آنهایی را هم که اخیرا در «مصاحبه» اش گفته، نادرست بوده اند. کلر شورت این حرفها را درست در زمانی می زند که جان سربازان بریتانیایی در جبهه جنگ در خطر است، و لیست «شهدا» هر روز طولانی تر می شود.

هیچکس، از جمله خود بلر، یا براون، در این مدت نپرسیده اند که «آخر الان مگر موقع این حرفها است؟» هیچکدام سعی نکرده اند که از ادامه کار این هیات جلوگیری کنند. لابد می دانید چرا.

دلیل ساده است، در انگلستان، برای مردم، جان یک سرباز ارزش دارد. آری فقط یک سرباز، یک سرباز وطن که بخاک می افتد، صدها رسانه و مدافع حقوق انسانها صدایشان بلند می شود که چرا؟ فقط برای یک سرباز.

کسی به «بلر ها» اجازه نمی دهد که بجای همه تصمیم بگیرند و صدای هر مخالفی را با تهدید و ارعاب خفه کنند. و این برای «بلر ها» روشن است. دلیل دیگری هم وجود دارد. آنها چون خودمحور و مستبد نیستند، به «رأی» مردم محتاجند. می دانند که اگر مردم به آنها اعتماد نداشته باشند، حزب شان هیچ غلطی نمی تواند بکند. می دانند که تمام دم و دستگاهی که بهم زده اند، بخاطر همین مردم است؛ و همین مردم می توانند آنچه را که به آنها داده اند، از آنها بگیرند. می دانید چرا «بلر ها» به این نتیجه سیستماتیک رسیده اند؟ چون آخر و عاقبت شاه را دیده اند و درس عبرت گرفته اند. چون آخر و عاقبت شیخ را می بینند و عبرت می گیرند.
چون می دانند، مردم همیشه حرف اول و آخر را می زنند. چون می دانند که باعث و بانی اصلی تشکیل این هیات حقیقت یاب، کسی نبوده بجز «رسانه» ها. آری، رسانه ها. «کلر شورت» در طی پرسش و پاسخ خود، بارها گفت که تونی بلر به «اصل مردم» پشت کرد. به «اصل تصمیم شورایی» پشت کرد. به زور و با ارعاب کارخودش را پیش برد و آنچه امروز در عراق و افغانستان رخ می دهد، دقیقا بخاطر پیش بردن راه خود بدون در نظر گرفتن «رأی مردم» و صدای مردم - «رسانه ها» بود.

«ایران» متاسفانه این درس را نیاموخته است. نوزده بهمن سیاهکل، نوزده بهمن 60، و دهها 19 بهمن دیگر آمد و رفت، و خواهد آمد، اگر به اصل «آزادی اندیشه»، «آزادی بیان» و «آزادی مطبوعات» احترام نگذاریم؛ چه ناممان مجاهد باشد، چه فدایی. چه ناممان راه کارگری باشد، چه حزب کمونیست. و چه کرد و بلوچ باشیم و یا ترک و فارس. هر که هستیم، هر چه هستیم. باید به این سه اصل پایبند باشیم، وگرنه خلق گوشمان را می کشد که صدایمان تمام جهان را بگیرد. به صدای ضجه و درد آخوند ها گوش دهیم – خلق قهرمان گوشش را کشیده است و ول کن هم نیست که نیست که نیست. آخوند فکر می کرد که با بستن «آیندگان» صدای مردم خفه خواهد شد، نمی دانست که بزودی هزاران هزار وبلاگ در دفاع از «رکن چهارم» جای «آیندگان» را پر خواهند کرد. انفجار دیجیتال انفورماتیک به نقطه ای رسیده که بود و نبود این سایت یا آن وبلاگ (از جمله دیدگاه) دیگر مطرح نخواهد بود. این سایت بسته شود، روز بعد سایت دیگری جایش را می گیرد. تونی بلر نتوانست هژمونی خود را بر «رسانه  ها» مستولی کند. صدای آزادیخواهی مردم خفه شدنی نیست.

از مردم بهراسیم.

علی ناظر

16 بهمن 1388

منبع:دیدگاه