15 آذر 1387 مطلبی با عنوان «یک خبر مهم، یک برخورد سرد» نوشتم. آنروز گفتم، امروز هم یکبار دیگر می گویم که موقعیت ساکنان اشرف، به لحاظ سیاسی، انسانی و حقوقی، و بر مبنای کلیه داده های سرنگونی طلبانه شایان تأمل و بررسی است.
سکوت سازمانها و احزاب سیاسی، نهادهای مدافع حقوق بشری، و شخصیتهای سیاسی، ادبی و غیر وابسته، در برابر آنچه در حال رخ دادن است، هیچ معنایی ندارد، بجز دو نکته. اول، سکوت یعنی بی اهمیت بودن آنچه که در حال وقوع است. دوم، سکوت یعنی پذیرفتن این «واقعیت» که جنگ بین مجاهدین و جمهوری اسلامی جنگی خصوصی است، و دیگران در آن نقشی ندارند (نباید داشته باشند).
من نمی دانم که «فاجعه انسانی» رخ خواهد داد یا نه؛ اما می دانم که نمی خواهم چنین فاجعه ای رخ دهد. من نمی دانم که دلیل مجاهدین در اصرار برای ماندن در عراق چیست؛ اما می دانم که آنها از یک سری حقوق قانونی برخوردارند که باید مورد احترام دولت عراق قرار بگیرد. من نمی دانم که آخر و عاقبت «مبارزه انقلابی مسلحانه» به کجا خواهد کشید؛ اما می دانم که ماندن و یا ترک اشرف ربطی به این موضوع ندارد. من نمی دانم که اگر مخالفان مجاهدین از حقوق مجاهدین دفاع کنند، برخوردمجاهدین، پس از اینکه خطر از سرشان گذشت چون گذشته خواهد بود یا نه؛ اما می دانم که دفاع از حقوق مجاهدین نه بخاطر اخلاق و منش و گفتار آنها در گذشته و یا آینده، بلکه بخاطر دفاع از «حق دفاع از خود» و «حقوق انسانی» مجاهدین است.
نگرانی من از سکوت فعالین سیاسی در برابر آنچه احتمال دارد برای ساکنان اشرف رخ دهد، نگرانی من از فرهنگ «غیر انقلابی» است که بر ما سایه افکنده است. فرهنگی که داریم با آن انس می گیریم، و از آنچه که به آن می بالیدیم دور می شویم - «ما» این طرف، رژیم آنطرف.
سکوت سایت های اپوزیسیون در برابر هجمه جمهوری اسلامی و یکه تازی رژیم در صحنه رسانه ها نه تنها غم انگیز است، بلکه از آینده ای بس تاریک خبر می دهد. آینده ای که جمهوری اسلامی هژمونی رسانه ای خود را تثبیت کرده باشد. آینده ای که فعالین سیاسی و تبعیدیان در پشت گیشه های «ایران ایر» صف کشیده باشند. آینده ای که گردهمایی ها در یادبود «شهیدان» کشتار 67 با معدود افرادی برگزار شود و هر سال از تعداد آنها کاسته شود.
سکوت در برابر آنچه بر ساکنان اشرف می گذرد زمینه ساز آن آینده تاریک است.
علی ناظر 20 فروردین 1388

chaporast@ymail.com

منبع:وبلاگ چپ و راست