دیروز مطلبی از احمد صالح که در سایت همبستگی ملی،منتشر شده بود، در دیدگاه هم بازتکثیر شد.

پاراگرافی «عجیب» در این متن توجه مرا بخود جلب کرد که به آن می پردازم:

«در مورد این انسانها چی می توان گفت جز اینکه در این زمانه پست بگوییم «افراد غریبی هستند که  در حالی که مردم نا امید می شوند، صبر پیشه می کنند، و پایداری می ورزند. جایی که مردم جا می زنند و دست از هدف شان برمی دارند، ثابت قدم هستند. جایی که مردم پشت می کنند، پذیرا هستند، جایی که مردم پس می زنند، اصلاح می کنند جایی که مردم خراب می کنند. مؤمن هستند جایی که خیلی از مردم به ارزشها و اصول و الگوها کفر می‌ورزند.»

در این شک ندارم که مجاهدین آدمهای «غریب»ی هستند، و در عرض 32 سال اخیر دمی از مبارزه کوتاه نیامده اند، اما براستی مردم ایران آنند که در این پاراگراف آمده است؟

نمی دانم احمد صالح، ایرانی است یا نویسنده ای عرب تبار که امور ایران را دنبال می کند، است؛ اما هرکدام که باشد، باید آگاه باشد که مردم ایران، 32 سال است که استوار ایستاده اند. هنگامی که حجاب که قرار نبود اجباری باشد، اجباری شد، و حزب الله شعار یا توسری یا روسری سر داد، و خیلی از سازمانهای سیاسی روسری بر سر کردند تا چند صباح بیشتری به عمر سیاسی خود بیفزایند، این مردم (زنان) ایران بودند که ایستادند، و تا به همین امروز هم ایستاده اند و در جنگی نابرابر برای احقاق حق پوشش سخت ترین فشارها را پذیرا شده اند، و بر خلاف گفته آقای صالح، «جا» نزده اند. «مردم» 32 سال است که فرزندان خود را بر سر دار، و یا پشت درب زندان می بینند. ده و صدها هزار ایرانی درد جانکاه ضربات تازیانه جنایتکاران حزب اللهی را بر بدن خود خریده اند تا «احمد صالح» ها ننویسند که مردم ایران به اصول خود پشت کرده اند. همین مردم، بقولی، 120000 شهید تقدیم راه آزادی کرده اند تا کسی نگوید که مردم ایران «پشت» کرده اند.

بر احمد صالح ایرادی نیست. گاهی از اوقات قلم می چرخد، و منظور آنگونه که باید و شاید، روان و سلیس بر کاغذ نمی آید. بی شک، هدف نویسنده از این نوشتار «تعریف» از مجاهدین، و اشاره به استواری و پایداری مجاهدین، و ساکنین اشرف بوده است، ولی «تعریف»، و یا اشاره به این نکات نباید به بهای توهین به «مردم» ایران باشد، مخصوصا که مسوولین همبستگی ملی، با شعار «بنام خلق قهرمان ایران» آشنا بوده اند.

اجازه می خواهم که نکته ای را یادآوری کنم:

آن روز که ما، همه ما از ایران فرار کردیم، «مردم» در ایران ماندند، و 32 سال است که بهای «ماندگاری» را می پردازند. آن روزی که رژیم اسلامی خانه به خانه به دنبال مبارزین و مجاهدین بود، «مردم» ایران، با پذیرش تمام خطرها به آنها پناه می دادند.

اگر «مردم» پس می زنند، جا می زنند، به ارزشها و اصول و الگوها کفر می ورزند، تو سر مردم نزنیم، تقصیر «مردم» نیست، تقصیر از ما، و رهبران سیاسی است، که هر روز یک حرف و خطی را پیش می بریم، و همیشه فکر می کنیم که «حق» با ماست و «مردم» جا زده و پشت کرده و کفر ورزیده اند.

«مردم» (چه آنها که کتاب خوانده و کلاس ایدئولوژیک دیده و مبارزه می کنند، و چه کارگر و دهقانی که برای لقمه ای نان جان می کند) همیشه و همیشه، در تاریکترین روز، و زیباترین لحظات «خلق قهرمان» هستند، و خواهند بود.

درود به «مردم» ایران

علی ناظر

11 مهر 1390

منبع:دیدگاه