🔘 ایرج مصداقی یکی از تجربه‌هایش از شکنجه در اوین را چنین روایت می‌کند: «اسفند ۶۲،‌ درحالی‌که شدیداً شکنجه شده بودم و در راهرو روی زمین دراز کشیده بودم، دیدم یکی از بازجوها داخل اتاقی شد و پرسید: “قانون اساسی دارید؟” اول نمی‌فهمیدم یعنی چه، اما ماجرا تکرار می‌شد و بازجوی دیگری به اتاقی رفت و همین سوال را پرسید. بالاخره متوجه شدم آنها به کابل شلاق‌زدن می‌گویند “قانون اساسی”».

کارزار اینترنتی #من_هم_شکنجه_شدم واقعیت زندان‌های جمهوری اسلامی را در فضای مجازی آشکار کرده است. حسن شریعتمداری، تحلیل‌گر سیاسی و فعال جمهوری‌خواه دوشنبه ۱۷ دی در یک پیام توئیتری پیشنهاد این کارزار آنلاین را طرح کرد.

عبدالکریم لاهیجی، رئیس جامعه دفاع از حقوق بشر ایران و رئیس افتخاری فدراسیون بین‌المللی جامعه‌های حقوق بشر نیز سه‌شنبه ۱۸ دی در فراخوانی از «تمام قربانیان شکنجه در ایران» خواست تا «با استفاده از همه‌ی امکانات رسانه‌ای ـ از جمله وبسایت‌ها و شبکه‌هاى اجتماعى ـ به افشاى شکنجه‌هایی که بر آنان رفته بپردازند.» به گفته او، قربانیان شکنجه در ایران مرجعی برای دادخواهی ندارند.

ایرج مصداقی، پژوهشگر و زندانی سیاسی دهه ۱۳۶۰ در گفت‌و‌گوی بالا استدلال می‌کند که جمهوری اسلامی برای حفظ قدرت به دلیل ناتوانی در رقابت سیاسی همیشه به شکنجه و اعدام مخالفان‌اش دست زده است و آن را سیاست «النصر بالرعب» می‌داند.

مصداقی سال ۱۳۶۰ به دلیل رابطه با سازمان مجاهدین خلق بازداشت شد و یک دهه بعد را در زندان‌های اوین،‌ قزل‌حصار و گوهردشت محبوس بود. او ۱۳۷۳ ایران را ترک کرد و پس از مدتی با جدایی از سازمان مجاهدین خلق، به انتقاد علنی از آن پرداخت.

او در جایی از گفت‌و‌گو به تجربه هولناک دیگری از زندان دهه ۶۰ اشاره می‌کند: یک بار پس از ورود به اتاق شکنجه، بازجو چندین نوع کابل را به دست مصداقی می‌دهد و از او می‌خواهد ابزار شکنجه‌اش را برگزیند و به او می‌گوید: «اینجا دموکراسی حاکم است، چه طور می‌خواهی ازت پذیرایی کنیم؟».

مصداقی در انتها هشدار می‌دهد که نباید تصور کرد کارزار لغو شکنجه باعث دست‌برداشتن جمهوری اسلامی از شکنجه خواهد شد: «چون فرض اصلاح‌پذیری این نظام اشتباه است».

او در عین حال کارزار #من_هم_شکنجه_شدم را مهم و ضروری می‌خواند و می‌گوید: «ما در همه عرصه‌ها باید با نظام اسلامی مبارزه کنیم. به علاوه، چنین کارزاری دست حاکمان را می‌بندد و آنها دیگر نمی‌تواند به سادگی شکنجه کنند و همزمان بر آگاهی مردم نیز می‌افزاید. این کارزار هزینه شکنجه را برای حاکمان بالاتر می‌برد.»