قاتل رومینا اشرفی تنها پدرش کربلائی رضا نبود
احد قربانی دهناری
به داس سخن گفتهای.
زنده یاد، احمد شاملو، «آخر بازی»
همه فکرمیکنند که رومینا اشرفی فقط یک قاتل داشت که او را با داس به قتل رساند. اما بیائید ژرفتر فکر کنیم، بسیاری دیگر، همدست پدر رومیتا، کربلائی رضا اشرفی هستند. قاتلان رومیناها را میخواهم بیشتر بهشما معرفی کنم.
حتمن همه شما در رسانهها خواندید که شوهر یک خانم معلم، کلاس آموزش بچهها را با این تصمیم تعطیل کرده که دوست ندارم صدا و تصویر همسرم برای دانش آموزان فرستاده شود.
مردمی که از خشک شدن زاینده رود و از بیآبی و تشنگی مردم غیزانیه خونشان بجوش نمیآید ولی، اگر دخترکی با پسری دو کلمه صحبت کند، خونشان بجوش میآید، آیا در همان سطح کربلائی رضا اشرفی نیستد؟
پدران و مادرانی که مجری برنامههای دوروئی، سالوس، ریا و شریعتمداری جمهوری اسلامی در خانه هستند و کودکان، نوجوانان و جوانان را از کودکی، جوانی، شادی، بازی و نشاط محروم کردند، شریک جرم کربلائی رضا اشرفی نبیتند؟ و اگرنه فرار کودکی چهارده ساله را از آغوش خانه و خانواده چگونه میتوان توجیه کرد؟ رومینای ۱۴ ساله چه خلاء عاطفی ژرفی را تجربه میکرد که در کودکی از پدر و مادر خود گریخت؟
رابطه انسانی و دوستانه بین انسانها برای عدهای از ایرانیان ناشناخته است. نگاهی آنها به زن به یک موجود جنسی خلاصه میشود. از اینرو، تعصب ناموسی نسبت به همسر، دختر و یا خواهر، بخشی ازهنجار فرهنگی مردسالارانه ایرانی است. مردم نه تنها این بربریت و خشونت را زشت نمیشمارند و سرزنش نمیکنند، بلکه آنرا به عنوان نشانه مردانگی، غیرت و ناموسپرستی ستایش میکنند. هربار که شما بحث دیدن موی دختری را به میان کشیدید، هربار که رابطه دو جوان عاشق را در میان اطرافیان یک کلاغ-چهل-کلاغ کردید، هرگاه کوتاهی مانتوی دخترک جوانی خون شما را بجوش آورد، آنگاه شما داس کربلائی رضا اشرفی را تیز کردید و همدست هزاران دخترکش، زنکش و فرزندکش و «قاتلهای ناموسی» شدید.
مسئولین جمهوری اسلامی بنابرروش پیامبر خود که در سن ۵۰ سالگی با کودکی ۷ ساله بنام عایشه ازدواج کرد سخت در تبلیغ و ترویج کودک-همسری به عنوان سنت پیامبر میکوشند. ولی مردم نباید در این جنایت رژیم سهیم شوند. مسئولیت مردی که سعی دارد ازدواج با نوجوان ۱۴ ساله داشت، سبک نیست.
در ایران ما از یک سو حرف مردم برای خانوادهها مهم است و از سوی دیگر مردم با تمام توانشان حرف در میآورند. هر جا اطلاعات دقیق ندارند با خیالپردازی در حد نویسندگان شاهکارهای ادبی جهان جزئیات را تکمیل و با یک-کلاغ-چهل کلاغ پخش میکنند. مردم باید یک روز مسئولیت ذهن خلاق خودشان به عهده بگیرند. این حرفها و حدس و گمانهای آنها که «من خودم ندیدم ولی میگویند» به قیمت جان دیگران تمام میشود. البته این مشکل بسیار قدیمی است. حتی سعدی بزرگ از این مردمی که حرف درمیآورند، دلی پر خون داشت:
یکی را از علما پرسیدند که: یکی با ماهروییست در خلوت نشسته و درها بسته و رقیبان خفته و نفس طالب و شهوت غالب، چنان که عرب گوید التَّمرُ یانِعٌ وَ النّاطورُ غَیرُ مانِعٍ. هیچ باشد که به قوت پرهیزگاری، از او به سلامت بماند؟
گفت: اگر از مهرویان به سلامت بماند، از بدگویان نماند.
و اِن سَلِمَ الإنسانُ مِن سوءِ نَفسِهِ
فَمِن سوءَ ظَنِّ المُدَّعی لَیسَ یَسلَمُ
شاید پس کار خویشتن بنشستن
لیکن نتوان زبان مردم بستن
سعدی، گلستان، باب پنجم در عشق و جوانی
جمهوری اسلامی با جداسازی جنسیتی از مدرسه تا زمین فوتبال، امکان معاشرت و آشنائی را از جوانان گرفته است. جمهوری اسلامی با از میان برداشتن همه سرگرمیهای سالم و سازنده تفریحی و هنری را از نوجوانان و جوانان از موسیقی، نقاشی تا ورزشهای گوناگون را گرفته است و روان جامعه ایران، به ویژه جوانان را پریشان و بیمار کرده است. کودکی، نوجوانانی و جوانی در ایران جمهوری اسلامی هیچ مفهومی ندارد.
در جامعه ما قباحت دست بلند کردن روی انسان و بهویژه روی زنان هنوز جا نیفتاده است. هنوز انتفام گرفتن، غیرتیبودن، تعصبیبودن، سختگیر بودن، خشونت بنام حفظ آبرو و ناموسپرستی طنین مثبت در جامعه دارد.
قتلهای ناموسی در ایران گسترده است. فقط همین امسال پیش از رومینا، شاهد قتلهای دلخراش سارینا، هوژان، فرشته، زعفران، نازنین، زبیده، سارا وهاجره (هاجره از سیستان و بلوچستان با شکنجه بسیار، با خوراندن اسید به قتل رسید) بودیم. این فقط، قلهی کوه یخ است وگرنه اکثر قتلهای ناموسی در همان محدوه خانواده رفع و رجوع میشوند. با وجود گستردگی و سابقه تاریخی طولانیِ قتلهای ناموسی و خشونتِ همه جانبه سیاسی، فرهنگی و اجتماعی علیه زنان، آثار هنری چون فیلم «خانه پدری» به کارگردانی، نویسندگی و تهیهکنندگی کیانوش عیاری، و یا شعرهای از زخم قلب «آبائی» اثر زنده یاد احمد شاملو و «برای تالش که دیگر زیبا نیست» اثر شهرام دادگستر، و یا آثار پژوهشی، حقوقی، روانشناسانه و جامعهشناسانه نظیر «فاجعه خاموش» اثر زنده یاد پروین بختیارنژاد، بسیار اندک و انگشت شمار است. این کم کاری روشنفکران آنها را به همدستی کربلائی رضا اشرفی تنزل میدهد.
عدم همبستگی صنفی روشنفکران نیز بخشودنی نیست. زمانی که از نمایش فیلم «خانه پدری» کیانوش عیاری که دقیق، تاریخی و ریشهای، به مسئله قتل ناموسی میپردازد جلوگیری شد، کسی اعتراض نکرد. کسی از او در مقابل این سانسور نادادگرانه دفاع نکرد.
منبع:پژواک ایران