[1] هر چند ایران یکی از بینان‌گذاران سازمان بین‌المللی کار در سال ۱۹۱۹ بوده و در چند دوره گذشته نمایندگان دولت ایران بعنوان یکی از اعضای اصلی در هیات مدیره سازمان بین المللی کار حضور و نقش داشته‌اند، اما هیچ‌کدام از دو رژیم به مقاوله‌نامه‌های ۸۷ و ۹۸ که بر آزادی تشکلها، حق سازمانیابی کارگری و چانه‌زنی دسته‌جمعی دلالت دارد، نپیوستند و در قبال نقض مقاوله‌نامه‌های ۸۷ و ۹۸ پاسخگو نبوده و نیستند.

Freedom of Association and Protection of the Right to Organise Convention, 1948

https://www.ilo.org/dyn/normlex/en/f?p=NORMLEXPUB:12100:0::NO::P12100_ILO_CODE:C087

مقاوله‌نامه ۸۷ آزادی سندیکاها و حمایت از حقوق سندیکایی

https://tashakolha.mcls.gov.ir/fa/mostanadatghanon/moghavala/m87-%D9%85%D9%82%D8%A7%D9%88%D9%84%D9%87-%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87-87

مقاوله نامه 98 حق تشکل و مذاکره دسته جمعی

https://tashakolha.mcls.gov.ir/fa/mostanadatghanon/moghavala/m98-%D9%85%D9%82%D8%A7%D9%88%D9%84%D9%87-%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87-98

Right to Organise and Collective Bargaining Convention, 1949 (No. 98)

https://www.ilo.org/dyn/normlex/en/f?p=NORMLEXPUB:12100:0::NO::P12100_ILO_CODE:C098