پرسش و پاسخ در مورد فعل‌انفعالات عراق و وضعیت مجاهدین و ... (قسمت اول)
ایرج مصداقی

این پرسش و پاسخ بین ۱۲ بهمن ۱۳۸۷ پس از بیرون آمدن مجاهدین از لیست تروریستی اروپا تا پایان اسفند ۸۷ صورت گرفته است. فکر می‌کنم طرح نظرات مختلف به همه ما کمک می‌کند. بدون بیان نظرات گوناگون و به چالش‌گرفتن مواضع سیاسی گروه‌های سیاسی و یکدیگر راهکار درستی برای مبارزه با رژیم پیدا نخواهد شد. هیچ اصراری بر صحت مواضع و نظراتم ندارم اما بیان آن‌ها را بی فایده نمی‌دانم. با توجه به تحولات شش ماهه گذشته می‌شد در شرح و بسط مطالب عنوان شده توضیحات جدیدی داد که از بیان آن‌ها خودداری کردم و مطالب را تنها به لحاظ ویرایشی تنظیم دوباره کردم و در محتوای آن هیچ دخل و تصرفی نکردم. 

 

فعل و انفعالات عراق را چگونه ارزیابی می‌‌کنید؟ آیا به نظر شما معامله‌ای بر سر مجاهدین صورت نخواهد گرفت. با توجه به این که دو مجاهد خلق را ربودند و کسی از سرنوشت آنها مطلع نشد.

 

در سیاست نمی‌شود با قاطعیت صحبت کرد. عراق برای خود عراقی‌ها امن نیست چه برسد برای نیرویی که دولت عراق میانه‌‌ی خوشی هم با آن ندارد و دشمن می‌پنداردش. از دولتی مثل عراق و ارتش و وزارت کشور و دستگاه امنیتی که بخشی از آن در اختیار نیروهای بنیادگرای وابسته به رژیم است نمی‌توان انتظار داشت که خطری متوجه جان مجاهدین نکنند. هر لحظه این امکان هست که بیرحمی و خشونت حاکم بر عراق دامان مجاهدین را هم بگیرد. آدم کشی در کشوری که در آن این همه عملیات انتحاری صورت می‌گیرد و زن و بچه و پیر و جوان به خاک و خون کشیده می‌شوند کار ساده‌ای است. اگر این کار صورت نگیرد باید تعجب کرد.

البته فقط سرنوشت این دو مجاهد ربوده شده نیست که نامشخص مانده است. می‌دانیم روز روشن عبدالمجید خویی و کلیددار حرم امام علی را با آن وضع فجیع کشتند و پرونده راکد ماند. کسی نفهمید چه کسی مسئول انفجار دفتر سازمان ملل در بغداد بود. انفجاری که منجر به کشته شدن سرجيو ويرا دومللو نماینده ویژه سازمان ملل که کاندیدای اصلی دبیرکلی این سازمان بود شد. مسئول قتل محمدباقر حکیم که دست نشانده رژیم بود مشخص نشده است. کسی به خاطر هفته‌ها نبرد هواداران مقتدا صدر با نیروهای آمریکایی که منجر به کشته شدن آمریکایی‌ها و عراقی‌های زیادی شد مورد پیگرد قرار نگرفت. بنابراین نسبت به عراق ذهنی نباید بود.

آمریکایی‌ها به دنبال منافع شان هستند. قبل از حمله به عراق با رژیم مذاکره کردند و در قبال حمایت رژیم از حمله به عراق و ارائه همکاری‌های فنی و ... مجاهدین را بمباران کردند و ضمن آن که بخش هایی از اشرف و دیگر پایگاه‌های مجاهدین را با خاک یکسان کردند ده‌ها نفر از آنها در این حملات کشته شدند. در صورتی که آمریکایی‌ها به مجاهدین قول داده بودند که به مقرهای آنان حمله نخواهند کرد و مجاهدین مدعی بودند که مختصات پایگاه‌ها و مراکزشان را به آمریکایی‌ها داده و خود را در جنگ بیطرف معرفی کرده‌اند.

بعد از پایان جنگ منافع آمریکایی‌ها به سمت دیگری میل کرد. این بار از در همکاری با مجاهدین در آمدند. این را هم به خاطر مشکلاتی که با آن دست به گریبان بودند متوجه شدند وگرنه در ابتدا شمشیر را از رو برای مجاهدین بسته بودند. مجاهدین در ارتباط با فعالیت‌های رژیم در عراق اطلاعات دست اول خوبی می‌توانستند به آن‌ها ارائه دهند که جان آمریکایی‌ها را نجات می‌داد. در به وجود آوردن هسته‌های ضد بنیادگرایی در عراق که همسو با منافع آمریکایی‌ها بود می‌توانستند کمک کنند.

در این دوران با آن که مجاهدین از نظر آمریکایی‌ها بازداشتی و اسیر جنگی بودند اما با آن‌ها به عنوان اسیر جنگی برخورد نمی‌کردند که هیچ روابط نزدیک و حسنه، توأم با احترام و پایاپای هم داشتند. جالب است بدانید آن موقع در کمپ تیف که محل استقرار جداشدگان مجاهدین بود آمریکایی‌ها پرچم اسیران جنگی را برافراشته بودند اما در خود قرارگاه اشرف چنین پرچمی برافراشته نشده بود.

در آینده هم باید دید که سمت و سوی منافع آمریکایی‌ها چگونه است. اما با توجه به پارامترهایی که هم اکنون در دست است و البته می‌تواند تغییر کند بعید است که آمریکایی‌ها بر سر مجاهدین به طور کلی معامله کنند. در ضمن بایستی توجه داشت که نیروهای آمریکایی تا همین الان هم برای حفاظت از مجاهدین تلفاتی را متحمل شده‌اند.

در آینده آمریکایی‌ها به خاطر منافع شان امکان دارد خیلی جا ها حمایت لازم را به عمل نیاورند یا در مقابل اتفاقات واکنشی نشان ندهند.

آمریکایی‌ها وقتی حفاظت اشرف و مجاهدین را به دولت عراق سپردند، یعنی خواهی نخواهی از خود سلب مسئولیت‌ کرده و مقام ناظر را یافته‌اند هر اتفاقی بیفتد به گردن دولت عراق خواهند انداخت و نهایتاً یک اظهار تأسف و یا محکوم کردن آبکی در پی خواهد داشت. درست مثل قضیه صدام حسین. اول او را دستگیر کردند، بعد بازجویی کردند، مقدمات دادگاه را فراهم کردند، بعد صدام حسین را به دولت عراق تحویل دادند. وقتی که او را اعدام کردند تنها شیوه اعدام او را محکوم کردند و ... الان دیگر موضوع از یاد همه رفته است.

دولت آمریکا بیشتر شاهد فعل‌ و انفعالات خواهد بود و امکان ندارد به خاطر مجاهدین رو در روی عراق یا رژیم بایستد. آمریکایی‌ها آن جایی که منافعشان اقتضا می‌کرد حتا به خاطر جان سربازان خودشان هم رو در روی رژیم نایستادند. صدها نفرشان در لبنان کشته شدند. همین الان روزانه آمریکایی‌ها در عراق کشته می شوند. بارها اعلام کرده اند که  دست رژیم در آن است اما هیچ اقدامی انجام نداده اند. شما فکر می‌کنید برای آن‌ها خون مجاهدین از خون سرباز آمریکایی رنگین تر است؟ انتظار دارید آمریکایی‌هایی که در قبال کشته شدن سربازان خودشان سکوت می‌کنند در قبال کشته شدن مجاهدین کاری انجام دهند؟

تاکنون بیش از 5 هزار آمریکایی بعد از سقوط صدام حسین کشته شدند. بسیاری از آن‌ها در اثر توطئه‌های رژیم جان خود را از دست دادند. همه مجاهدین 3500 نفر هستند. می‌دانید آمریکا برای کشته شدن یک سرباز آمریکایی در مقابل افکار عمومی آمریکا بایستی جواب دهد.

 

چه چیزی باعث حفظ جان مجاهدین تا کنون شده است؟ حضور آنان در عراق را چگونه می‌بینید؟

زنده ماندن مجاهدین تا به حال در عراق و تضمین نسبی جان آن‌ها تا این مرحله به معجزه بیشتر شبیه است. به عوامل اداره کننده عراق از مقتدا صدر تا جلال طالبانی نگاه کنید متوجه منظورم خواهید شد. یک عامل هشیاری مجاهدین و مانورهای ماهرانه‌ی آن‌ها بوده است. از طرف دیگر اگر جان مجاهدین تا کنون حفظ شده است به خاطر حمایت و حضور آمریکایی‌ها بوده است و گرنه پس از سقوط صدام حسین نیروهای عراقی به بیرحمانه ترین شکل آن‌ها را کشته و زندانی می‌کردند و مجاهدین درگیر یک جنگ فرسایشی بی‌نتیجه و طاقت‌فرسا می‌شدند. نه امکان رفتن به ایران را داشتند و نه امکان ماندن و جنگیدن با نیروهای عراقی را. همه ما می‌دانیم کردهای یه‌کتی در دوران صدام حسین تعدادی از مجاهدین را کشتند. یکی از آنها صمد امامقلی یکی از زندانیان سیاسی آزاده شده بود که مثله‌اش کردند. زخم‌های زیادی هم بین مجاهدین و کردها از دوران جنگ اول خلیج باقی مانده است که می‌توانست موجبات انتقام‌گیری را فراهم کند کما این که در روزهای اول سقوط دولت عراق نیز کردها تعدادی از مجاهدین را با بیرحمی کشتند. یکی از زخمی‌شدگان که معجزه‌آسا نجات یافت از دوستان من است. امروز رئیس جمهور عراق جلال طالبانی رهبر یه‌کتی است.

رژیم نفوذ زیادی در دستگاه امنیتی و وزارت کشور عراق دارد. نیروهای سپاه بدر و مجلس اعلا دست بالا را در عراق و نیروهای سرکوبگر آن دارند، آن‌ها به خون مجاهدین تشنه‌اند. اگر مجاهدین تاکنون از شر مزاحمت‌های این نیروها مصون مانده‌اند به خاطر حمایت آمریکایی‌هاست.

از این جا به بعد حضور فعال مجاهدین در عراق هم نمی‌‌تواند تداوم داشته باشد. تلاش آن‌ها برای زیستن در شکاف‌ها به پایان خود نزدیک شده است و دیر یا زود خود را نشان می‌دهد. عراق حتا کنوانسیون پناهندگان سازمان ملل را نیز امضاء نکرده است. به نظر من احتمال شناسایی پناهندگی مجاهدین از سوی عراق هم کم است چه برسد به تحمل چیزی به نام «ارتش آزادیبخش» و یا تبلیغ روی آن. پافشاری مجاهدین روی حفظ اشکال مثل حفظ لباس نظامی و ... هم می‌تواند اصطکاک به‌وجود آورد. بایستی توجه داشت که آستانه تحمل عراقی‌ها مانند آمریکایی‌ها نیست. آنها به سمت تنگ تر کردن حلقه محاصره اشرف پیش خواهند رفت. بماند که نیروی قدس و سپاه بدر نیز مثل سرباز آرمریکایی که هیج خصومت شخصی با مجاهدین ندارد نیستند. آنها به خون مجاهدین تشنه‌اند.

آمریکایی‌ها در دوران پیش از ژانویه 2009 برای اداره امنیت عراق و مبارزه با گروه‌های بنیادگرا و مقابله با توطئه های رژیم به کمک مجاهدین نیاز جدی و مبرم داشتند. در گزارش هایشان نیز به امر بارها اشاره می‌کردند. بعد از ژانویه 2009 که حفاظت شهرها به نیروهای عراقی سپرده شده دیگر آمریکایی ها نیاز چندانی به مجاهدین نخواهند داشت چرا که ماموریت شان متفاوت از قبل شده است. 

سیاست از این ستون به آن ستون فرج است و یا تعویق چندماهه و یا حتا چندساله نمی‌تواند کارساز باشد. به هر دلیلی صاحبخانه عوض شده است. همه‌ی پارامترها تغییر کرده است. چشم‌انداز تغییر صاحبخانه یا دست به دست شدن قدرت هم نیست. شیعیان نزدیک به رژیم به لحاظ عددی اکثریت را دارند. هر دولتی هم که در عراق سر کار بیاید به مجاهدین اجازه نخواهد داد از خاک عراق با رژیم مبارزه کنند.

 

عراقی‌ها چه سیاستی را پیش خواهند برد، این سیاست چه تفاوتی با سیاست آمریکایی‌ها خواهد داشت، مطلوب آمریکایی‌ها چیست؟

مطمئناً عراق برای مجاهدین امن نیست و دولت عراق و به ویژه مخالفین مجاهدین در هفته‌ها و ماه‌های آینده فشارهای گوناگونی را علیه آن‌ها سازمان خواهند داد. هشدارهای مسعود رجوی هم به همین خاطر است. پیامی از او که چند روز پیش در هفتم بهمن ماه ۸۷ به مناسبت بیرون آوردن مجاهدین از لیست تروریستی منتشر شد حاکی از اشراف مجاهدین به همین مسُئله است. مجاهدین بهتر از هر کس به خطرات ماندنشان در عراق و تهدیدات مربوطه واقفند. این که چرا اصرار دارند بمانند را بایستی از خودشان پرسید.

عراق می‌خواهد هم به خواست رژیم تن دهد و هم به ظاهر به قوانین بین‌المللی احترام بگذارد برای همین از طریق فشار روی مجاهدین و مستأصل کردن آن‌ها پیش خواهند رفت.

بدون شک عراق در جهت اعمال حاکمیت‌اش بر اشرف پیش خواهد رفت. هیچ دولتی نمی‌پذیرد که در گوشه‌ای از قلمرواش حاکمیت نداشته باشد و یا در آن چند و چون بیاورد. در اروپا هم کسی چنین اجازه‌ای نمی‌دهد. من و شما هم بودیم چنین اجازه‌ای به کسی نمی‌دادیم.

تفسیر دولت عراق و دولت آمریکا و جامعه بین‌الملل از کنوانسیون ژنو متفاوت است. تازه بماند که آمریکایی‌ها اصولاً سیاست آسان بگیر یا take it easy  را دنبال می‌کنند. این فرهنگ و منش آمریکایی است. برای همین حتا اگر منافعشان را هم در نظر نگیریم، بر خیلی از فعالیت‌های مجاهدین مادامی که در تضاد با منافعشان نبود، چشم می‌بستند. مجاهدین تقریباً دستشان باز بود.

با آن که ارتش آزادیبخش از نظر آمریکایی‌ها منحل شده بود، اما اجازه داشتند، لباس نظامی به تن کنند و رژه بروند و مارش نظامی بنوازند به سادگی در عراق با اسکورت نیروهای آمریکایی تردد کنند اما مطمئناً دولت عراق نسبت به این گونه اعمال واکنش نشان خواهد داد تا نوستالوژی ارتش را هم از آن‌ها بگیرد. مطمئناً تحرکاتشان را محدود و یا ناممکن خواهد ساخت و آن‌ها حکم زندانی در اشرف را خواهند یافت.

از سوی دیگر آن‌ها ممکن است اشرف را تعطیل کنند و ساکنان آن را در عراق به عنوان پناهنده تقسیم کنند و یا تحت‌الحفظ نگاه دارند. نباید گذاشت کار به آن‌جاها بکشد. در هیچ‌کجای دنیا مرسوم نیست که یک سازمان و یا گروه را به صفت جمعی به عنوان پناهنده بشناسند به ویژه که آن سازمان مخالف دولت حاکم هم باشد و بر علیه مسئولان آن دولت هم موضع‌گیری کند! بلکه افراد را به صورت فردی و با درخواست فردی به عنوان پناهنده می‌شناسند.

اگر یادتان باشد دولت فرانسه در دوران میتران در همین اروپا وقتی معاملاتش با رژیم جوش خورد و دو طرف به توافقاتی دست یافتند فشار را بر مسعود رجوی و مجاهدین افزایش دادند و آن‌ها را مجبور به ترک فرانسه کردند. مسعود رجوی آن موقع تأکید داشت که از او خواسته‌اند که فعالیت سیاسی نکند و به کنار رود سن نشین تبدیل شود (نقل به مضمون). چگونه انتظار دارید فرانسه مهد دمکراسی و ... در اروپا به این راحتی عمل کند و دولت عراق مشابه‌اش را انجام ندهد؟ هر وقت معامله رژیم با غرب جوش خورد فشار روی مجاهدین را افزایش دادند. چه در دوران میتران و شیراک، چه در دوران شیراک و ۱۷ ژوئن و چه در انگلستان و آلمان و  ایتالیا و کانادا و استرالیا...

ایده‌ال آمریکایی‌ها و غرب انحلال مجاهدین و راحت شدن از «شر» آن‌هاست. غرب و آمریکا احتمالاُ می‌خواهند آهسته آهسته مجاهدین را آنقدر تحت فشار بگذارند تا افراد مستأصل شده و تنها یک راه را پیش روی خود ببینند؛ آنهم رفتن به ایران و  دامان رژیم است. آنها تلاش می‌کنند مجاهدین را تا آن جا که ممکن است تضعیف کنند. به نظر من در این رابطه توافق کلی بین اروپا و آمریکاست.

البته می‌دانید که مجاهدین انتخاب‌های چندانی هم ندارند. این‌طور نیست که همه‌ی راه‌ها رو به آن‌ها باز باشد و آن‌ها صرفاً بر حضور در اشرف و عراق پافشاری کنند. طی ۶ سال گذشته ارگان‌های بین‌المللی و یا کشورهای اروپایی حتا تسهیلات لازم برای انتقال بیماران مجاهد به خارج از عراق را نیز فراهم نکرده‌اند.

این را هم در نظر داشته باشید که یک نیروی سیاسی به خصوص در شرایط خطیری که مجاهدین قرار دارند خیلی وقت‌ها خواسته‌هایش را علنی مطرح نمی‌کند. آن‌ها نمی‌خواهند پیام ضعفی از آن‌ها مشاهده شود. البته این را هم کتمان نمی‌کنم که مجاهدین در طول سال‌های گذشته تلاش جدی‌ هم برای خروج از عراق به خرج ندادند و گرنه صورت مسئله به شکل کنونی نبود.

 

همانطور که گفتید در خیلی جاها آمریکایی‌ها هم به مجاهدین نیاز داشتند و چه بسا این موضوع ادامه پیدا کند.

 

البته توضیحات من مغایر با ذهنیت اولیه مجاهدین و یا تبلیغات درونی و تمایل آن‌هاست. مجاهدین در ابتدا در بعضی موارد خوش‌بینی‌های زیادی داشتند و حتا در نشست‌های اشرف هم مطرح می‌شد که آمریکایی‌ها به خاطر دخالت لجام گسیخته رژیم در عراق مجبور می‌شوند راه را برای ما باز کنند و چنین و چنان کنند. اما گذشت زمان نشان داد که مجاهدین در این موارد ذهنی و کلیشه‌ای برخورد می‌کردند و تحلیل‌هایشان مبتنی بر تمایلاتشان است تا واقعیت. و این برای یک نیروی سیاسی آفت است که دنیا و تحولات پیرامونش را بر اساس تمایلاتش تحلیل کند. مجاهدین در مورد پایداری ارتش عراق و مقاومت در مقابل نیروهای آمریکایی هم ذهنی بودند. تصوری که آنها از ارتش عراق و میلیشای مردمی داشتند واقعی نبود.

درست است که رژیم در عراق توطئه می‌کند، بسیاری از آمریکایی‌ها با بمب‌های کنار جاده‌ای رژیم کشته شدند، اما این دلیلی نمی‌شود که آن‌ها به مجاهدین روی آورند و راه آن‌ها را باز کنند. آمریکا فقط اجازه می‌دهد که مجاهدین در محدوده‌‌‌ای که منافع آن‌ها را تأمین می‌کند نفس بکشند و تحرک داشته باشند و نه بیشتر. از اینها گذشته امپریالیسم را که به این سادگی‌ها نمی‌شود گول زد. الان هم که دیگر شرایط اساساً فرق کرده است چرا که به لحاظ حقوقی دوران اشغال عراق به پایان رسیده است و دولت قانونی که با نظارت نهادهای بین‌المللی انتخاب شده بر سر کار است. البته این احتمال هم هست تا زمانی که مذاکرات ۵ بعلاوه ۱ و آمریکا با رژیم به سرانجام نرسد وضعیت مجاهدین هم در عراق پا در هوا بماند. چرا که در این صورت غربی‌ها ممکن است مایل باشند از آنها به عنوان اهرم فشار در مذاکرات استفاده کنند. اما در این میان کسی که ضرر می‌کند مجاهدین است چون زمان را از دست می‌دهند.

 

اطلاعیه دیماه (۲۸ دسامبر ۲۰۰۸) سفارت آمریکا در بغداد را چگونه ارزیابی می‌کنید؟

 

مورد جدیدی در اطلاعیه سفارت آمریکا به لحاظ محتوایی نیست تنها بر تعهدات قبلی تأکید کرده‌اند. اگر موضوع را کم کردن یا دور کردن موقت خطرات احتمالی در مورد جان اعضای مجاهدین خلق و ساکنان اشرف و یا تضمین انتقال آن‌ها به یک مکان امن در نظر بگیریم، موفقیت خوبی حاصل شده است و توطئه‌های رژیم تا اینجای کار در ارتباط با جان ساکنان اشرف کم اثر شده است که جای خوشحالی دارد. البته کارکرد این اطلاعیه و اطلاعیه‌های مشابه هم محدود است. چون از نیمه سال جاری مسیحی آمریکایی‌ها از شهرهای عراق بیرون آمده و کنترل همه چیز به دست عراقی‌ها خواهد افتاد. آن وقت دیگر بعید است تضمین سفارت آمریکا و یا اعلامیه هایی از این دست کارساز باشد. باز هم تاکید می کنم آن چه در عراق بعد از سقوط صدام حسین مجاهدین تا به حال به دست آورده اند موفقیت است. چرا که آن ها از موقعیت یک نیروی تروریستی که هدف مشروعی برای حمله بود به افراد دارای موقعیت حفاظت شده و مشمول کنوانسیون 4 ژنو تبدیل شده‌اند که حفظ امنیت شان نیز با آمریکایی‌هاست و از این جنبه یک پیروزی است که در اثر مانورهای ماهرانه مجاهدین امکانپذیر شد. توجه کنید مجاهدین قبل از استاتو موقعیت اسیران جنگی و یا «دیگر بازداشتی‌ها» را داشتند. تبدیل آن به «افراد حفاظت شده» پیروزی است. اما از جنبه استراتژی مبارزاتی این اطلاعیه و فعل و انفعالات مربوطه، پیروزی نیست.

اگر موضوع را از زوایه تداوم حیات ارتش آزادی‌بخش به عنوان «بازوی پراقتدار خلق» ، «جنگ آزادی بخش نوین» ارزیابی کنیم، اطلاعیه سفارت آمریکا حاکی از موفقیتی نیست و این اطلاعیه تأکید دوباره غیرمستقیمی است بر انحلال ارتش آزادیبخش، و در صورت امکان حرکت در جهت انتقال نیروهای آن به خارج از عراق.

 

چرا می‌گویید تأکیدی دوباره، مگر قبلاً هم چنین چیزی بوده؟

 

بله. از روزی که عراق به تصرف نیروهای آمریکایی و ائتلاف درآمد و به ویژه پس از خلع سلاح مجاهدین و نیروهای ارتش ‌آزادیبخش این واقعیت آشکار شده بود. توجه داشته باشید نیروهای آمریکایی پس از خلع سلاح نیروهای ارتش آزادی بخش از تک تک نیروها در عراق التزام گرفتند و نه از فرماندهی ارتش آزادیبخش یا مجاهدین. از نظر آن‌ها ارتش منحل شده بود و افراد تک تک مسئول اعمال خود بودند. به این ترتیب آن‌ها اعلام می‌کردند که سلسله مراتب و فرماندهی نزد آن‌ها دارای مشروعیت حقوقی نیست.

اعطای وضعیت و موقعیت پناهندگی و برخوردار شدن از کنوانسیون ژنو نیز در همین راستا بود. استاتوی پناهندگی و کنوانسیون چهارم ژنو یعنی پذیرش این افراد به عنوان «افراد غیرنظامی». خود مجاهدین هم به لحاظ حقوقی این مسئله را پذیرفته‌اند و برای همین می‌گویند «شهر اشرف» و نه «قرارگاه اشرف». نیروهای آمریکایی هم می گویند کمپ اشرف. منظورشان از «کمپ» هم «کمپ پناهندگان» است. برای همین به فرمانده قرارگاه اشرف می‌‌گویند شهردار اشرف. عنوان نظامی برای هیچ کسی وجود ندارد.

آمریکایی‌ها در نگارش متون حقوقی وارد هستند. آنها برای نوشتن یک جمله از ده‌ها کارشناس و حقوقدان استفاده می‌کنند. این طور نیست که بی‌گدار به آب بزنند. یک سال طول کشید تا مجاهدین را مشمول کنوانسیون 4 ژنو قرار دادند.

نظارت بر کنوانسیون چهار ژنو بر عهده کمیته بین‌المللی صلیب سرخ گذاشته شده است که بازهم مسئول حفاظت از جان غیرنظامیان است. البته این درست است که آمریکایی‌ها در تمام این مدت برای تأمین منویاتشان و یا پیش‌برد خطشان با فرماندهان ارتش آزادی بخش و یا مجاهدین نشست و برخاست و گفتگو می‌کردند و ظاهراً‌ به خاطر منافعشان روابط حسنه‌ای هم با مجاهدین برقرار می‌کردند اما به موقع تنظیم سند حواسشان جمع است. بیخودی مدرک دست کسی نمی‌‌دهند که بعداً بتواند از آن استفاده کند و یا به آن استناد کند. برای همین مجموعه را به رسمیت نمی‌‌شناسند.

این را هم اضافه کنم این کار که دوران رامسفلد انجام گرفت موفقیت بزرگی برای مجاهدین بود و بهترین حالت ممکن را برای آنها به وجود آورد. چرا که می‌توانستند مجاهدین را مشمول کنوانسیون‌های اول تا سوم ژنو کنند. می‌توانستند آنها را رزمنده و اسیر جنگی محسوب کنند و نه غیرنظامی. آنهم رزمنده غیرقانونی. می‌توانستند آنها را محاکمه کنند. ریش و قیچی دست آن‌ها بود. کسی به کسی هم نبود. من شقوق مختلف را نام می‌برم تا اهمیت موقعیت کنونی مجاهدین و نقش استاتو را برجسته کنم. خطرات زیادی مجاهدین را تهدید می‌کرد و هیچ افق روشنی هم نبود. امکان هر اتفاقی بود. کنوانسیون 4 ژنو که شصت سال از تصویب آن می‌گذرد بهترین حالت ممکن بود. موفقیت بزرگی برای مجاهدین بود. توجه داشته باشید دولت جورج بوش هنگام حمله به عراق مشخصاً اعلام کرد که در جنگ با ترور خود را ملزم به رعایت کنوانیسیون‌های ژنو نمی‌داند.

طبق قوانین بین‌المللی بر اساس کنوانسیون ۴ ژنو مجاهدین سه راه پیش رو دارند. این سه راه هم موضوع تعیین تکلیف آنهاست و نه اجازه فعالیت و یا مبارزه با رژیم. ۱- بازگشت داوطلبانه به ایران و سرزمینی که تابعیت آن را دارند. ۲- در سرزمینی که به سر می‌برند جای داده شوند ۳- به کشور ثالث فرستاده شوند. البته در همه حالات بایستی جان و امنیت نیروهایی که در اشرف هستند تأمین شود و خطری حیات آنها را تهدید نکند. یعنی موضوع ارتش و ... منتفی است صحبت بر سر محل استقرار آنهاست.

سخنگوی مجاهدین در اسلو چند روز پیش (اسفند ۸۷) بعد از موضع‌گیری برهم صالح، معاون نخست وزير عراق که اعلام کرد مجاهدین را افراد «حفاظت شده» می‌شناسند و اصافه کرد «ما نمي‌خواهيم كه اين سازمان در عراق فعاليت كند تا باعث بد شدن رابطه ما با ايران گردد. » صراحتاً  گفت:  «مجاهدين مستقر در عراق بدنبال امضاي قرارداد آتش بس و موافقتنامه گردآوري تسليحات با نيروهاي ائتلاف, اعلام كردند كه در هيچ كشوري بطور غيرقانوني مسلح نخواهند شد و از قوانين عراق و قطعنامه هاي ذيربط ملل متحد تا زمانيكه در عراق حضور داشته باشند, تبعيت خواهند كرد.»

 

http://www.hambastegimeli.com/node/40044

 

بنابر این حتا به تأکید خود مجاهدین هم چیزی به عنوان ارتش وجود ندارد و تضمین می‌دهند تا زمانی که در عراق هستند موضوع مسلح شدن غیرقانونی را دنبال نکنند و از قوانین عراق تبعیت کنند.

 

بنابر این تکلیف ارتش آزادی بخش و جنگ آزادیبخش نوین چه می‌شود؟

 

به نظر من از منظر سیاسی در اولین روزهای پایان جنگ و سقوط صدام حسین دوران حضور ارتش آزادیبخش در عراق به پایان رسیده بود. این قبل از آن بود که رزمندگان ارتش آزادی بخش به عنوان افراد غیرنظامی مشمول کنوانسیون ژنو شوند. خروج مسعود رجوی از عراق از منظر سیاسی اعلام همین موضوع بود. ارتش رسمی به ویژه از نوع «ارتش آزادیبخش» با حضور فرمانده در کنارش معنی پیدا می‌کند. مسعود رجوی سال‌ها پیش و به ویژه در جنگ خلیج اول در قبال اصرار مشاورانش مبنی بر ترک عراق، به درستی تأکید می‌کرد خروج او از عراق به هر دلیل یعنی قبول شکست خط تشکیل ارتش آزادی‌بخش و یا به پایان رسیدن دوره آن است. این را در نظر داشته باشید که قبل از سقوط عراق با چشم‌اندازی که مجاهدین می‌دیدند مریم رجوی و مهوش سپهری را که از وی به عنوان «سپهسالار» ارتش آزادیبخش نام می بردند خارج کردند.

پیام سیاسی خروج مسعود رجوی از عراق در ابتدای اشغال این کشور توسط نیروهای ائتلاف، چه بخواهیم چه نخواهیم به منزله‌ی پایان یک دوره و آغاز یک دورده جدید است. به نظرم در آینده نزدیک سیاست مجاهدین بدون آن که اعلام رسمی کنند تغییر خواهد کرد. این تغییرات شروع شده است. چاره‌ای غیر از این ندارند. به نظر من مسعود رجوی به دنبال ایجاد شرایط جدیدی برای حیات مجاهدین است. او با خروج از عراق در عمل انحلال ارتش آزادیبخش را پذیرفته است. در هیچ یک از اسناد بین‌المللی هم حرفی از ارتش آزادیبخش نیست. به نظر می‌رسد او به دنبال این است که در شرایط مقتضی این موضوع را بیرونی کند.  

به لحاظ نظامی از زمانی که آنها را خلع سلاح  کردند و یک فشنگ هم در اشرف باقی نماند یعنی ارتش منحل شده است. ارتش بی سلاح در هیچ جای دنیا وجود ندارد. شعار «مجاهد بی سلاح خطرناکتر از مجاهد با سلاح است» با تئوری ارتش آزادی بخش و جنگ آزادیبخش نوین نمی‌خواند. از وقتی هم که قرارگاه اشرف به شهر اشرف و فرمانده آن به شهردار تبدیل شد و رزمندگانش به جای سلاح، آلات موسیقی به دست گرفتند و یا به هیأت دانشجو در آمدند این تغییر پذیرفته شد. سردادن شعار «رفراندوم، رفراندوم، این است شعار مردم» هم در همین راستا بود. از وقتی مجاهدین تک به تک التزام دادند و کتباً نوشتند که به شکل غیرقانونی و بدون اجازه مسلح نمی‌شوند یعنی دیگر ارتشی وجود ندارد . امکان بازگشت فرمانده ارتش آزادی‌بخش به عراق هم نیست مگر این که این رژیم عراق بالکل تغییر کند و شرایط به قبل از یازده سپتامبر برگردد! از این‌ها گذشته یادم هست چند سال پیش در دیدار با یکی از مسئولان صلیب سرخ سوئد از عراق، مسئولان مجاهدین مطرح کرده بودند که در صدد خارج کردن هزار زن مجاهد از اشرف هستند.

از لحاظ حقوقی هم از وقتی رزمندگان ارتش مشمول کنوانسیون 4 ژنو شدند یعنی غیرنظامی شناخته شدند و ارتش منحل شده است.

 

مگر مسعود رجوی عراق را ترک کرده است؟ شایعاتی هم بود که وی کشته شده است. در صورت پاسخ مثبت آیا عراقی‌ها و آمریکایی‌ها و رژیم از کشوری که او در آن زندگی می‌کند مطلع هستند؟

 

البته رژیم چنین شایعاتی را منتشر می‌کرد تا واکنش مجاهدین را برانگیزاند و از طرفی آرزوهایش را مطرح می‌کرد. اما دنیای واقعیات چیزی فراتر از خواسته‌های افراد است.

بر کسانی که از نزدیک تحولات سیاسی منطقه را پیگیری می‌کردند خروج مسعود رجوی از عراق در روزهای اول سقوط صدام حسین امری روشن بود اما علیرضا جعفرزاده نماینده سابق شورای ملی مقاومت و مجاهدین در آمریکا نیز در مصاحبه با صدای آمریکا رسماُ این موضوع را تأیید کرد. بنابر این تردیدی در عدم حضور مسعود رجوی در عراق نیست. البته قبلاً‌ هم آمریکایی‌ها تلویحاً اعلام کرده بودند که مسعود رجوی در عراق نیست و مژگان پارسایی نیز با «کد» آوردن از مقامات آمریکایی روی آن تأکید کرده بود. تازه اگر یادتان باشد مسعود رجوی در پیام‌هایش به ساکنان اشرف بارها تأکید کرده بود که مژگان پارسایی ما به ازا و جانشین او و مریم رجوی در اشرف است. در حکم دادگاه انگلیس هم تلویحاً آمده است که مسعود رجوی در عراق نیست. پخش پیام تلفنی او برای مجاهدین ساکن اشرف که چند روز پیش (بهمن ۸۷) در بروکسل پخش شد هم دال بر همین موضوع است. من اطلاع مستقیمی از محل زندگی او ندارم. کسی هم نبودم و نیستم که به چنین اطلاعاتی دسترسی داشته باشم. اما از قوه تحلیل لااقل برخوردار هستم. طبیعی است که آمریکایی‌ها و عراقی و از طریق آن‌ها رژیم از محل زندگی مسعود رجوی مطلع باشند. او وقتی چند روز پیش از طریق تلفن با مجاهدین مستقر در اشرف صحبت می‌کند یعنی آمریکایی‌ها و عراقی‌ها می‌دانند او کجاست. امکان ندارد ارتباط تلفنی با اشرف بدون اطلاع از محل تماس وصل شود. به سادگی می‌توان آن را قطع کرد. ردیابی تماس تلفنی طولانی مدت در دوران رشد تکنولوژی کار ساده‌ای است. آواکس‌ها و ماهواره‌ها و شنود جاسوسی آمریکا در منطقه قوی‌ترین در نوع خود هستند. آنها روی هر تماس ساده‌ای حساس هستند. حتا لغات حساسیت برانگیز را ضبط و ردیابی می‌کنند. اگر یادتان باشد روس‌ها محل استقرار جوهر دادایف رهبر چچن‌ها را از یک تماس تلفن دستی او به دست آوردند و بلافاصله او را هدف موشک قرار دادند و کشتند.

 

یعنی با این اوصاف دیگر ما به شرایط قبل باز نمی‌گردیم و نمی‌توانیم شاهد عملیات دوباره ارتش آزادیبخش باشیم؟

 

به نظر من دیگر شانسی برای این شیوه از مبارزه باقی نمانده است. امروز بحث بر سر ارتش آزادیبخش نیست. بحث بر سر محل اسکان مجاهدین به عنوان شهروندان غیرنظامی است.

اساساً پس از پذیرش قطعنامه ۵۹۸ و برقراری آتش بس، فلسفه‌ی اتخاذ چنین شیوه‌ای از مبارزه آن‌هم در عراق زیر سؤال رفته بود. مجاهدین در ۲۰ سال گذشته تلاش کردند بر خلاف مسیر آب حرکت کنند و از روزنه‌ها به نفع خود و به منظور پیشبرد خطی که درست می‌دانستند استفاده کنند که جواب نداد و عاقبت واقعیت به آن‌ها تحمیل شد. 

مجاهدین برای تشکیل ارتش به عراق که بدترین گزینه بود، رفتند؛ چون در جای دیگری امکان تشکیل آن نبود. این عزیمت را نیز کوتاه مدت (۲-۳ ساله) می‌دیدند و تأکید می‌کردند که اگر حضور آن‌ها در عراق طولانی مدت شود به ضد خود تبدیل خواهد شد. متأسفانه پیش‌بینی مجاهدین درست از آب در آمد و رژیم در بیست سال گذشته و به ویژه پس از پذیرش قطعنامه توانست از حضور آنها در عراق برای سیاه‌نمایی چهره‌ی مجاهدین استفاده کند. این حضور در عراق و تبلیغات منفی رژیم تأثیرات منفی جدی بر روی مردم در ارتباط با مجاهدین داشت و دارد.  مجاهدین هم به خاطر حضور در عراق هیچ گاه به طور جدی نه می‌توانستند و نه خواستند که در ارتباط با حضورشان در عراق برای مردم روشنگری کنند و از تأثیرات منفی تبلیغات رژیم بکاهند. البته چنین کاری هم سخت و دشوار و گاه امکان ناپذیر بود.

معلوم است مراودات سیاسی و اقتصادی و تعهدات بین‌المللی دولت‌هایی که در حالت جنگ با رژیم نبودند اجازه تشکیل ارتش در خاکشان را نمی‌داد. پس از پذیرش قطعنامه ۵۹۸ و شروع مذاکرات بین دو کشور همین شرایط برای عراق هم پیش آمد. عراق مجبور بود دست به عصار راه برود.

با وجود آتش بس بین رژیم و دولت عراق دیگر امکان عملیات منظم بر علیه رژیم از بین رفته بود.

مجاهدین علیرغم این که فرماندهانشان بارها آمادگی و توان رزمی خود برای سرنگونی رژیم را اعلام می‌کردند خود بهتر می‌دانستند که در شرایطی که موجود بود با 4000 نیرو توان نظامی این کار را هم نداشتند. اصلاً این که ارتش آزادیبخشی دو دهه منتظر بنشیند تا در یک روز فرضی حمله ای برای سرنگونی یک رژیم انجام دهد ذهنی است.

عراق هم به خاطر آتش بس و الزامات آن اجازه چنین کاری را نمی‌داد. اگر می‌داد هم محدود و به شکل عملیات ایذایی بود نه عملیات موئر و پیگیر و دامنه دار. نه اجازه آزادسازی شهر و یا حمله وسیع و گسترده.

عملیات‌های چریک شهری مجاهدین در دوران خاتمی نیز طبق ارزیابی قبلی مجاهدین به نوعی بازگشت به عقب و نافی جنگ آزادیبخش نوین بود ولی توضیحی در مورد آن داده نشد.

 

بنابر این نظر شما این است که بعد از پذیرش قطعنامه ۵۹۸ بایستی خط جدیدی دنبال می‌شد؟

 

بله. شرایط پس از پذیرش قطعنامه ۵۹۸ از سوی رژیم به کلی عوض شد. بایستی همان موقع واقعیت پذیرفته می‌شد و طرحی نو با توجه به شرایط جدید در منطقه در انداخته می‌شد. ارتش آزادی بخش در شرایطی به وجود آمده بود که جنگی در مرزهای ایران جریان داشت. از وضعیت اقتصادی فاجعه‌بار که بگذریم مردم خسته از جنگ و بی‌حاصلی آن چشم امید به نیرویی داشتند که به جنگ پایان دهد، سربازان عمر و آتیه خود را تلف شده می‌دیدند، نیروهای رژیم درگیر جنگی فرساینده و بدون آینده بودند. در این شرایط ارتش آزایبخش با اقبال روبرو بود. شعار صلح و پایان جنگ را می‌داد. برای همین چه به لحاط نیرو و چه عملیات رو به گسترش بود. اما پس از پذیرش قطعنامه از سوی خمینی شرایط درست بر عکس شد. شرایط در فردای پذیرش قطعنامه از سوی خمینی با روز قبل آن یکسان نبود. بدون شروع دوباره جنگ تازه‌ای در منطقه، زمینه برای فعالیت ارتش آزادیبخش به وجود نمی‌آمد و نمی‌آید. برای همین مجاهدین از صلح خاکستری صحبت می‌کردند و تابلوی اصلی که رسم می‌کردند، شروع جنگی دوباره تحت عنوان «صدور بحران و تروریسم» از سوی رژیم بود. این تابلو خواسته و تمایل مجاهدین بود و در واقعیت‌های سیاسی ایران و منطقه جایی نداشت.

این امکان پس از اشغال کویت و جنگ خلیج اول برای همیشه از بین رفت. دعوا و جنگ همیشه دو طرف دارد. مجاهدین این واقعیت را در نظر نمی‌گرفتند. چرا که مشخص بود دولت عراق دیگر توان درگیر شدن در جنگی تازه را ندارد و در مقابل زیاده طلبی‌های رژیم کرنش خواهد کرد. رژیم هرچه توطئه می‌کرد هم عراق امکان پاسخگویی نداشت. بارها پایگاه‌های مجاهدین را با بمب و ۷۷ موشک و بمباران سنگین هوایی هدف حمله قرار داد اما عراق هیچ واکنشی نشان داد. چرا که نمی‌توانست چنین کاری کند. عراق در بحران بود. تعادل قوا در منطقه و در سطح بین‌المللی به نفع رژیم و ضرر عراق بود. شرایط درست بر عکس دوران جنگ هشت ساله بود. عراق نمی‌توانست شرایط جنگی را در حالی که در تحریم کامل سیاسی و اقتصادی کشورهای عربی و آمریکایی و اروپایی بود تحمل کند. عراق روز روزش با آن همه حمایت منطقه‌ای و عربی و بین‌المللی از سال ۶۱ خواهان جنگ نبود، چگونه امکان داشت در شرایط جدید تن به جنگی دوباره با رژیم دهد؟

صدام حسین سر حمله به کویت هم گول آمریکایی‌ها را خورد و با دست خود گور خود را کند. فکر کرد یک شب تا صبح به پیک نیک می‌رود. حساب بقیه‌اش را نکرده بود.

بخش عظیم هزینه‌های جنگ هشت ساله را کشورهای شورای همکاری خلیج می‌پرداختند که بعد از جنگ کویت به دشمن عراق تبدیل شده بودند.

شمال و جنوب این کشور منطقه‌ی پرواز ممنوع بود و عراق حاکمیتی بر آن نداشت. دولت عراق به سختی ابتدایی‌ترین مایحتاج مردم را تهیه می‌کرد. برخلاف دوران جنگ هشت ساله کشور با قطحی روبرو بود.

معلوم بود در شرایط جدید عراق از وجود مجاهدین به عنوان برگ برنده در مذاکرات و یا تنظیم رابطه با رژیم جمهوری اسلامی استفاده می‌کرد. کاری که آمریکایی‌ها نیز در ۶ سال گذشته کردند.

اگر تا روز سقوط صدام کورسوی امیدی بود، بعد از آن دیگر امیدی به کارا بودن این شیوه از مبارزه نبود. چرا که مجاهدین علاوه بر این که خلع سلاح شده بودند تعهد داده بودند که دیگر بدون اجازه مسلح نیز نشوند. این که روزی آمریکایی‌ها دوباره اجازه حمل سلاح به مجاهدین بدهند و مجاهدین پس از پشت سر گذاشتن موانع دولت‌های شیعه عراق و اقلیم کردستان که هر دو از روابط نزدیکی با جمهوری اسلامی برخوردارند خود را به مرزهای بین‌المللی برسانند و از آن‌جا با نیروهای باقی‌مانده به نیروهای تا دندان مسلح رژیم حمله کنند و از قضا پیروز هم بشوند تقریباً یک رویای کودکانه و فانتزی است که در عالم واقع جایی ندارد.

 

یعنی بدون وجود یک جنگ در مرزهای غربی امکان حرکت ارتش آزادی‌بخش نبود و نیست؟

دقیقاً همینطور است. نه تنها امکان حرکت ارتش نیست، بلکه به فرض هم که عملیات کنند، امکان موفقیتی برای آن نیست. برای همین هم مجاهدین همیشه یک تابلو جنگ و یا صدور بحران که منتهی به جنگ شود را در نظر می‌گرفتند. 

بدون وجود یک جنگ در مرزها غربی ایران، ارتش آزادیبخش با سه هزار و پانصد نیرو آن‌هم غالباً با سن‌های بالای چهل سال چه کاری می‌تواند بکند؟ نیروی بالای چهل سال و پنجاه سال که رزمنده و عملیاتی نیست. در ارتش‌های کلاسیک هم نیروی رزمنده ۲۰ تا ۲۵ سال است. بقیه نیروی ستادی هستند. خود مجاهدین بهتر از هر کسی به غیرکارآمد بودن این شیوه بدون وجود جنگ در منطقه و تضعیف رژیم و استیصال مردم و ... اشراف دارند. برای همین تا زمانی که صدام حسین در قدرت بود و آن‌ها به مراتب جوان تر بودند با وجود آن که دائماً فاز و مرحله سرنگونی اعلام می‌کردند و ساعت سین و حمله را وعده می‌دادند و فرماندهان ارتش اعلام آمادگی برای انجام عملیات سرنگونی می‌کردند، عملیاتی نکرده و از مرز نگذشتند. بعضی وقت‌ها مثل دوران مرگ خمینی هم مدعی بودند که می‌‌خواستیم حمله کنیم اما صدام حسین اجازه‌ نداد! اگر چنین حرفی را بپذیریم آیا مجاهدین این بار توقع دارند نوری المالکی یا دولت او و یا دولت بعدی او چنین اجازه‌ای دهند؟ حالا که محصور در اشرف هستند و تهیه سلاح سبک و مهمات هم برای سه هزار و پانصد نفر تقریبا غیرممکن است، مطمئناً به این موضوع فکر هم نمی‌کنند. البته این توضیحات نافی این نیست که من همچنان معتقدم اگر قرار باشد این رژیم تغییر کند به صورت قهرآمیز خواهد رفت و «اصلاحات» و «اضمحلال» حداقل در کوتاه مدت در چشم‌انداز نیست. این رژٰیم اجازه تغییر از طریق صندوق رأی و اصلاحات درونی را هم نخواهد داد. آرزو می‌کنم که اشتباه کنم.

 

آیا مجاهدین به این امر واقف هستند؟

اتفاقاً خود مجاهدین قبل از هر کس به این واقعیت پی برده‌‌اند و می‌خواهند آرام آرام آن را جابیندازند بدون آن که در این نقطه چرخش اجباری و تحمیلی خود را رسماً اعلام کنند.

یا می‌توان گفت به دنبال فرصتی هستند که با کمترین تنشی آن را بروز دهند. برای نمود بیرونی این تغییر بایستی زمینه سازی کنند تا کمترین ریزش و تنش را در سطح تشکیلات داشته باشند.

 

اما مجاهدین در طول سال‌های گذشته بارها در مقاطع مختلف پیروزی خود را جشن گرفته‌‌اند، این را چگونه ارزیابی می‌کنید؟

جشن و شادمانی فی‌النفسه خوب است. این که هر روز ما به بهانه‌ای جشن بگیریم و شادی کنیم حتی در زیر بمب و موشک و خون و خونریزی کار به جا و شایسته‌ای است. این که فرهنگ جشن و شادمانی در زندگی ما نهادینه شود کار واجب و نیکویی است. نیاز فرهنگ ما به جشن و شادمانی حیاتی است. نیاکان ما دارای چنین فرهنگی بودند. هرچه از پیش از اسلام برای ما باقی مانده جشن و شادخواری و شادمانی است. متأسفانه بعدها و به ویژه پس از حمله مغول و صفویه بود که در جامعه ما غم و اندوه نهادینه شد و تسلط شیعه بر کشور آن را به فرهنگ ماتم و عزاداری مبدل ساخت. ما سه ماه محرم و صفر و رمضان را به نوعی با عزاداری و عبادت می‌گذرانیم، در این‌ ماه‌ها جشن‌و شادی تقریباً حرام است. روزهای زیادی‌ از تقویم‌مان به وفات ائمه و دهه فاطمیه و مرگ خمینی و هفت تیر و هشت شهریور و ... تعلق دارد. اعیاد مذهبی‌مان نیز کم از نوحه و ماتم نیست. عبادتمان نیز با نوحه و زاری و ندبه و استغاثه همراه است. به ندرت می‌توان در فرهنگ مذهبی ما شادی و شادخواری و جشن و شادمانی و سرور و شادابی دید و توصیه به این امور را مشاهده کرد. بنابراین هرکس به هر بهانه‌ای شادی کند خوب است. جشن بگیرد تأثیر مثبت دارد حتی اگر صوری و ظاهری باشد. 

 

از این که بگذریم، شکست بخشی از زندگی انسان و به ویژه مبارزه است. بدون شکست پیروزی معنا ندارد. بدون عقب نشینی پیشروی بی‌معنا است. هرچیزی به ضدش شناخته می‌شود. روز و روشنایی با شب و تاریکی مفهوم پیدا می‌کنند. اما متأسفانه در فرهنگ ما که واقع بینی جایی ندارد ساده ترین امور را نیز نفی‌ می‌کنیم. ما دائم در حال فتح و پیشروی هستیم. از رژیم گرفته تا اپوزیسیون. یادتان هست رژیم در جنگ دائم شیپور فتح و پیروزی می‌زد، ولی همه شاهد بودیم در جنگ یک باره خمینی جام زهر را نوشید و دست‌هایش را بالا آورد و قطعنامه و شکست را پذیرفت. همین الان هم دائم خامنه‌ای و احمدی‌نژاد شعار شکست غرب و فرهنگ غرب و عقب‌نشینی و اضمحلال غرب را می‌دهند. اما می‌بینیم که فرهنگ غربی تا اقصی نقاط ایران حتا تا دور افتاده ترین روستاهای ایران هم نفوذ و رسوخ پیدا کرده است. در خانه خود آخوندها هم به وفور آن را می‌بینیم. چه می‌شود کرد ما عادت نکرده‌ایم واقعیت‌ها را بپذیریم یک روز به جایی می‌رسیم که دیگر نمی‌شود واقعیت را کتمان کرد.

در ارتباط با اپوزیسیون و مجاهدین هم با همین معضل روبرو هستیم. اگر تا دیروز هدف رفتن به تهران و میدان آزادی بود الان همه انرژی‌ها صرف این می‌شود که در عراق و اشرف بمانند. یعنی هدف عاجل این است. خوب اگر چه در این راستا تلاش صورت می‌گیرد و انرژی زیادی هم گذاشته می‌شود اما بالاخره پیشرفت نیست بلکه پس رفت است.

اگر تا دیروز در خیابان‌های تهران و شهرستان‌ها بنیادگرایی را دنبال می‌کردند امروز بنیادگرایی و بنیادگرایان پشت در اشرف آمده‌اند. خود مجاهدین هم می‌‌گویند ما سد مقابل بنیادگرایی در عراق هستیم. پس در اصل پیشرفتی حاصل نشده است بلکه در نهایت ایستادگی در مقابل دشمن آن هم در خاک دیگر است. یعنی دشمن به زمین‌های جدیدی دست یافته است.

هدف آزادی ایران بود و نه مقابله با بنیادگرایی در عراق. یعنی هدف عاجل فعلاً جلوگیری از پیشروی بنیادگرایی است و نه حمله برای فتح سنگر‌های آن.

از یک جنبه که ما هنوز هستیم و ایستاده‌ایم و مقاومت می‌کنیم می‌توان گفت موفقیت است. اما این که با پیشروی هم همراه بوده از نظر من نه این گونه نبوده است. بایستی واقعیت را دید و پذیرفت تا بتوان راه چاره یافت وگرنه در دور تسلسل گیر خواهیم کرد. هدف آزادی عراق و یا مقابله با نیروهای ارتجاعی و ... در آن  کشور نبوده است. هدف آزادی ایران و ایرانی است. آزادی ایران زمین از آزادی عراق نمی‌گذرد. شکست بنیادگرایی از شکست و عقب نشینی بنیادگرایی در عراق نمی‌گذرد بلکه بر عکس از شکست بنیادگرایی در ایران می‌گذرد.

الان شش سال است که مسئله اصلی مجاهدین حل معضل استقرار در عراق و حفظ امنیت ساکنان اشرف است. خواسته‌ی اصلی مریم رجوی در همه دیدارها و سفرهایی که دارد حفظ جان مجاهدین است. هرچه جلوتر رویم به موازات فشارهایی که قاعدتاً بیشتر خواهد شد سمت و سوی خواسته‌ها هم در این سمت بیشتر خواهد شد. یعنی ما به سمتی می‌رویم که تقریباً همه انرژی ها معطوف به این امر شود. همین که بقای مجاهدین در عراق به تصمیم آمریکا و دولت عراق و پارلمانترهای اروپایی بسته باشد نوعی شکست و عقبگرد است. همین که آمریکا و آمریکایی برای مجاهدین استراتژی تعیین کند و تک به تک التزام دهند که بدون اجازه مسلح نخواهند شد، شکست و عقب نشینی است. اما تأکید می‌کنم رژیم با درد بی‌درمانی روبروست که با تضعیف مجاهدین و یا هر نیروی دیگری درمان نمی‌شود.

 

آیا به نظر شما واقعاً مجاهدین امکان تغییر استراتژی و یا کنار گذاشتن ارتش آزادی بخش را دارند؟

 

واقعیت خیلی چیزها را به انسان تحمیل می‌کند. موضوع پذیرش یا عدم پذیرش ناکارآمد بودن استراتژی ارتش آزادیبخش در این مرحله تنها به عهده مجاهدین نیست. شرایط به آنها تحمیل می‌کند. حتا اگر مجاهدین هنوز هم نپذیرفته باشند که این راه حل به لحاظ شرایط ایران جواب ندارد به لحاظ شرایط عراق دیگر جواب ندارد. وقتی عراق چنین اجازه‌ای به شما ندهد موضوع خود به خود منتفی است. مگر این که به کشور همجوار دیگری بروند و یا نیروهای شان را به داخل خاک ایران منتقل کنند. که هر دو نه شدنی است و نه مجاهدین به دنبال آن هستند.

به نظر من اتفاقاً مجاهدین بیش از هر نیروی سیاسی دیگر ایرانی منعطف هستند و می‌توانند برای اعمال سیاسی‌شان پشتوانه مذهبی و تاریخی بسازند. در این مورد هم می‌توانند چنین کاری کنند. مجاهدین به عنوان یک نیروی سیاسی معتقد به مذهب شیعه دارای ۱۲ امام با ۱۲ استراتژی و رویکرد متفاوت هستند. می‌توانند یکی از  این استراتژی‌های متفاوت و متضاد را برگزینند و  برای آن چند حدیث و آیه قرآن  هم بیاورند و به حوادث تاریخی هم اشاره کنند. شیعه که فقط امام حسین و عاشورا ندارد. امام حسن هم دارد. تازه در تاریخ اسلام صلح حدیبیه هم هست. مهاجرت به شعب ابی طالب هم هست. پذیرش دامادی خلفای عباسی هم هست.

با شبیه سازی تاریخی که من اساساً از سوی هر نیرویی چه مارکسیست و چه مذهبی انجام گیرد مخالفم و مجاهدین و نیروهای مارکسیستی و مائوئیستی بسیار از آن استفاده می‌کنند این بار هم می‌توانند به آن توسل جویند.

 

چگونه چنین کاری میسر است؟ چگونه آن را توجیه می‌کنند؟  

 

امام تعیین کننده است. بقیه پیرو و فرمانبردار هستند. هرکاری امام کرد دیگران بایستی تأیید کنند تا به قولی رستگار شوند. چون و چرا هم ندارد. حتا اگر حرکت او عکس حرکت قبلی‌اش و یا برخلاف حرکت امام قبلی باشد. در شیعه امامت به شکل موروثی به اولاد ذکور امام می‌رسد حتی اگر او کودکی بیش نباشد. اگر ملاحظه کنید در همین عراق وقتی محمدباقر حکیم کشته شد، برادرش عبدالعزیز جانشین او شد، چند روز پیش هم شایعه مرگ او پخش شد، که البته به خاطر سرطان پیشرفته‌ای که دارد دیر یا زود خواهد مرد. بدون شک در آن صورت فرزندش جانشین او خواهد شد. نزدیک ترین  افراد به رهبران رژیم از خمینی گرفته تا خامنه‌ای و رفسنجانی تا مراجع تقلید، فرزندان ذکورشان هستند.

اگر به امامان شیعه نگاه کنیم، علی، ۲۳ سال سکوت کرد و از حق خود گذشت و به حمایت و مشاوره با خلفا نیز پرداخت؛ منظور من غلط بودن یا درست بودن سیاست او نیست. جنگ‌های علی در دوران خلافتش است و نه برای کسب قدرت؛ علی واقعاً‌ معتقد به حمایت و رأی مردم بود. شیعیان از یک طرف معتقد هستند که عمر باعث مرگ فاطمه همسر علی شد با این حال علی بعد از مرگ فاطمه، دخترش را به همسری عمر در آورد و نام یکی از فرزندانش را عمر گذاشت. شیعیان با آوردن عذر بدتر از گناه سعی می‌کنند بگویند دختر علی نبوده و دخترخوانده‌اش بوده. علی نیز با خواهر عمر ازدواج کرد.

حسن به هر دلیل پس از اقدام به جنگ از نیمه راه بازگشت و با معاویه و دستگاه اموی صلح کرد؛ شرط مهم‌اش این بود که معاویه بعد از خود خلیفه و جانشین تعیین نکند که کرد. دلیل‌ صلح هرچه که می‌خواهد باشد، مهم این است که این کار به وقوع پیوست. حسین در کربلا جنگید و کشته شد و پا پس نگذاشت؛ شیعیان رفتار متناقض حسن و حسین را این گونه توجیه می‌کنند که صلح امام حسن زمینه ساز عاشورا بود. هیچ منطقی را هم ارائه نمی‌کنند. چون امام معصوم است پس باید دنبال راه توجیه عملکردش برآییم. حتا اگر دارای زنان زیادی هم باشد بایستی یک جوری سر و ته آن را هم آورد. توجیه‌اش هم این است که لابد کارهایی می‌کردند که عقل ما از درکش عاجز است. دو تا «ما ادراک» هم می‌آورند و کار را فیصله یافته تلقی می‌کنند.

از نظر من همانطور که می‌شود خط کل یوم عاشورا را رفت عکس آن را هم می‌توان عمل کرد.

زین‌العابدین از میدان جنگ به میدان نیایش رفت و دست به دعا برداشت؛ دوران بیماری او که باعث نجاتش در واقعه کربلا شده بود به نوع دیگری ادامه یافت، شاید آن هم نوعی مبارزه بود. محمدباقر شکافنده علوم بود و تحصیل و آموزش علم را پیشه کرد؛ جعفر صادق مرزهای ایدئولوژیک را بنیان گذاشت، به عمرش 5 خلیفه اموی و 2 خلیفه عباسی را دید، علنی هم زندگی می‌کرد، عوامل حکومت به او دسترسی هم داشتند، مخفی یا در قلعه‌های دست نیافتنی و ... هم نبود. این دو حرکت می‌تواند زمینه سازی و کادرسازی و ... تلقی شود. موسی کاظم دوران سخت زندان را گذراند. امام رضا با مأمون و خلافت عباسی پیمان بست و ولیعهدی خلیفه جور و فاسد را پذیرفت. توجیه‌اش هرچه می‌خواهد باشد چنین کاری صورت گرفت. فرزندش جواد، دامادی مأمون را پذیرفت. شیعیان معتقدند مأمون امام رضا را کشت. بنابراین امام جواد به وصلت خانوادگی با قاتل پدرش تن داد. وی در ۷ سالگی به امامت رسید و در ۲۵ سالگی وفات یافت. این که امت چگونه از کودک ۷ ساله پیروی می‌کند و کودک هفت ساله معصوم و بری از اشتباه است بماند. علی النقی در دوران خلافت هفت خلیفه عباسی زیست در هشت سالگی امام معصوم شد و در شانزده سالگی فرزندش به دنیا آمد. اگر خطری بود که هفت خلیفه آن هم در عهد خشونت و کشت و کشتار اجازه نفس کشیدن به او نمی‌دادند. متوکل عباسی که علی النقی 15 سال در حاکمیت او زیست، به قبر امام حسین و مشاهد اهل بیت هم رحم نکرد. آن‌ها را ویران کرد و بر رویشان آب بست و کشت و زرع کرد. خلیفه، امام زنده را تحمل می‌کرد و قبر امام کشته شده را بر نمی‌تابید. می‌توان گفت که این از پیچیدگی امام بود که متوکل و شبکه جاسوسی و اطلاعاتی او پی به اعمالش نمی‌بردند. حسن عسگری می‌گویند در میان سپاه و لشکر خلیفه تحت نظر بود. بعضی‌ها هم می‌گویند شبکه مخفی داشته است و ... امام یازدهم مدتی از عمرش در رقابت و مقابله با برادرش «جعفر کذاب» گذشت. می‌گویند زمینه غیبت فرزندی را که گفته می‌شود اساساً وجودخارجی نداشته فراهم می‌کرد. مهدی، امام غایب است و غیبت صغرا و کبرای او ظاهراً تا قیام قیامت ادامه دارد. البته می‌توان بر خلاف صریح قرآن هم حرکت کرد. چرا که پیغمبر به صراحت می‌گوید من می‌میرم چنانچه شما هم می‌‌میرید ولی شیعیان می‌‌گویند امام زمان ۱۲۰۰ سال است که زنده مانده و بعد از این هم زنده می‌ماند. پیغمبر می‌گوید من بشری هستم مثل شما. اما امام زمام بشری مثل ما نیست. چگونگی‌اش را هم کسی نباید سؤال کند تردیدی نیست که در این نگاه شأن امام زمان از پیغمبر بیشتر است.

نکته جالب این است که یکی از این معجزاتی را که به ائمه نسبت می‌دهند به پیغمبر نسبت نمی‌دهند. مثلاً تکیه کلام شیعیان در کنار یا‌الله، یا علی، یا ابوالفضل، یا حسین، یا زهرا است و کمتر یا محمد و یا پیغمبر می‌گویند که البته خود نوعی شرک است چرا که استعانت خواستن از هرکسی غیر از خدا شرک است. تنها اوست که قادر و تواناست. شما ملاحظه کنید هر امامزاده پیزوری کلی به خواب این و آن می‌آید و مریض شفا می‌دهد و گره از کار فروبسته مردم می‌گشاید! اما چنین کاری کمتر از سوی پیغمبر صورت می‌گیرد. شیعیان نیز در روز مرگ امام بیش از پیغمبر به سر و کول خود می‌‌زنند. نمی‌خواهم وارد بحث‌های ایدئولوژیک بشم، فقط  اشاره‌ی کلی کردم و این که نقش امام در زندگی مردممان را نشان دهم.

البته این یک واقعیت است از امام حسین که بگذریم در حدود دو قرن هیچ قیامی تحت زعامت امامان شیعه صورت نگرفته است یا سند تاریخی آن در دست نیست. در حالی که از همان دوره اسناد تاریخی زیادی به جا مانده است.

 

چه رابطه‌ای بین استراتژی متفاوت امامان با خط مشی مجاهدین است؟

 

اگر مانند مجاهدین بپذیریم که در این ۲۰۰ سال مبارزه بوده پس اشکال گوناگون مبارزه بوده و می‌توان همان راه‌ها را به عنوان راه‌های مبارزاتی رفت. البته مجاهدین در ۳۰ سال گذشته شعار حسین بن علی را سرلوحه قرار داده بودند اما برای مدت کوتاه و یا بلند شعارهای دیگر امامان نیز می‌تواند سرلوحه قرار گیرد. مجاهدین هنگام تحویل سلاح به آمریکایی‌ها و همکاری با آن‌ها مطمئناً استراتژی امام حسین و عاشورا را نمی‌رفتند. آنجا صلح امام حسن و استراتژی امام حسن پیش رو بود و یا بعد از آن وقتی مجاهدین محصور در اشرف به فراگیری موسیقی و کامپیوتر و دیگر علوم پرداختند استراتژی امام محمدباقر را می‌رفتند. هنگامی که شعار رفراندوم سر دادند و یا جلسه مشترک با سلطنت‌طلب‌ها در واشنگتن برگزار کردند و سعید محمدی با پرچم مشروطه روی سن ظاهر شد و برایشان برنامه اجرا کرد و از سیمای آزادی پخش شد، حتماً راه متفاوتی را منظور نظر داشتند، احتمالاً می‌توانند در شرایطی به استراتژی امام رضا هم نگاه کنند. حتی غیبت مسعود رجوی و انتخاب نایب و «ما به ازا» در اشرف (مژگان پارسایی) به نوعی الگو گرفته از غیبت امام زمان و نواب خاص امام زمان است. در نگاه شیعه اعمال همه امامان درست و اصولی است. امام یعنی معصوم و غیرپاسخگو. پاسخگویی‌اش تنها در قبال خداوند است.

استراتژی را در هر دوره امام تعیین می‌کند و این استراتژی می‌تواند متفاوت و حتا در تضاد با استراتژی دوره قبل هم باشد. بنابر این امکان این که استراتژی جدیدی متفاوت از دوره قبل برای مبارزه با رژیم ریخته شود هست. مجاهدین به «امامت» و «ولایت» اعتقاد دارند و «انقلاب ایدئولوژیک» جاری کردن آن در کلیه سطوح سازمان بود. به همین خاطر تغییر خط در مجاهدین به سادگی صورت می‌گیرد در حالی که در گروه‌های دیگر سیاسی تغییر خط با تنش و انشعاب و دسته بندی مواجه می‌شود. البته اگر تغییر استراتژی و یا تاکتیک، مبتنی بر تحلیل مشخص از شرایط مشخص باشد ایرادی ندارد و انجام آن ضروری است.

 

آیا مجاهدین حرکتی کرده‌اند و یا موضعی داشته‌اند که نشان دهد سیاست جدیدی را پیشه می‌کنند؟

در پیام‌ اخیر مسعود رجوی (پاییز ۸۷) و تأکید او روی «ارتش قیام» هم این واقعیت را می‌بینید. ارتش قیام در واقع نقطه مقابل ارتش آزادیبخش است. از کلمه «ارتش» تعمداً‌ استفاده می‌شود. با تفکر و تعمق زیاد این واژه انتخاب شده است. به خاطر این که در ذهن نیرو همچنان کلمه «ارتش» و نوستالوژی آن وجود داشته باشد و آهسته آهسته تغییر صورت گیرد. چنانچه پوشیدن لباس فرم ارتش توسط ساکنان اشرف هم در همین راستاست.

برای ناظری که کمی دقت و موشکافی داشته باشد مشخص است که ماهیت ارتش قیام و ارتش آزادیبخش کاملاً متفاوت است و فاصله‌ی عمیقی بین این دو است. 

تا پیش از این مجاهدین به صراحت امکان وقوع قیام توده‌ای و قیام را نفی می‌کردند. در نگاه آنان چون امکان قیام توده‌ای از نوع تظاهرات‌های عاشورا و تاسوعای سال ۵۷ و ... نبود، موضوع ارتش آزادی‌بخش به عنوان «بازوی پراقتدار خلق» را مطرح می‌کردند. می‌گفتند چنانچه طلسم اختناق به وسیله‌ی ارتش آزادیبخش نشکند امکان قیام توده‌ای نیست. در دیدگاه مجاهدین هیچ‌ جایی برای قیام توده‌ها و مبارزه مردم نبود. در مجاهدین همه چیز به ارتش آزادی‌بخش ملی خلاصه می‌شد. گاهی اوقات هم از کلمه «ارتش آزادی» استفاده می‌شود که باز هم متفاوت از «ارتش آزادیبخش ملی» است. «ارتش آزادی» مثل «ارتش صبح» یا «ارتش آفتاب» ... جنبه استعاره ای و دو پهلو دارد. 

حالا یواش یواش می‌خواهند موضع جدید را جا بیندازند و تحلیل‌های قبلی را به کناری نهند.

واضح است وقتی همه راه‌ها به روی ارتش آزادیبخش و جنگ آزادی‌بخش نوین بسته شد از سر اجبار به راه‌های دیگر فکر شد و یا برای رفتن به سمت آن زمینه سازی شد.

برای این که چگونگی وقوع این تحول را توضیح دهم مجبورم یک مثال بزنم که بسیاری از خوانندگان حتماً آن را دیده‌اند. البته قیاس مع‌الفارق است و قصد توهین و یا گوشه زنی ندارم اما نکته‌ای که روی آن دست گذاشتم را می‌رساند. در برنامه تلویزیونی «کاف شو» پیش از انقلاب که خیلی‌ها شاید ویدئو آن را دیده باشند، پرویز صیاد و مری آپیک بسان بالرین‌ها با سمفونی دریاچه قو می‌رقصند و آهنگ آهسته آهسته تبدیل به چهار مضراب و رقص ایرانی می‌شود بدون این که تغییر ریتم و رقص محسوس باشد.

به نظر من تغییری که گفتم در حال وقوع است. کی بیرون زدنش را نمی‌توانم بگویم ولی به خاطر تحولات پیش رو چندان دور نمی‌تواند باشد. بنابراین با توجه به سوابق تاریخی می‌توان راه های گوناگون را رفت.

اما همه‌ی این‌ها که گفتم باعث نمی‌شود که رژیم ماندگار باشد. مزدوران رژیم در داخل و خارج از کشور نبایستی خوشحال شوند. رژیم رفتنی است از این‌هایی که گفتم ماندگاری رژیم را نباید نتیجه گرفت. نظام جمهوری اسلامی به لحاظ تاریخی متعلق به این دوران نیست. با زور سرپا ایستاده است. دیر یا زود با بحران مواجه خواهد شد. بحث بر سر چگونه رفتن آن است. منطقی نیست که از پایان این دوره یا آن دوره، شکست این خط یا آن خط، این استراتژی یا آن استراتژی ماندگاری رژیم را نتیجه گرفت. هر اتفاق ساده‌ای که شاید هیچ یک از ما فکرش را هم نکنیم می‌تواند رژیم را بحران جدی مواجه کند. کافیست نظام یک اشتباه کند. انقلاب فرانسه بر سر اعتراض به قیمت نمک شروع شد. انقلاب خودمان با اعتراض به نوشتن یک مقاله علیه خمینی سرعت گرفت. کار دیکتاتورها همیشه به یک اشتباه بند است. از جایی که فکرش را نمی‌کنند ضربه می‌خورند. انقلاب و جنبش مانند سونامی و سیل و زلزله عمل می‌کند. یک دفعه از راه می‌رسد.

 

اگر ارتش آزادیبخش منحل شده چرا مجاهدین تا این حد روی حفظ اشرف پافشاری می‌کنند؟ آیا این کار صحیح است؟

 

باز هم تأکید می‌کنم نه تنها ارتش در نظر آمریکایی‌ها منحل شده بلکه در دوران اشغال عراق و به ویژه در دوران پاول برمر حاکم آمریکایی عراق با جدیت دنبال انتقال آ‌ن‌ها از عراق به یک کشور ثالث بودند. آمریکا رسماً اعلام کرده که به دنبال انتقال مجاهدین است. اما تا این لحظه جایی حاضر به پذیرش مجاهدین نشده است. کلاف سردر گم اینجاست که آمریکا خودش مجاهدین را در لیست تروریستی گذاشته بنابر این نمی‌تواند هیچ مجاهدی را به آمریکا ببرد. دیگر کشورها هم حاضر به پذیرش نیستند چرا که استدلال می‌کنند اگر خوب هستند چرا خودتان نمی‌بریدشان. آمریکا اگر بخواهد ببرد باید آن‌ها را از لیست تروریستی درآورد کاری که به خاطر مذاکره با رژیم حاضر به انجام آن نیست. پیام خوبی برای رژیم ندارد. بنابر این معادله به شکل لاینحلی در آمده است. کنوانسیون 4 ژنو هم تا آن جایی که اطلاعات من اجازه می‌دهد تنها بازگرداندن اجباری آن‌ها به ایران و بدرفتاری با آن‌ها و به خطر  انداختن جانشان را ممنوع کرده است. عراق هم روی همین موضوع تکیه می‌کند و اعلام داشته که حاضر به ادامه نگهداری آن‌ها نیست و خواهان انتقال مجاهدین از عراق است. مجاهدین هم از همین شکاف به وحود آمده استفاده کرده و می‌گویند ما می‌خواهیم در عراق بمانیم چرا که نه کشوری حاضر به پذیرش آنهاست و نه خواهان بازگشت به ایران هستند. پس می‌ماند باقی ماندن در عراق و در وضعیت منجمد شده‌ی (پات) کنونی.

مجاهدین از همان اول از آمریکایی‌ها خواستند که آنها را به آمریکا منتقل کنند. چرا که می‌دانستند چنین چیزی محتمل نیست و توپ را به این شکل در زمین آمریکایی‌ها انداختند.

البته که تشکیلات در عراق بهتر حفظ می‌شود. هیچ جریان سیاسی حاضر نیست ۳۵۰۰ نیروی متشکل آبدیده را به سادگی از دست بدهد. می‌خواهند تا آن جا که ممکن است این تشکل را دست نخورده حفظ کنند. هواداران خارج از کشور مجاهدین هم با بودن اشرف انگیزه بیشتری برای فعالیت دارند. البته منظورم در اینجا این نیست که این سیاست در موضوع سرنگونی هم کارساز هست یا نه. از این گذشته خیلی واضح است دل کندن از جایی که خشت خشت آن را ساخته‌اید سخت است. دل کندن از جایی که قبر عزیزانتان آن جاست دشوار است. این که شاهد باشید همه تلاش‌هایتان دود شود و به هوا رود طاقت فرساست. البته مطالب دیگری را نیز می‌توان دید که فعلاً از پرداختن به آن خودداری می‌کنم. اما به نظر من با توجه به زیر سوال رفتن فلسفه‌ی وجودی ارتش آزادی بخش، پذیرش خلع سلاح و اعلام کنار گذاشتن مبارزه مسلحانه از سوی مجاهدین در دادگاه انگلیس، حاکمیت دولت عراق بر شهرها و خروج در دستور آمریکایی‌ها از عراق، پافشاری بر حضور در عراق و نگهداری اشرف توجیهی ندارد و با توجه به ماهیت دولت عراق می‌تواند خطراتی را برای جان اعضای مجاهدین و ارتش ایجاد کند. با توجه به آن چه که گفتم و با علم بر دردناکی تصمیم مبنی بر ترک اشرف آن را ضروری می‌دانم چرا که ادامه این وضع را نه صحیح و نه منطقی می‌دانم.

از همه این‌ها گذشته به خاطر حضور در عراق، انرژی مجاهدین در ۶ سال گذشته قفل شده است. از رهبری مجاهدین گرفته که طی سالیان گذشته حضور علنی نداشته تا تک تک مجاهدین که به جای حضور فعال در صحنه سیاسی و مقابله با رژیم مجبور به دفاع از حریم اشرف و برطرف کردن توطئه‌های رژیم و عواملش هستند. یعنی مجاهدین تصمیم‌گیرنده صحنه نیستند بلکه در مقام دفاعی و واکنشی هستند و این برای یک نیروی سیاسی نشانه خوبی نیست. بایستی از حالت تدافعی به تهاجمی درآمد. تا کی قرار است این دور تسلسل ادامه یابد. مگر عمر مفید یک نیروی رزمنده چقدر است.

 

شما از اعلام کنار گذاشتن مبارزه مسلحانه از سوی مجاهدین در دادگاه انگلیس گفتید، کجا چنین ادعایی شده است؟

 

در حکم دادگاه انگلیس که بیش از ۳۰۰ بند و ۱۶۰ صفحه است به صراحت آمده است. پنج نفر از مسئولان مجاهدین از جمله خانم‌ها مژگان پارسایی، صدیقه حسینی و آقایان مهدی براعی، محمد سید‌المحدثین و حسین عابدینی به صورت حضوری و کتبی در دادگاه شهادت داده‌اند که در ژوئن ۲۰۰۱ و سپس در سپتامبر ۲۰۰۱ (پیش از ۱۱سپتامبر ۲۰۰۱) ابتدا در یک کنگره فوق‌العاده و سپس در یک نشست سراسری چنین تصمیمی گرفته شده است. این که شما با میل و رغبت این کار را کرده باشید یا به زور، برای فریب طرف بوده باشد و یا ... فرق چندانی نمی‌کند. دیگر امکان مسلح شدن در عراق و انجام مبارزه مسلحانه وجود ندارد. یکی از مستندات بیرون آمدن مجاهدین از لیست تروریستی هم همین موضوع و تحویل سلاح و مهمات به آمریکایی‌ها و امضای ورقه مبنی بر این که دوباره غیرقانونی مسلح نخواهند شد است. آنها در دادگاه حتا توضیح داده‌اند که چرا موضوع را بیرونی نکرده‌اند. البته به نظر من دست برداشتن از مبارزه مسلحانه و بیرونی نکردن آن به ضرر مجاهدین است. چرا که آنها از جنبه‌های مثبت احتمالی مبارزه مسلحانه برخوردار نمی‌شوند و از طرف دیگر از جنبه‌های منفی آن همچنان برخوردارند. و این دو ضرب به ضرر مجاهدین است. این نوع سیاست غیرشفاف ضررش بیشتر از سود احتمالی اش است. شترسواری دولا دولا نمی‌شود.

 

تأکید مجاهدین به ویژه که در پیام چند روز پیش مسعود رجوی ( بهمن ۱۳۸۷) هم آمده بود روی ماندن در عراق و قانونی بودن این حق از چه موضعی است ؟ منظورم این است که تأکید مجاهدین روی قانونی بودن حضور ارتش آزادیبخش در عراق و داشتن حق مبارزه با رژیم برخلاف نظر و منافع دولت عراق است و یا تلاش آنها برای ماندن در عراق به عنوان پناهنده سیاسی است؟

 

این سوال را بایستی مجاهدین جواب دهند. من که نمی‌توانم به جای آنها پاسخ دهم اما اگر به عنوان یک ناظر قرار باشد جواب دهم تأکید می‌کنم وقتی کشوری می‌گوید نمی‌خواهد نیرویی در خاکش بر علیه دولت دیگری فعالیت حتا سیاسی و تشکیلاتی داشته باشد کسی به زور نمی‌تواند بگوید نخیر من چنین کاری خواهم کرد و اتفاقاً فعالیتم قانونی هم هست. شما هم حق ندارید اعتراضی کنید. حقوق بین‌الملل چنین حقی به کسی نمی‌دهد. چه من خوشم بیاید و چه نیاید. البته همه ما می‌دانیم که روابط بین‌المللی بر اساس زور و قدرت سوار است و به همین پایه است که کشورهای صاحب حق وتو در شورای امنیت وجود دارند. پیام مسعود رجوی هنگام ترک خاک فرانسه در سال 65 هم حاوی همین نکته بود. او گفت من را مخیر کرده‌اند به ترک فرانسه یا نشستن کنار رود سن (نقل به مضمون). بماند که مجاهدین دارای پناهندگی سیاسی در فرانسه بودند. دولت فرانسه چنین رویکردی را برنتابید. حضور یک «ارتش» خارجی در خاک یک کشور و مبارزه علیه «دوست و هم‌پیمان» رژیم حاکم بر آن کشور هرچند من این مبارزه را مشروع و عادلانه می‌دانم امکان‌ناپذیر است و در هیچ کجای دنیا و تاریخ سابقه نداشته است. مطمئن باشید این موضوع به مجاهدین هم علیرغم همه پایداری‌هایی که نشان می‌دهند تحمیل خواهد شد. بنابراین تنها راهی که می‌ماند این است که مجاهدین منظور نظرشان این باشد که تنها به عنوان پناهنده در عراق حضور داشته باشند. در این حالت هم بایستی دید که آیا عراق کنوانسیون پناهندگان را پذیرفته یا نه؟ سابقه  امر چنین اجازه‌ای می‌دهد یا نه؟ کشور عراق راضی به این موضوع هست یا نه؟ طبق حقوق بین‌الملل قراردادها و کنوانسیون‌هایی که دولت‌ها می‌پذیرند به دولت‌های بعدی منتقل می‌شود مگر این که رسماً خروج خود را از میثاق‌های بین‌المللی اعلام کنند. بنابر این موضوع حضور مجاهدین به عنوان پناهنده سیاسی و شهروند غیرنظامی در عراق هم به لحاظ سیاسی پیچیده است و پارامترهای زیادی را برای تحقق آن بایستی در نظر گرفت. تازه بماند که طبق معاهدات بین‌المللی کشور پناهنده پذیر محل اقامت پناهندگان را بسته به قوانین و مقررات داخلی تعیین می‌کند. به نظر من حضوری از این دست جز ضرر و محدود کردن مجاهدین و بستن دست و پایشان حاصلی ندارد و انرژی‌های زیادی چه در خود اشرف و چه در خارج از کشور صرف مقابله با توطئه‌های روزانه مقامات عراقی می‌شود. این انرژی در جای بهتری می‌تواند صرف شود که بازدهی مثبت هم داشته باشد.

 

اما پارلمان اروپا ، شخصیت‌های حقوق بشری و سیاسی، حقوقدانان بسیار و همچنین پارلمانترهای زیادی بر حقوق مجاهدین در عراق صحه گذاشته‌اند و مجاهدین هم از وکلای مبرز و آگاهی در این زمینه برخوردار هستند، این برخلاف چیزی است که شما توضیح دادید؟

 

اتفاقاً برعکس هیچ‌یک از افراد و شخصیت‌ها و نهادهایی که نام بردید بر حقوق ویژه مجاهدین در عراق صحه نگذاشته‌اند. آن‌ها از حق مجاهدین برای مبارزه با رژیم حرفی نزده‌اند، آن‌ها از ارتش آزادی‌بخش و ... حمایت نکرده‌اند. حقوقدانان و یا شخصیت‌های سیاسی در این گونه مواقع حواس‌شان هست. آنها خواستار امنیت و حفظ جان ساکنان اشرف هستند، با تحویل اجباری آنها به ایران مخالفند و ... این‌‌ها حقوقی است که هر فردی که کوچکترین بویی از انسانیت برده باشد روی آن تأکید می‌کند. آنها ساکنان اشرف را غیرنظامی‌هایی می‌بینند که حداکثر بایستی از حقوق پناهندگی برخوردار باشند. درخواست‌های آنها منافاتی با گفته‌های من ندارد. من خودم نیز خواهان رعایت همین امور هستم و آنها را از جمله حقوق بدیهی مجاهدین می‌شناسم. همین پارلمانترها به جای تقاضا از دولت عراق که قابل پیش‌بینی نیست از دولت‌های خودشان بخواهند که مجاهدین را در کشورهای اتحادیه‌ اروپا و یا آمریکا بپذیرند تا مشکل امنیت و جان مجاهدین حل شود. اگر ملاحظه کنید همین افراد هم بیشتر در چهارچوب سیاست اروپایی حرکت می‌کنند. آن‌ها به جای مخاطب قرار دادن دولت‌های خودشان به عراق فشار می‌آورند. لااقل از دولت‌هایشان بخواهند در یک اقدام حقوق بشری بیماران و معلولانی را که در اشرف هستند به کشورهای اروپایی انتقال دهند.

 

آیا دولت عراق رأساً می‌تواند راجع به مجاهدین و آینده شان تصمیم‌گیری کند؟

 

خیر. موضوع مجاهدین و اشرف در حال حاضر چیزی نیست که تنها عراقی‌ها و یا دولت عراق به تنهایی بتوانند آن را حل کنند و یا در مورد آن تصمیم گیری کنند. موضوع سیاسی است، پای آمریکا و سازمان ملل و اتحادیه اروپا هم در میان است و التبه عراق هم یک پای مهم داستان است. اگر موضوع فقط به تمایل و خواست عراق بستگی داشت در دوران پل برمر داستان مجاهدین تمام شده بود. شورای حکومتی موقت در تاریخ  9 دسامبر سال 2003 یک فرصت کوتاه و ضرب‌العجل به مجاهدین داد تا عراق را ترک کنند، الان بیش از ۵ سال از آن تاریخ می‌گذرد چرا که فقط اراده‌ی طرف عراقی تعیین کننده نیست. تازه ‌آن موقع مجاهدین استاتو نداشتند و از موقعیت کنوانسیون ۴ ژنو هم برخوردار نبودند.

 

آیا حمایت 5 میلیون و دویست هزار عراقی از مجاهدین را نمی‌توان به عنوان یک پارامتر قوی که تعادل قوا را به نفع مجاهدین بر می‌گرداند به حساب آورد؟

از نظر من خیر. اصولاً من نه به چنین آماری باور دارم و نه به چنان حمایتی. این نوع تلاش‌ها و حمایت‌ها بیشتر جنبه تبلیغاتی دارد و برای مقابله با توطئه‌های دولت عراق و رژیم جمهوری اسلامی و مزدورانشان در عراق مطرح می‌شود. مجاهدین خودشان هم به چنین نیرویی در عمل باور ندارند و روی آن حساب نمی‌کنند. برای همین مسعود رجوی می‌گوید «کس نخارد پشت من جز ناخن انگشت من» . در آینده خواهیم دید که چنانچه خطری جان مجاهدین را تهدید کند و یا در مقابل توطئه‌های دولت عراق آن‌ها حمایت این افراد را نخواهند داشت.

 

اما مجاهدین معتقدند اگر اشرف بایستد دنیا نیز خواهد ایستاد و در مقابل رژیم پایداری نشان خواهد داد. یعنی اشرف را عامل پایداری دنیا در مقابل رژیم می‌دانند. در پیام چند روز پیش مسعود رجوی (۷ بهمن‌ماه) به مناسبت از لیست بیرون آمدن مجاهدین  هم روی همین مسئله تأکید دوباره شده بود.

البته آرزو می‌کنم نه تنها مجاهدین که هر مبارزی در مقابل رژیم بایستد و به مبارزه ادامه دهد. دعوت به پایداری و مقاومت مثبت است و بایستی از آن استقبال کرد. تردیدی در استواری و فداکاری مجاهدین نیست. تا حالا از چیزی که کم نگذاشته‌اند تا بوده فداکاری و پایداری و تحمل شداید و محرومیت‌ها بوده است. از این پس هم چنین خواهد بود. تنها نکته‌ای از مجاهدین که کسی نباید در آن شک کنید همین موضوع است. بردباری و تحمل شداید مجاهدین استثنایی است. اما دچار ذهنیت نباید بود. همانطور که گفتید این نظر مجاهدین است. اما دنیا بر اساس تمایل افراد عمل نمی‌کند. اگر قرار بود کار جهان بر اساس تمایل مجاهدین و یا من و شما بچرخد رژیم در همان سال ۶۰ و شش ماهه سرنگون شده بود و ما در سال ۸۷ در تبعید به دنبال راهکارهای سرنگونی نبودیم. ما در مورد اراده‌ی شخصی خودمان می‌توانیم تضمین دهیم اما در مورد پایداری دنیا و غرب خیر. اصولاً چنین برداشتی از کار دنیا غلط است. گره زدن تغییر و تحولات دنیا و سرنوشت منطقه به یک گروه هرچند رزمنده و با ایمان سوءتفاهم است و در واقعیت جایی ندارد.

کشورهای اروپایی و آمریکایی بر اساس منافعشان عمل می‌کنند. من و شما هم چنین می‌کنیم. چنانکه خود مجاهدین نیز بر همین اساس عمل می‌کنند. آن‌جایی که در تضاد با منافعشان بود هیچ عملی در جهت دفاع از صدام حسین و ر‌ژیم او که تا آخرین لحظه «ایستاده» بود و «پایداری» نشان می‌داد انجام ندادند. در حالی که مجاهدین می‌گفتند عراق و مجاهدین و مردم ایران، دارای منافع مشترک هستند. تازه نیروی انقلابی هم بودند و به ارزش‌های انقلابی هم خود را پای‌بند می‌دانستند. مجاهدین حاضر نشدند به خاطر دفاع از صدام حسین خون از دماغ یک مجاهد خلق بیاید. کار درستی هم بود. امپریالیسم و سرمایه‌داری چنانچه از ماهیت‌شان هم بر می‌آید یعنی منافع محض و پیروی از آن. میلیون‌ها مثل من و شما را به خاطر منافعشان زیر پا له می‌کنند.

البته مجاهدین تا به حال همین جمله را تعریف نکرده‌اند و معلوم نیست منظورشان چیست. اگر منظور این است که چنانچه ساکنان اشرف بر ماندنشان در اشرف پافشاری کنند دنیا نیز این حق را تا به آخر به رسمیت خواهد شناخت و آن‌ها همچنان می‌توانند در اشرف بمانند و به فعالیت سایق شان ادامه دهند خیر واقعیت غیر از این است. همانطور که در بالا هم اشاره کردم پابرجا ماندن اشرف بیشتر به خاطر پیچیده بودن موضوع و عدم پذیرش کشورهای ثالث است و نه مقاومت و پایداری مجاهدین در اشرف که البته ستودنی است. مشکل اصلی که نیروهای آمریکایی، اروپایی، عراقی و حتا سازمان ملل ،کمیسیاریای عالی پناهندگان، صلیب سرخ و دیگر ارگان های درگیر با آن روبرو هستند این پرسش است که مجاهدین پس از ترک عراق به کجا بروند! نباید در این مورد دچار ذهنیت شد. پابرجایی اشرف قبل از هرچیز به خاطر بی پاسخ بودن این سوال است. این را هم می‌‌دانیم که مجاهدین بطور کتبی و شفاهی و به صورت فردی از آمریکایی‌ها خواسته‌اند که به آمریکا منتقل شوند. حتا یادم می‌آید در بهار 2003 از هوادارانشان در اروپا خواسته بودند با نامه‌نگاری به بوش همین خواسته را مطرح کنند. از این گذشته فراموش نکرده‌ایم که در دوره‌ای مجاهدین شروع به فروش اموال و اجناس اشرف هم کردند. مدتی هرچه را که می‌شد فروخت به فروش رساندند چرا که تصورشان این بود که بزودی بایستی عراق را ترک کنند.

پایداری احتمالی غرب در مقابل رژیم بستگی به پارامترهای گوناگونی از جمله برخورد رژیم با خط‌ قرمز‌های غرب دارد و ایستادگی من و شما و مجاهدین تقریبا نقشی در این میان ندارد.

 

اگر مجاهدین توانستند در عراق و در اشرف بمانند چی؟ در این صورت نظر شما چیست؟

حضور در عراق، محصور در اشرف که به خاطر وجود دولت نوری المالکی و شیعه‌ می‌تواند حکم زندان و بازداشتگاه و یا حداکثر اردوگاه پناهندگان را برای آن‌ها داشته باشد سودی ندارد. منافع دولت عراق که روابط گسترده‌ی سیاسی، ایدئولوژیک، عاطفی با رژیم دارد این گونه حکم می‌کند که آن‌ها را محدود کند و خواهد کرد. آمریکایی‌ها تا دو سال دیگر از عراق هم خارج می‌شوند و این شرایط را برای مجاهدین سخت تر می‌کند . عراقی‌ها برخلاف آمریکایی‌ها دیگر اجازه نخواهند داد حتی کسی به مجاهدین بپیوندد. یعنی هیچ خون جدیدی به اشرف تزریق نخواهد شد و این یعنی پیری و فرسودگی دائمی اشرف. زاد و ولدی هم در کار نیست ذهنی نباید بود، آینده خوبی در انتظار اشرف نیست.

 

بنابر این شما در دراز مدت حضور در اشرف را امکان پذیر نمی‌دانید؟

به عنوان نظر فردی که از دور ناظر جریانات است می‌گویم امکان حضور در اشرف در دراز مدت میسر نیست و دیر یا زود مجاهدین مجبور به پذیرش این واقعیت می‌شوند. بدترین گزینه برای مجاهدین تخلیه اشرف و انتقال آن‌ها به یک یا چند کشور ثالث نیست. بدترین گزینه این است که آن‌ها را در داخل عراق به یک منطقه پرت انتقال دهند و یا آن‌ها را در سطح عراق پخش کنند و بهترین حالت در عراق این است که در اشرف به صورت زندانی برای طولانی مدت محصور شوند تازه معلوم نیست برای همین چقدر بها باید پرداخت و چه توطئه‌هایی را از سر گذراند.

 

آیا این مسئله به ماندگاری رژیم کمک نمی‌کند؟

 تحولات ایران ربطی به حضور یا عدم حضور مجاهدین در عراق ندارد. صورت مسئله ایران به این موضوع بستگی ندارد. به ویژه که دیگر امکان استفاده از ارتش آزادیبخش هم از بین رفته است. تحولات ایران از درون خود جامعه ایران شکل می‌گیرد. رژیم دارای ماهیتی قرون وسطایی و لاجرم مربوط به گذشته است. در دراز مدت نمی‌تواند دوام بیاورد. یک جا بالاخره می‌شکند. صرفنظر از این که آینده ایران چه خواهد بود اما مطمئناً تلاش مجاهدین و دیگر نیروهای سیاسی تأثیرات خود را در سه دهه گذشته روی جامعه ایران گذاشته است. مقاومتی که امروز در نسل جوان می‌بینید از روحیه‌ای نشأت گرفته که در ۳۰ خرداد ۶۰ به رژیم نه گفت و راه ایستادگی را انتخاب کرد. حتماً مقاومت نسل برآمده از انقلاب 57 در مقاومت نسل امروز ایران تاثیر داشته و دارد. نسل معترض امروزی که مخالفت و اعتراض خود را در شل حجابی، موسیقی زیرزمینی، نه گفتن به ارزش‌های فرهنگی رژیم، روابط آزاد دختر و پسر، رقص و پایکوبی و ... نشان می‌دهد ریشه در همان‌جا دارد. مطمئناً اگر بستری فراهم شود این اعتراض خود را به اشکال دیگری حتا در صحنه اجتماعی بروز خواهد داد. رژیم اشتباه می‌کند هرچه این خیزش دیرتر صورت گیرد قدرت ویرانگری‌اش بیشتر خواهد بود درست مثل زلزله.

 

بیرون آمدن مجاهدین از لیست گروه‌های تروریستی اروپا را چگونه ارزیابی می‌کنید آیا این واقعه تحولی در وضعیت مجاهدین ایجاد نمی‌کند؟

بیرون آمدن مجاهدین از لیست تروریستی اتحادیه اروپا یک پیروزی و موفقیت برای مجاهدین است که در سایه کوشش و تلاش این سازمان و نیروهایش به ثمر رسیده است. هیچ نیرویی به جز مجاهدین نمی‌توانست آن را حاصل کند. در این وانفسا به لحاظ روحی شارژ خوبی است. به ویژه برای کسانی که در اشرف هستند. اما مطمئناً تا زمانی که اراده‌ی سیاسی دولت‌های اروپایی پشت آن نرود گشایشی در کار مجاهدین نخواهد بود و دستاورد سیاسی چندانی برای مجاهدین در بر نخواهد داشت. چون این موارد در حیطه کار دولت‌هاست و دولت‌های اروپایی با میل و رغبت تن به این کار نداده‌اند. مجاهدین با اراده‌ی قضایی به لیست سیاه نرفته‌اند که با اراده‌ی قضایی بیرون بیایند. دولت‌های اروپایی به خاطر منافعی که در نظر داشتند چنین کاری را کردند حال آن که رویکرد دستگاه قضایی این‌گونه نیست و موضوع را از جنبه‌ی حقوقی در نظر می‌گیرد. اتحادیه اروپا در یک رویارویی حقوقی شکست خورده و مجبور به بیرون آوردن مجاهدین از لیست شده‌اند اما آنها به سادگی تن به تبعات آن نخواهند داد و راه‌های دور زدن این حکم را خوب بلد هستند. آن‌ها تا زمانی که نخواهند اجازه نمی‌دهند مجاهدین از ثمرات این پیروزی استفاده کنند و موقعیت را در حالت «انجماد» قرار می‌دهند. قبل از 2001 هم مجاهدین در لیست نبودند. حداکثر شرایط به قبل باز می‌گردد که تفاوت عمده و کیفی‌ با دورانی که در لیست بودند نمی‌کند.  در اثر این حکم رویکرد و یا نظر دولت‌های اروپایی نسبت به مجاهدین تغییر نکرده و نخواهد کرد بنابراین باز هم تاکید می‌کنم گشایش سیاسی در کار مجاهدین نخواهد بود.

اما من از یک منظر این پیروزی را برای مجاهدین به فال نیک نمی‌گیرم. رژیم پیام خوبی از این فعل و انفعال نمی‌گیرد. این پیروزی تحریک کننده است. رژیم را برای فشار روی مجاهدین در عراق فعال‌تر از قبل می‌کند. در این مرحله رژیم فشارش را روی دولت عراق برای اخراج مجاهدین افزایش خواهد داد. به دنبال این خواهد رفت تا آنچه را که در صحنه‌ی بین‌المللی از دست داده در عراق به دست ‌آورد. به نظر من وضعیت در عراق برای مجاهدین سخت تر از گذشته خواهد شد. با وضعیتی که توضیح دادم پیروزی در اروپا جنبه روانی دارد و فشار رژیم و دولت عراق جنبه‌ی مادی.

و این کار را برای مجاهدین سخت می‌کند. متأسفانه این پیروزی در زمانی به دست آمده که حفاظت اشرف به دست نیروهای عراقی داده شده و این امکان مانور رژیم و دولت عراق را بیشتر می‌کند و مجاهدین نمی‌توانند از ثمرات این پیروزی در تعادل قوای داخل عراق و تنظیم رابطه با ‌آمریکایی‌ها در آنجا استفاده کنند. تجربه نشان داده است، هرکجا که رژیم با بحران مواجه شده، هرکجا که با ضعف و فتوری مواجه شده، تلافی‌اش را سر مجاهدین خالی کرده است. به نظر من حضور مجاهدین در عراق تحت حاکمیت نوری‌الماکی و مجلس اعلا و حزب‌الدعوه دست رژیم را برای اعمال توطئه‌هایش در آینده باز می‌گذارد برای همین حضور در عراق را مفید نمی‌دانم.

 

گفته می‌شود اگر در انتخابات ماه نوامبر گذشته اوباما انتخاب نمی‌شد و رقیب او مک کین به قدرت می‌رسید به نفع وضعیت مجاهدین در عراق بود، نظر شما چیست؟

 

من با این نوع تحلیل‌ها موافق نیستم. هر دولتی در آمریکا سر کار بیاید مبارزه مجاهدین با رژیم و به ویژه مبارزه مسلحانه آن هم پس از ۱۱ سپتامبر را به رسمیت نخواهد شناخت. مک کین رقیب انتخاباتی اوباما کسی بود که لایحه تروریست بودن مجاهدین و شورای ملی مقاومت را قبل از ۱۱ سپبتامبر به سنای آمریکا برد و به تصویب رساند. این جمهوری‌خواهان بودند که علیرغم‌ وعده‌های قبلی پایگاه‌های مجاهدین در عراق را بمباران کردند. مک کین یکی از سناتورهای فعال علیه مجاهدین بود. و از همه بدتر آمریکایی‌ها و به ویژه حلقه‌ تصمیم‌گیرنده آن چه دمکرات و چه جمهوری‌خواه هیچ‌گاه فراموش نخواهند کرد که مجاهدین اطلاعیه‌ای مبنی بر محکومیت عملیات تروریستی ۱۱ سپتامبر صادر نکردند. می‌دانید در نگاه آمریکایی، دنیا به پیش و بعد از ۱۱ سپتامبر تقسیم می‌شود.

 

آیا اخراج احتمالی و یا انتقال مجاهدین از عراق به نقطه‌ای دیگر به منزله پایان یافتن مجاهدین است؟

از نظر من اینگونه نیست. مجاهدین بالقوه نیروی قابل توجهی در داخل کشور را نمایندگی می‌کنند. توجه داشته باشید نروید دنیال این که مجاهدین هم اکنون دارای شبکه وسیع در داخل کشور هستند یا نه؟ در تحولات ایران مستقیماً شرکت دارند یا نه؟ من در مورد حضور بالقوه مجاهدین صحبت می‌کنم. 

این نیروی اجتماعی را نمی‌شود در نظر نگرفت و یا منکر آن شد. سازمان مجاهدین جریانی ریشه دار در ایران است. بیخود نیست که منابر و نماز‌جمعه‌های رژیم ول کن شعار «مرگ بر منافقین» نیستند. درست است که زیر پوش این شعار هر نیروی مخالفی را سرکوب می‌کنند. اما واقعیت این است که نیروی اصلی مخاطب این شعار همچنان زنده است. آخوندها بهتر از هر کس هم مجاهدین را می‌شناسند و هم جامعه ایران را. چنانچه تغییری در ایران صورت بگیرد آن‌ها یکی از بازیگران صحنه خواهند بود.

مجاهدین تا همین الان هم نشان داده‌اند که باقی می‌مانند و به سادگی صحنه را ترک نمی‌کنند. چنانچه در بالا توضیح دادم اتفاقاً برخلاف ادعاهایشان نشان داده‌اند که به اندازه کافی پراگماتیست هم هستند و با توجه به اعتقادشان به مذهب تشیع و امامان شیعه می‌توانند در آن واحد سیاست‌های کاملاً متفاوتی را پیشه کنند.

مجاهدین در دوران شاه با امپریالیسم آمریکا به مبارزه برخاستند. عملیات نظامی علیه منافع آمریکا و پرسنل آمریکایی انجام دادند. بعد از سقوط شاه مسعود رجوی در اولین مصاحبه اش در اسفند 57 مبارزه با امپریالیسم آمریکا را وظیفه اصلی نیروهای انقلابی و مردم خواند. اما در کمتر از یک سال به اشتباه بودن تحلیل شان پی بردند و هرچند دیر اما از این سیاست نادرست برگشتند و آهسته آهسته و در طول سالیان این تغییر  را به جایی رساندند که به همکاری با آمریکایی‌ها در عراق هم پرداختند.

مجاهدین قدرت انطباق با شرایطشان بهتر از دیگر نیروهای ایرانی است. آن‌ها طوفان عراق را پشت سر گذاشته‌اند. هر نیروی دیگری که به جای مجاهدین بود کمرش می‌شکست. شوخی نیست، دولتی که در عراق قدرت را به دست گرفت از صدر تا به ذیلش دشمن مجاهدین بودند و بخشی از آن‌ها مزدوران رژیم. نیروی ائتلاف با آن‌ها میانه‌ی خوشی نداشت. آن‌ها را بمباران کرده بودند. مذاکرات با رژیم برای تحویل آن‌ها در جریان بود. از طرف دیگر خود نیروی مجاهدین، آینده‌‌ی روشنی را در چشم‌انداز نمی‌دید، در بیابان‌های عراق، بدون زن و شوهر و فرزند و خانواده گرفتار شده بودند، اما در شش سال گذشته باقی ماندند، بدون سلاح و آینده روشن. آیا شرایطی از این سخت تر در انتظارشان است؟ مطمئناً نه. مجاهدین بالاخره راهی برای بقا پیدا می‌کنند. این ویژگی مثبت مجاهدین است.

اگر یادتان باشد روزی در همین پاریس به مقر مجاهدین حمله کردند بیش از ۱۶۰ نفر را دستگیر کردند، مریم رجوی را با دستبند به زندان بردند، اما چیزی نگذشت که مجاهدین پیروزمندانه بازگشتند. بدون آن که باجی به دولت فرانسه بدهند و یا کرنشی کنند. ذره ذره هم پیش آمدند. مریم رجوی به سنای فرانسه راه پیدا کرد و در همان کشور به پارلمان اروپا رفت. روزی نبود که سیاستمداران اروپایی و آمریکایی به دیدار او نیایند. به ایتالیا و بلژیک و آلمان و نروژ سفر کرد. جایی که احمدی نژاد نرفت او رفت. تمام تلاش دولت فرانسه برای بی‌اثر کردن حکم دادگاه اروپا نیز شکست خورد و چند روز پیش مجاهدین بالاخره از لیست تروریستی اروپا در آمدند. مجاهدین بالاترین حقوقدانان و شخصیت‌های قضایی اروپایی را به حمایت از خود آوردند. آوردن افرادی مثل لرد اسلین با آن سابقه درخشان قضایی کار ساده‌ای نیست. توجه داشته باشید این فردی مثل لرد اسلین تنها به یک حمایت خشک و خالی بسنده نکرد.

از این‌ها گذشته در ایران هر نیرویی که بخواهد به شکل رادیکال با این رژیم به مبارزه برخیزد لاجرم متوجه مجاهدین می‌شود. برای این که در سی سال گذشته نیرویی است که به شکل رادیکال در مقابل رژیم ایستاده، مقاومت کرده و پا پس نگذاشته. این نقطه قوت مجاهدین است. بخشی از ضرباتی را که مجاهدین در ۳۰ سال گذشته متحمل شدند اگر نیروی دیگری متحمل شده بود چیزی از آن باقی نمانده بود. متأسفانه مخالفین مجاهدین نقطه ضعف‌هایشان را می‌بینند اما نقطه قوت‌هایشان را نه. نباید فقط قسمت خالی یا پر لیوان را دید. تأکید می‌کنم اگر کسی از مجاهدین خوشش نمی‌آید و می‌خواهد آن‌ها را ایزوله کند راهش تنها بهتر جنگیدن با رژیم است و گرنه نتیجه‌ی چندانی نخواهد گرفت. نیرویی که به طور جدی با رژیم بجنگد خصم مجاهدین نمی‌شود، منتقد جدی‌اش باقی می‌ماند اما تأکید می‌کنم خصم مجاهدین نمی‌شود.

 

بعضی‌ها مطرح می‌کنند از بین رفتن مجاهدین راه را برای تشکیل نیروها و یا ائتلاف‌های دیگر باز می‌کند، ارزیابی شما چیست؟

من با چنین نظرگاهی موافق نیستم. شکست مجاهدین شکست جنبش انقلابی بود. برای همین پس از فروغ جاویدان خط استحاله و نگاه به درون رژیم و این باند و آن باند رژیم چه در میان اپوزیسیون ایرانی و چه دولت‌های غربی رو آمد. شما اطلاعیه‌های حزب توده و اکثریت و باند فرخ‌ نگهدار تا سال ۶۸ را بخوانید به لحاظ شکلی تفاوت چندانی با اطلاعیه‌های مجاهدین ندارد. خواهان سرنگونی تمام عیار رژیم خمینی هستند و ادبیاتشان نیز شبیه به ادبیات مجاهدین است. اطلاعیه اکثریت در ارتباط با مرگ خمینی را بخوانید متوجه منظورم می‌شوید.

چه خوشمان بیاید و چه خوشمان نیاید. حذف مجاهدین جو ناامیدی و انفعال را گسترش می‌دهد. وجود یک کانون فعال باعث دلگرمی و نقطه امید است. به تاریخ نگاه کنید. موقعیت مجاهدین، یادآور موقعیت حزب توده در سال ۳۲ است. شکست حزب توده، فقط شکست حزب توده نبود. از حزب توده خوشمان بیاید یا نیاید، شکست جنبش انقلابی بود. نفس همه بریده شد. جو ناامیدی و شکست برهمه جا مستولی شد. از سی خرداد به بعد هم همینطور بوده. موقعیت مجاهدین هم همین است.

موقعیت هیچ‌یک از گروه‌های سیاسی دیگر ایرانی این‌گونه نبود. مثلاً شکست اقلیت، پیکار، راه‌کارگر، دموکرات، کومله و ... هرچند دردناک بود، اما به شکست جنبش انقلابی راه نمی‌برد. ببینید همین الان اگر بگویند یک انشعاب در باقیمانده راه کارگر و یا اقلیت شده چقدر تأثیر در جنبش ایران دارد؟ چقدر افراد از خبر آن مطلع می‌شوند؟ چقدر رژیم روی آن مانور می‌دهد؟ حالا در نظر بگیرید همین اتفاق در مجاهدین بیفتد آیا ولوله نمی‌افتد، آیا نقل محافل نمی‌شود؟

ببینید کوچکترین تحرک و یا فعل و انفعال درونی مجاهدین را همه مد نظر دارند. در حالی که در ارتباط با گروه‌های دیگر ما با این وضعیت مواجه نیستیم.

از طرف دیگر همین ادعا، ناقض ادعای دیگر پیگیران چنین نظریه‌ای است. از یک طرف ادعا می‌شود مجاهدین هیچ پایگاهی ندارند و منفور عام و خاص هستند، از طرف دیگر گفته می‌شود برای سامان دادن به یک ائتلاف اول بایستی فاتحه آن‌ها خوانده شود!‌ چگونه چنین چیزی ممکن است؟ اگر آن‌ها نیرویی نیستند و نخواهند بود چگونه می‌شود تا این حد تأثیر گذار باشند؟ وقتی قرار نیست مجاهدین و نیروهای همراه آن در آینده نقشی داشته باشند خوب چرا از همین الان ائتلاف بدون آن‌ها شکل نمی‌گیرد؟ به نظر من این‌ها بهانه جویی برای کار نکردن است. برای نزدیک نشدن نیروها به هم است. برای فرار از زیر بار مسئولیت است. به شما قول می‌دهم چنانچه مجاهدین نباشند وضع از همین که هست بدتر خواهد شد و وادادگی بیش از پیش خواهد شد. البته امیدوارم پیش‌بینی من درست از آب در نیاید.

اتفاقاً بر عکس به نظر من هیچ ائتلاف مؤثری بدون حضور مجاهدین نه امکان‌پذیر است و نه واقعی. برای تشکیل یک ائتلاف پایدار و مؤثر نیاز به یک تشکیلات منسجم است. باور کنید قبل از آن که مشکلات سیاسی و ایدئولوژیک ائتلاف‌ها را از پا در آورد مشکلات تشکیلاتی و تدارکاتی آن‌ها را دچار بحران و فروپاشی می‌کند. مجاهدین می‌توانند در این زمینه مددرسان باشند. باید از نیرو و پتانسیل آن‌ها به نحو احسن استفاده کرد. مطمئناً با وضعی که مجاهدین دارند و با رویکردی که به مسائل و به ویژه به اپوزیسیون ایران دارند این کار در حال حاضر عملی نیست. مجاهدین بایستی پوست بیاندازند، بایستی اعتماد سازی کنند. بایستی انقلاب درونی کنند. این بار در وجهی دیگر. دیگران هم بایستی توجه کنند که من و ما و ایشان همه نیروهای سیاسی جامعه ایران هستیم. همانطور که نبایستی انتظار داشته باشیم اتوموبیل تولیدی ما با بنز و بی‌ام و و وولو رقابت کند جریان سیاسی‌‌مان هم نمی‌تواند به پیشرفتگی جریانات سیاسی غرب باشد، چون هیچ‌ چیز ما پیشرفته نیست. این را هم بایستی در نظر گرفت برای ساخت یک جامعه سکولار و دولت لائیک نیاز به یک تشکیلات معتقد به اسلام داریم که به این اصول پای بند باشد وگرنه در جامعه ایران موفقیتی حاصل نخواهد شد. این اصل را نباید فراموش کرد که تعداد زائران سالانه مشهد و امام رضا بیش از مکه و خانه خدا است. از طرف دیگر بایستی توجه داشت فردا دیر است. نبایستی در ایجاد چنین تشکل‌هایی تعلل شود. به یک جایی می‌رسیم که چه بسا دیگر دیر باشد و دیگران به جای ما تصمیم‌ بگیرند.

 

هستند افرادی که پس از انتشار هر خبر منفی و یا علیه مجاهدین ضمن خوشحالی از وضعیت پیش آمده آن‌ها را آماج حملات خود می‌کنند و به ویژه در مورد کشته شدگان مجاهدین و خون‌های بی ثمری که ریخته شده می‌گویند. نظر شما در این مورد چیست؟ بالاخره مسئول این خون‌ها کیست؟

 

مسئول این خون‌ها در درجه اول خمینی بود و بعد هم خامنه‌ای و نظام جمهوری اسلامی. در هر دوره هم همه کسانی که در حاکمیت بودند شریک در جنایت بوده و هستند.

باز هم تأکید می‌‌کنم مجاهدین با همه‌ی کم و کاستی هایی که داشته و دارند، با همه اشتباهاتی که مرتکب شده‌اند، اصلی‌ترین نیروی اپوزیسیون ایران هستند. بار اصلی مبارزه با رژیم را به دوش کشیده‌‌اند. در خیلی جاها آبروی مقاومت بوده‌‌‌اند. خیلی جاها اشتباهات اساسی کرده اند. اما تضعیف آن‌ها، تضعیف همه است. مطمئن باشید دنیای مبارزه با رژیم بدون آن‌ها بهتر نخواهد شد. بنابراین کسانی که دغدغه‌ی مبارزه با رژیم را دارند نباید از تضعیف آن‌ها خوشحال شوند. مجاهدین می‌توانند عصای دست مقاومت مردم ایران و گروه های اپوزیسیون باشند البته چنانچه در رفتارشان تجدید نظر کنند.

اشتباه نکنیم مسئول این خونریزی‌ها رژیم خمینی و بازماندگان او هستند. این‌ها تبلیغات رژیم است. بخشی از آن دروغ‌های وقیحانه‌ای است که رژیم تولید کرده و می‌کند.

این رژیم هیچ مخالفی را تحمل نمی‌کند. دستشان برسد همین اصلاح‌طلب‌ها را هم پاره پاره می‌کنند. لاجوردی در وصیت‌نامه‌اش از آن‌ها به عنوان «منافقین جدید» و خطرناکتر از «منافقین» قدیمی که مجاهدین باشند نام می‌برد. این نام را بی‌خود روی آن‌ها نگذاشته‌اند. انشاء‌الله گربه هم نیست. این که این ها روزی با هم بوده‌اند و با هم جنایت کرده‌اند باعث نمی‌شود به آن‌ها ترحم کنند. چنان که وقتی لازم شد به احمد خمینی و سعید امامی ترحم نکردند. راز ماندگاری رژیم هم در همین است. قاطعیت در سرکوبی و خشونت.

مطالبی که فاطمه رجبی علیه رفسنجانی و خاتمی و اصلاح‌طلب‌ها می‌نویسد با اشاره‌ی خامنه‌ای و بیت اوست. بدون رضایت خامنه‌ای امکان ندارد کسی بتواند به رفسنجانی علناً توهین و یا در مدارس علمیه علیه او نیرو بسیج  کند. این نظام نمی‌پذیرد کسی یا نیرویی با آن زاویه داشته باشد  چه برسد در مقابل آن ایستادگی کند.

هرکسی با هر توجیهی بخواهد واقعیت جنایتکاری رژیم را مخدوش کند در حقیقت در جهت منافع رژیم گام برداشته است. این رژیم ذاتاً جنایتکار است. بدون کشت و کتشار و شکنجه و اعدام اموراتش نمی‌گذرد. اگر در یک مرحله دست به چنین کاری نمی‌زند نه از تغییر ماهیت رژیم بلکه منافع آن است. اگر منافعش اقتضا کند همین فردا جلوی چشم من و شما این کار را خواهد کرد. ماهیت این رژیم امروز نسبت به دهه ۶۰ و به ویژه سال‌های اولیه آن تغییری نکرده است.

این رژیمی است که خودش عکاس و فیلم‌بردار دعوت می‌کرد تا از جنایاتش در دستگیری اراذل و اوباش عکس و فیلم و خبر تهیه کنند. اشتباه نکنید این کار پیام دارد. آن‌ها آمادگی خودشان را نشان می‌ دهند که همین کار را می‌توانند روز روشن و جلوی چشم دوربین با مخالفانشان انجام دهند. مخاطب این عکس‌ها اراذل و اوباش نیستند. آن‌ها که دستگیر شدند و تمام شد. مخاطب مردم و نیروهای سیاسی هستند. جنبش زنان و دانشجویان و کارگران و ... است. این چنگ و دندان نشان دادن به مردم است.

ما می‌توانیم با مجاهدین مخالف باشیم و یا انتقاد جدی به آن‌‌ها داشته باشیم اما پاک کردن دست جنایتکاران و انداختن مسئولیت سه دهه جنایت روی دوش مجاهدین کمال بی‌انصافی است. مسئول این خونریزی‌ها رژیم است. جان جوانان را آن‌ها گرفته‌اند. شکنجه و تیرباران و سنگسار محصول این رژیم است. نباید زنی که سنگسار می‌شود را محکوم کرد که چرا ارتباط خارج از ازدواج برقرار کرده، بایستی جنایت رژیم را محکوم کرد. مجاهدین را به خاطر مقاومت‌شان نباید محکوم کرد. این وظیفه‌ آنان بود.

رژیم می‌خواست که ما تسلیم شویم، نسل ما ایستادگی را انتخاب کرد حتماً این‌جا و آن جا در نحوه و شکل این مقاومت و ایستادگی مرتکب اشتباه شدیم. اما اصل قضیه درست است. در آن نباید شک کرد. رژیم هم چون ما مقاومت کردیم سرکوب‌مان کرد. همین الان و یا در هر شرایط دیگری هر نیروی به هر شکل بخواهد در مقابل تمنیات این رژیم ایستادگی کند به بیرحمانه‌ترین شکل سرکوب خواهد شد. کاری ندارند که شما به چه شکل مقاومت می‌کنید آنها با اصل مقاومت  و ایستادکی مسئله دارند.

تجربه‌ای که من دارم نشان می‌ٔهد خیل زیادی از کسانی که با مجاهدین ضدیت گاه هیستریک دارند، افراد و جریاناتی هستند که در حرف معتقدند نبایستی مسائل را سیاه و سفید دید، می‌گویند نباید فقط نیمه خالی لیوان را دید، بلکه نیمه پر آن را نیز باید در نظر گرفت. اما وقتی به تحلیل مجاهدین می‌رسد هیچ‌ یک از رهنمودهایشان را به کار نمی‌بندند. انگار همه‌ی این رهنمودها برای برخورد با رژیم و جناح‌های آن ساخته و پرداخته شده است.

 

ایرج مصداقی

 

تاریخ گفتگو: بهمن تا اسفند ۱۳۸۷

 

تاریخ انتشار:‌ آذرماه ۱۳۸۸

 

منبع:پژواک ایران


ایرج مصداقی

*نتایج فاجعه‌بار مماشات غرب با چهاردهه گروگانگیری نظام اسلامی  [2024 Jan] 
*ابعاد یک حکم تاریخی؛ مبادله فرضی حمید نوری و سناریوهای محتمل  [2023 Dec] 
*مسئولیت پزشکان بیمارستان فجر ارتش در تراژدی آرمیتا  [2023 Oct] 
*فروپاشی درونی جدّی‌ترین احتمال فروپاشی رژیم ایران  [2023 Aug] 
*مشابهت خبرسازی «زخمی‌شدن قاسم سلیمانی در سوریه» و بستری شدن نیری در آلمان  [2023 Jul] 
*جنبش دادخواهی و جنجال خبری بستری شدن نیری در هانوفر  [2023 Jul] 
*رؤیای محو آثار جنایت در «دستور تعطیلی گوهردشت»  [2023 Apr] 
*حکم اعدام شارمهد؛ پاسخ پیشبینی‌پذیر تهران به پیام ضعیف اروپا  [2023 Feb] 
*پیامدهای کنفرانس امنیتی مونیخ   [2023 Feb] 
*وهم حمله نظامی به ایران یا جنگ واقعی جمهوری اسلامی با جهان؟  [2023 Jan] 
*همزمانی معنادار شایعه ترور صلواتی با تصمیم به قتل دو جوان  [2023 Jan] 
*در آستانه تشکیل دادگاه تجدید نظر در پرونده حمید نوری: تحریف‌های مشاور حقوقی خانواده او  [2023 Jan] 
*دادگاه تجدید نظر در پرونده حمید نوری و شروع دور جدیدی از تبلیغات جنایت‌پوشانه‌ی رژیم  [2022 Dec] 
*محمود سالارکیا، نمونه یک وکیل همدست دستگاه قضائی  [2022 Dec] 
*فهرست یک کشتار خاموش؛ سایه سنگین ارعاب بر سر کادر پزشکی  [2022 Dec] 
*وکیل چیست و «وکیل جمهوری اسلامی» کیست؟  [2022 Dec] 
*جواد علی‌اکبریان، یکی دیگر از مجریان کشتار ۶۷  [2022 Dec] 
*اعدام محسن شکاری و تبعات آن برای جنبش انقلابی  [2022 Dec] 
*خیزش ۱۴۰۱؛ حکومت «به دنبال گردن برای طناب دار»  [2022 Dec] 
*چقدر می‌توان به پرونده ایران در «شورای حقوق بشر» امید بست؟  [2022 Nov] 
*شادی صدر و شادی امین و تجاوز به زنان در زندان  [2022 Nov] 
*سوابق سیاه عبدالرضا مصری، مدافع کشتار معترضان بلوچ  [2022 Nov] 
*بدون نیروی جانشین، غرب با انقلاب ایران همسو نمی‌شود  [2022 Nov] 
* از مشهد تا شیراز؛ آیا حمله شاهچراغ تکرار سناریویی آشنا نیست؟  [2022 Oct] 
*سرگذشت اوین؛ ریشه‌های هراس از نماد جنایت  [2022 Oct] 
*آیا نارضایتی امثال اصغر ناظم‌زاده نشانه شکاف در حاکمیت است؟  [2022 Oct] 
*پشت پرده پرونده مرگ مهسا؛ راستی‌آزمایی گزارش پزشکی قانونی  [2022 Oct] 
*راهکارهایی عملی برای جبران انفعال غرب در برابر جمهوری اسلامی  [2022 Oct] 
*آیت‌الله منتظری؛ مقام رفیع وجدان در منش یک روحانی استثنایی  [2022 Sep] 
*صادق قطب‌زاده؛ از رویای قدرت تا کابوس سقوط  [2022 Sep] 
*علی‌اصغر حجازی؛ از سرکوب زنان تا تامین امنیت بیت خامنه‌ای  [2022 Sep] 
*قطع رابطه آلبانی با ایران؛ هشدار صریح غرب به جمهوری اسلامی؟  [2022 Sep] 
*سید جواد حجازی؛ تجارت مذهبی و نفوذ سیاسی  [2022 Sep] 
*رد پای روابط مافيایی صاحبان قدرت در قتل علی محفوظی  [2022 Aug] 
*خنجر «فتوای خمینی» بر گلوی سلمان رشدی و مسئولیت آمران  [2022 Aug] 
*محاکمه حمید نوری و نقش کاوه موسوی؛ از مشارکت در دستگیری تا کارشکنی تبهکارانه از مشارکت در دستگیری تا کارشکنی تبهکارانه [2022 Aug] 
*کشتار ۶۷ و سلسله دروغ‌های «دادستانی با اختیارات ویژه»  [2022 Aug] 
*نقاشیان با روایت داستان «ترور خمینی» به دنبال چیست؟  [2022 Jul] 
*در «روز جهانی عدالت» جنبش دادخواهی ایران کجا ایستاده است؟  [2022 Jul] 
*افشای توطئه کاوه موسوی همزمان با اعلام حکم دادگاه حمید نوری  [2022 Jul] 
* واکنش ایرج مصداقی به اظهارات حسینعلی نیری، مسئول «هیات مرگ»  [2022 Jul] 
*کشتار ۶۷ به روایت حسینعلی نیری؛ یک راست و دریایی از دروغ  [2022 Jul] 
*اطلاعیه مهم دادگاه ناحیه استکهلم در ارتباط با حکم دادگاه حمید نوری  [2022 Jul] 
*ساختار اطلاعاتی و امنیتی سپاه پاسداران  [2022 Jun] 
*نقش امیدوار رضایی در لاپوشانی راز مرگ سعید امامی   [2022 Jun] 
*پزشکانی که به دست "جوخه‌های امنیتی" حذف شدند  [2022 Jun] 
*پرونده‌سازی برای "عنکبوت مقدس" در متن فاجعه متروپل  [2022 May] 
* همکاری مسعود رجوی و دستگاه امنیتی رژیم علیه پرونده حمید نوری عامل کشتار ۶۷  [2022 May] 
*چرا پرونده حمید نوری در خارج از سوئد کلید خورد؟  [2022 May] 
*در ایران بالایی ها هم دیگر نمی توانند حکومت کنند و این سرآغاز انقلاب است  [2022 May] 
*اعدام فرخ‌رو پارسا؛ ضديت با سلطنت پهلوی يا زن‌ستيزی آگاهانه؟  [2022 May] 
*کیفرخواست حمید نوری در آینه انتقادها  [2022 Mar] 
*محمدی‌ ری‌شهری طراح کشتار سال ۶۷  [2022 Mar] 
*مورس چیست و در زندان چگونه مورس می‌زنند   [2022 Feb] 
*صداهایی از حمید نوری چند ساعت قبل از سوار شدن به هواپیما دارم راستی‌آزمایی ادعاهای قوه قضاییه جمهوری اسلامی در مورد دادگاه حمید نوری-بخش سوم [2022 Feb] 
*جعل پردازی و سناريو سازی امنيتی نمونه شاخصی از همياری برخی مخالفان   [2022 Feb] 
*علی هاشمی از تأسیسات زندان بیرجند تا ریاست اوین   [2022 Jan] 
*رضا سیف‌اللهی، از دانشگاه و حوزه تا فرماندهی امنیتی و نظامی  [2022 Jan] 
*محاکمه حميد نوری؛ دور جديد تبلیغات جمهوری اسلامی   [2022 Jan] 
*از گلزاده غفوری تا محمدعلی زم: جمهوری اسلامی و لباس روحانیت   [2021 Dec] 
*سکان بهداشت و درمان و آموزش کشور در دست چه کسانی است؟ − نمونهٴ سرپرست دانشگاه علوم پزشکی تهران  [2021 Nov] 
*سهمیه جدید سپاه قدس در آموزش عالی  [2021 Oct] 
*مرگ حاج داوود رحمانی؛ رئیس و شکنجه‌گر زندان قزلحصار  [2021 Oct] 
*سردار نجات، یکی از مسئولان سرکوب جنبش‌های اجتماعی و «نجات» نظام را بهتر بشناسیم  [2021 Oct] 
*مقوله‌ی حجت‌الاسلام «جعفر نیری» و مستند‌سازی کشتار ۶۷  [2021 Oct] 
*سپاه پاسداران؛ از دخالت در انتخابات سازمان نظام پزشکی تا تسلط بر آن  [2021 Oct] 
*نگاهی به پرونده اعمال محسن رضایی، به مناسبت منصب جدیدش   [2021 Sep] 
*فاجعه کشتار ۶۷ و «گل‌های داوودی»  [2021 Sep] 
*یک چهره‌‌ امنیتی و سرکوبگر، دبیر تازه مجمع تشخیص مصلحت نظام  [2021 Sep] 
*در جستجوی عدالت از استکهلم تا استانبول   [2021 Sep] 
*کرونا جان احمد زرگر، قاضی «ناقض حقوق بشر» را گرفت  [2021 Sep] 
*دادگاه حمید نوری سیاست مماشات اتحادیه اروپا را هدف قرار داده است  [2021 Aug] 
*چگونه نظام پزشکی در ایران به سازمانی حکومتی بدل شد  [2021 Jul] 
*میراث رئیسی؛ نابودی استقلال کانون وکلا   [2021 Jul] 
*اژه‌ای در رأس قوه قضائیه؛ خامنه‌ای شمشیر را از رو می‌بندد   [2021 Jul] 
*تشکیل پرونده بین‌المللی برای رئیسی؛ بدیلی عملی برای راهکار غیرعملی عفو بین‌الملل  [2021 Jun] 
*نقش ابراهیم رئیسی در دوره انتقالی دادستانی تهران از سال ۱۳۶۳ تا ۱۳۶۵  [2021 Jun] 
*مدارک تحصیلی جعلی در نظام اسلامی؛ رئیسی تازه‌ترین مورد   [2021 Jun] 
*از بازجویی و شکنجه‌گری در اوین تا حقوقدانی در شورای نگهبان   [2021 May] 
*مسعود رجوی عاقد پیوند نامبارک علی سرابی و فریدون ژورک (بخش یک)  [2021 May] 
*واکسن کرونا و راهپیمایی اربعین   [2021 May] 
*ابراهیم رئیسی؛ از گورستان خاوران تا خیابان پاستور  [2021 May] 
*مردد بین پوشیدن لباس روحانیت و شخصی  [2021 May] 
*از «اکتبر سرخ» و «پرولتاریا» تا ا‌م‌القرا اسلام و «معصوم».  [2021 May] 
*افزایش خودکشی و اعتیاد در میان انترن‌ها و رزیدنت‌ها در ایران  [2021 May] 
*انستیتو پاستور، همه‌گیری کرونا و واکسن ایرانی  [2021 May] 
*ردپای اهمیت استراتژیک یمن برای جمهوری اسلامی در فایل صوتی ظریف   [2021 Apr] 
*مشکلات نظام پرستاری در ایران  [2021 Apr] 
*سیر انحطاط و رذالت – نمونه احمد میراحسان  [2021 Apr] 
*شگردهای اتاق‌های فکر جمهوری اسلامی در زمینه انتشار اسناد جعلی  [2021 Apr] 
*تعیین تاریخ محاکمه حمید نوری؛ دادگاهی بی‌سابقه در سوئد   [2021 Mar] 
*توطئه‌ی فرقه‌ی رجوی علیه ایرج مصداقی و دادگاه حمید نوری  [2021 Mar] 
*شورای نگهبان، دستگاه قضایی و روابط انگلیسی  [2021 Mar] 
*آزمون آزموده؛ چرا اروپا در برابر اقدامات تروریستی ایران قاطع نیست؟   [2021 Feb] 
*«مجاهد پرکینه» دست به دامان سیاستمدار نژادپرست «آمریکایی»  [2021 Jan] 
*فرمان کرونایی خامنه‌ای و قبله درمانی نزدیکان رهبر  [2021 Jan] 
*اصلاح‌طلب دست‌ساز چگونه از خود دفاع می‌کند؟  [2021 Jan] 
*یکی از شخصیت‌های «اصلاح‌طلبیِ»عامل سازمان اطلاعات سپاه و بیت رهبری: محمد زارع گشتی فومنی  [2021 Jan] 
*بحران کرونا در ایران؛ واکسن داخلی یا خارجی؟  [2020 Dec] 
*من و شما و روح‌الله زم  [2020 Dec] 
*ممنوعیت پیوند اندام ایرانیان به اتباع خارجی   [2020 Dec] 
*آیا موساد اردشیر حسین‌پور، دانشمند هسته‌ای را ترور کرده است؟  [2020 Dec] 
*آخرین قدم‌ها برای نابودی استقلال کانون وکلا   [2020 Dec] 
*آزادی پژوهشگر استرالیایی در چارچوب «سیاست گروگانگیری که بخشی از سیاست خارجی نظام جمهوری اسلامی است» صورت گرفته  [2020 Nov] 
*اتهام بمبگذاری ایران در تایلند؛ آزادی تروریست‌ها به چه قیمت؟   [2020 Nov] 
*مرگ بیماران و آسیب‌های جانی ناشی از سوءمدیریت و فساد سیستم بهداشتی  [2020 Nov] 
*داروهای بی‌کیفیت ایرانی و رنج بیماران   [2020 Nov] 
*انتقال محمد مقیسه، یکی از جنایتکاران علیه بشریت به دیوان عالی کشور  [2020 Nov] 
*در سالگرد دستگیری حمید نوری جنبش دادخواهی فرصت یک دادخواهی دیگر را از دست داد  [2020 Nov] 
*کرونا جان یکی از عوامل اصلی کشتار ۶۷ را گرفت  [2020 Oct] 
*محمدجعفر محلاتی، منکر اعدام‌های ۶۷، «استاد صلح» دانشگاه آمریکایی   [2020 Oct] 
*محمدعلی پورمختار: پاسدار، وکیل، نماینده مجلس و متهم به فساد   [2020 Oct] 
*گزارش عفو‌ بین‌الملل و اشتباهات و کمبودهای بیانیه خانواده‌های قتل‌عام شدگان  [2020 Oct] 
*ماجرای رستوان کلاب ایبریا در تفلیس و تصحیح خطایم در مورد هلدینگ بین‌المللی آدونیس  [2020 Oct] 
*امیرعباس سهراب‌بیگ از معاونت دستگاه قضایی تا کلاب‌داری در گرجستان  [2020 Sep] 
*«صداهای یک کشتار جمعی» راه دادخواهی را به مجامع بین‌المللی باز می‌کند  [2020 Sep] 
*قدرت و فقاهت – نمونه یوسف صانعی  [2020 Sep] 
*چتر حمایتی کانادا و اروپا بر سر عاملان پرونده هسته‌ای ایران ؟  [2020 Sep] 
* روح‌الله حسینیان و کارنامه‌ای سراسر جنایت   [2020 Aug] 
*وکلای کار چاق‌کن در دستگاه قضایی ولایی  [2020 Aug] 
*فریب قدرت‌نمایی پوشالی دستگاه امنیتی با دستگیری جمشید شارمهد را نخورید  [2020 Aug] 
*دبیر دریابیگی بلوردی، وکیل همدست جانیان در پرونده زم و متهمان جنبش آبان   [2020 Jul] 
*نگاه دستگاه قضایی نظام ولایی به امر وکالت و کانون وکلا   [2020 Jul] 
*وکیلان همدست با نظام شکنجه: مورد گودرز افتخارجهرمی  [2020 Jun] 
*مرگ مرجان و تبلیغات گوبلزی فرقه رجوی  [2020 Jun] 
*وابستگان فرقه رجوی و دستگاه امنیتی و سلیمانی «کودک کش»  [2020 Jun] 
*وکیلان همدست با نظام شکنجه: مورد سیدرضا زواره‌ای   [2020 Jun] 
*دادستان کل آلمان و دادستان ایالت نیدرزاکسن: قاضی منصوری باید در آلمان مورد تعقیب قضایی قرار گیرد  [2020 Jun] 
*نمونه‌ای ديگر از همکاری دستگاه امنیتی نظام اسلامی با فرقه رجوی: جعل نامه و سند  [2020 Jun] 
*وکیلان همدست با نظام شکنجه: مورد ابوالقاسم ستاریان   [2020 Jun] 
*بیل‌ریچاردسون مواجب‌بگیر فرقه‌رجوی و کارچاق‌کن جواد ظریف و نظام اسلامی   [2020 Jun] 
*دسته گل وزیر اطلاعات دولت روحانی به مسعود رجوی   [2020 May] 
*سکوت اصلاح طلبان در ارتباط با دستگیری حمید نوری و موضع خامنه‌ای درباره‌ی کشتار ۶۷  [2020 May] 
*پاندمی کرونا و موفقیت‌های ادعایی سپاه و بسیج و نیروهای نظامی  [2020 May] 
*فساد و سپا‌هی‌گری در شرکت‌های تجهیزات پزشکی و پخش دارو   [2020 May] 
*طرح یک پرسشنامه (مجاهدین در برابر پرسش‌های مردم) بخشی از «گزارش ۹۳»  [2020 Apr] 
*مافیای دارو و پدرخوانده‌هایش   [2020 Apr] 
*سرنوشت عبرت‌انگیز دو زن، فیروزه بنی‌صدر و مریم رجوی  [2020 Apr] 
*خشم و کینه‌ی رجوی از چیست و چرا بهتان می‌زند؟   [2020 Mar] 
*سرگذشت مادر عالمه و فرار مسعود رجوی از عراق  [2020 Mar] 
*اپیدمی کرونا، تحریم دارو و «ایمنی گله‌ای»   [2020 Mar] 
*رقابت رجوی و خامنه‌ای بر سر فتوای دفن مردگان  [2020 Mar] 
*در برابر رژیم هیچ‌ افق روشنی قرار ندارد  [2020 Mar] 
*درگذشت یک جنایتکار (دکتر حبیب‌‌‌آلله پیروی) در اثر کرونا  [2020 Mar] 
*تشدید جنون رجوی   [2020 Mar] 
*طنز یا تراژدی!‌ فتوای دفن مردگان مسعود رجوی   [2020 Mar] 
*تصحیح و پوزش بابت اشتباهم راجع به شهرام منافی   [2020 Mar] 
*نقش قاسم سلیمانی و ظریف در جراحی بشار اسد و پیامدهای آن  [2020 Feb] 
*در نظام ولایی کدام پزشکان «گُم» می‌شوند و چه کسانی بالا می‌روند؟  [2020 Jan] 
*بیل ریچاردسون از مجیزگویی برای مریم رجوی تا معامله با جواد ظریف  [2020 Jan] 
*همگونی و همسانی شعارها و مطالبات در دیماه ۱۳۹۶ و آبان ۱۳۹۸ پیوستگی و ناپیوستگی در خیزش‌های اعتراضی [2020 Jan] 
*عفونت دندانپزشکی ولایی  [2019 Dec] 
*خوی ولایی در عرصه پزشکی و شکستن سوگند بقراط  [2019 Dec] 
*همکاری مسعود رجوی و دستگاه امنیتی رژیم علیه پرونده حمید نوری عامل کشتار ۶۷  [2019 Dec] 
*از نوابغ رانتی در عرصه پزشکی پروژه‌ ولاییِ خودی‌سازی در عرصه پزشکی (۳)   [2019 Nov] 
*اطلاعیه مهم  [2019 Nov] 
*شکل‌های امتیازدهی به خودی‌ها برای تولید پزشک ولایی  پروژه‌ ولاییِ خودی‌سازی در عرصه پزشکی (۲) [2019 Nov] 
*جزئیاتی جدید از دستگیری دادیار سابق قوه قضاییه در سوئد   [2019 Nov] 
*اینک صدای قتل‌عام‌شدگان  [2019 Nov] 
*عملیات موفقیت آمیز «دادخواهی ۶۷»   [2019 Nov] 
*تاریخچه تصرف عرصه پزشکی کشور توسط دستگاه ولایی پروژه‌ ولاییِ خودی‌سازی در عرصه پزشکی (۱) [2019 Nov] 
*چند نابغه و عصاره فضائل نظام ولایی   [2019 Oct] 
*حتی همسر جنتی هم هیچگاه از محل دفن فرزند سیاسی‌اش آگاه نشد   [2019 Oct] 
*اپیدمی ایدز و زگیل تناسلی و نقش نظام اسلامی در آن   [2019 Oct] 
*حکومت داعش در بیمارستان‌ها و مراکز درمانی ایران  [2019 Sep] 
*مشارکت گروهی از پزشکان و کادرهای پزشکی سرسپرده در جنایت   [2019 Aug] 
*سرانجامِ «ابن‌سینا»ی حوزه علمیه قم و عضو شورای خبرگان طب اسلامی   [2019 Aug] 
*چرا نظام ولایی نام کشتی گریس ۱ را به آدریان دریا تغییر داد؟ ‏  [2019 Aug] 
*«جهاد علمی» وابستگان نظام ولایی  [2019 Aug] 
*من و متهمان ترور‌های هسته‌ای/ نگاهی به گزارش بی بی سی   [2019 Aug] 
*دروغ‌، دروغ و دروغ: وقتی حقیقتِ یک جنایت را وارونه می‌سازند  [2019 Jul] 
*مرتضی اشراقی، عضو هیأت کشتار ۶۷، در کسوت وکیل  [2019 Jul] 
*پرونده‌ی نفتی: وکیل متهم و شاکی و قاضی، همدست یکدیگر  [2019 Jul] 
*وکیل شرکت نفت در پرونده‌ی بابک زنجانی کیست؟‌   [2019 Jun] 
*ایرج مصداقی: جنبش سبز نقطه پایان اصلاحات در ایران بود   [2019 Jun] 
*روح‌الله حسینیان، جنایتکاری در لباس وکیل مدافع  [2019 Jun] 
*صادرکنندگان هزاران حکم «اعدام» در مقام وکالت  [2019 May] 
*طرح یک پرسشنامه (مجاهدین در برابر پرسش‌های مردم) بخشی از «گزارش ۹۳»   [2019 May] 
*چهل و چهار سال پس از ترور شریف واقفی؛ شباهت‌های رفتاری مسعود رجوی و تقی‌ شهرام   [2019 May] 
*در تبریز: جمعی از جانیان در لباس وکالت   [2019 May] 
*«حاج غفور» از قتل قاسملو تا درگیر شدن با علی دایی   [2019 May] 
*مسعود رجوی سه دهه «فرار» از «جانبازی» و به خطر انداختن جان مجاهدین   [2019 Apr] 
*جانیان و عاملان کشتار ۶۷: ارتقای مقام در دستگاه قضایی  [2019 Apr] 
*جعلیات «ایران بریفینگ» و چهره‌های گوناگون امیرفرشاد ابراهیمی بازیچه‌ی دستگاه امنیتی  [2019 Apr] 
*غلامحسین مستقیمی ‌‌تهرانی – سرنوشت یک تروریست ولایی  [2019 Apr] 
*شادی صدر از «فمینیست آخوندزاده» تا افشاگر «چهره جنایت»  [2019 Apr] 
*وقتی دانشجوی حقوق شکنجه‌گر می‌شود   [2019 Mar] 
*من و حسین شریتعمداری و «رادیو منحرفان جنسی» و سفر با گذرنامه‌ی عادی جمهوری اسلامی به هر نقطه دنیا  [2019 Mar] 
*حاج داوود رحمانی: معرف کامل نظام زندان‌ها در حکومت ولایی  [2019 Mar] 
*عکس جدید «میرطاهر» در حال غرس نهال در بیت رهبری و «فاضلاب»‌های امنیتی رژیم  [2019 Mar] 
*اراذل و اوباش در خدمت نظام سرکوب   [2019 Mar] 
*چگونگی ضربه ۱۹ بهمن ۱۳۶۰ و کشته شدن موسی خیابانی  [2019 Feb] 
*احمدرضا کریمی «تواب دو نظام» و همکار دو دستگاه امنیتی  [2019 Feb] 
*شادی امین و شادی صدر و مقوله‌ی «آیت‌الله» و «هیتلر»  [2019 Feb] 
*محمد مهرآیین از جنایتکاران شاخص دهه‌ ۶۰ درگذشت  [2019 Jan] 
*یکی دیگر از شخصیت‌های نظام شکنجه: “صبحی”، رئیس زندان گوهردشت   [2019 Jan] 
*سرهنگ مهدی مناجاتی دشمن کارلوس کی‌روش، دوست چه کسانی است؟   [2019 Jan] 
*دکتر شیخ‌الاسلام‌زاده: نقش‌آفرینی در سیاه‌ترین روزهای اوین  [2019 Jan] 
* «در اوین به کابل شکنجه می‌گفتند قانون اساسی»  من_هم_شکنجه_شدم [2019 Jan] 
*یک جلوه شاخص درهم‌آمیزی دروغ و بهره‌کشی و خشونت: اسدالله بادامچیان و تبارش  [2019 Jan] 
*از الهاشمی النجفی تا هاشمی‌‌شاهرودی  [2018 Dec] 
*هیئت‌های مؤتلفه اسلامی، حزب زندانبانان و رانت‌خواران  [2018 Dec] 
*شادی‌صدر و شادی امین و «ملاخور» کردن تلاش‌های دیگران   [2018 Dec] 
*با آب هفت دریا نیز ننگ کشتار ۶۷ را نمی‌توان شست/ پاسخی به ادعاهای میرحسین موسوی  [2018 Sep] 
*تابستان ۶۷ و انتخابات ۹۶؛ چه کسی مسئول است؟  [2018 Sep] 
*مبانی ایدئولوژیک زندان و شکنجه در جمهوری اسلامی ایران  [2018 Sep] 
*«شکنجه به نام الله» Torture in the name of allah  [2018 Sep] 
*پافشاری بر دادخواهی و تهدید آینده نظام   [2018 Sep] 
*سرگذشت غمبار اسیران ایرانی پیوسته به مجاهدین در عراق   [2018 Aug] 
*۴ دهه فراز و نشیب در روابط ایران و اسرائیل   [2018 Jul] 
*عباس امیرانتظام، یک پرونده نمادین  [2018 Jul] 
*بهانه‌جویی آمریکا برای حمله‌‌ی نظامی؟  [2018 Jun] 
*همچنان می‌گویم ای کاش نه تیم ملی فوتبال، که جامعه‌ی ایران «کارلوس کی‌روشی» می‌داشت  [2018 Jun] 
*برای ممانعت از تحریم و جنگ، در برابر نظام ولایی بایستیم  [2018 Jun] 
*تیم ملی فوتبال ایران همچنان نماینده مردم ایران  [2018 Jun] 
*سپاه پاسداران انقلاب اسلامی رو در روی منافع ملی  [2018 Jun] 
*تذکر: عکس پرویز یعقوبی در میان شهدای مجاهدین  [2018 May] 
*فردی که در دسامبر ۲۰۱۵ در هلند کشته شد محمدرضا کلاهی عامل بمب‌گذاری در حزب جمهوری بوده است   [2018 May] 
*قدرت و فقاهت – نمونه یوسف صانعی   [2018 May] 
*همسر و فرزند سعید امامی می‌توانند به آمریکا بروند اما بسیاری از ایرانیان نه!   [2018 May] 
*چرا سیستم ناتوان از حل مسئله فساد سیستماتیک است؟ − نمونه ولی فقیه و نماینده‌اش در گیلان  [2018 Apr] 
*جای خالی «قاضی حداد» در میان متهمان کهریزک  [2018 Apr] 
*جایگاه روشن سعید مرتضوی در نظام، توضیح‌دهنده ابهام در جای کنونی او  [2018 Apr] 
*«طب اسلامی» و خطری که جان مردم را تهدید می‌کند   [2018 Apr] 
* صادق خلخالی نماد «انقلاب اسلامی»   [2018 Feb] 
*این یکی هم رؤیای رهبری در سر دارد: محسن اراکی  [2018 Feb] 
*اشغال سفارت آمریکا: سرگذشت گرو‌گان‌گیران  دانشجویان پیرو خط امام، خامنه‌ا‌ی و عذرخواهی [2018 Jan] 
*دکتر مجید سمیعی و امیدوار رضایی پزشکان ویژه‌ی هاشمی شاهرودی  [2018 Jan] 
*دکتر مجید سمیعی پزشک هاشمی‌شاهرودی حقه‌باز و کلاهبردار یا «ابر جراح»  [2018 Jan] 
*در تجمعات اعتراضی شرکت کنیم یا نکنیم؟ چه شعاری انحرافی است؟  [2017 Dec] 
*جفنگیات مأموران امنیتی نظام تحت نام دشمن اسلام و نظام  [2017 Dec] 
*کارنامه‌ی صادق لاریجانی و محک‌زدن ادعای احمدی‌نژاد  [2017 Dec] 
*راه اندازی «زندان جدید» فرقه رجوی در اروپا  [2017 Dec] 
*مکارم شیرازی حکم به «بیزاری» از جمهوری اسلامی می‌دهد!   [2017 Nov] 
*ادعای غیرواقعی «به‌رسمیت شناخته شدن قربانیان کشتار ۶۷ به عنوان ناپدیدشده قهری»   [2017 Nov] 
*دادخواهی در ایران: هنوز در ابتدای راه  [2017 Nov] 
*محسن آرمین شکنجه‌گر دهه‌ی ۶۰ همچنان در باتلاق دروغ دست و پا می‌زند  [2017 Nov] 
*انتری که لوطی‌‌اش نمرده است ( مهدی فلاحتی و روح‌الله زم)  [2017 Oct] 
* داستان فراموش شده یک حاکم شرع در دهه ۶۰ حسین موسوی تبریزی از حاکم شرع تا اصلاح‌طلب  [2017 Sep] 
*علی قدوسی دادستان کل انقلاب و ویرانگر «عدالت‌خانه»  [2017 Sep] 
*نقش یزدی در تحمیل خمینی به ایران بی‌بدیل است   [2017 Aug] 
*سایت توانا:‌ روحانیت انقلابی، متهم اصلی آتش‌سوزی سینما رکس آبادان  [2017 Aug] 
*نعمت احمدی و انکار نقش آوایی در کشتار ۶۷ با استفاده از «توریه» ‏  [2017 Aug] 
*خلخالی حکم اعدام خودش را صادر می‌کند   [2017 Aug] 
*تلاش سپاه و حاکم شرع خوزستان برای مخدوش نشان دادن روایت آیت‌الله منتظری از کشتار ۶۷‏  [2017 Aug] 
*تعویض صندلی میان مسئولان کشتار − چه کسی قرار است بر مسند وزارت دادگستری بنشیند؟  سیدعلیرضا آوایی سردسته‌ی تیم کشتار در خوزستان [2017 Aug] 
*قاتل قاسملو میزبان مراسم تحلیف روحانی و خیرمقدم گو به میهمانان خارجی  [2017 Aug] 
*آیا میرحسین موسوی شرمنده‌ی «عفو بین‌الملل» و نهاد‌های بین‌المللی می‌شود؟‌‏   [2017 Aug] 
* محمد محمدی‌گیلانی جنایتکاری در لباس «معلم اخلاق»   [2017 Aug] 
*اسدالله لاجوردی چشم و چراغ خمینی و خامنه‌ای  [2017 Jul] 
*‏«نومسلمانان دو آتشه» در عرصه‌ی هنر  [2017 Jul] 
*علی فلاحیان جنایتکاری که از پرده بیرون می‌آید   [2017 Jul] 
*پوزش به خاطر اشتباهم در مورد تاریخ مصاحبه‌ی تلویزیونی احسان طبری   [2017 Jul] 
*برگی از تاریخ؛ «قرارداد ۱۹۱۹»، نایبیان کاشان، پدربزرگم حاج‌محقق‌الدوله  [2017 Jul] 
*محسنی‌اژه‌ای چرا خاوری را فراری داد ‏  [2017 Jun] 
*دکتر مسعود شیری «جاودانه‌ای» که غریبانه رفت   [2017 Jun] 
*پاسخی به ادعاهای محسن آرمین بازجو و شکنجه‌گر سابق و «اصلاح‌طلب» کنونی  [2017 May] 
*سو‌ءاستفاده از نام و یاد جاودانه‌ها ممنوع (به یاد حسن جهان آرا)  [2017 May] 
*آنچه از رئیسی در «کشتار ۶۷» دیدم  [2017 May] 
*سعید کریمیان چه کسی بود و چه سابقه‌ای داشت؟  [2017 May] 
*«گلزارخاوران» مشهد، پیش پای «آیت‌الله قتل‌عام» ذبح می‌شود  [2017 Apr] 
*شیوه‌های جدید مأموران وزارت اطلاعات در فضای مجازی  [2017 Mar] 
*تقدیر هم‌زمان دعایی از یک چهره‌ی ملی و یک «جنایتکار علیه بشریت»  [2017 Mar] 
*نگاهی به زندگی برادران ذاکر، مسئولان اطلاعاتی رژیم خمینی و فرقه‌ی رجوی  [2017 Mar] 
*خطرات «عشق‌بازی» خامنه‌ای با «امام زمان» برای ایران و منطقه ‏  [2017 Feb] 
*شیخ محمد یزدی رئیس قوه قضاییه که چماقدار بسیج می‌کرد  [2017 Feb] 
*هادی غفاری شکنجه‌‌گری در لباس «اصلاح‌طلبی»  [2017 Feb] 
*تحلیل CIA از تسخیر سفارت آمریکا در تضاد کامل با ادعا‌های مضحک فخرآور  [2017 Feb] 
*حسین طائب یکی از خطرناک‌ترین چهره‌های امنیتی  [2017 Feb] 
*دست‌پخت سایت «همبستگی ملی» و خانم دشتی  [2017 Jan] 
*هاشمی رفسنجانی و خامنه‌ای در نگاه آیت‌الله گلزاده غفوری  [2017 Jan] 
*گزارش محرمانه‌ی CIA در مورد هراس اتحاد شوروی از انفجار دفتر حزب جمهوری اسلامی  [2017 Jan] 
*گزارش محرمانه‌ی CIA در مورد مسئولیت مجاهدین در انفجار حزب جمهوری اسلامی  [2017 Jan] 
*رپرتاژ آگهی «صدای آمریکا» برای مطرح کردن «بچه‌پررو» و «رفیق‌آیت‌‌الله»  [2017 Jan] 
*هاشمی معمار سرکوب دهه ۶۰ بود و مانع کشتار در پس از ۸۸  [2017 Jan] 
*محمدی‌ری‌شهری جنایتکاری که به چپاول مشغول است  [2017 Jan] 
*محمدعلی سرلک تیرخلاص‌زن دهه‌ی ۶۰ که روزگار خوشی ندارد  [2017 Jan] 
*اسدالله «خالصی» هم پر کشید و رفت  [2017 Jan] 
*رؤسای زندان اوین در دهه‌ی ۶۰  [2016 Dec] 
*سعید حسین‌زاده، زندانی سیاسی معترض، محمد حسین‌زاده مدیر داخلی اوین در دهه‌ی ۶۰  [2016 Dec] 
*نصیر نصیری و اسماعیل شاهرودی و «بی‌معرفتی»  [2016 Dec] 
*محسن نادریان، لات با معرفت قربانی «قتل‌های زنجیره‌ای»  [2016 Dec] 
*سعید امامی «سرباز راستین اسلام» که بود و چه کرد؟  [2016 Nov] 
*موسوی اردبیلی یکی از مسئولان کشتار دهه ۶۰  [2016 Nov] 
*پسر وزیر بهداری، زندانی سیاسی ۱۳ ساله و شهید ۱۵ ساله‌ «جبهه حق علیه باطل»  [2016 Nov] 
*تیرخلاص‌زن‌های اوین در دهه‌ی ۶۰ که کشته شدند  [2016 Nov] 
*«ارتجاع غالب» و «ارتجاع مغلوب»، دو تیغه یک قیچی   [2016 Nov] 
*شبیه سازی صفحه‌ی فیس بوک من توسط دستگاه اطلاعاتی رژیم   [2016 Nov] 
*تجاوز به کودکان و «حافظه تاریخی» ما ایرانیان   [2016 Nov] 
*توطئه‌ وزارت اطلاعات و بخش سایبری آن تحت پوشش دفاع از «چپ»‌  [2016 Nov] 
*«تیرخلاص‌زنی» که در ویلای شخصی‌اش بیلیارد بازی می‌کند  [2016 Nov] 
*با چهره‌‌ی «حاج آقا حسینی» و شبکه‌ی اطلاعاتی رژیم آشنا شویم  [2016 Nov] 
*سوءاستفاده جنسی از کودکان و نوجوانان در زندان  [2016 Oct] 
*کپی کردن صفحه‌ی فیس بوکم توسط «از ما بهتران»  [2016 Oct] 
*نامه‌ی شریرانه‌ی نماینده‌ی مریم رجوی به «کانون دوستداران فرهنگ ایران» در واشنگتن  [2016 Oct] 
*خامنه‌ای‌ و قاری قرآن فاسد، خمینی و روحانیت فاسد  [2016 Oct] 
*مسابقه‌ی فوتبال در روز تاسوعا، بمبگذاری در «حرم امام رضا» در روز عاشورا   [2016 Oct] 
*بیایید تصور کنیم....  [2016 Oct] 
*با نحوه‌ی کارکرد دستگاه اطلاعاتی و امنیتی در فضای مجازی آشنا شویم   [2016 Oct] 
*فیروز محوی یا «دزد ناشی» کمیسیون خارجه‌ شورای ملی مقاومت!   [2016 Oct] 
*مشارکت «فرقه‌ی رجوی» در زمینه‌سازی قتل «فراز» و «رها»   [2016 Oct] 
*«فراز» و «رها» جدیدترین قربانیان «قتل‌های زنجیره‌ای»  [2016 Sep] 
*محسنی اژه‌ای همچنان محرمانه حکم قتل صادر می‌کند  [2016 Sep] 
*رازینی قاتلی که به جنایاتش «افتخار» می‌کند  [2016 Sep] 
*پورمحمدی جنایتکاری که شب‌ها راحت می‌خوابد  [2016 Sep] 
*آمار واقعی زندانیان قتل‌عام‌شده در تابستان ۶۷ و جعلیات پیرامون گور دسته‌جمعی  [2016 Sep] 
*فیلم کامل گفتگوی ایرج مصداقی با معاون مصطفی پورمحمدی در ژاپن  [2016 Sep] 
*«حاجی علوی و حاجی فلاحی» یا «حاجی رجوی و حاجی خزایی»  [2016 Sep] 
*توضیحی چند در مورد گفتگوی مهدی خزعلی با صدای آمریکا   [2016 Sep] 
*گفتگو با آوایی بازرس ویژه روحانی و خلف‌رضایی قاضی دیوان عالی‌ کشور، عاملان کشتار دهه‌ی ۶۰ ‏‏(بخش دوم) ‏   [2016 Sep] 
*گفتگوی اختصاصی با علیرضا آوایی یکی از مسئولان کشتار ۶۷ (قسمت اول)  [2016 Aug] 
*نگاهی گذرا به ریشه‌های قتل‌عام زندانیان در سال‌های ۶۰ و ۶۷   [2016 Aug] 
*دلایل واقعی کشتار زندانیان سیاسی در سال ۶۷  [2016 Aug] 
*از زندان برای آیت الله منتظری گزارش فرستادم   [2016 Aug] 
*ادعای جدید فرقه «صاحب‌مرده» رجوی مبنی بر عضویت من در هیأت کشتار ۶۷!  [2016 Aug] 
*گزارش کذب اعضای هیأت کشتار ۶۷ به آیت‌الله منتظری  [2016 Aug] 
*خروج مأموران ساواک از کشور در دیماه ۵۷، سفر به اسرائیل و اخراج از این کشور(گفتگو با پرویز معتمد)  [2016 Aug] 
*نگاهی دوباره به قاضی صلواتی و «برادر همسرش»  [2016 Jul] 
*پاسخی به ادعاهای بهروز جلیلیان در مورد «نه زیستن نه مرگ»  [2016 Jul] 
*بدون شرح!‌ آیا مسعود رجوی پاسخی برای این اسناد دارد؟  [2016 Jul] 
*آقای همنشین بهار! منظور وزیر کار امیر قاسم معینی است و نه هوشنگ انصاری  [2016 Jun] 
*اگر بهشتی زنده می‌ماند چه می‌شد؟‌  [2016 Jun] 
*مهدی سامع سرباز «ولی فقیه» در غیبت و «ارتجاع مغلوب»   [2016 Jun] 
*گوشه‌هایی از زندگی سراسر فساد کامران دانشجو چشم‌وچراغ خامنه‌ای در دانشگاه‌ها   [2016 Jun] 
*آیا عقلانیتی در اشرف دهقانی هست؟  [2016 Jun] 
*تلاش دستگاه اطلاعاتی رژیم برای تماس با پرویز ثابتی، ایجاد رابطه با آمریکا، شکایت از مجاهدین در گفتگو با پرویز معتمد  [2016 Jun] 
*نگاهی دوباره به نامه نگاری دبیر کنفدراسیون جهانی محصلین و مصطفی خمینی در دهه‌ی ۴۰  [2016 Jun] 
*مهدی سامع و «سه تفنگدار»ش  [2016 May] 
*بازداشت و دوران «حصر» خمینی تا تبعید در گفتگو با پرویز معتمد   [2016 May] 
*حمید اسدیان «مدیحه سرای» دربار رجوی و «ارزش غایی کلمات»  [2016 May] 
* جنگ و گریز ساواک با چریک «افسانه»‌ای حمید اشرف از نگاهی دیگر  [2016 May] 
*نگاهی اجمالی به سناریوی رژیم در مورد «زن» دستگیر شده در آلبانی  [2016 May] 
* مصطفی تاج زاده و «امام خمینی» و «دوران طلایی »   [2016 May] 
*دسته گل جدیدی که «تیرخلاص» زن اوین به آب داد  [2016 May] 
*داستان «استاد ادبیات از خراسان سرفراز» و «دیپلمات اسکاندیناوی»  [2016 May] 
*جنگ نیابتی شیعه و سنی و تعطیلی نهم ربیع‌الاول «آغاز امامت ولی عصر» و «عید‌الزهرا»  [2016 May] 
*«پرچم سرخ» تکان دادن سعید سلطانپور در روایت مجاهدین  [2016 May] 
*مروری بر «زخمی شدن قاسم سلیمانی» و «درب ضد انفجار اتمی» در تونل زیر زمینی سپاه در روایت مسعود رجوی  [2016 Apr] 
*جاودانه‌های خانواده‌ی محمدرحیمی در شعر زنده یاد نصیر نصیری  [2016 Apr] 
*شبکه‌ی نفوذی مجاهدین در رژیم، قربانی «خیانت» مسعود رجوی (بخشی از گزارش ۹۳)  [2016 Apr] 
* فیروز الوندی و «لاله‌های سرنگونش»  [2016 Apr] 
*«سرقت» شعرهای نصیر نصیری توسط مجاهدین و استفاده از آن در خاطرات محمود رویایی!  [2016 Apr] 
*نصیر نصیری همچون «بادی سرگردان» در جستجوی آشیانه‌‌اش  [2016 Apr] 
*آیا رژیم قصد آزادی رابرت لوینسون را دارد؟  [2016 Mar] 
*سید‌ابراهیم رئیسی جنایتکاری در مقام تولیت «آستان ضامن آهو»  [2016 Mar] 
*نگاهی ایدئولوژیک به نامه‌‌‌های مسعود رجوی خطاب به خبرگان و خامنه‌ای  [2016 Mar] 
*در رثای دکتر هادی اسماعیل‌زاده حقوقدان بزرگ میهن مان  [2016 Mar] 
*بارز شدن دشمنی هیستریک فرقه رجوی با زندانیان سیاسی مقاوم و مبارز   [2016 Feb] 
*دزد ناشی به کاهدان می زند («جنون» مسعود رجوی)  [2016 Feb] 
*«چه بی ثمر به در می‌کوبم» نگاهی به چند شعر نصیر نصیری  [2016 Jan] 
*عباس رحیمی آن «جان شیفته»  [2016 Jan] 
*کارزار غیرانسانی جماعت رجوی علیه بیماری عباس محمدرحیمی  [2016 Jan] 
*نقش اخلاق در رفتارهای سیاسی  [2016 Jan] 
*سرگیجه ی رجوی در برابر مظلومیت عباس محمدرحیمی  [2016 Jan] 
*حمله کینه توزانه ی مسعود رجوی به عباس محمدرحیمی سمبل جوانمردی و راستی  [2015 Dec] 
*مترجم نیروی دریایی آمریکا در زندان اوین؛ نماینده خمینی در نیروی دریایی، امام جماعت در آمریکا  [2015 Nov] 
*پیش‌بینی خروج نیروهای آمریکایی از عراق و خطرات ناشی از آن  [2015 Nov] 
*رجوی خواهان ادامه جنگ در لیبرتی، کمیساریای عالی پناهندگان خواهان انتقال فوری مجاهدین از عراق   [2015 Nov] 
*جنایت «لیبرتی» و مسئولیت مشترک خامنه‌ای و مسعود رجوی  [2015 Oct] 
*محمدحسن راستگو «مبتکر شیوه خاصی از آموزش و تفریح برای کودکان»  [2015 Oct] 
*پاسخ من به دستگاه اطلاعاتی و امنیتی رژیم برای مناظره در «دانشگاه هنر تهران»  [2015 Oct] 
*متن کامل نامه آیت‌الله گلزاده غفوری به ‌آیت‌الله منتظری: «با آب دیگری وضو بسازید»  [2015 Oct] 
*تلاش نافرجام فخرآور برای بدنام کردن اسماعیل خویی  [2015 Sep] 
*گل ــ زاده، نخ «دانه‌های تسبیح» * (قسمت دوم)   [2015 Sep] 
*من و فرهاد و زندان و «یه شب مهتاب» *  [2015 Sep] 
*«کشتار ۶۷» در شعر نصیر نصیری (شاعری که قربانی خمینی و رجوی شد)  [2015 Sep] 
*گفتگوی گزارشگران با ایرج مصداقی بمناسبت یادبود کشتار زندانیان سیاسی در تابستان 1367  [2015 Aug] 
* جنایتکاران دهه ۶۰ پست دولتی دارند روایت ایرج مصداقی از سیاه‌ترین دهه عمر جمهوری اسلامی - بخش دوم [2015 Aug] 
*نصیر نصیری شاعری که قربانی خمینی و رجوی شد  [2015 Aug] 
*بقیه داستان «جیمزباند» و «رفیق آیت‌الله»   [2015 Aug] 
*روایت ایرج مصداقی از سیاه‌ترین دهه عمر جمهوری اسلامی - بخش نخست زندانی قطع نخاع شده را روی برانکارد بردند و اعدام کردند [2015 Aug] 
*کوتاه و گویا؛ «انترناسیونال بچه‌پرروها»   [2015 Aug] 
*سکوت مسعود رجوی در قبال پذیرش پناهندگی یکی از متهمان قتل‌ کشیش‌های مسیحی در سوئد  [2015 Aug] 
*توطئه‌ی جدید دستگاه اطلاعاتی رژیم و مجاهدین علیه «نه زیستن، نه مرگ» و من   [2015 Aug] 
*«هوشنگ عیسی بیگلو» و «همنشین بهار» در روایت عرفان قانعی فرد پادوی دستگاه امنیتی   [2015 Aug] 
*رضا مصطفوی طباطبایی «خیر» حامی پرسپولیس یا یکی از عوامل گم‌شدن دکل نفتی   [2015 Jul] 
*به یاد مادر انسیه بخارایی کاشی (سید‌احمدی) که «لبخندش باغ ستاره‌ها بود»   [2015 Jun] 
*از جعل امضاهای ناشیانه پای بیانیه دلواپسان تا جعل امضا تحت نام «بیش از ۱۵۰۰نفر از دوستداران جنبش فدائی»  [2015 Jun] 
*اوین؛ از جوخه‌‌ی اعدام لاجوردی تا پارک قالیباف و لاریجانی  [2015 May] 
*چهل سال پس از ترور شریف واقفی؛ شباهت‌های رفتاری مسعود رجوی و تقی‌ شهرام   [2015 May] 
*چرا در مورد بیژن جزنی و حمید اشرف می‌نویسم؟  [2015 Apr] 
*من یا محسن درزی «تواب»، کدام یک بایستی پوزش بخواهیم؟  [2015 Apr] 
*سناریوی جدید دستگاه اطلاعاتی رژیم؛ مجاهدین عامل اسیدپاشی روی زنان  [2015 Apr] 
*فرخ نگهدار و تاریخی سراسر جعلی: چگونه جنبش فدایی، بیژن جزنی و حمید اشرف قربانی شده‌اند  [2015 Apr] 
*سازمان چریک‌های فدایی خلق و پذیرش رهبری خمینی در دوران انقلاب ضد‌سلطنتی  [2015 Apr] 
*«ایران اینترلینک» صدای دستگاه اطلاعاتی رژیم   [2015 Mar] 
*مسعود رجوی بیش از رژیم جمهوری اسلامی از نمایش جهانی فیلم «آن‌ها که گفتند نه» در هراس است  [2015 Mar] 
*کشتار وحشیانه با استناد به آیات قرآن و سنت  [2015 Mar] 
*پیش‌بینی هشت سال پیش نتایج تحریم اقتصادی رژیم و خروج نیروهای آمریکایی از عراق  [2015 Feb] 
*قاضی حسن تردست قاتل ریحانه جباری مرتکب جنایت دیگری شد  [2015 Feb] 
*دست‌خط‌های ارائه شده از سوی مجاهدین خلق به ایرج مصداقی  [2014 Dec] 
*واکنش رهبری عقیدتی مجاهدین به مقاله‌ی «مسعود رجوی سه دهه «فرار» از «جانبازی» و به خطر انداختن جان مجاهدین»  [2014 Dec] 
*تروریست سیدنی کیست و کتاب شعرش را چه کسی انتشار داد؟  [2014 Dec] 
*فراخوان «ستاد اجتماعی مجاهدین در داخل کشور» طنز یا فاجعه  [2014 Dec] 
*مسعود رجوی سه دهه «فرار» از «جانبازی» و به خطر انداختن جان مجاهدین  [2014 Dec] 
*پروژه‌ی «شهید‌سازی» از مرتضی سربندی مأمور اطلاعاتی و مسئول آموزش گارد پرواز سپاه پاسداران   [2014 Oct] 
*عملیات مروراید مجاهدین در بهار ۱۳۷۰ کردکشی یا دخالت سپاه‌پاسداران در عراق؟  [2014 Oct] 
*مجاهدین خلق، داعش، «انقلابیون عراقی»، «عشایر انقلابی»، بدون شرح   [2014 Oct] 
*تشابه احکام «داعش»‌گونه‌ی خمینی برای کشتار نظامیان و زندان سیاسی در مرداد ۶۷  [2014 Oct] 
*نگاهی دوباره به دیدگاه‌ه‌ای هفت سال پیش ایرج مصداقی پیرامون احتمال حمله‌‌نظامی، تحریم اقتصادی، بحران‌هسته‌ای و ...  [2014 Sep] 
*به مناسبت درگذشت امام جمعه شمیرانات: حجت‌الاسلام محسن دعاگو، امام جمعه، بازجو، شکنجه‌گر و فرمانده کمیته  [2014 Sep] 
*اعدام‌های ۶۷ از یک سال قبلش برنامه‌ریزی شده بود ارائه آمار غیر واقعی از اعدام‌های ۶۷ تنها به جمهوی اسلامی کمک می‌کند [2014 Sep] 
*آزادی متهمان ترور «متخصصان هسته‌‌ای» یک رسوایی دیگر برای خامنه‌ای  [2014 Sep] 
*طرح یک پرسشنامه (مجاهدین در برابر پرسش‌های مردم) بخشی از «گزارش ۹۳»  [2014 Aug] 
*دخالت مجاهدین در امور داخلی عراق و حمایت از نیروهای تحت هژمونی «داعش» (بخشی از گزارش ۹۳)  [2014 Aug] 
*روحانیت انقلابی، متهم اصلی آتش‌سوزی سینما رکس آبادان  [2014 Aug] 
*مظفر الوندی پاسدار زندان یا مسئول دفتر «حقوق بشر» و دبیر مرجع «حقوق کودک»  [2014 Aug] 
* گورستان «خاوران»  [2014 Aug] 
*اعدام، یک پارامتر مهم در حیات سیاسی نظام جمهوری اسلامی است  [2014 Aug] 
*شبکه‌ی نفوذی مجاهدین در رژیم، قربانی «خیانت» مسعود رجوی (بخشی از گزارش ۹۳)  [2014 Aug] 
*قاضی محمد مقیسه و سه دهه جنایت علیه بشریت  [2014 Aug] 
*«فرد خوشنام» مجاهدین چه کسی است ؟  [2014 Jul] 
*سرنوشت مسعود دلیلی، یادآور سرنوشت سعید امامی (بخشی از گزارش ۹۳)  [2014 Jul] 
*توضیحی مختصر در مورد فرار مسعود رجوی از عراق و ترک صحنه‌ی جنگ   [2014 Jul] 
*دریافت «جایزه یواشکی» توسط خانم رجوی  [2014 Jul] 
*تصحیح یک اشتباه در ارتباط با گزارش ۹۳ و پوزش از آقای سعید جمالی   [2014 Jul] 
*گزارش 93 / واکاوی و بررسی فرهنگ و رفتار توتالیتاریستی مسعود رجوی نگاهی به واکنش‌ها و برخوردهای رهبری مجاهدین و مریدان حل شده در وی، در برابر «گزارش ۹۲» و تحولات یک ساله گذشته (1392/1393) [2014 Jul] 
*ای کاش نه تیم ملی فوتبال، که جامعه‌ی ایران «کارلوس کی‌روشی» می‌داشت   [2014 Jun] 
*تصحیح یک روایت در مورد زنده یاد غلامحسین (شاپور) قناعتی  [2014 May] 
*«لعبتی هزار ماشالا»، نامه سرگشاده به عماد‌الدین باقی  [2014 Apr] 
*نگاه متفاوت من، محمد مصطفایی و وحید پوراستاد به علیرضا آوایی  [2014 Apr] 
*من و «حق» بیژن جزنی و کشتار ۳۰ فروردین ۱۳۵۴  [2014 Apr] 
*نگاهی به فوتبال ایران در ۳۵ سال گذشته (بخش پایانی) نقش وابستگان فدراسیون فوتبال و تربیت‌بدنی در فساد   [2014 Apr] 
*نگاهی به فوتبال ایران در ۳۵ سال گذشته (۱۶) لومپنیسم در حاکمیت، لومپنیسم در فوتبال و ...   [2014 Apr] 
*«عشق» و نسل برآمده از انقلاب ضد سلطنتی  [2014 Apr] 
*نگاهی به فوتبال ایران در ۳۵ سال گذشته (۱۵) روحانیت و دلالان در فوتبال  [2014 Mar] 
*مسعود رجوی و «پرفسور راج بالدو» و جایزه «خدمات بشردوستانه بین‌المللی»   [2014 Mar] 
*نگاهی به فوتبال ایران در ۳۵ سال گذشته (۱۴) نقش رمالان، جادوگران و مداحان در فوتبال  [2014 Mar] 
*نوروز در زندان‌های دهه‌ی ۶۰  [2014 Mar] 
*نگاهی به فوتبال ایران در ۳۵ سال گذشته (۱۳) غوغای اعتیاد و دوپینگ  [2014 Mar] 
*انتخاب مریم رجوی به عنوان «پرافتخار زن سال ۲۰۱۳ » و پروفسور «راج بالدو»  [2014 Mar] 
*نگذارید دست‌های خونین خمینی را پاک کنند   [2014 Mar] 
*نگاهی به فوتبال ایران در ۳۵ سال گذشته (۱۲) سرمایه‌داران نوکیسه در فوتبال  [2014 Mar] 
*مرتضی فهیم کرمانی صادر کننده‌ی اولین حکم ترور، سنگسار و قطع دست   [2014 Mar] 
*نگاهی به فوتبال ایران در ۳۵ سال گذشته (۱۱) سرمایه‌داران نوکیسه و فوتبال  [2014 Feb] 
*سیدحسین موسوی تبریزی خشن‌ترین قاضی نظام، مدعی «اسلام رحمانی»  [2014 Feb] 
*نگاهی به فوتبال ایران در ۳۵ سال گذشته، سرمایه‌داران نوکیسه و فوتبال (۱۰)  [2014 Feb] 
*ادامه‌ی دشمنی دستگاه ولایت با زنده‌یاد فرخ‌رو پارسای  [2014 Feb] 
*نگاهی به فوتبال ایران در ۳۵ سال گذشته (۹) (سرمایه‌داران نوکیسه در فوتبال)  [2014 Feb] 
*علی یونسی و تکذیب محاکمه و اعدام نظامیان حزب توده  [2014 Feb] 
*ناصر میناچی مشمول «فامیل الدنگ»‌ نشد  [2014 Feb] 
*نگاهی به فوتبال ایران در ۳۵ سال گذشته (۸) هجوم سرمایه‌داران نوکیسه به بازار فوتبال  [2014 Jan] 
*مقوله‌ی حجت‌الاسلام «جعفر نیری» و مستند‌سازی کشتار ۶۷  [2014 Jan] 
*نگاهی به فوتبال ایران در ۳۵ سال گذشته (بخش ۷) تحولات باشگاه پرسپولیس، استقلال و ...   [2014 Jan] 
*حسینعلی نیری رئیس دادگاه انتظامی قضات «رژیم کشتار »  [2014 Jan] 
*نگاهی به فوتبال ایران در ۳۵ سال گذشته (۶) دخالت سپاه پاسداران در فوتبال  [2014 Jan] 
*نگاهی به فوتبال ایران در ۳۵ سال گذشته (۵)  [2014 Jan] 
*نگاهی به فوتبال ایران در ۳۵ سال گذشته (۴)  [2013 Dec] 
*نگاهی دوباره به دستگاه اطلاعاتی نظام و قربانیان «انجمن پادشاهی»  [2013 Dec] 
*نگاهی به فوتبال ایران در ۳۵ سال گذشته (۳)  [2013 Dec] 
*طه طاهری (مسعود صدر‌الاسلام) و وزارت اطلاعات مسئول ربودن رابرت لوینسون  [2013 Dec] 
*سخنی با مریم رجوی؛ به یاد «گوهر» و «گوهر»ها  [2013 Dec] 
*نگاهی به فوتبال ایران در ۳۵ سال گذشته (۲)  [2013 Dec] 
*چند نفر در زندان قزلحصار اعتصاب غذا کرده‌اند؟ نگاهی به اطلاعیه دبیرخانه شورای ملی مقاومت  [2013 Dec] 
*نگاهی به فوتبال ایران در ۳۵ سال گذشته (۱)  [2013 Dec] 
*پاسخ مجاهدین به مقاله‌ی فریبا هادیخانلو «اشرف نشان» یا «تواب اتاق آزادی اوین»   [2013 Nov] 
*فریبا هادیخانلو «اشرف نشان» یا «تواب اتاق آزادی اوین»  [2013 Oct] 
*خطر اعدام متهمان ترور‌های هسته‌ای و «جاسوسی» برای موساد   [2013 Oct] 
*نهاد نمایندگی خامنه‌ای و تائید قتل‌عام‌های ۶۰ و ۶۷  [2013 Oct] 
*انشعاب و ایجاد تشکل؛ پاسخ به نامه‌ی سرگشاده‌ی آقای ریحانی  [2013 Oct] 
*حق تیر و شکنجه در قوانین جمهوری اسلامی   [2013 Sep] 
*رادیو بی بی سی و گزارش بیطرفانه‌اش از عراق  [2013 Sep] 
*پس از قتل‌عام در اشرف، کشتار بزرگتری در چشم‌انداز است  [2013 Sep] 
*علیرضا یعقوبی «اشرفی» امروز و همکار سعید امامی و فلاحیان دیروز  [2013 Aug] 
*لزوم مبارزه با شخصیت‌سازی و شخصیت پرستی و پرهیز از مطلق‌کردن افراد   [2013 Aug] 
*قاضی صلواتی یکی از اضلاع مثلت «جنایت علیه بشریت»  [2013 Aug] 
*نامه سرگشاده به شیرین عبادی، «اسلام رحمانی» چاره‌ی کار نیست  [2013 Aug] 
*آیت‌الله گلزاده غفوری و پذیرش وکالت عباس امیرانتظام   [2013 Aug] 
*چه چیز خشم «‌اهل حق» در ایران را برانگیخت و خودسوزی‌ها چرا آغاز شد؟  [2013 Jul] 
*واکنش مشابه‌ مجلس شورای اسلامی و «شورای ملی مقاومت» به «استعفا»  [2013 Jul] 
*نگاهی ایدئولوژیک به نامه‌‌‌های مسعود رجوی خطاب به خبرگان و خامنه‌ای  [2013 Jul] 
*محمد‌علی امانی رئیس اوین و عضوی از خانواده‌ی جنایتکار و غارتگر امانی   [2013 Jul] 
* مجاهدین و بنیانگذاران آن در بوته نقد  [2013 Jul] 
*انفجار حرم عسگرین و اعتراف ژنرال جورج کیسی  [2013 Jun] 
*بخش منتشر نشده‌ی گزارش ۹۲، نامه‌ی سرگشاده به مسعود رجوی   [2013 Jun] 
*مکاتبات من با ابوالقاسم رضایی یکی از مسئولان مجاهدین در دیماه ۱۳۸۸  [2013 May] 
*سنگ بنای نابسامانی‌های کشور را هاشمی گذاشته-  [2013 May] 
* محمد مهرآیین، مظهر جنایت و فساد  [2013 May] 
*گزارش ۹۲، نامه‌ی سرگشاده به مسعود رجوی  [2013 May] 
*سیدحسین موسویان و شیخ حسن روحانی دو مدعی تحصیل در بریتانیا  [2013 Apr] 
*نگاهی به پرونده‌ی کهریزک و سوابق جنایتکارانه «قاضی حداد»  [2013 Apr] 
*حجت‌الاسلام محسن دعاگو، امام جمعه، بازجو، شکنجه‌گر و فرمانده کمیته  [2013 Mar] 
*نگاهی به زندگی جلیل بنده یکی از تیرخلاص‌زن‌های اوین  [2013 Mar] 
*سفر مصطفی محمد نجار به وین شلیک به لیست جدید اتحادیه‌‌ اروپا  [2013 Mar] 
*نقش مجید قدوسی یکی از عوامل کشتار ۶۷ در فوتبال   [2013 Mar] 
*سیدعباس ابطحی یکی از جنایتکاران علیه بشریت  [2013 Feb] 
*دستگیری یک شهروند اسلواکی اقدامی شکست‌خورده در راه تکمیل سناریوی ترورهای هسته‌ای  [2013 Feb] 
*حمله‌ی موشکی به لیبرتی آخرین اقدام تروریستی رژیم نخواهد بود  [2013 Feb] 
*«هوشنگ عیسی بیگلو» و «همنشین بهار» در روایت عرفان قانعی فرد پادوی دستگاه امنیتی  [2013 Jan] 
*آقای واحدی، بشارتی نه «خدا ترس است و نه با شرف»  [2013 Jan] 
*طه طاهری (مسعود صدر‌الاسلام) و وزارت اطلاعات مسئول ربودن رابرت لوینسون  [2013 Jan] 
*تلاش برای نجات تروریست‌های‌ سپاه قدس در تایلند  [2012 Dec] 
*نشریه‌ی پیکار، قاسم عابدینی و ترور آمریکایی‌ها  [2012 Dec] 
*رو در رو با فائزه هاشمی و «عبرت روزگار»  [2012 Dec] 
*آیا خامنه‌ای مخالف اعدام مارکسیست‌‌ها بود؟  [2012 Dec] 
* بدون شرح! ایرج مصداقی در کنار احمدی‌نژاد در حال افتتاح کارخانه  [2012 Dec] 
*«گفتگوهای زندان» و سندروم «دایی جان ناپلئون»  [2012 Dec] 
*مازیار بهاری و «اعترافات اجباری»  [2012 Nov] 
*حکم تاریخی دادگاه لاهه و واکنش ناگزیر «هیأت اجرایی راه کارگر»  [2012 Nov] 
*تاکسی زرد رنگ پژو ۴۰۵ و ترور پاسدار فریدون عباسی  [2012 Nov] 
*آیا مجاهدین و دشمنانشان فرهنگی مشابه دارند؟  [2012 Oct] 
*چه کسانی مستشاران آمریکایی در ایران را ترور کردند؟   [2012 Oct] 
*متهم کردن بازرسان آژانس بین‌المللی انرژی اتمی به مشارکت در ترور‌های هسته‌ای   [2012 Oct] 
*وزیر فتحی هوادار دکتر شریعتی چرا و چگونه «رفیق» شد؟  [2012 Oct] 
*«جهانبخش سرخوش» و «شرکا» همسو و همگام با رژیم  [2012 Oct] 
*من و «حق» بیژن جزنی و کشتار ۳۰ فروردین ۱۳۵۴  [2012 Oct] 
*آیا محمدی گیلانی حکم اعدام فرزندانش را داد؟  [2012 Sep] 
*نگاهی به جعلیات انتشار یافته از سوی ساموئیل کرماشانی در مورد مولود آفند و متهمان دستگیر شده در ایران   [2012 Sep] 
*ربودن مولود آفند، ارتباط آن با «ترورهای هسته‌ای»، اقلیم کردستان و موساد  [2012 Sep] 
* نگاهی دوباره به سناریوی «سربازان گمنام امام زمان» و قربانیان آن  [2012 Sep] 
*دلایل اتخاذ اقدامات امنیتی اجلاس «غیرمتعهدها» در تهران  [2012 Aug] 
*به فریاد متهمان بیگناه ترور «متخصصان هسته‌ای» برسید  [2012 Aug] 
*علیرضا آوایی، غلامرضا خلف رضایی زارع و چند جنایتکار علیه بشریت  [2012 Aug] 
*«حاج رضا» و کتایون ‌آذرلی و یک پروژه‌ی امنیتی   [2012 Jul] 
*چشم‌ها را باید شست، جور دیگر باید دید؛ پرسش‌هایی از سوی مخالفین ایران تریبونال  [2012 Jul] 
*دروغپردازی «حاج‌رضا» در مورد نحوه‌ی سفر به اروپا  [2012 Jul] 
*پرده‌‌ی دیگری از «داستان‌های هزار و یک شب» صاحب‌منصب قضایی رژیم  بازی چرخ بشکندش بیضه در کلاه زیرا که عرض شعبده با اهل راز کرد [2012 Jul] 
*«دو پیمانه آب و یک چمچه دوغ»، نگاهی به روایت‌های جعلی صاحب‌منصب قضایی رژیم  [2012 Jul] 
*پاسخ به چند سؤال در ارتباط با خاطرات و مصاحبه‌ی‌ تلویزیونی ثابتی و واکنش‌های پیرامون آن  [2012 Jun] 
*حاج احمد قدیریان مسئول گروه ضربت و جوخه‌های اعدام اوین   [2012 Jun] 
*«فرقان» در آیینه‌ی تاریخ  [2012 Apr] 
*مایک والاس و هاشمی رفسنجانی  [2012 Apr] 
*حمید رضا نقاشیان تجسم عینی حاکمیت فاسد  [2012 Mar] 
*چه کسی خامنه‌ای را در تیرماه ۶۰ ترور کرد؟ به یاد اروج امیرخان‌زاده که «برای نامش مقاومت کرد» [2012 Mar] 
*تروریسم افسار گسیخته‌ی رژیم و مماشات بین‌المللی  [2012 Feb] 
*فراز و نشیب حزب توده در دهه‌ی ۶۰  [2012 Feb] 
*«اپوزیسیون» کی و چگونه کوک می‌شود؟  [2012 Feb] 
*سانسور بخش مهیج خبر «ان بی سی» در مورد نقش مجاهدین در ترور‌های تهران  [2012 Feb] 
*پرونده‌ی لیلا فتحی نمادی از ظلم و بی‌عدالتی دستگاه قضایی ولایت فقیه   [2012 Feb] 
*چه کسانی پشت بیانیه‌‌ی «کرکس‌ها متحد می‌شوند» هستند (بیانیه بیش از ۱۵۰۰ فدایی ولی فقیه) [2012 Jan] 
*نقش رژیم در «قتل‌های زنجیره‌ای متخصصان» ایرانی   [2012 Jan] 
*نامه سرگشاده به آقای محمد نوری زاد  [2011 Dec] 
*نامه‌ی تیرماه ۱۳۶۶ آیت‌الله گلزاده غفوری به ‌آیت‌الله منتظری *  [2011 Dec] 
*نامه آیت‌الله گلزاده غفوری به ‌آیت‌الله منتظری: «با آب دیگری وضو بسازید»  [2011 Nov] 
*پاسخ به پرسش‌هایی چند در مورد بیانیه‌های ضد جنگ و تلاش‌های اکبر گنجی  [2011 Nov] 
*پاسخ به سؤالاتی چند در مورد گزارش آژانس بین‌المللی اتمی و امکان حمله نظامی غرب به ایران  [2011 Nov] 
*چند پرسش و پاسخ در مورد طرح ترور سفیر عربستان در آمریکا  [2011 Oct] 
*جاسوسی وابسته‌ی فرهنگی سفارت جمهوری اسلامی در لندن علیه دانشجویان ایرانی  [2011 Oct] 
*«باغ‌ها آنگاه که شکفته‌ترند کوله‌ی پاییز را پربار می‌کنند»  [2011 Sep] 
*«از اوج و موج نگاهت عشق پیدا بود»   [2011 Sep] 
*به یاد شهلا و فریده و همه‌ی جاودانگان   [2011 Sep] 
*به یاد مادر جهان‌آرا و جاودانه‌اش «حسن»  [2011 Sep] 
*رقص ققنوس‌ها و آواز خاکستر  [2011 Sep] 
*به روز کردن لیست تروریستی و واکنش‌‌های رژیم  [2011 Aug] 
*محمد سلیمی یکی از جنایت‌کاران علیه بشریت و دست‌اندرکاران قتل‌عام ۶۷  [2011 Aug] 
*راه بهبود حقوق بشر در ایران از رسیدگی به قتل های ۶٧ می گذرد  [2011 Aug] 
*معامله‌ بر سر آزادی دو کوهنورد آمریکایی و باقی ماندن نام مجاهدین در لیست تروریستی  [2011 Aug] 
*گفتگو در مورد گزارشگر ویژه شورای حقوق بشر  [2011 Aug] 
*نوری‌زاده و زنده‌یاد شاپور بختیار  [2011 Aug] 
*مروری بر روایت هاشمی رفسنجانی از پایان قتل‌عام ۶۷ و اطلاعات ارائه شده از سوی دادستانی  [2011 Aug] 
*با آب هفت دریا نیز ننگ کشتار ۶۷ را نمی‌توان شست  [2011 Jul] 
*لیست تروریستی آمریکا و رابطه آن با نجات جان ساکنان اشرف   [2011 Jul] 
*مادر هنوز غصه‌ی عطیه را دارد  [2011 Jul] 
*مادر امامی و آغوش پر از عشق‌اش   [2011 Jul] 
*آیا مجید انصاری راست می‌گوید؟  [2011 Jun] 
*محمدرضا صدر عاملی و رخت‌‌ دامادی‌اش  [2011 Jun] 
*نحوه برخورد دولت موسوی با کشتار ۶۷ و موارد نقض حقوق بشر در مجامع بین‌المللی   [2011 Jun] 
*تصحیح اطلاعات ارائه شده نادرست در مورد گزارشگر ویژه و ...  [2011 Jun] 
*انتخاب گزارشگر ویژه مردِ مسلمانِ غیرعرب و تصحیح چند اشتباه   [2011 Jun] 
*هوشنگ اسدی بدون هیچ پروایی همچنان دروغ می‌گوید  [2011 Jun] 
*از بهناز شرقی نمین تا هاله سحابی  [2011 Jun] 
*با چهره‌ی مجید قدوسی یکی از مسئولان کشتار ۶۷ آشنا شویم  [2011 May] 
*توضیحی در ارتباط با نقد کتاب هوشنگ اسدی  [2011 Apr] 
*نقدی بر «نامه‌هایی به شکنجه‌گرم»، چرا هوشنگ اسدی دروغ می‌گوید؟  [2011 Apr] 
*کدیور و روایت کشتار ۶۷   [2011 Apr] 
*کشتار در اشرف و منادیان «اسلام رحمانی»   [2011 Apr] 
*طه طاهری (مسعود صدر الاسلام) و مفقودشدن رابرت لوینسون  [2011 Mar] 
*۱۹ بهمن شکوه یک مقاومت؛ غم و اندوه غریبانه‌ی زندانیان   [2011 Feb] 
*با چهره‌ی داوود روزبهانی فرمانده حمله به پایگاه موسی خیابانی آشنا شویم  [2011 Feb] 
*برای مظلومیت و تنهایی محمدعلی حاج‌آقایی   [2011 Jan] 
*با چهره‌ی مرتضی اشراقی عضو هیئت کشتار ۶۷ آشنا شویم  [2011 Jan] 
*«خبر کوتاه‌ بود اعدام‌ شان‌ کردند!»*  [2011 Jan] 
*مهدی نادری‌فرد یکی از عوامل اصلی کشتار ۶۷ در زندان گوهردشت  [2011 Jan] 
*یادی از آیت‌الله منتظری و نکاتی چند در ارتباط با میزگرد سیاسی ۳۰ آذر ۸۸ سیمای آزادی   [2010 Dec] 
*نامه سرگشاده به خانم زهرا رهنورد   [2010 Nov] 
*تاریخ گفت‌وگوهای درونی بخش مارکسیست لنینیست مجاهدین خلق و چریک‌های فدایی خلق   [2010 Nov] 
*فردا را چگونه باید ساخت؟  [2010 Nov] 
*برای آن‌هایی که خواهان حقیقت‌اند  [2010 Nov] 
*از به کارگیری شیوه‌های غیراخلاقی بپرهیزیم حتی در رابطه با دشمنانمان   [2010 Nov] 
*ايرج مصداقي و «غزل اميد»   [2010 Sep] 
*انتشار اخبار جعلی از سوی «پیک نت» در ارتباط با مهاجمان به خانه کروبی   [2010 Sep] 
*گرچه ما می‌گذریم راه می‌‌ماند ( در رثای جاوادنه‌های رضایی‌ جهرمی)  [2010 Aug] 
*معرفی عاملان و آمران و افراد مطلع از اعدام‌های مرداد ۶۷  [2010 Jul] 
*قتل‌عام ۶۷ در پاسخ‌های رسمی دولت جمهوری اسلامی   [2010 Jul] 
*ايرج مصداقي: غرب عاملان کشتار را مي‌شناسد  [2010 Jul] 
*نامه سرگشاده به میرحسین موسوی   [2010 Jul] 
*مادر امامی و آغوش پر از عشق‌اش   [2010 Jun] 
*«محمد نبودی ببینی»، برادرت را کشتند!  [2010 Jun] 
*گفت‌وگو با ايرج مصداقی درباره قاضی مقيسه: شريرترين چهره زندان‌های جمهوری اسلامی در دهه ۶۰  [2010 May] 
*«آیا زندگی باز به آن‌ها خواهد خندید»  حکومت کودتا در صدد انجام جنایتی جدید است [2010 May] 
*حق با شادی صدر است یا داریوش برادری  [2010 May] 
*برای مظلومیت و تنهایی محمدعلی حاج‌آقایی   [2010 May] 
*شورای حقوق بشر سازمان ملل و همسر سعید امامی!  [2010 Apr] 
*با چهره‌ی سید حسین مرتضوی یکی از جنایتکاران علیه بشریت آشنا شویم!  [2010 Apr] 
*بهار با بچه‌ها، بهار بی‌بچه‌ها (یادی از دلاوران خانواده‌‌ی مدائن)  [2010 Mar] 
*گفتگوی اشتراک با ایرج مصداقی در رابطه با کمپین دو میلیون امضا بر علیه مجازات اعدام   [2010 Mar] 
*داستان دستبوسی جنتی !  [2010 Mar] 
*«شرفیابی و درخواست عفو و انابه در حضور رهبری»  [2010 Mar] 
*اعدام توابان، تراژدی مضاعف  [2010 Feb] 
*سوءقصد به تواب نظام یا سناریوی جدید کودتاچیان  [2010 Feb] 
*احسان نراقی همچنان در خدمت قدرت  [2010 Feb] 
*نامه‌های علیرضا حاج صمدی به همسرش مریم گلزاده غفوری   [2010 Feb] 
*«کاظم» تبلور خشم و عصیان نسل برآمده از انقلاب ضد‌سلطنتی  [2010 Feb] 
*صدای «صادق» نسلی که در سکوت پرپر شد  [2010 Feb] 
*فرمانده حمله به پایگاه موسی خیابانی چه کسی بود؟   [2010 Feb] 
*کتاب «نگاهی به سازمان بین‌المللی کار، نقض حقوق بنیادین کار در ایران» - ایرج مصداقی  [2010 Feb] 
*وصیت نامه مریم گلزاده غفوری  گل‌ زادگان (مریم گلی)  [2010 Feb] 
*«سلامم غریبانه در هر خانه را خواهد زد» گل‌زادگان- مریم [2010 Feb] 
*عبرت‌های روزگار   [2010 Feb] 
*گل- زادگان ( محمد کاظم)   [2010 Jan] 
*گل‌- زادگان ( محمدصادق)   [2010 Jan] 
*گل ــ زاده، نخ «دانه‌های تسبیح» * (قسمت دوم)  [2010 Jan] 
*مسعود علی‌محمدی آخرین قربانی دستگاه امنیتی ولایت فقیه  [2010 Jan] 
*دکتر گلزاده غفوری مدافع بزرگ حقوق مردم (قسمت اول)  [2010 Jan] 
*فرخ نگهدار و درد «فروپاشی» نظام  [2010 Jan] 
*شب لعنتی و فانوس (به یاد فاطمه کزازی)  [2009 Dec] 
*در رثای کسی که به جای حکومت بر سرهای بالای دار، بر قلب‌های مردم حکومت کرد  [2009 Dec] 
*پرسش و پاسخ در مورد فعل‌انفعالات عراق و وضعیت مجاهدین و ... (بخش دوم)   [2009 Dec] 
*پرسش و پاسخ در مورد فعل‌انفعالات عراق و وضعیت مجاهدین و ... (قسمت اول)  [2009 Dec] 
*آن کس که وابستگی‌های سیاسی و ایدئولوژیکش را نفی کند خود را نفی می‌کند   [2009 Nov] 
*امیر فرشاد ابراهیمی بازیچه‌ دستگاه اطلاعاتی جمهوری اسلامی  [2009 Nov] 
*گزارش‌های نادرست به ما خدمت نمی‌کنند- بخش سوم   [2009 Nov] 
*نقد فرهنگ سیاسی - حذف و سانسور در خاطرات زندان!- بخش دوم  دوستی کی آخر آمد، دوستداران را چه شد [2009 Nov] 
*نقدی بر «آفتابکاران» نوشته‌ی محمود رویایی – بخش نخست  [2009 Nov] 
*به یاد آن که «عاشقانه زیست»  [2009 Oct] 
*همکاری یکی از فعالان اصلی لابی رژیم در انگلستان با فرماندهان سپاه پاسداران  [2009 Oct] 
*مسعود صدر‌الاسلام (طه طاهری)، همان صالح بازجوی معروف ۲۰۹ اوین نیست!  [2009 Sep] 
*گفت گو با ايرج مصداقي، نويسنده چهار جلد خاطرات زندان   [2009 Sep] 
*مذهب در خدمت شکنجه و کشتار  [2009 Sep] 
*احمد توکلی و قتل فجیع نرگس جباری   [2009 Sep] 
*آقای کروبی جنایات دیگر خامنه ای را هم افشا کنید   [2009 Aug] 
*کندوکاوی در وقایع پس از انتخابات 22 خرداد 1388  [2009 Aug] 
*همخوانی یک سیاست  [2009 Aug] 
*سخنی در باب فرصت طلبی گردانندگان سایت «اخبار روز» با چه انگیزه و هدفی؟ [2009 Aug] 
*یگان ویژه پاسداران نیروی انتظامی و «نوپو»  [2009 Aug] 
*بازوهای نظام برای سرکوب جنبش های اعتراضی  [2009 Aug] 
*نامه سرگشاده به آقای مهدی کروبی   [2009 Aug] 
*فرهاد جعفری مدافع سینه چاک احمدی نژاد یا سهی سیفی وبگرد «روزآنلاین»  [2009 Aug] 
*آشنایی با چند تن از عوامل کشتار و جنایت در دهه‌ی ۶۰  [2009 Aug] 
*محمدرضا شریفی نیا تواب دو آتشه اوین و حامی احمدی نژاد  [2009 Aug] 
*نگاهی به سابقه‌ی چندتن از رهبران کودتای ۲۲ خرداد   [2009 Aug] 
*جعلیات جدید امیرفرشاد ابراهیمی در نامه سرگشاده به مجتبی خامنه ای   [2009 Aug] 
*پاسخ به سؤالات سایت گزارشگر در ارتباط با خیزش مردم ایران   [2009 Jul] 
*نگاهی به چهره‌ی چند جنایتکار   [2009 Jul] 
*مجید پورسیف کیست؟  [2009 Jul] 
*مجتبی حلوایی عسگر یکی از عاملان اصلی کشتار ۶۷  [2009 Jul] 
*تحلیلی بر نماز جمعه رفسنجانی   [2009 Jul] 
*فکور، بازجوی شعبه‌ی هفت اوین و تروریست بین‌المللی   [2009 Jul] 
*نقدی بر کتاب «آفتابکاران» نوشته محمود رویایی (مجموعه کامل)  [2009 Jul] 
*«فرهنگ» ناهنجار یک عضو شورای هماهنگی اتحاد جمهوری‌خواهان   [2009 Jul] 
*سخنی با اعضا و هواداران اکثریت و اتحاد جمهوریخواهان  [2009 Jul] 
*حجاریان و شقاوت یک نظام ضدبشری  [2009 Jul] 
*متن سخنرانی ایرج مصداقی در جلسه ایران، انتخاب دمکراتیک  [2009 Jul] 
*«رد تئوری بقا»   [2009 Jun] 
*از ۳۰ خرداد ۶۰ تا ۳۰‌خرداد ۸۸  [2009 Jun] 
*آن کس که باید برود خامنه ای است   [2009 Jun] 
*کودتای جدید در رژیم کودتا  [2009 Jun] 
*با وزیر کشور کابینه‌ی احتمالی کروبی آشنا شویم  [2009 Jun] 
*سید ابراهیم نبوی و پرده پوشی یک دهه جنایت و سرکوب  [2009 Jun] 
*کندوکاوی در ارتباط با دهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری   [2009 May] 
*میرحسین موسوی و «برکات سازنده اسلام»   [2009 May] 
*اظهارات مصطفی تاج‌زاده در توجیه کشتار ۶۷  [2009 May] 
*متجاوز را «انتخاب» نمی‌کنند!  [2009 May] 
*مهدی کروبی و میرحسین موسوی و کشتار ۶۷  [2009 May] 
*کتایون آذرلی و کتاب «مصلوب»  [2009 May] 
*نگاهی به تاریخچه‌‌ی شکایت علیه نقض حقوق سندیکایی و آزادی انجمن‌ها توسط دولت‌های ایران (بخش دوم)  [2009 Apr] 
*نگاهی به تاریخچه‌‌ی شکایت علیه نقض حقوق سندیکایی و آزادی انجمن‌ها توسط دولت‌های ایران (بخش اول)  [2009 Apr] 
*ناصر منصوری را روی برانکارد به قتل‌گاه بردند  [2009 Apr] 
*نام واقعی مجید قدوسی چیست؟   [2009 Apr] 
*سرهنگ سید لطف‌الله اتابکی کیست؟  [2009 Apr] 
*گفتگوی پژواک ایران با ایرج مصداقی در ارتباط با نقش‌گروه‌های چپ و مجاهدین در استقرار جمهوری اسلامی، حمایت از خمینی و...  [2009 Mar] 
*ادعاهای نادرست راجع به عکس‌های جنایتکاران  [2009 Mar] 
*ماشین جعل و دروغپردازی راه توده و پیک نت   [2009 Mar] 
*سرگذشت من و سرگذشت یک ترانه  [2009 Mar] 
*به یاد آن که «بهنام» بود   [2009 Feb] 
*تجربه‌اندوزی از تاریخ  [2009 Feb] 
*در خلوت پرشکوه عاشقان آزادی جاری‌ست...  [2009 Feb] 
*خاوران و مادران  [2009 Jan] 
*نقدی بر گزارش دیده‌بان حقوق بشر در مورد آزادی بیان و تجمع در مناطق کردنشین   [2009 Jan] 
*اقتدار مادران   [2009 Jan] 
*حسین مهرپور و تعهدات بین‌المللی جمهوری اسلامی  [2009 Jan] 
*میان ماه من تا ماه گردون! دو کتاب خاطرات جعلی زندان و دو واکنش متفاوت فرهنگی [2008 Dec] 
*انتقام‌جویی نظام «عدل اسلامی» از خانواده‌ها (بخش دوم)   [2008 Dec] 
*چند نکته در ارتباط با مهر و موم کردن کانون مدافعان حقوق بشر   [2008 Dec] 
*انتقام‌جویی نظام «عدل اسلامی» از خانواده‌ها (بخش اول)  [2008 Dec] 
*برخورد گزینشی با حقوق زنان  [2008 Dec] 
*آرامگاه مادر !  [2008 Dec] 
*پرویز زند شیرازی نیز به ابدیت پیوست  [2008 Dec] 
*مادر، «افسانه است، اما دروغ نیست» مادر فاطمه صادقی دانشمند، نماد مقاومت خانواده‌ی بنازاده امیرخیزی! [2008 Dec] 
*دادگاه یا سرپوشی بر جنایت باندهای رژیم در شیراز   [2008 Dec] 
*رفیق‌دوست و حکم مهدورالدم  [2008 Nov] 
*مأموریت «یک اسکادران هموسکسوئل منحرف آمریکایی»!  [2008 Nov] 
*به پاس مقاومت و ایستادگی علی صارمی   [2008 Nov] 
*هشدارهای امنیتی سایت تابناک را جدی تلقی کنیم  [2008 Nov] 
*نوری زاده و دسته گل تازه به آب داده  چه کسی پسر خاله چه کسی است؟  [2008 Nov] 
*غلامرضا جلال و روایت‌های غیرواقعی زندان  [2008 Nov] 
*به یاد آن که «عاشقانه زیست»  [2008 Oct] 
*انتخاب اوباما شرایط را برای رژیم سخت‌تر می‌کند  [2008 Oct] 
*همنامی جنایتکاران و معضل اپوزیسیون- بخش دوم   [2008 Oct] 
*هویت اصلی داوود لشگری یکی از مسئولان کشتار ۶۷   [2008 Oct] 
*اپوزیسیون و معضل همنامی جنایتکاران   [2008 Sep] 
*آیا سانسور شاخ و دم دارد؟   [2008 Sep] 
*هیئت کشتار زندانیان سیاسی در روایت گروه‌ها و فعالان سیاسی!  [2008 Aug] 
*کشتار ۶۷، سعید شاهسوندی و پروژه‌ی جعل تاریخ  [2008 Aug] 
*بیستمین سالگرد کشتار ۶۷ و انتشار خاطرات جعلی   [2008 Aug] 
*گفتگو با ایرج مصداقی در مورد در مورد جناح‌های رژیم، خطر جنگ، خطرات اتمی شدن رژیم، وضعیت اپوزیسیون، جنبش‌های مردمی و ....  [2008 Jul] 
*سانسور زنان در انتخابات کانون نویسندگان ایران !  [2008 Jul] 
*«غنی سازی» دروغ و «توسعه» جعل در دستگاه رژیم   [2008 Jun] 
*پاسخ به «فراخوان» فریدون گیلانی و ذکر چند خاطره  [2008 Jun] 
*روایت وارونه‌ی مسعود بهنود و محسن سازگارا از ۳۰ خرداد   [2008 Jun] 
*سازگارا با جنایتکاران، ناسازگارا با قربانیان  [2008 Jun] 
*پاسخ به پرسش‌هایی چند در رابطه با کتاب «برساقه تابیده کنف»   [2008 Jun] 
*دست های خونین باندهای رژیم در انفجار شیراز   [2008 May] 
*داستان زنی که «هفت شوهر» دارد و حافظه‌ی تاریخی  [2008 Apr] 
*علی‌محمد بشارتی یکی از بنیانگذاران دستگاه سرکوب و جنایت رژیم   [2008 Apr] 
*امیرفرشاد ابراهیمی درس آموخته‌ی مکتب ولایت  [2008 Apr] 
*سید کاظم کاظمی، از بنیانگذاران سیستم اطلاعاتی، شکنجه‌گر و جلاد اصلی فعالین چپ ایران   [2008 Mar] 
*عید ۶۲ در زندان گوهردشت  [2008 Mar] 
*نوری‌زاده، بانک مرکزی جعلیات و عصاره ژورنالیسم بی‌اعتبار   [2008 Mar] 
*بخشی از نقشه‌‌های زندان‌های اوین، قزل‌حصار، گوهردشت و نیز محل‌های قتل‌عام تابستان۶۷ برگرفته شده از کتاب «نه‌زیستن، نه‌مرگ»(چاپ دوم)  [2008 Feb] 
*حاج احمد قدیریان مسئول گروه ضربت و جوخه‌های اعدام اوین  [2008 Feb] 
*دلایل واقعی کشتار زندانیان سیاسی در سال ۶۷  [2008 Feb] 
*بهنود پدیده‌ای که از نو باید شناخت  [2008 Feb] 
*محمد مهرآیین یکی از مهم‌ترین دژخیمان اوین  [2008 Feb] 
*نقش های گوناگون هوشنگ اسدی تواب فعال زندان  [2008 Feb] 
*کبوتر با کبوتر، باز با باز، کند همجنس با همجنس پرواز  [2008 Feb] 
*برگشتگان ازدیار مردگان  [2008 Feb] 
*ILO - پیشرفت دولت جمهوری اسلامی در سال های گذشته در سازمان ‌بین‌المللی کار (بخش هشتم - پاياني)   [2008 Feb] 
*ILO - نگاهی به کنفرانس بین‌المللی کار و سیاست های به کار گرفته شده از سوی رژیم در این کنفرانس‌(بخش هفتم)   [2008 Feb] 
*ILO - تشکل‌های کارگری رژیم از نگاه سازمان بین‌المللی کار (بخش ششم)   [2008 Feb] 
*ILO - خانه کارگر جمهوری اسلامی (بخش پنجم)   [2008 Feb] 
*ILO - تشکل‌های کارگری در جمهوری اسلامی و مغایرت آن ها با کنوانسیون‌های بین‌‌المللی (بخش چهارم  [2008 Feb] 
*ILO - گزارش کمیته متخصصین در ارتباط با اجرای کنوانسیون ها و توصیه نامه ها به نود و سومین کنفرانس بین‌المللی کار و کمبودهای آن (بخش سوم)   [2008 Feb] 
*ILO - کنوانسیون های بین‌المللی که مورد تصویب دولت‌های ایران قرار گرفته‌‌‌اند (بخش دوم)   [2008 Feb] 
*ILO - کنوانسیون‌های بین‌المللی، ترفند‌های رژیم (بخش اول)   [2008 Feb] 
*برای مادرهایمان، «دل‌پاکان» و «دل‌سوختگان» روزگار  [2008 Jan] 
*کشتار ۶۷ در شعر زندان  باغ‌ها/ آنگاه که شکفته‌ترند/ کوله‌ی پاییز را/ پربار می‌کنند [2008 Jan] 
*نگاهی گذرا به نمایشنامه‌های زندان  [2008 Jan] 
*اعلامیه جهانی حقوق‌بشر دستاورد بزرگ بشریت  [2008 Jan] 
*یقه واقعیت را نمی‌توان گرفت؛ (در مورد کتاب نه زیستن نه مرگ)  [2007 Dec] 
*آقای زرافشان به کجا می‌روید؟  [2007 Dec] 
*احکام خمینی و خامنه‌ای به حسینعلی نیری رئیس هیئت قتل‌عام زندانیان سیاسی در سال ۶۷   [2007 Dec] 
*نظرات «استاد» عبدالله شهبازی و چگونگی برخورد بقایای حزب توده با او  [2007 Dec] 
*روزشمارقتل‌عام ۱۳۶۷  [2007 Oct] 
*مسئولان قتل‌عام زندانیان سیاسی  [2007 Aug] 
*بخشی از نقشه‌‌های زندان‌های اوین، قزل‌حصار، گوهردشت و نیز محل‌های قتل‌عام تابستان۶۷ برگرفته شده از کتاب «نه‌زیستن، نه‌مرگ»(چاپ دوم) بخش «نقشه زندان»، جلد چهارم«تا طلوع انگور» [2007 Jan]