بخوان که ابر سیه پاره پاره خواهد شد

تمام این شب سنگین ستاره خواهد شد

بخوان که آتش خورشید‌های سرد شهید

دوباره شعله ور و پرشراره خواهد شد

(اسماعیل وفا یغمایی)

 

آخوندهای سفله یکبار دیگر گلی از گلستان آزادیخواهان ایران‌ زمین را ربودند. انسانی زحمت کش، مبارز، به جرم داشتن عقیده و مرام، به حکم بیدادگاه‌های نظام جمهوری اسلامی به دار آویخته شد.

حسام، فرزند هفده ساله غلامرضا یک پیش از اعدام پدرش گفته بود «حکم اعدام پدر عزیزم غلامرضا خسروی صبح فردا به اجرا در می‌آید».

 مادر و همسر این انسان فرهیخته از مجامع بین‌المللی برای نجات جان او استمداد طلبیده بودند، اما رژیم جنایتکاری که در کمتر از ۵ ماه، ۱۸۰ انسان را به دار آویخته است، جان انسان‌ها نزدش پشیزی ارزش ندارد و علیرغم فراخوان‌های ارگان‌های حقوق بشری، او را به جرم هواداری از سازمان مجاهدین خلق به تیرک اعدام سپردند .

دولت حسن روحانی که آخوند‌ها آنرا با رنگ‌آمیزی دولت تدبیر و امید به ایرانیان عرضه کردند، ماحصل تدبیرش، اعدام روزانه آزادیخواهان، به بند و زنجیرکشیدن زنان ایران، دزدی‌های نجومی، سرکوب روزمره‌ی جوانان و معترضین و ... می‌باشد.

البته از دولتی که وزرایش امثال شکنجه‌گران بیرحمی همچون علی ربیعی وزیر کار با نام مستعار عماد و مصطفی پورمحمدی وزیر دادگستری، از صادرکنندگان احکام اعدام در قتل‌عام سال ۶۷ می‌باشند، جز این انتظاری نیست اما، بدون تردید اعدام مخالفین و آزاد‌اندیشان قبل از هر چیز نشانه‌ی ضعف و شکنندگی و زبونی رژیمی می‌باشد که یکروز بدون اعدام، سرکوب و اختناق دوام نخواهد آورد.

هر حکومت مشروعی برای مقابله با صدای مخالف و منتقد، به دار و درفش متوسل نمی‌شود. رژیم‌های لرزان و متزلزل که از آینده‌ی خود دچار ترس و وحشت می‌باشند، از آزادی انسان و تنوع عقاید به رعشه‌ی مرگ دچار می‌شوند. اعدام‌های روزمره در جمهوری اسلامی قبل از هر چیز نشان می‌دهد که سردمداران این نظام در بحران و سراشیبی مرگ و نیستی قرار دارند. برای مردم ایران دیر و زود دارد اما سوخت و سوز ندارد. خون امثال غلامرضا خسروی بدون شک درخت آزادیخواهی جنبش حق‌طلبانه‌ی مردم ایران را تناورتر خواهد کرد. آه مادر، فرزند، همسر غلامرضا خسروی و تمامی مردم ایران دامن آخوندهای جنایتکار را خواهد گرفت.

 

بهروز ریحانی