PEZHVAKEIRAN.COM محمد بشر بشیر و یا ‏‎ ‎خشم و خشونت و شمشیر
 

محمد بشر بشیر و یا ‏‎ ‎خشم و خشونت و شمشیر
فیروز نجومی

 

چند صباحی است که از اتهام آیت الله سبحانی به دکتر عبدالکریم سروش مبنی بر  انکار "نزول قرآن از جانب الله و آنرا کلام بشری خواندن گذشته است. البته دامن این بحث بعدا گسترش بیشتری یافت، اما نه به آن اندازه و یا درجه که پاسخگوی ضروریات شرایط دینی و سیاسی حاکم بر جامعه ما باشد. آیا میتوان امروز از دین سخن به میان آورد و قدرت را نادیده گرفت. بزبان دیگر واقعیت آن است که بحث دین دیگر نمیتواند یک بحث اختصاصی حوزه ای و یا اکادمیک، باشد و نمیتواند مصونیت خود را در برابر نفی و نقد، همچنان در زمانیکه بر مسند قدرت نشسته است، حفظ نماید. بدون تردید دین هنوز میتواند در پناه تیغ و تازیانه خود را از نقد و بر رسی مصون بدارد، هم چنانکه یکهزار و چهارصد سال است که اینگونه اقتدار خود را زنده نگاه داشته است. بمنظور الغاء مصونیت از دین است که شرکت در این بحث را ضروری ساخته است.

 

بحث پدیده رسالت با ادعای آقای سروش مبنی بر محمدی و یا بشری بودن قرآن آغاز میشود. سروش در یک مصاحبه رادیوئی در خارج از کشور نقش محمد را در آفرینش قرآن محوری میخواند و ادعا میکند که محمد را نباید صرفا گیرنده وحی الهی و ابلاغ گر آن به مخلوق دانست. چرا که چنین نگرشی البته محمد را به یک ضبط صوت که نقشی خنثی در مخابره وحی الهی دارد، تقلیل داده و معضل سخنگویی الله را همچنان لاینحل میگذارد.  

 

آیت الله سبحانی در پاسخ به سروش به عنوان یکی از متخصصین مجتهد جامع الشرایط که مراتب "علم و دانش"( از نوع فقهی ) را به حد کمال طی نموده است و مورد تایید همقطارانش است، اظهار میدارد اینکه قرآن سخنان خدا بوده است و از طریق جبرئیل به  پیامبر بشکل وحی نازل گردیده است، حقیقتی ست چون چرا ناپذیر. کتاب قرآن نیز حاوی فرامین الهی ست که زندگی بشر بر اساس آن باید تنظیم و سازمان یابد. در کلام الهی نباید چند و چون آورد بلکه باید به عمق مفاهیم کلام الهی پی برد و به آن اعتراف نمود. ایجاد کوچکترین شبهه ای در قرآن بعنوان  کلام نهایی و الهی را باید یک دسیسه و توطئه ای دانست بر ساخت دست استعمار و شیاطین غربی. در غیر ان صورت چگونه ممکن است آقای سروش شاگرد برجسته ی آیت الله مطهری، در رادیوهای خارج اعلام کند که قرآن کلام محمد است و از عقل و خرد و عواطف بشری ریشه گرفته است.

 

آقای سروش در پاسخ خود به آیت الله سبحانی، انکار نمیکند که محمد را بشر خوانده است. اما   سعی میکند آیت الله را مجاب سازد که فهم پیشین و یا حوزه ای برای فهم پدیده رسالت، یعنی گزینش محمد به پیامبری و در یافت وحی الهی از طریق جبرئیل، در شرایط کنونی کفاف نمیدهد .   تعبیر و فهم تازه تری از رسالت نیاز زمان است.  

 

آقای سروش خاطر نشان میسازد که او اولین کسی نیست که محمد را بشر خوانده است و یاد آوری میکند که بسیاری از عارفان از جمله آیت الله خمینی به بشر بودن محمد اذعان داشته اند. اما حقیقت آنست که محمد یک بشر عادی نبوده است. بشری بوده است «بشیر». که او از «اولیای خدا» بوده است، یعنی او دوستدار و عاشق خدا بوده است، چنانکه در خدا فانی میشود و بنابراین فکر و حرف، و حب و بغض ش با آنکه از آن خدا است، یکی میشود. بعبارت دیگر، محمد مثل همه دوستداران خدا، با خدا یکی میشود.

 

در پاسخ به توضیحات سروش بار دیگر آیت الله سبحانی بدفاع از مطلق بودن شریعت الهی و رد فهم متغییر از آن، نهایی بودن صراط مستقیم که در قرآن داده شده است، میپردازد؛ و در عین حال سروش را متهم به داشتن فهمی انحرافی و یا فهم اشعری میکند. یعنی فهمی که به شرع نسبت قبح و خیر میدهد و بهره گیری از عقل و خرد را  در زدودن کذب و دروغ از الله ضروری نمیداند. چنین فهمی را وی  ناسازگار و مغایر با مرجعیت علمی امامان معصوم و اصل خاتمیت، اعلام میکند. سر انجام تعبیر و تفسیر سروش را از وحی الهی اسف بار تلقی و دو پهلو سخن گفتن را زشت و نا روا و دور از انتظار از استاد میخواند. وی با آوردن مثالی به روشن ساختن انتقاد خود از گفتمان سروش مبادرت میکند:

 

«مثلا اگر همه ما می گوییم قرآن کتاب حضرت محمد است، مقصود از آن این است که قرآن کتاب خداست که بر حضرت محمد نازل شده است ولی شما این جمله را می گویید و پس از آن جملاتی را می آورید که بر خلاف مقصود همگان است. می گویید " پیامبر در آفرینش قرآن، نقش محوری دارد "، یا " روحیات پیامبر از شادی و غمگینی در کتاب او اثر گذاشته است "، و یا " برخی از آیات قرآن از فصاحت و بلاغت بالاتری برخوردار نیست، و مربوط به روحیات و شجره ای است که این میوه از آن چیده شده است».

 

سپس آقای سبحانی خطاب به سروش می گوید:

 

«آیا این جمله ها و نکته ها به هر نحوی که توجیه کنیم به ایمان جوانان کمک میکند یا خرمن ایمان آنها را آتش میزند؟. »

 

بعبارت دیگر، آیت الله سبحانی وظیفه دینی و تکلیف شرعی خود میداند که با کوچک ترین شک و تردیدی در باره اسطوره رسالت بمثابه یک حقیقت مطلق و نهائی به مبارزه بر خاسته و هر گونه نقد و بر رسی را توطئه استعمار و اجنبی معرفی نماید مبادا که خرمن ایمان جوانان را بآتش بکشد. زیرا که مسلم است که سحر زدایی از افسانه ها و اسطوره های دین بویژه اسطوره رسالت، ممکن است که دانایی و بینایی جوانان را بدنبال آورد، و به رهایی آنها از چنگال تاریکی منجر شده  و منبر موعظه و قدرت از هم فرو پاشند.

 

 آقای سروش در توضیحات خود در باره بشری بودن قرآن، در پاسخ به آقای سبحانی، تلاش میکند، از تفکرات مولوی امداد گرفته و خدا را  به محمد و محمد را بخدا تبدیل کند. وی در شرح خود استدلال میکند که نسبت محمد و قرآن مثل نسبت درخت آلبا لو و میوه آن آلبا لو است. یعنی که محمد را باید درختی دانست که در طبیعت ش قرآن نهاده شده است . بنابراین قرآن را باید میوه درختی دانست که ماهیتا الهی ست. همچنانکه درخت بدون تجویز الهی نازا میماند محمد نیز بدون اذن خدا قادر نبوده است که قرآن را بیافریند.

 

قرآن میوه شجره طیبه شخصیت محمد بود که با ذن خدا ثمر بخشی میکرد( توتی اکلها کل حین با ذن ربها) و این عین نزول وحی و تصرف الهی است(سایت امروز، 29 دی 1387).

 

بنا بر ادعای سروش، حالات متغیر بشری مثل افسرده گی و شادی که در قرآن انعکاس یافته است، بیانگر این حقیقت است که قرآن دارای ماهیتی ست بشری و وحی نیز چیزی ست مثل الهامات شاعرانه. باین معنا که محمد توانسته است تحت یک شرایط  راز انگیز ی به مقام خدائی برسد و به آفرینش کلام الهی نائل آید. اگر چه تعبیر و تفسیر ماهیت بشری قرآن و چگونگی نزول وحی، ایده ای نیست که با سروش آغاز گردیده باشد، با این وجود، طرح آن بویژه در شرایط کنونی این خطر را در بر دارد که  لایه ای از هزاران لایه های توی در توی راز انگیز و اسرار آمیز رسالت را که قرنها در هم تنیده شده و نهادین گشته اند، بر گرفته و در افسانه  سخنگویی الله، نزول وحی به پیامبر از طریق جبرئیل، ابلاغ صراط مستقیم و شریعت الهی به رسول خود، اندکی شک و تردید ایجاد کند. اما این نکته شایسته یاد آوری ست  که سروش هرگز قصد سحر زدایی از اسطوره رسالت را نداشته است بلکه در نوسازی آن است که میکوشد.

 

اگر الله، جبرئیل را واسطه خود و محمد قرار نداده است که محتویات قرآن را به محمد دیکته بکند، وجود جبرئیل را چگونه میتوان توجیه نمود؟  آقای سروش، اینجا جانب بدعت را میگیرد و اظهار میدارد که : جبرئیل را هم، محمد خود احضار میکرد. باین معنا که محمدی بودن قرآن لزوما در نفی جبرئیلی بودن آن نیست. «چه فرقی می کند»- آقای سروش با گرفتن امداد از عارف بزرگ مولوی، خاطر نشان میسازد- «که بگوئیم وحی خدا از بیرون به او می رسد یا از درون و جبرئیل از برون فرا می رسد یا از درون؟» باین سادگی آقای سروش بدون آنکه بر روی یکی از مهمترین عناصر افسانه ای دین اسلام، جبرئیل، فرشته ای که از جانب خدا گسیل میشود و کلمات الهی را بر زبان محمد جاری میسازد، خط بطلان کشیده و موجودیت خارجی آنرا انکار نماید، وجود ش را هرچه بیشتر سحر انگیز میسازد. معلوم نیست که چگونه ممکن است تفاوتی نکند که جبرئیل از بیرون ظاهر شود و یا از درون؟  اگر در هست و نیست و یا بود و نبود جبرئیل تفاوتی نیست، چه نتیجه ای را باید از این برهان استنتاج کنیم؟ آیا این بدان معناست که واقعیت جبریل از ذهنیات محمد سرچشمه گرفته است؟ در چنین صورتی آیا نباید انتظار داشت خشم حوزه نشین ها بر انگیخته شود و مقلدینشان قصد خاموش ساختن سروش را نکنند.

 

سروش سعی میکند معضل وحی را از طلسم رمز و راز بیرون آورد و آنرا قابل لمس و فهم سازد. این است که  وحی را شبیه یک الهام شاعرانه  و یا خلاقیت هنری توصیف میکند و آنرا حتی بی شباهت به وسوسه و آنهم وسوسه شیطانی نمیداند. برای اثبات نظر خود اینجا دیگر آقای سروش لزومی نمی بیند که متوسل به دامن مولوی بشود، اینبار وی به یکی از متفکرین معروف اسلام ، امام غزالی، استناد میکند و میگوید :

 

« مگر غزالی نگفت برای درک پدیده وحی، می توانید از پدیده وسوسه شیطانی مدد بگیرید؟ چرا که ان الشیاطین  لیوحون الی اولیانهم» ( همانجا).

 

روشن است که اگر وحی را یک الهام شاعرانه و یا یک وسوسه شیطانی تلقی کنیم، ضرورتا باید آنرا بمثابه ابتکار و تصمیم الله در فرستادن اندیشه و رهنمود های خود از طریق جبرئیل انکار کنیم.

 

بشر خواندن محمد برای آیت الله سبحانی اساسا یک اندیشه ی انحرافی ست زیرا که در چنین صورتی چگونه میتوان قرآن را سخن الله دانست. و اگر قرآن از محمدی بر میخیزد که بشر است بنا براین باید به هوی و هوس بشری آلوده باشد حال آنکه نص قرآن خدایی است و مفاهیم آن مطلق است و حقیقت نهایی.

 

در پاسخ سروش، میگوید عجبا که  آقای آیت الله فکر میکند هر چه از بشر به بیرون بتراود، لزوما آلوده است به هوی و هوس بشری. آنگاه می پرسد« مگر آدمیان غیر معصوم چون شما، چون آیت الله بروجردی و چون بو علی و سعدی و ناصر خسرو و کانت و دکارت و پو پر»، هرچه  گفته اند لزوما آلوده به هوی و هوس بوده است؟

 

آنگاه سروش به ناسازگاری پاره ای از ظواهر قرآن با علم امروزی می پردازد و میگوید که باید بپذیریم که بعضی از باورهای اعراب در آن دوران وارد قرآن شده است که امروز خطا محسوب میشود.  آیت الله طالقانی و هشت قرن پیش از او جارالله زمخشری معتزلی اعتراف کرده اند که آیه ای همچون الذی یتخبطه الشیطان من المس(سوره بقره) «از عقاید باطل اعراب جاهلی بود که ضربه دیو موجب صرع میشود... قرآن هم بر حسب اعتقاد آنان نزول یافت». سروش بر آن باور است وقتی به خطا هائی از این دست در قرآن بر میخوریم نباید اصرار در صحت آنها نموده و به توجیه شان بپردازیم بلکه باید معانی تازه ای و تفسیرهای بدیع برای آنها   بجوئیم.

 

باید به آیت الله سبحانی حق داد که بر آشفته شود و به عرفان محمدی سروش با سوء ظن نگریسته و بسیار نگران و پریشان شود. چرا که او مدافع اسطوره مثلث الله – جبرئیل – محمد است. او به خدائی اعتقاد دارد که بر خود نام الله را نهاده و سخن میگوید. کلام او مطلق است و نامحدود. مستقل است از زمان و مکان. غایت است و حقیقت نهائی. که الله چشم دارد و می بیند جنبش ذرات اتمی را در عمق تاریکی. گوش دارد و میشنود کوچکترین ندا را در درون هر جنبنده ای. گردش چرخ گردون به فرمان او ست. او ارباب است و مالک بر دو عالم هستی و  نیستی. او هم صاحب دوزخ است و هم گردا ننده بهشت. دهنده پاداش و رزق و روزی. تنبیه و مجازات، خشم و قهر و قدرت همه از او ست.

 

سروش تصور میکند با پوشاندن لباس عرفان به اسطوره رسالت، معضل سخن گفتن الله و یا فرود جبرئیل از اعماق آسمانها و گذاردن آیه های قرآنی به زبان پیامبر را یکبار و برای همیشه  حل و فصل خواهد کرد. او از محمد خدا میسازد و از خدا محمد، بدون اینکه، یکبار بدون تعصب و یا عدم شور و اشتیاق به کلمات الهی گوش فرا دهد و ببیند که آیا میتواند با اطمینان خاطر بگوید که این کیست که در قرآن سخن میگوید؟ آیا میتواند بگوید موضوعی که در قرآن مرکزیت دارد چیزی میتواند جز تسلیم و اطاعت باشد؟ آیا خداوند چیزی جز ستایش و بندگی هم طلب میکند؟ آیا بجز وعده پاداش در بهشت و تهدید به تنبیه و مجازات در دوزخ هم میتوان چیز دیگری در قرآن یافت؟ آیا خدائی که در قرآن می زیید ، آن خدائی نیست که چشم و گوش دارد و صاحب زبان سخن گو ست، همان خدائی که آیت الله ها از جمله آقای سبحانی بدان باور دارند؟ آیا خدائی که در قرآن هستی میابد، همان خدائی نیست که خواستار جهاد و شهادت است و رضایش با جنگ و خونریزی تحصیل میشود؟ مگر خدائی که در قرآن زندگی میکند همان خدائی نیست که امام حسین برای رضایت خاطرش تن به شهادت میدهد؟ مگر همان خدائی نیست که پیوسته ابنای بشر را بسوی خویش ، یعنی نیستی، میخواند؟

 

 بعبارت دیگر، اگر سروش به این حقایقی که در قرآن با صراحت و شفافیت بیان گردیده است، توجه میکرد محمد را بشری میخواند که  بیش از هر چیزی خواستار قدرت و فرمانروایی بود و چیزی کمتر از سلطه کامل و تسلیم و اطاعت مطلق او را خشنود و راضی نمی ساخته است. گویا آقای سروش لشگر کشی ها، جنگ  ها و خونریزی هائی که  محمد بدان دست زده است فراموش کرده است، و نقش قهر و قدرت را در تبدیل اسطوره رسالت به یک حقیقت مطلق، نادیده میگیرد. بیش از 13 سال محمد مخفیانه مردم را دعوت به تسلیم و اطاعت میکرد و از مردم با زبانی مشفقانه میخواست که باور کنند و ایمان آورند که او برگزیده ی الله است و آنچه  به زبان میآورد کلام الله است، کارش به جایی نبرد و جز تعدادی انگشت شمار از وابستگان نزدیک خودش به او نگرویدند.

 

قریشیان حاضر نبودند باین سادگی دست از خدایان خود بر دارند و سر اطاعت و تسلیم در برابر خدایی که با محمد سخن گفته بود، ایمان آوردند. آنها از محمد علامت، نشان و یا معجزه ای میخواستند که ثابت کند که الله با وی سخن گفته است. بنا براین نه تنها از باور کردن محمد سر باز میزدند بلکه در برابر دعوت وی مبنی بر تسلیم و اطاعت به الله به مقاومت و خصومت پرداختند. محمد ناچار با یارانش به مدینه گریخت و در آنجا با فقر و تنگ دستی شدیدی روبرو گردید. از اینرو تیغ و تازیانه برگرفت تا راه را بر کاروان قریشیان در بدر ببندد. در بدر اما با لشگر قریشان روی در روی گردید ، آنها را تار و مار ساخت و ثروت هنگفتی بدست آورد، حتی بیش از آنچه میتوانست در غارت اموال کاروان تجارتی بدست آورد. محمد غنائم جنگی را  بین یاران خود  تقسیم نمود و طبق وحی الهی یک پنجم آنرا برای خود نگاه داشت. تعدادی از قریشیان نیز به اسارت در آمدند که قریشیان ناچار بخرید جان اسیران خود تا چندین هزار درهم شدند. آن اسیری که بی کس و بی چیز بود ، سر خود را به تیغ اسلام میداد. از این پس محمد از یک منادی به یک فرمانروا تبدیل گردید و قهر و قدرت و خشم و خشونت با دعوت او به تسلیم و اطاعت در آمیخت.

 

باین ترتیب رشد و تو سعه اسلام و پذیرش محمد بعنوان برگزیده خدا، آغاز گردید. چیزی بطول نی انجامید که یهودی ها را از مدینه بیرون راند و یا آنها را قتل عام نمود و مال و مکنت آنها را به تصرف خود در آورد و بر قهر و قدرت خود هرچه بیشتر افزود. محمد در طول کمتر از ده سال حکومت بیش از شصت بار به لشگر کشی و قلع و قمع مخالفین و دشمنان خود پرداخت و دامنه سلطه خود را گسترش داد. به درستی روشن نیست اگر خشم و خشونت و جنگ و خونریزی نبود چگونه ، اسطوره رسالت میتوانست از یک نسل به نسل دیگر انتقال یافته و تبدیل به یکی از بزرگترین ادیان جهان گردد، چیزی که البته عرفان آقای سروش اجازه نزدیک شدن به آنرا نمیدهد. مسلم است محمد تاریخی، محمدی ست جنگجو که در راه خدائی که برای اعراب آنزمان دست به آفرینش آن زده بود، از قهر و خشم و خشونت و ریختن خون مخالفین و منافقین کوچکترین شک و تردیدی بخود راه نمیدهد. بعد از شکست و غارت قریشی های در بدر است که محمد دستور قتل دو شاعری که او را هجو کرده بودند صادر میکند. یکی آسما دخت مروان بود که در حالیکه یکی از پنج فرزند خود را شیر میداد با شمشیر بقتل رسید. دیگر ی  شاعری بود بنام ابو افاک که به دست جلادان سر سپرده محمد هلاک گردید.( تاریخ طبری، جلد سوم، ص835-944).

 

 محمد عرفانی البته چیزی نیست مگر زنده نگاهداشت آن چیزیست که باید قرنها پیش از این دفن میگردید. ا محمد را بشری خواندن که خدا میشود به اذن خدا،  خود بدعت است در اسطوره سازی.

 

آری اگر آقای سروش لحظه ای دامن عرفان را رها میکرد و از خلسه و تخدیر اشعار مولوی به دنیای واقعی و تاریخ گام می نهاد، در قرآن چیزی جز تکرار مکررات موضوعاتی که به آنها اشاره رفت، نمی یافت. که زبان قرآن شفاف و روشن است. بدون  ابهام و پیچیدگی، زیرا که زبان قدرت است و انتقام جویی . زبان خشونت است و بیرحمی، زبان فرماندهی است و فرمانروایی، نه زبان لاهوتی و خدائی و یا الهامات طبعی شاعرانه.

 

شاید آوردن نمونه ای از سخنان خدا به منظورمان قدری روشنی ببخشد. در سوره عنکبوت53 تا 55 میآید که:

 

«منکران از روی تمسخر برای رسیدن عذاب خدا تقاضای تعجیل میکنند اگر هر کاری وقت معین نمی داشت فورا عذاب بر آنها نازل میشد البته بدون اینکه خبر داشته باشند بطور ناگهانی دچار عذاب میشوند اینها از تو تقاضای تعجیل میکنند و حال آنکه هم اکنون جهنم سوء اعمال آنها را احاطه کرده است و روز قیامت هم عذاب خدا از فرق سر و از زیر پا آنها را فرا میگیرد و بآنها میگوید بچشید این نتیجه اعمال خود شماست» ( طبقات آیات، تالیف خلیل الله صبری، ص 398، انتشارات امیرکبیر،1362).

 

 در این گفتار کوتاه چندین عنصر اصلی قرآن بیان گردیده است. دعوت به تسلیم و اطاعت، وعده خشونت و انتقام ستانی ، تهدید و هراسان ساختن منکران یا دگر اندیشان. اما به شکلی خام و کودکانه. متاسفانه این نگارنده دستش از دامن مولوی بزرگ کوتاه است و هرگز نمیتواند در دریای بیکران مثنوی که در آن آقای سروش به سهولت شناور ی میکند و گوهر نایاب وحدانیت را میابد، غوطه ور شود، تا اعتباری بیشتری به سخنانش ببخشد.

 

عبدالعلی بازرگان وارد گود میشود

 

در این میان آقای عبدالعلی بازرگان، مانند پدر گرامی شان که دینداری بود متخصص و از مفاهیم علمی، بویژه علوم مهندسی از جمله ترمو دینامیک برای اثبات وجود خدا بهره میگرفت، معتقد است که اگر علوم نظری و عرفانی و فلسفی در درک و فهم رسالت و قرآن بمثابه در بر دارنده دانش هستی از عین و ذهن گرفته تا مادی و معنوی قاصر و ناتوان بوده است، امروز با توسل به علم ریاضی و کشفیات در تکنولوژی کامپیوتری میتوان ثابت نمود که قرآن، سخن الله است. او در تعریف قرآن اظهار میدارد که: 

 

« قرآن خدای نامه» است و یکسره از قول او ست، تردیدی نیست اما با ضمایر متکلّم  وحده (من)، متکلّم  مع الغیر (ما) یا غائب و در زمانهای مختلف روایت میکند، با این حال گاهی فرشتگان گوینده می شوند، گاهی انبیا؛ گاهی هم خود ما ( در سوره حمد، یا در خلال ر بناهای قرآن و بالاخره گاهی هم ابلیس! از آن عجیب تر در مواردی هم زمین و آسمان و پوست بدن( فصلت 11، 21 و مشابه آن)، (سایت امروز، 15/01/1387).

 

البته بازرگان از مرز سحر میگذرد و اسطوره رسالت را جادویی میسازد. از یکطرف سروش را که بشری بودن قرآن را عنوان کرده است، سرزنش نموده، از طرف دیگر اعتراف میکند که صدائی که از قرآن بگوش میرسد تنها صدای الله نیست، که قرآن مجموعه ای ست از صدا های مختلف. از آن نه تنها صدای الله بگوش بشر میرسد بلکه صدای فرشتگان، ما ( بشر)، انبیا ، اشیا و حتی از همه جالب تر صدای ابلیس نیز شنیده میشود. گویا چند صدائی بودن قرآن در حالیکه یکسره از قول خداست، به زعم آقای بازرگان یکی از معجزات حیرت انگیز قران است.

 

اما اگر از کودکانه بودن این تصورات بگذریم، لازم به یاد آوری ست که چند صدایی بودن یک شخص یا یک گوینده،  یک واقعیت روان پریشی ست. آیا آقای بازرگان منظورش اینست که الله نیز در قرآن نقش چندین شخصیت مختلف از جمله شخصیت ابلیس را بازی میکند و از زبان او نیز سخن میگوید؟ در چنین صورتی باید گفت آیه های شیطانی مبنی بر والا دانستن بت های لات و عزی و منات و ستایش آنها از طرف محمد، واقعیت دارند. چرا که بنا بر قول عبد العلی بازرگان، خارج از محدوده قدرت و توانایی الله نیست که به لباس ابلیس در آید و از زبان ابلیس سخنگویی کند. البته الله بعدا جبرئیل را نزد محمد فرستاده که به او یادآوری کند که نگرانی بخود راه ندهد چرا که پیامبرانی که پیش از او بزمین فرستاده است، آنها نیز مورد اغفال ابلیس هم قرار گرفته اند. محمد نباید زیاد نگران عهد و قراردادی باشد که با مشرکین بسته است. آنرا میتواند نسخ کند (تاریخ طبری، ص881، جلد سوم).

 

شاید چند صدایی بودن الله بوده است که در واقع مردم دیار عربستان را وا داشته است که به دعوت محمد به تسلیم و اطاعت از خداوند یکتا با سوء ظن و بد گمانی بنگرند و از باور و ایمان باو سر باز زنند. آیا نباید به آنها که آوای گوناگونی از محمد بگوش شان میرسید حق داد، که حیران و مشکوک به پیامبر بوده باشند. چرا که ممکن بود یک روز صدای فرشته را  از محمد بشنوند ،روزی دیگر صدای ابلیس و روزی دیگر صدای سنگ و درخت. معلوم نیست که شنوندگان محمد باید از چه درجه از عقل و کمال برخوردار میشدند تا بتوانند صدای الله  را از ابلیس و یا از جماد و نبات و حیوان  تشخیص دهند؟ آیا این بدان معنا نیست که پدیده رسالت حتی در زمان ظهور ش چیزی جز افسانه و اسطوره تلقی نمیگردید.

 

البته این سبب نمیشود که آقای عبدالعلی بازرگان بر استقلال وحی از محمد اصرار نکند و شواهد و دلایل بسیاری از منابع دیگر برای رد ادعای آفرینش قرآن بوسیله محمد و الهی بودن اوامر و فرامین ثبت شده در آن ارائه ندهد. وی برای اثبات سخنگویی الله به یک سری دیگر از نکات اسرار آمیز رجوع میکند، ازجمله  « اُمی» بودن پیامبر و علم و دانش شگفت انگیز قرآنی که تنها میتواند از عقل و خرد الهی تراوش کند، علم و دانشی که حتی بشر امروز توانا به درک آن نیست. سپس با حیرت و تعجب می پرسد که:

 

«مطالب علمی فراوان قرآن را که دور از ذهن معاصر ین پیامبر بوده است چگونه می توان توجیه کرد»؟ (همانجا).

 

آقای بازرگان بدون اینکه مشخصا به چند نمونه از آن مطالب علمی اشاره کند  کمی بعد میافزاید که علم امروز ممکن است که حل کننده معضل سخنگویی خدا باشد. هم چنانکه کمی زودتر بآن رجوع شد، وی میگوید:

 

«اگر در گذشته های دور با فلسفه و کلام و عرفان و ادبیات، رسیدن به حقیقت و حیاتی بودن کامل قرآن، مشکل و محال می نمود، امروز از طریق علوم دقیقه، بخصوص ریاضیات و آمار و به کمک کامپیوتر و ابزار الکترونیکی، به نتایجی می توان رسید که با کنکاش های قابل چون و چرای عقل نظری، تفاوت اساسی دارد. در اینجا دیگر ذوق و سلیقه دخالتی ندارد و ارقام و اعداد  قطعی، منصفان را مجبور به تسلیم میکند» (همانجا).

 

بدون تردید غلّو و مبالغه در قاموس دینداران حرفه ای و ادبیات اسلامی، پدیده تازه ای نیست. بنابر گفته بازرگان، یکهزار و چهارصد سال تاویل و تفسیر و علم فقه هنوز در رمز و رموز کلام الهی گشایشی حاصل نشده است و حقیقت و حیاتی بودن کامل قرآن هنوز  در بسته و دست نخورده مانده است. تنها در قرن بیست و یکم و با کمک تکنولوژی و بکار گیری ارقام ریاضی و کامپیوتر است که آنچه بشر تاکنون در زمینه علم و صنعت، از فیزیک انیشتنی گرفته تا نانو تکنولوژی و استرینگ تئوری، آموخته و کشف کرده است، همه و همه را پیش بینی شده در لابلای کلمات الهی، یعنی در کتاب قرآن میتوان یافت. کافی است که صفحات قرآن را وارد در مرکز اطلاعاتی کامپیوتر های بزرگ نمود تا بشر به معجزه قرآن و کلام الهی و حقیقت الله  پی برد ( البته اگر مغز کامپیوتر دچار اختلال نگردد و علائم خطر بر صفحه کامپیوتر ظاهر نشود و آژیرها را به صدا در نیارند). در آنزمان است که دانشمندان سراسر دنیا چاره ای جز تسلیم نخواهند داشت و یا به قول بازرگان یافته های علوم دقیقه آنها را  مجبور به تسلیم میکند. چرا که میتوان نظرات و آرای فلسفه و کلام و عرفان و ادبیات را مورد چند و چون قرار دارد ولی ارقام و اعداد که بنیان  علمی و عقلی شان و حقیقتی را که آنها آشکار میسازند مبنی بر تصدیق و تایید قرآن بعنوان سخنان الله هرگز نمیتواند مورد چون و چرا قرار گیرد و در آن، اما و اگر آورد. چرا که به نظر آقای مهندس ارقام و اعداد مطلق هستند و ماورای هر گونه شک و تردیدی.

 

هنر نزد ایرانیان است و بس. فروتنی نیز نزد مسلمانان است و بس. آقای بازرگان مثل پدر گرامی یکی از نمونه های این نوع مسلمان است که از سر فرو تنی، خالصانه بر آن اعتقاد است که تنها یک کتاب هست که در بر گیرنده ی تمام کتاب هائی ست که تا کنون بشر نوشته است و یا در آینده خواهد نوشت؛ که در برگیرنده ی همه دانش و دانستنی های بشر تا زمان حال است و آنچه در آینده خواهد دانست و یا کشف خواهد کرد.  

 

اما گویا آقای بازرگان فراموش کرده اند که جهان اسلام بویژه دنیای عرب و عجم یک هزار و چهار صد سال است که خود را به امر و امیال الهی، همانگونه که بوسیله محمد ابلاغ گردیده است، تسلیم نموده و سر اطاعت فرو آورده اند. ده ها بار در روز پیشانی خود را به نشان اعتراف به ذلت و خواری خویش در برابر ذات الهی به خاک میسایند. غسل میکنند.  وضو میگیرند. یکماه آزگار از صبح سحر تا غروب آفتاب هیچ نخورند و ننوشند.  پیوسته تسبیح گردانند و ذکر خدا گویند و طلب مغفرت از ذات الهی کنند. یعنی به اراده و امیال الله خود را بدون هیچگونه شک و تردیدی تسلیم نموده و سر اطاعت فرو آورده اند. توده های مسلمان در سراسر دنیا قرآن را مقدس و یک معجزه الهی تلقی میکنند. قرآن را ستایش نموده و می پرستند البته بدون آنکه قادر به خوانش و فهم کلمات الهی باشند. شاید قرآن تنها کتابی باشد در جهان که فهم و پرستش آن در جهت معکوس حرکت میکنند. آنها که کمتر سخنان الهی را می فهمند بیشتر بآن اعتقاد و ایمان دارند. در اینجا آیا جایز نیست که بپرسیم  تاثیر این تسلیم و اطاعت و تقلید و پیروی از احکام قرآنی را در کجا باید مشاهده نمود؟ در شیوه و راه و روش زندگی جوامع اسلامی؟ یا در فرهنگ و ادبیات، یا در پیشرفت حیرت انگیز در علم و تکنولوژی، یا در گردش نظام های آزاد و دمکراتیک و خود گردان  یا  در تکثیر و تولید مخترعین و دانشمندان، فیلسوفان و اندیشمندان در جهان اسلام؟

 

 مسلم است که اگر به فقر و محنت و عقب ماندگی مادی و فرهنگی جهان اسلام اشاره شود، بی درنگ انگشت اتهام به سوی استعمار گران غربی دراز میشود. البته تا قیامت میتوان بیگانگان را مقصر عقب ماندگی و پسروی جهان اسلام دانست و شانه از زیر بار مسئولیت خالی نمود و به باور و ایمان به افسانه ها و اسطوره های دوران بدویت مباهات نمود. ولی واقعیت این است که این عالمان به علم الهی و یا متخصصین دین بوده اند که جهان اسلام را پیوسته در کوری و تاریکی نگاه داشته اند و چیزی جز مدح و ثنا و گزافه گویی، تقلید و تبعیت در آئین دینی و سرکوب عقل و خرد انسانی و  آزادی و آزاد زیستی را  ترویج و تبلیغ نکرده اند. جوامعی که رهبران دینی و علمی شان بر آن عقیده باشند که آنچه هست و خواهد بود در یک جلد کتاب داده شده است، مردم آن جامعه را محکوم به زندگی در فقر مادی و فرهنگی نموده و آنها را چشم بسته و سلطه پذیر نگاه داشته و خواهند داشت.

 

اما کیست که نداند که آقایان سروش و سبحانی و بازرگان همه از شیفتگان دین اند و سر سپرده محمد. آیا میتوان انتظار قضاوت و تحلیل و بررسی بیطرفانه از شیفته گان دین داشت؟ آیا ممکن است از این آقایان انتظار داشت که به ظهور جنبش یکتا پرستی به مثابه یک پدیده سیاسی بنگرند و خواست معطوف به قدرت و فرمانروایی نهفته در کلام الهی را شناسایی کنند؟

 

طبری در تاریخ الرسل والملوک، از ابن عباس نقل میکند که سران قوم قریش از جمله ابو لهب به ابو طالب، عموی پیامبر شکایت میبرند که محمد به خدایان آنها ناسزا گویی میکند. به صلاح خواهد بود اگر او را از این کار باز دارد.

 

ابو طالب به محمد میگوید: برادر زاده قومت از تو شکایت دارند که ناسزای خدایان آنها میگویی. پیامبر در پاسخ میگوید که: میخواهم کلمه ای بگویند که عربان مطیعشان شوند و عجمان باجگزارشان باشند. سران قوم خطاب به محمد میگویند: ده کلمه گوییم، آن کلمه چیست؟ پیامبر گفت: لا اله الا الله.(تاریخ طبری ص 870، جلد سوم).

 

 

آری لا اله الا الله  بیش از هر چیز یک شعار سیاسی بود که در آن دوران تنها می توانست به شکل دین         بیان گردد. محمد الله را برای بر قراری سلطه و فرمانروایی خود آفرید.  قرآن را اگر بیطرفانه بخوانی و بدون تعصب، خواهی دید که سیاستنامه ای ست که موضوع محوری آن چیزی نیست مگر  اعمال خشم و خشونت و انتقام جوی در سوی قدرت و بر قراری نظم اجتماعی فرمانروایی و فرما نبری و یا ارباب و رعیتی؛ الله در آن دوران اگر چه در محمد میزیست تنها میتوانست در آسمانها زندگی کند و از طریق فرشتگان خود فرمانروایی نماید. الله پیوسته در ارتباط با عملی مشخص ظاهر میشد، درست در شرایطی که محمد در رو در رویی با وقایع روزانه سر در گم و مستاصل بوده است، آیه های نجاتبخش از آسمان نازل میگردیدند،  و راهکاری را به او می نمایاندند. بعدا که محمد بر مسند فرمانروایی نشست، آیه های آسمانی برای تداوم و تحکیم قدرت و برقراری نظم جدید نازل میگردید. حتی در زمانیکه محمد در گیر بحران زناشویی میشود این الله است که ظاهر میگردد و مسئله خیانت همسر را فیصله میدهد و احکامی در باره زنا صادر میکند.

 

روایت است که  زمانی شایع میشود که همسر سوگلی محمد عایشه به او خیانت کرده است و بیش از یک شب از قافله ی محمد بجای مانده با مردی مجرد و خوشرو بسر کرده است.  محمد شدیدا دچار افسردگی روحی میشود و به دشواری میتواند چاره اندیشی کند، که وحی بر او نازل میشود و عایشه را بی گناه اعلام میکند و خاطرنشان میسازد که در آینده اثبات اتهام زنا به چهار شاهد نیازمند است. چون کم و بیش نزدیک به محال است که چهار نفر، شاهد زنا کاری باشند. بعضی از منتقدان بر آنند که این حکم زنا کاری را در اسلام بویژه برای مردان آزاد گذارده است.

 

خدای محمد، خدایی ست که در گیر مبارزات روز مره با سران قبیله و عشیره ای بود که مقام و منزلت خود را در خطر فرو پاشی میدیدند. اما محمد نمیتوانست بگوید که صدایی که می شنود از درون او بر میخیزد. آنچه او می اندیشید تنها زمانی می توانست معتبر و مستند باشد که به خدایی پر قدرت و همه چیز دان نسبت داده شود. روایت است که  وقتی پیامبر داستان شنیدن آن  آوای عجیب و  غریب را برای همسرش، خدیجه بازگو میکند، خدیجه پیامبر را نزد پسر عموی خود ورقه بن نوفل که زمانی خود  در پی اعلام پیامبری بوده است و به دین یهود و مسیح کاملا آگاهی داشته است میفرستد. هم او ست که به پیامبر اطمینان میدهد صدائی که محمد شنیده است از جبرئیل بوده است نه از شیطان (تاریخ طبری، جلد سوم، ص849-850). این واقعه ی تاریخی که ممکن است به بیرون آوردن رسالت از ابهام امداد رساند، اگرچه آقایان آیت الله سبحانی، سروش و بازرگان از آن آگاه اند ولی بدان توجهی نشان نمیدهند و نیز چندان علاقه ای هم به آشکار سازی خواست معطوف به قدرت نهفته در قرآن بروز نمی دهند، البته اگر درکی از آن داشته باشند. حذف واقعیات تاریخی یکی از وظایف دینداران حرفه ایست که بدون آن هیچ اسطوره ای زاده نمیشود.

 

در شرایط کنونی واقعیت آن است که چه قرآن را سخن الله و یا محمد بدانیم، باید بپذیریم که سخنی است شفاف مثل کریستال، نه رازی در آن نهفته است و نه رمزی. تسلیم میخواهد و اطاعت. گردن نهی پاداش گیری. تمرد کنی در آتش دوزخ تا ابد خواهی سوخت. این قهر و قدرت و انتقام جویی است که در نهاد سخنان الهی ست.

 

روشن است که هرگونه بحثی در باره رابطه الله با محمد و سخنگویی الله بدون اشاره به نقش قهر و قدرت و خشم و خشونتی که در نهاد سخنان الله و فرمان جهاد و شهادت نهفته است، نمیتواند چیزی باشد جز افسانه سرایی و اسطوره سازی و در نتیجه دائمی ساختن دوران تاریکی و کوری در جهان اسلامی.

 

فیروز نجومی

Firoz Nodjomi

fmonjem@fmail.com

firoznodjomi.blogpost.com

rowshanai.org

 

 

 

 

 

 

منبع:پژواک ایران


فهرست مطالب فیروز نجومی  در سایت پژواک ایران 

*مرگ بر دیکتاتور!  [2022 Oct] 
*نا پذید شدن فره ایزدی و سقوط آخوند خامنه ای!  [2022 Oct] 
*گذار از دوران تاریکی بروشنایی وجنبش برچیدن بساط دین و درونسازی آن!  [2022 Sep] 
*تا کی باید حقیقت را پنهان بداریم!  [2022 Sep] 
*انفعال جمعی، رمز بقای حکومت دینی!   [2022 Sep] 
*خاموش سازی آشکار کنندگان حقیقیت و اراده معطوف بکین خواهی و انتقاستانی در اسلام!  [2022 Aug] 
*زمان واریزی حوزه های علمیه به زباله دان تاریخ فرا رسیده است!  [2022 Aug] 
*کین خواهی و انتقام ستانی، درونمایه حکومت اسلامی!  [2022 Aug] 
*مماشت با دین ادامه دارد!  [2022 Jul] 
*برآمدن جنبش آخوند ستیزی!  [2022 Jul] 
*شیپور بیداری!  [2022 Jul] 
*آب، نان، آزادی!  [2022 Jun] 
*آخوند خامنه ای: دروغپردازی همراه با خیالپردازی!  [2022 Jun] 
*زنده باد آزادی!  [2022 May] 
* دوران فروپاشی حکومت معصوم، فرا رسیده است!  [2022 May] 
*نه فقط محاکمه یک تبهکار، محاکمه یک نظام مقدس جنایتکار!  [2022 May] 
*از مرگ رهبر تا راندن دین بخلوت خانه!  [2022 Apr] 
*فساد از دین اسلام برمیخیزد!  [2022 Apr] 
*حسین شریعتمداری: بازگشت اسلام و دگرگونی جهانی!  [2022 Apr] 
*ادامه بازی هسته ای تا نرمش قهرمانانه شماره۲!  [2022 Mar] 
*جهاد تبیین: تراژدی یا کمدی؟   [2022 Feb] 
*تقدیم پند و اندرزی خدمت مقدس ولایت فقیه  [2022 Jan] 
* هراس از اسلام: واقعیتی انکار ناپذیر!  [2022 Jan] 
*بنگر اگر باور نداری!   [2022 Jan] 
*حکومت اسلامی، کشنده وجدان انسانی!   [2022 Jan] 
*الله و جدایی جنسیت ها!  [2021 Dec] 
*تحمل بار خفت و خواری تا کی؟   [2021 Dec] 
*بیمناک از اقتدار غرب یا هراسناک از وزش نسیم آزادی؟  [2021 Dec] 
*عاشورای آبان 98 و کشتار سلطه ستیزان!   [2021 Dec] 
*بوی گند تقدس!   [2021 Dec] 
*بوی گند تقدس!   [2021 Nov] 
*رمز و راز آغازیدن امور با نام الله: بسم الله!   [2021 Nov] 
*آیا گذار از دین حاکم فرا نرسیده است؟   [2021 Oct] 
*از همآغوشی با علم هسته ای تا بازگشت بدوران رسالت!   [2021 Oct] 
* بخاکسپاری دین انسان ستیز برخیزیم!   [2021 Sep] 
*اسلام، بازدارنده یا بانی قهر و خشونت و انتقام ستانی؟   [2021 Sep] 
*بیگانگی از خود و از دیگری مانعی در راه برآندازی!   [2021 Sep] 
*خوشآمدگویی باسلام  [2021 Sep] 
*جنبش مردمی وظهور اراده معطوف برهایی و آزادی!  [2021 Aug] 
*امریکا ستیزی، نه آب، نه نان و نه آزادی!  [2021 Jul] 
* بساط حکومت دین را باید برچید!  [2021 Jul] 
*نتیجه انتخابات: اراده ولایت، خصم آشتی ناپذیر اراده ملت؟  [2021 Jun] 
*مردم سالاری دینی یا استبداد مضاعف دین و قدرت!  [2021 Jun] 
*برخیز تا قشر مفتخوار و انگل جامعه را روانه زباله دان تاریخ کنیم!   [2021 Jun] 
*ستیز با شمشیر و یا شریعت!  [2021 May] 
*سهم خواهی از ساختار قدرت!   [2021 May] 
*نه به بیعت با آخوندی که خدائی کند!   [2021 May] 
*ظریف: در تحلیل مجتهد و در اجرا مقلد!   [2021 May] 
*فرمانبر خدا یا فرمانروای خود؟  [2021 Apr] 
*آخوند خامنه ای: طلب از قران کریم!  [2021 Apr] 
* بر طبل پیروزی باید کوبید و یا بر طبل عزا؟  [2021 Apr] 
*امریکا ستیزی در بیرون و دشمنی با آزادی در درون!   [2021 Apr] 
*چه جشنی و چه نوروزی!؟  [2021 Mar] 
*بقای حکومت آخوندی تا براندازی حجاب اسلامی!   [2021 Mar] 
*فرو غلتیدن دین در مفاسد قدرت و ثروت!   [2021 Mar] 
*زمان خروج از حیرت!  [2021 Mar] 
*از استبداد سیاسی تا استبداد مضاعف دین و قدرت!  [2021 Feb] 
*هژمونی دین و حکومت ولایت تا قیامت!  [2021 Feb] 
*نمازگزاری: کنشی مقدس و یا موهن!   [2021 Feb] 
*با ویروس دینفروشی چه باید کرد؟  [2021 Jan] 
* یوم الله در راه است!   [2021 Jan] 
* پیروزی شگفت انگیزدمکراسی بر اراده معطوف به دیکتاتوری!   [2021 Jan] 
*حکومت فقیه فروریزد، اگر دین را خانه نشین سازی!   [2021 Jan] 
*«پیوند با وظیفه عدالت!»   [2020 Dec] 
*بارگاه خرافات را از بیخ و بن برکنیم و بازار دین فروشان را بکسادی بکشانیم!   [2020 Dec] 
*شبهای مردگان!  [2020 Dec] 
* جامعه اسلامی: فاحشه خانه غیر رسمی!   [2020 Dec] 
*عاشورای خونین آبان 98 و یزید زمان!   [2020 Nov] 
*ای هموطن: چه جای یاس و نومیدی ست!؟   [2020 Nov] 
* براندازی دین: اندیشه ای ممنوع!   [2020 Nov] 
* درون از دین تهی دار تا بتوانی بپا خیزی!   [2020 Oct] 
* فروپاشی نظام مشروطه و سکوت امیر طاهری!   [2020 Oct] 
*از افسون دین تا افسون عقل!  [2020 Oct] 
*بد حجابی بازتاب اراده معطوف به آزادی و خود آئینی!   [2020 Oct] 
*نجات ایران یا رهایی از بند شریعت اسلامی!   [2020 Oct] 
*ثروت ۷۰ میلیارد دلاری!   [2020 Sep] 
*حیف از قطره ای اشک!  [2020 Sep] 
* طناب شریعت را از گردین قهرمان ظلم ستیزی، نوید افکاری  [2020 Sep] 
*رمز رهایی: محاکمه وحدت دین و قدرت!   [2020 Sep] 
*یکی شدن تخت با منبر!   [2020 Aug] 
*برآمدن روشنایی و فروپاشی دین اهریمنی!   [2020 Aug] 
*رهایی در ستیز با دین نهفته است!   [2020 Aug] 
*حکومت روحانیت: میراث شاهنشاه آریا مهر، پهلوی دوم!   [2020 Aug] 
* فروپاشی حکومت الله: واقعیت یا خوش خیالی؟   [2020 Jul] 
*الله: آموزگار بزرگ خشونت!   [2020 Jul] 
*تنها بنام الله...!  [2020 Jul] 
*خدایی را دوست بداریم که انسان را دوست میدارد!   [2020 Jun] 
*یک شیشکی جادویی!   [2020 Jun] 
*از اراده معطوف به آزادی تا خواست معطوف به «تعبد!»  [2020 Jun] 
* آخوند پناهیان: و درک توحش غرب!   [2020 May] 
*رنسانس: نبرد روشنایی با تاریکی!   [2020 May] 
*ویروس شریعت است بلای جان ملت!  [2020 May] 
*ویروس دین را چاره چیست؟   [2020 Apr] 
*ویروس دین ویرانگرتر از کرونا!   [2020 Apr] 
*کرونا: افول یا صعود دین!   [2020 Apr] 
*کرونا بلای جان ولایت و یا ملت؟  [2020 Apr] 
*پس از کرونا نه دارالشفاها و نه حکومت آخوندها!  [2020 Mar] 
* آخوند، ویروسی خطرناکتر از کوید 19!   [2020 Mar] 
*کرونا، آثاری از ابتلا به گناه!   [2020 Mar] 
*دروغ بزرگ: خبر رسانی مسئولین با صفا، صداقت و شفافیت!  [2020 Mar] 
*کدام قانون؟ کدام شرع؟   [2020 Feb] 
*رای مردم: حکومت اسلامی نمیخواهیم نمیخواهیم!   [2020 Feb] 
*از دین فرمانگزاران تا دین فرمانروایان!   [2020 Feb] 
*کجاست جایگاه روحانیت!   [2020 Feb] 
*ننگ ما، ننگ ما، رهبر الدنگ ما!  [2020 Jan] 
*نزول امداد الهی و بقای نظام اهریمنی!  [2020 Jan] 
*سردار حاج قاسم سلیمانی، سردار ولایت به آرزوی دیرینه خود رسید و شربت شیرین شهادت را نوشید!   [2020 Jan] 
*جنک صفین و بر نیزه کردن قرآن!   [2019 Dec] 
*فتنه بنزین، فتنه آخوند در سوی حفظ بقای نظام!   [2019 Dec] 
*خشونت، راهکار اصلی در جامعه آخوندی!  [2019 Dec] 
*ناقوس مرگ نظام بصدا در آمده است!   [2019 Dec] 
*اسلام ناب محمدی، ‏ بستر مصیبت و شوربختی ملت!‏   [2019 Nov] 
*از آخوند ستیزی تا رهایی و آزادی! ‏   [2019 Nov] 
*آخوند را نباید دست کم گرفت!   [2019 Oct] 
*نه به مذاکره:‏ ‏ بازتاب اراده ولایت نه ملت!‏  [2019 Oct] 
*کینه ورزی و انتقام ستانی نهادین در حکومت اسلامی!‏  [2019 Sep] 
*سحر خدایاری: ‏ نماد عشق بآزادی!‏ ‏   [2019 Sep] 
*از امام بیزارم و یزیدم آرزوست!  [2019 Sep] 
*نظام رفتنی است  [2019 Aug] 
*فساد از دین فروشی بر میخیزد!   [2019 Aug] 
*رها از خدعه و فریب  [2019 Aug] 
*ضعف نظام و بروز همبستگی  [2019 Aug] 
*روحانیت و چهل سال مسئولیت!‏  [2019 Aug] 
*شعب ابی طالب یا ‏ بدر و خیر: در محاصره و یا حمله!‏   [2019 Jul] 
*نجات در براندازی ‏ قشر مفتخوار جامعه، روحانیت است!‏   [2019 Jul] 
*حکومت خدا و تنزل شأن انسان!  [2019 Jul] 
*افول ایدئولوژی جهاد و شهادت!‏  [2019 Jul] 
*جنگ نه، تنبیه و مجزات اقتصادی!  [2019 Jun] 
* حفظ "ناموس" انقلاب!   [2019 Jun] 
*سیمای آلوده بخون و خدعه تقدس!‏   [2019 Jun] 
*امریکا ستیزی یا ستیز با آزادی؟   [2019 Jun] 
*تا گلو در لجنزار!‏  [2019 May] 
*ملی گرایی و دین گرایی: دو روی یک سکه!   [2019 May] 
*«پیام تازه»  [2019 May] 
*رمضان: زمینه ساز نظام فرمانروایی و فرمانبری  [2019 May] 
*حکومت اسلامی و بیم از آزادی!   [2019 Apr] 
*روحانیت ‏ خصم آشتی ناپذیر زمان و ‏آزادی!‏   [2019 Apr] 
*"مرزنشناسی ایثار" ‏ و سپاه پاسداران!‏   [2019 Apr] 
*مصاف توحید بر علیه طاغوت و سیلاب های ویرانگر!‏   [2019 Apr] 
*سوار ‏ بر نیروی خشمگین طبیعت...!‏   [2019 Mar] 
*سال نو، سال پیوند و همبستگی!‏   [2019 Mar] 
*چگونه به اینجا رسیدیم!‏   [2019 Mar] 
*زن ایرانی نماد دیگری، ‏ نفی نظام اسلامی!‏   [2019 Mar] 
*نشاط، معضلی در جامعه اسلامی!‏   [2019 Mar] 
* دین حاکم و دین محکوم، ‏ پدیده هایی ناهمگون!‏   [2019 Feb] 
*کدام دین؟  [2019 Feb] 
*جنگ فریبکاران و توهم چند صدایی!  [2019 Feb] 
*رهایی از یوغ قدرت و یا از بند دین؟   [2019 Feb] 
*دشمن ما همین‌جاست دروغ میگن آمریکاست! ‏‏  [2019 Jan] 
* شکنجه رحمت الهی ست در حکومت اسلامی!   [2019 Jan] 
* «...ناکسها ... جاکشها !»  [2019 Jan] 
*امامت بلای جان ملت!‏   [2018 Dec] 
* از تقدس، بوی گند بمشام میرسد!‏   [2018 Dec] 
* آخوند، یکه تاز میدان!‏ ‏   [2018 Dec] 
*براندازی کدام حکومت؟   [2018 Dec] 
*کارگر میمیرد ذلت نمی پذیرد!»  [2018 Dec] 
*«باید فاتحه دین را خواند!»  [2018 Nov] 
*فرد: از فرمانبری تا آزادی   [2018 Nov] 
*نظام اسلامی، خصم آشتی ناپذیر خودگردانی!   [2018 Nov] 
*براندازی و نیاز به آرمان نوین!  [2018 Oct] 
*نقد تمدن غرب و حکومت اسلامی!  [2018 Oct] 
*آزادی و خود فرمانبری!   [2018 Oct] 
*‏ افول کتاب در جامعه اسلامی!‏   [2018 Sep] 
*زورگیری تاریخی!   [2018 Sep] 
*عاشورا: ایدئولوژی فرمانروایان!   [2018 Sep] 
*کتاب آسمانی و سرنشینان ‏زمینی!   [2018 Sep] 
* بساط روحانیت را باید برچید! ‏   [2018 Sep] 
*از فریب آزادی تا بازگشت نظام استبدادی!  [2018 Aug] 
* دروغ امروز یا حقیقت فردا؟   [2018 Aug] 
*آخوند باید گم بشه!   [2018 Aug] 
* اعتماد بر باد رفته!  [2018 Aug] 
*گفتمان آزادی، گفتمان آلترتاتیو  [2018 Jul] 
*نجات در رهایی ست از هژمونی دین!‏   [2018 Jul] 
*نگاهداشت حرمت دین!   [2018 Jul] 
*از استبداد سیاسی تا استبداد مضاعف دین و قدرت!  [2018 Jul] 
*فرا رسیدن قیامت ‏ و لغو احکام اسارت و بندگی!‏ ‏   [2018 Jun] 
*بر فراز منبر قدرت!  [2018 Jun] 
*به یک طوفان عظیم نیازمندیم!‏   [2018 Jun] 
*خروج امام عج از غیبت و دستیابی باسلحه کشتار جمعی!  [2018 May] 
*پارسی بودیم، مسلمان شدیم   [2018 May] 
*درب این زندان را باید از بیخ و بن برکند!  [2018 May] 
*بر سر میز گفتگو: اسلام و آزادی!   [2018 Apr] 
*رها یافتگان و افول نظام!‏   [2018 Apr] 
*ولی فقیه: سقوط نظام تدریجی ست!‏   [2018 Apr] 
* از تسلیم و اطاعت و فرمانبری تا استقلال و آزادی و عدالت اجتماعی   [2018 Apr] 
* حقارت است و خواری آنجا که آزادی نیست!   [2018 Mar] 
*تغیر نسل بستر خیزش مردمی  [2018 Mar] 
*اسلام، دین انسان ستیز!   [2018 Mar] 
* اسلام، دین زن ستیز!   [2018 Mar] 
*اسلام، دین عدالت ستیز  [2018 Mar] 
*بدفاع از آزادی در پرستش و پوشش!   [2018 Feb] 
*عالم برزخ  [2018 Feb] 
*حکومت اسلامی ‏ نمیخواهیم نمیخواهیم!‏   [2018 Feb] 
*آزادی حق انسان است!  [2018 Feb] 
*دوران حکومت آخوندی ‏ بسر آمده است  [2018 Jan] 
*«کیش اهریمنی»  [2018 Jan] 
* اکنون بحال روحانیت ‏ باید خون گریست!‏   [2018 Jan] 
* اراده معطوف به رهایی و آزادی   [2018 Jan] 
* از جایگاه شیطان فرود آی، ای فقیه  [2017 Dec] 
*الله: اسطوره مهربانی یا خشونت و انتقام ستانی؟   [2017 Dec] 
*خشونت و زوال دین   [2017 Dec] 
* نجات‏ در ستیز با دین نهفه است  [2017 Dec] 
*احمدی نژاد و مصادره گفتمان تظلم خواهی و عدالت و آزادی  [2017 Dec] 
* سه رویداد بزرگ  [2017 Nov] 
*نیستگرایی و بقای نظام!  [2017 Nov] 
*«تغییر رژیم»  [2017 Oct] 
*حق برگزیدن بآزادی و زوال انسان  [2017 Oct] 
*هنر وارونه سازی حقایق  [2017 Oct] 
*درد از بیگانگی با انسان بر میخیزد!‏  [2017 Oct] 
*رهایی بدست ملت است!  [2017 Sep] 
* پس از مرگ ولایت، مرگ روحانیت!  [2017 Sep] 
*روحانیت باید برود!   [2017 Sep] 
* مسئولیت و شریعت اسلامی   [2017 Aug] 
* حوزه های علمیه را به موزه های تاریخ بسپاریم!   [2017 Aug] 
*بازدارندگی و زوال روحانیت!  [2017 Aug] 
*کیست دشمن ملت و خصم آزادی؟   [2017 Aug] 
* آزادی زن ‏ و فرو پاشی رژیم دین   [2017 Jul] 
*اندر انتظار فروپاشی نظام اسلامی   [2017 Jul] 
*دین تازیان و معضل عقب ماندگی  [2017 Jul] 
*شرم مضاعف و ضرورت آزادی   [2017 Jul] 
*رای خدا در برابر رای مردم  [2017 Jun] 
*ولایت: گورکن الله!   [2017 Jun] 
*زنده باد کفر   [2017 Jun] 
*انتخابات و ‏نیروی ‏براندازنده ‏‏«کفر»   [2017 May] 
* مناظره روبهان  [2017 May] 
* رئیس جمهور چکاره ست؟  [2017 Apr] 
*انتخابات را به خاکسپاری رژیم جنایتکار تبدیل کنیم!  [2017 Apr] 
*انتخابات خوب است!‏  [2017 Apr] 
*حقیقت را باید گفت!‏  [2017 Apr] 
* از یکتا پرستی تا ‏کثرت خواهی  [2017 Apr] 
*ندای وجدان  [2017 Mar] 
*ویرانی بزرگ!‏   [2017 Mar] 
*از دین گریزی تا دین ستیزی  [2017 Feb] 
*سالروز نکبت و مصیبت ‏   [2017 Feb] 
*دگرگون سازی ارزش ‏ها!‏   [2017 Jan] 
*گفتمان رفسنجانی، گفتمان ریاکاری  [2017 Jan] 
*حقیقت نهائی!‏   [2017 Jan] 
*دیفروشان دیروز فرمانروایان امروز   [2016 Dec] 
*شاه گور خود کند و ولی فقیه گورکن خویش شود و دین!   [2016 Dec] 
*‎ ‎ دین مست باده قدرت !‏  [2016 Dec] 
*براندازی متولیان دین   [2016 Dec] 
*چیره شدن «عرب بر عجم» ‏ و آغاز نگون بختی ایرانیان  [2016 Nov] 
* آزادی و گریز از مسئولیت   [2016 Nov] 
* سرگذشت غم انگیز آزادی  [2016 Nov] 
*بازگشت بدوران رسالت ‏ و گره زدن دین به قدرت   [2016 Oct] 
*در چرائی نامگذاری الله و آغازیدن با نام او!‏   [2016 Oct] 
*عاشورا: اسطوره یا واقعیت   [2016 Oct] 
*بوی گند تقدس   [2016 Oct] 
*دعوت به امام عج و ظهور دجال   [2016 Sep] 
*عاشورا و قتل عام در زندانها  [2016 Sep] 
*محمد بشر بشیر و یا ‏‎ ‎خشم و خشونت و شمشیر  [2016 Sep] 
*«پافشاری بر نفاق» و عدالت اسلامی!  [2016 Sep] 
*جنگ شیعه وسنی:‏ اختلاف تاریخی یا دسیسه غربی؟   [2016 Aug] 
*خشونت هنجاری مقدس در قاموس اسلام  [2016 Aug] 
*کشتار جمعی در زندانها بجرم «ارتداد»  [2016 Aug] 
*تدبیرچیست؟  [2016 Aug] 
*بنام انسان و آزادی  [2016 Jul] 
*خشونت و گفتمان توحیدی   [2016 Jul] 
*پشت خمیده و بار سنگین دین و قدرت!  [2016 Jul] 
*امنیت و آزادی  [2016 Jul] 
*فقط آزادی  [2016 Jul] 
*شریعت اسلامی در ستیز با خودفرمانی  [2016 Jun] 
*معاشقه اسلام ناب محمدی با علم و تکنولوژی  [2016 Jun] 
* آزادیخواهی و باز تولید منش دیکتاتوری!   [2016 Jun] 
*اسلام در پیشگاه تاریخ  [2016 Jun] 
*بیگانگی ما از خود   [2016 May] 
* امریکا ستیزی یا اسلام ستیزی؟  [2016 May] 
*دشمن و دو قطبی شدن جامعه  [2016 May] 
* از درگیریهای کلامی تا امریکا ستیزی و فریبکاری  [2016 May] 
* امید کوکبی، قهرمان نافرمانی  [2016 May] 
*ظهور نیروی نامحسوس و امنیت اخلاقی  [2016 Apr] 
* تا کی؟   [2016 Apr] 
*رمز بقای نظام فرمانروایی و فرمانبری  [2016 Apr] 
*خائن کیست؟  [2016 Apr] 
*نقشه رذیلانه امریکا: «تزریق تقکر خاصی به نخبگان»  [2016 Mar] 
*آیا بجز ولی فقیه کسی دیگری هم هست؟   [2016 Mar] 
*نه به اخلاق اطاعت و فرمانبری!   [2016 Mar] 
*نفی حق گزینش: فروکاستی انسان به حیوان  [2016 Mar] 
* تن بخفت نباید داد  [2016 Feb] 
*انتخابات: طبل تو خالی   [2016 Feb] 
*رابطه دین با قدرت در امتداد تاریخ  [2016 Feb] 
*«جامعه ایران به کدام سو در حال حرکت است؟»  [2016 Feb] 
*انتخابات یعنی چه؟  [2016 Jan] 
*بدامن چه کسی پناه باید برد؟   [2016 Jan] 
*رهایی و ترک کیش اهریمنی  [2016 Jan] 
*بخندیم یا گریه کنیم؟   [2016 Jan] 
*از طلبگی تا خدایی و مسئله جانشینی!   [2016 Jan] 
*شمشیر ذوالفقارم آرزوست  [2015 Dec] 
*جور دیگری زندگی باید کرد   [2015 Dec] 
*بیان درد مشترک و یا صدور کیفرخواست علیه غرب؟  [2015 Dec] 
*اندر شکست دین جهاد و شهادت  [2015 Nov] 
*عاشورای پاریس  [2015 Nov] 
*آزادی را باید پرستید  [2015 Nov] 
*ولی فقیه، شاه نیست، مظهر دین است  [2015 Nov] 
*جامعه تک کتابی!  [2015 Oct] 
*عاشورا: شهادت یا خشونت؟  [2015 Oct] 
*کفر گرایی: راه رهایی و آزادی  [2015 Oct] 
*تقدس از جهل بر میخیزد   [2015 Oct] 
*قوم لوط، اخلاق انحرافی و خروج امام عج از غیبت   [2015 Oct] 
*اینهم شد خدا؟  [2015 Sep] 
*امنیت در سایه ولایت  [2015 Sep] 
*سردار حاج قاسم سلیمانی: سردار استبداد مضاعف دین و قدرت  [2015 Sep] 
*ز روز بلا باید دست بر سر گیریم  [2015 Sep] 
*فریبکاری مضاعف  [2015 Aug] 
*استبداد و آگاهی طبقاتی  [2015 Aug] 
*من مسلمانم، طرفدار رژیم دین هم نیستم!  [2015 Aug] 
*رهایی، آیا یک توهم است؟  [2015 Aug] 
*وای اگر دین نبود!  [2015 Aug] 
*خوار داشت انسان و قدسی سازی خشونت  [2015 Jul] 
*بر فراز منبر ولایت و یا خلافت؟  [2015 Jul] 
*الله: آموزگار بزرگ بیرحمی، خشونت و کین خواهی  [2015 Jul] 
*رمضان: زمینه ساز نظام فرمانروایی و فرمانبری  [2015 Jun] 
*دین ستیزی و یا قدرت ستیزی!  [2015 Jun] 
*جامعه بورژوازی و یا جامعه اسلامی فرا طبقاتی؟  [2015 Jun] 
* تاملی چند در باره جنبش عبور از ولایت!  [2015 May] 
*روحانیت: از حوزه تا حکومت  [2015 May] 
*کیست گورکن دین؟  [2015 Apr] 
*غنی سازی هسته ای بچه قیمتی؟  [2015 Apr] 
*شمشیر در نهان دین  [2015 Apr] 
*فرخنده: قهرمان جهالت ستیز  [2015 Mar] 
*دینمداری یا انسانمداری کدام یک اهریمنی ست؟  [2015 Mar] 
* دیکتاتوری و شریعت اسلامی  [2015 Mar] 
*سپاه پاسداران: سپاه ولایت و یا ملت  [2015 Mar] 
*توفان دیگری در راه است!  [2015 Feb] 
*ولایت دشمن اصلی ملت  [2015 Feb] 
*در خدمت و خیانت به اسلام و یا به ملت؟  [2015 Feb] 
*عدالت اسلامی!  [2015 Feb] 
*رهایی از دین یا جدایی آن از سیاست؟  [2015 Jan] 
*همزادی علم الله با قدرت  [2015 Jan] 
*«نه» بر تسلیم و اطاعت  [2015 Jan] 
*حصر و یا محاکمه: ولی فقیه بر سر دو راهی!  [2015 Jan] 
*تابوی هسته‌ای: نگاه ایدئولوژی یا نگاه اسلامی؟  [2014 Dec] 
*فرد و حکومت خدا  [2014 Dec] 
*قتلگاه سعیدی سیرجانی: «منزل آرام و مجلل در شمال شهر تهران»  [2014 Dec] 
* سعیدی سیرجانی به تاریخ پیوست  [2014 Dec] 
*آقای ظریف، ایران هراسی نه، اسلام هراسی!  [2014 Dec] 
*مذاکرات هسته ای: اراده ولایت یا اراده ملت؟  [2014 Nov] 
*امر به معروف، نهی از منکر و فرا رسیدن دوران کفر!  [2014 Nov] 
*امام حسین: اسطور ه یا انسانی زمینی؟  [2014 Nov] 
*جنایتکار کیست؟  [2014 Oct] 
*«امر به معروف با اسید نمیشه»  [2014 Oct] 
*دفاع مقدس یا شکست مفتصحانه ؟  [2014 Oct] 
*اسلام هراسی: خدمت و یا خیانت  [2014 Oct] 
*حقیقت نه بمب   [2014 Oct] 
*فریبخوردگان اکنون با ید به جنگ با الله برخیزند  [2014 Sep] 
*اسلام: دین رحمت و یا خشونت؟  [2014 Sep] 
*حکومت اسلامی: آبستن آزادی و استقلال و خود آئینی  [2014 Sep] 
*بازگشت اسلام به اصل خود  [2014 Sep] 
*توصیه ولایت: حفظ آرامش روانی !   [2014 Aug] 
*انفجار روابط جنسی در زیر زمین !  [2014 Aug] 
*هم ولایت و هم ریاست، هردو از دروغگویانند  [2014 Aug] 
*اسلحه ات را بر زمین بگذار ای مومن!  [2014 Aug] 
*نه حماس، نه اسرائیل  [2014 Aug] 
*شلاق، مجازات نا فرمانی و یا روزه خواری؟   [2014 Jul] 
*اعتدال، خدعه ای اسلامی  [2014 Jul] 
*«راه اندازی کلینک خشم در تهران»  [2014 Jul] 
*ما داعشی ها را خوب می شناسیم!  [2014 Jul] 
*حکومت اسلامی واژگون گردد، اگر زن حجاب از سر برگیرد  [2014 Jun] 
*بهشت با شلاق ؟  [2014 Jun] 
*از خاک سپاری مردگان در انقلاب مصر تا بازگشت آنان بزندگی در حکومت اسلامی   [2014 Jun] 
*سردار سرلشگر جعفری، سردار اسلام  [2014 Jun] 
*نبود آزادی و وحدت جنایت و عدالت در حکومت اسلامی  [2014 May] 
*زوگیری در فضای مجازی  [2014 May] 
*بازی دین و قدرت  [2014 May] 
*چهره کریه حکومت دین را بنگر  [2014 May] 
*زورگیری در اسارتگاه اوین  [2014 Apr] 
*یکتا و یگانه، تنها ولی فقیه است، بجز او هیچکس دیگری نیست!  [2014 Apr] 
*دین خصم آشتی ناپذیر آزادی  [2014 Apr] 
*پیام نوروزی خداوندگار خامنه ای : آزادی، بی آزادی  [2014 Apr] 
*دیو دو شاخ  [2014 Mar] 
*آزادی مسئولانه یا آزادی در فرمانبری؟  [2014 Mar] 
*22 بهمن: تاسیس استبداد مضاعف دین و قدرت  [2014 Feb] 
*انقلاب اسلامی: گریز از آزادی  [2014 Feb] 
*الله: مهربان و بخشنده و یا کین خواه و کیفر دهنده؟  [2014 Feb] 
*حال باید پرسید...  [2014 Jan] 
*از سلطه افکنی تا سلطه ستیزی  [2014 Jan] 
* قرآن، دین، قدرت، ما و آنها ؟  [2014 Jan] 
*تأملی چند در باره حکومت اسلامی و رهایی از آن  [2014 Jan] 
*بمناسبت اربعین: امامت یا خلافت؟ کدام حاکم است بر ما؟  [2013 Dec] 
*مماشات با دین بس!   [2013 Dec] 
*اسلام دین بیگانه با انسان  [2013 Dec] 
*فساد از اسلام بر میخیزد یا از قدرت؟   [2013 Dec] 
*مرگ بر غنی سازی هسته ای   [2013 Nov] 
*دیپلماسی ولایت و دفن حقوق بشر  [2013 Nov] 
*عاشورای 88، عاشورای حرمت شکن و اسطوره برانداز  [2013 Nov] 
*از سلطه ستیزی تا دریوزگی  [2013 Nov] 
*بنگر، خداوند غرقه در خون است!  [2013 Nov] 
*باید رستم را فرا خواند  [2013 Nov] 
*خلع دین از حکومت  [2013 Oct] 
*مرگ بر آمریکا: رمز مقاومت مردم یا رمز بقای حکومت ارتجاع؟  [2013 Oct] 
*ستیز با شیطان بزرگ ستیز است با آزادی  [2013 Oct] 
*الله اکبر: دین یا سیاست؟  [2013 Oct] 
*طبل توخالی  [2013 Sep] 
*«نرمش قهرمانانه» یا حرکت مذبوحانه؟  [2013 Sep] 
*حرمت شکنی روحانیت   [2013 Sep] 
*زایش خدا: نفی انسان و آزادی  [2013 Sep] 
*گره هسته ای، وسیله است نه هدف، دینی ست نه سیاسی  [2013 Aug] 
*گفتمان اعتدال و آشتی اسلام با جهان سکولار!  [2013 Aug] 
*رمز و راز وزارت: شایستگی و لیاقت یا تسلیم و اطاعت از ولایت؟  [2013 Aug] 
*بوی فریبکاری به مشام میرسد  [2013 Aug] 
*تا ولایت هست، سیه روزی و تیره بختی هم هست  [2013 Aug] 
*گفتمان ولایت: وارونگی حقایق و بهانه جویی های احمقانه  [2013 Jul] 
*تیشه بر ریشه فقاهت، تیشه بر بنیان قدرت است  [2013 Jul] 
*آبادی بدون ویرانی؟ نه حقیقت، نه آزادی  [2013 Jul] 
*رمضان: بیداری وجدان و یا وجدان فرمانبر؟  [2013 Jul] 
*از خداوند خامنه ای ست که بوی گند برمیخیزد  [2013 Jun] 
*رئیس جمهور منتخب: باز تاب اراده ولایت و یا تبلور اراده ملت؟  [2013 Jun] 
*انتخابات و یا آفرینش حماسه سیاسی؟  [2013 Jun] 
*گفتمان ولایت، گفتمان تحقیر و توهین به ملت  [2013 Jun] 
*گفتمان انتخابات  و یا گفتمان فرمانروایی و فرمانبری؟ [2013 May] 
*دلشوره انتخابات  [2013 May] 
*صداقت هرگز نه از دین برخیزد و نه از قدرت گفتگویی با آقای هاشمی رفسنجانی [2013 May] 
*کارنامه ولایت و یا ریاست جمهوری؟  [2013 May] 
*رمز رهایی از دیکتاتوری  [2013 Apr] 
*احکام شریعت لغو و قیامت اعلام کنید  [2013 Apr] 
*دعوت به امام عج و ظهور دجال  [2013 Apr] 
*بازی هسته‌ای و اسطوره جهاد و شهادت  [2013 Apr] 
*جنگ عدالت با آزادی   [2013 Apr] 
*سکولاریسم از ستیز با دین گذر میکند  [2013 Mar] 
*هفت سین، بدون دال بیگانه: سال نو، دین نو  [2013 Mar] 
*ظهور امام چهاردهم  [2013 Mar] 
*الله، خدای یکتا و یگانه مرد است و مردانه میاندیش بمناسبت هشتم مارس، روز جهانی زن [2013 Mar] 
*قدسی سازی خشونت، رمز بقای نظام ولایت  [2013 Mar] 
*اسلام دین بیگانه با انسان   [2013 Feb] 
*آقای رئیس جمهور  [2013 Feb] 
*دین را باید بدادگاه بکشانیم  [2013 Feb] 
*حکومت راهزنان و غارتگران  [2013 Feb] 
*کدام انتخابات؟ چه قانونی؟  [2013 Feb] 
*یورش به دفاتر روزنامه ها و زور گیری روزنامه نگاران  [2013 Feb] 
*حاکم یا محکوم، کدامیک زور گیر است؟  [2013 Jan] 
*نظام ولایت، نظام قانون گریز و قانون شکن  [2013 Jan] 
*تاج شاهی بر سر خداوند خامنه‌ای  [2013 Jan] 
*دین و یا قدرت، کدامیک دشمن ملت ایران است ؟  [2013 Jan] 
*نظام ولایت، نظام فریب و خیانت  [2012 Dec] 
*از حجره و حوزه، تا کاخ نشینی و فرمانروایی  [2012 Dec] 
*حکومت اسلامی، حکومت فریبکاران  [2012 Dec] 
*عاشورای 88، عاشورای حرمت شکن و اسطوره برانداز  [2012 Dec] 
*عاشورا : از تحمیق تا تطمیع و از امام تا یزید  [2012 Dec] 
*پیام عاشورا: کین خواهی و خشونت، تسلیم و اطاعت   [2012 Nov] 
*عاشورا و اسطوره سازان حرفه ای  [2012 Nov] 
*دو معضل نیروی های انتظامی: بر خورد با ماهواره ها و بد حجابی  [2012 Nov] 
*براندازی دین تازیان بومی : خوش خیالی و یا واقع بینی؟  [2012 Nov] 
*مسئول تحریمات: دشمنی با اسلام یا غنی سازی هسته ای؟  [2012 Oct] 
*براندازی نظام ولایت از براندازی فقاهت، مظهر دین میگذرد  [2012 Oct] 
*جهاد و شهادت جنایت است و در خصومت با انسانیت  [2012 Oct] 
*حرف قرآن، حرف قدرت است  [2012 Oct] 
*پیش بسوی انسان و آزادی   [2012 Oct] 
*چشم بند ان ، کاریکاتور ی که مقدس را موهن ساخت   [2012 Sep] 
* ما عاشق امامان خود هستیم!  [2012 Sep] 
*از دینداری تا غیرتمداری  [2012 Sep] 
*کدام بحران؟  [2012 Sep] 
*بازگشت دوران تازیان مهاجم  [2012 Sep] 
* بحساب دین یا بحساب ملت  [2012 Sep] 
*حکومت اسلامی، بازنده ی بزرگ در اجلاس جنبش عدم تعهد.   [2012 Sep] 
*ولایت جلوه ی الله  [2012 Aug] 
*الله، بازیگر اصلی  [2012 Aug] 
*بوی گند ارشاد  [2012 Aug] 
*براندازی ولایت از رهایی از یو غ الله میگذرد.   [2012 Aug] 
*کهریزک: مجازات مبارزین راه آزادی   [2012 Aug] 
*کهریزک: مجازات مبارزین راه آزادی  [2012 Aug] 
*از کدام دین است که سخن میرانید؟  [2012 Aug] 
*حکومت ولایت، حکومت الله ست  [2012 Jul] 
*چرا باید با نام الله آغاز کنیم؟  [2012 Jul] 
*روحانیت دشمن ملت  [2012 Jul] 
*الله و جدایی جنسیت ها  [2012 Jul] 
*اسلام: دین فرمانروایی و فرمانبری  [2012 Jul] 
*خمینی الله را کشته است  [2012 Jun] 
*حجاب در ستیز و خصومت با عفاف   [2009 Jan]