زنده باد کفر
فیروز نجومی
تردید نباید داشت که ما در سرزمینی "مقدس" زندگی میکنیم که حاکمان بر آن مقدس اند. زیرا که در مدارس مقدس درس تقدس خوانده و آموزش تقدس دیده و آموزگار تقدس گردیده اند. تقدس، از آگاهی بعلم و دانش بزبان مقدسی که آنرا بیان میکند بر میخیزد. بعضا، به رفیعترین مرتبه تقدس صعود کنند و "مرجع" شوند، مرجع تقدس، مرجعی که از آنان تقدس به "تقلید" فرا میگیرند. "مراجع تقلید،" که تبلور تقدس اند، جزء آن انگشمارانی هستند که نه مرتکب گناهی شده اند و نه خطایی از آنان سر زده است، پاک هستند و پارسا. هیچ "حرام" و "مکروه" و "نجاستی" دامن مطهرشان را هرگز آلوده نکند. آنها نه به حرامی به شیئی و یا چشمان دلربای انسانی منیکرند، نه دهان به حرامی بگشایند. نه کذب از دهانشان خروج یابد و نه حقایق را واروانه نمایند، مگر آنکه "مصلحتی" در کار باشد. مضاف براین مبرا از تبعیض و نا برابری و بی عدالتی اند. آنها عاشقان دلسوخته بینوایان، ناتوانان و نادانانند. در بدست آوردن دل آنان از هیچ دریع نکنند، در دلشان نور امید میتابانند و بذر بیم و هراس میکارند. مقدسین حاکم نه به این دنیا دل می بندند و نه زرق و برق آن. "غنیمت " است که حلال است و از تقدس بر میخیزد. غارت های بزرگ و اختلاس های میلیاردی، قطعا غنیمت اند.
حاکمان مقدس، پیوسته به آخرت میاندیشیند نه به جهانی که فانی ست، نه جهانی که هیچ چیز در آن پایدار نیست، "لذت" بویژه لذت تنی را را چندان نفی نکنند ولی "لذتجویی" را مذموم و فاسد کننده میانگارند، چون به "اباحیگری" و "ولنگاری" و "بی بند باری" و "عصیان" میانجامد. در کل میتوان گفت که مقدسین با آنچه در حال تغییر و گذار است، ذاتا در ستیز و خصومت اند. روشن است که هیچ چیز از زمان تغییر پذیرتر نیست. زمان است که زنجیز اسارت، فرمانبری و اطاعت را از دست و پای و ذهن انسان میگسلد و او را همچون پرنده ای آزاد در فضای بیکران پرواز میدهد. مقدسین بچیزی عشق میورزند که بوده اند که در سپهر زمان نه شده اند و نه میشوند. آنها عاشق داده شده ها هستند، نه آنچه بوی و عطر تازه را میدهد. آنها دلداده اخرت اند و مشتاق بازگشت بگذشته اند، نه چشم براه آینده.
این بدان معناست که در چه جامعه ای با چه مشخصات اقتصادی و سیاسی زندگی میکنیم، یا جامعه ما به چه "مرحله ای" از تکامل مادی و رشد نیروهای تولیدی در صنعت و سرمایه داری رسیده و دارای چه نوعی از نظام سیاسی هستیم، چندان دیگر مهم نیست. آنچه دارای اهمیت است آن است که جامعه تحت حکومت مقدسین به چه مرحله ای از تقدس رسیده است. یعنی که از زمان روی کار آمدن مقدسین، جامعه ما پیوسته بسوی تقدس به پیش رانده است. طبیعی ست که تیره بختی و سیه روزی ای که هم اکنون بر جامعه ما سلطه افکند است، از حرکت جامعه بسوی تقدس و تقدس گرایی، انجامیده است. بعنوان مثال آیا میتوان گفت "حجاب احباری" جدایی جنسیت، نشان برجسته ی تقدس در جامعه نیست. آیا میتوان گفت نظام دادگری ما بر اساس اجرای مراسم مقدس "قصاص،" "سنگسار" و قطع اجزای بدن انسان ، بدارکشیدن مجرم با طناب شریعت، زدن "حد" و یا "شلاق" سازمان نیافته و از تقدس و دفاع از آن بر نخاسته است. حال اکر به هر عرصه ای در جامعه بنگری از نیروهای ارشادی و انتظامی و امنیتی، فرهنگی و هنری گرفته تا دانشگاه ها و مدارس و شبکه های اینترنتی، همه بگونه ای سازمان یافته است که بیش از هر چیز بازتاب تقدس بوده و در خدمت حفظ تقدس در جامعه بحرکت در آید. مثلا کدام کلام ممکن است بزبان رانده شود و یا کدام کتاب و یا نامه و سندی باز شود بدون ذکر مقدس الله؟
حال اگر بر جامعه ما تقدس سلطه افکنده است، تقدسی که مظهر آن آیت الله های مقدس هستند و بر زشترین، شریرترین و جنایتبارترین رفتار و گفتار خود لباس تقدس میپوشانند، "چه باید کرد؟" آیا باید همچون لنین به نیروی کارگری دل ببندیم و بر دوش آنها نظام "دیکتاتوری برولتاریا" و یا نظام "گولاک ها" را بنیاد نهیم. اگر استالین برای حفظ "کمونیسم" نزدیک بیک سوم مردم شوروی را به اردوگاههای کار اجباری فرستاد، مقدسین حاکم بر ما تمامی جامعه را به گولاک تبدیل کرده اند. اگر لنین بر نیروی کارگری بقدرت رسید که به منافع طبقاتی خود آگاهی داشتند، پیروان او امروز در سر زمین مقدس ایران بر نیروی کارگری باید نظام تقدس را واژگون نماید که خود بآن تقدس ایمان دارد.
اکنون زمان آن فرا رسیده است که در نقال را از چهره کریه تقدس برگیریم. در انقلاب 1375، گرایش ها، مکتب ها و ایدئولوژی ها قرن بیستمی که خواهان پیشرفت نظام اقتصادی بودند و بر قراری دیکتاتوری پرولتاریا، و هر دسته و گروه و یا سازمانی به شیوه ای خاص خود قصد رسیدن به هدف را داشتند، از جمله شیوه مبارزه قهر آمیز "خلق" علیه "امپریالیسم" جهانی برهبری حزب توده و چریک های اکثریت فدایی خلق، با تقدس به مماشات برخاسته و به تف لیسان ولایت پیوستند بلکه بقدرت برسند. گرایشهای لیبرال و دمکراسی خواهی زودتر از حزب توده و چریکهای متحدش، بی اعتبار گردیده و احزاب و سازمانهایشان تار و مار گشت.
بنابراین، تاریخ کوتاه انقلاب به تجربه به آیندگان آموخته است که به گرایش ها و شیوه های مبارزه که در قرن بیستم بوقوع پیوست، دیگر نمیتوان امید بست. امروز تضاد اصلی در جامعه ما تصاد تقدس است و آنچه که نافی آن است و آن نیز "کفر" است. چه در یک جامعه دینی، تضاد بین غنی و فقیر، کارگر و سرمایه دار و یا دهقان و ارباب نیست.
اگر نیک بنگری، سرمایه های کلان تحت انحصار "قدرتمداران ولایتمدار" و نهادهای مختلف دین و قدرت، که مظهر آن آیت الله های مقدس و پیروان آنان دانشگاهیان و کارشناسان و تکنوکرات ها و بروکراتها هستند، قرار گرفته است. یعنی که کسانی که در اکثر مواقع تقدس در وسط پیشانی شان نقش بسته است. نماد این قشر از جامعه که ظاهرا دل به دین باخته اند و قناعت و ژنده پوشی پیشه کرده و "ذاتا" اشراف ستیزاند، رئیس جمهور سابق محمود احمدی نژاد بود که به پاک دستی معروف بود، اما، خزانه ای که رئیس دولت جدید، حجت الاسلام روحانی خود یکی طلبه هایی است که بمراتب بلند تقدس رسیده است و گاهی تقدس خدا خامنه ای، رهبر معظم مقدسین را نیز به چالش میکشد. اما، حتی در زمانیکه بمناسبت پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری دور دوازدهم، سخن میگفت، از مجیزگویی حضرت ولایت، مظهر تقدس، دست بر نداشت. چرا که رای ولی فقیه، به طلبه ای بود که در قساوت در راه دفاع از وحدت الله خون هزارن هزار جوان را بدلیل کفر، بر زمین ریخته و به مرحله ی رفیعی از تقدس رسیده بود.
در چنین شرایطی چه چیزی میتواند سلطه تقدس را به چالش بکشد؟ گرایشهای قرن بیستمی اعتبار خود را از دست دادند بآن دلیل که از روی در روی قرار گرفتن با تقدس خود داری کردند، چرا که از "کفر" هراس بدل داشتند و از اینکه "کافر " نامیده شوند حداقل در نزد "توده ها " احساس شرمندگی میکردند. ولی امروز پس گذشت نزدیک به چهار دهه تنها کفر است که تقدس حاکم را به چالش میکشد آنهم بطور روز مره توسط نسلی که در دامن تقدس پرورش یافته اند. کافر است که در برابر مومن قرار میگیرد. در زمانیکه از تقدس بوی گند بر میخیزد، از کفر، تردید مدار که بوی مست کننده "مشک" میآید. چرا که از تقدس است که بوی خشونت و بیرحمی و انتقام ستانی برمیخزد نه از کفر. از کفر است که آزادی بر میخیزد و شجاعت گفتن آنچه نباید گفت و کردن آنچه نباید کرد. پس از 38 سال تقدس ما را در تاریکی، در محرومیت، در محدودیت زندانی کرده است، اما، کفر هرگز بعقب رانده نشده است. راه رهایی از این زندان زدن به طبل شادی است و گرفتن جشن و سرور برای زندگی. کفر نه است به جهاد و شهادت. کفر نه است به تقدس، چون تقدس چیزی نیست مگر فریب و ریاکاری. مگر کفر رقص و آوز نیست، مگر کفر بی حجابی و نمایندن هدایای طبیعی، برجستگی ها و برآمدگی های تن زن نیست؟ این نگارنده زن نیست اما کافراست. آیا زمان تک خدایی ارثی بپایان نرسیده است؟ چاره من چیست اگر بچندین خدا ایمان دارم از جمله بخدای زیبایی و خدای عشق و خدای مهربانی و به خدای آزادی. چاره من چیست اگر از تک خدایی بیزارم. آری، برای رهایی از اسارت و بندگی در دست تقدس باید هراس بخود راه ندهیم و بدامن کفر پناه ببریم. زنده باد کفر.
فیروز نجومی
Firoz Nodjomi
https://firoznodjomi.blogspot.com
منبع:پژواک ایران