شرکتِ همزمان مخالفان سیاسی در یک مراسم، با مخالف سیاسی خود چگونه برخورد کنیم؟

حنیف حیدرنژاد- در مراسم هفتم خسرو علیکردی در مشهد عده ای به طرفداری از رضا پهلوی شعار می دادند. به وضوح می شد دید که اکثریت شعار دهندگان، از این طیف بودند. نرگس محمدی و سپیده قلیان نیز در این مراسم شرکت کرده و قصد سخنرانی داشتند. برخی ویدئوها از تجمع اعتراضی مشهد نشان می دهند که عده ای نرگس محمدی را هو کرده و زمانی که سپیده قلیان در کنار او قرار دارد و تلاش می کند سخنرانی کند، با شعار «مرگ بر سه مفسد- ملا، چپی، مجاهد»، مانع سخنرانی هر دوی آنها می شوند. این امکان وجود دارد که بهم زدن سخنرانی نرگس محمدی و حمله به او و سپیده قلیان کار افراد حکومت باشد. همانطور که سایبری های حکومت در فضای مجازی فعال هستند، می توانند در میدانِ اعتراضات نیز حاضر شده و به اختلافات دامن بزنند. زمانی که رژیم ببیند نمی تواند جلوی اعتراض مردم را بگیرد، بهترین روش برای بی اثرکردن آن، ایجاد تفرقه و چند دستگی است. هر چقدر مبارزه مردم ایران بر علیه رژیم حاکم جدی تر شود، امکان توسل رژیم به چنین روش هائی نیز بیشتر می شود.

تا آنجا که به مبارزه با جمهوری اسلامی بر می گردد، مخالفان رژیم باید از تجمع و همراهی افراد و نیروهای سیاسی با گرایشات مختلف استقبال کنند. در مراسم غیرحزبی، این امری طبیعی است که افراد یا گروه های مختلف که ممکن است همدیگر را قبول نداشته یا حتی مخالف هم باشند، در کنار هم قرار بگیرند. اما جدا از نقش و تلاش رژیم برای ایجاد چند دستگی و دامن زدن به اختلافات، پرسشی که ما مخالفان جمهوری اسلامی باید به آن پاسخ دهیم این است: در مراسمی که مخالفان فکری- سیاسی ما حضور دارند، با سخنرانی که با او مخالفیم چگونه باید برخورد کنیم؟

رضا پهلوی با احترام با مخالفان سیاسی خود رفتار کرده و به عنوان فردی که جایگاه رهبری اش را فرا حزبی، فرا جناحی و فرا مسلکی می داند، تلاش می کند بیشترین وحدت را در بین مردم ایجاد کند. او همواره مردم را فرا می خواند که در دوران گذار، با تمام قوا روی مبارزه با جمهوری اسلامی متمرکز بمانند.

اگر برنامه یک مراسم غیر حزبی است و برگزار کننده ی مراسم، سخنرانانی با گرایشات مختلف سیاسی را دعوت کرده، باید به خواست برگزار کننده احترام گذاشت. نباید به سخنرانی که با او مخالفیم حمله کنیم. می توانیم با سکوت به او پشت کنیم یا می توانیم با نشان دادن انگشت شصت خود- رو به پائین، نشان دهیم که او را رد کرده و قبول نداریم. اما حمله و فحاشی و شعار «مرگ بر ...»؛ دور از رفتارهای دموکراتیک بوده، به اختلافات دامن زده و فقط می تواند به سود جمهوری اسلامی باشد.

تصور کنید در یک جمع هزار نفره، یا ده هزار نفره، یکی می خواهد سخنرانی کند و 900 نفر یا 9000 نفر از آن جمع به او پشت کرده اند، این بهترین و متمدنانه ترین روش مخالفت با آن شخص بوده و به خوبی به هر ناظر بیرونی نشان می دهد که آن فرد از حمایت اکثریت برخوردار نیست.

برای عبور واقعی و همه جانبه از جمهوری اسلامی و برای ساختن یک ایران دموکراتیک، باید از تکرار روش های خشونت بار و چماقدارانه بر علیه همدیگر پرهیز کنیم. باید با مخالف سیاسی خود به دور از هیجان زدگی، به دور از تنفر و انتقام گیری برخورد کنیم و مخالفت خود را با روش هائی نشان دهیم که به نفع جمهوری اسلامی نباشد.

بعد از جمهوری اسلامی نیز این یک چالش بزرگ است که چگونه باید با مخالفان سیاسی- فکری- عقیدتی خود برخورد کنیم. این را باید از همین الان تمرین کنیم. یک چیز مشخص است؛ نباید به روش های افراطگرایانه که با زور و خشونت و تهدید کردن و اتهام زنی و «مرگ بر ...»، شناخته می شوند، میدان داد یا از آن حمایت کرد. بجای آن، می توانیم با روش های مسالمت آمیز و ابتکاری، مانند پشت کردن به سخنران یا هر ابتکار دموکراتیک دیگر، مخالفت خود را نشان دهیم.

منبع:پژواک ایران