روز یکشنبه 18 ژولای 2010 ، 60 کیلومتر از اتوبان  A40 حدفاصل شهر دویزبورگ تا دورتموند در "روهر گبیت" در ایالت نورد راین وستفالن آلمان بسته شد تا  3 میلیون نفر از شهروندان به اتوبان ریخته و "بزرگترین تئاتر خیابانی" را به نمایش بگذارند.

شهر "اسن" به نمایندگی از "روهر گبیت- Ruhrgebiet" به عنوان پایتخت فرهنگی اروپا برای سال 2010 معرفی شده است. منطقه "روهر گبیت" با  بیش از 6.5 میلیون جمعیت متراکم ترین منطقه مسکونی در آلمان به شمار میاید. بیش از 50 شهر بزرگ و کوچک در این منطقه با فواصل کوتاه به هم چسبیده اند. این منطقه قلب اقتصاد صنعتی آلمان، بویژه در زمینه استخراج ذغال سنگ و کارخانه های ذوب فلز بوده است. در نیم قرن گذشته این منطقه مرکز جذب بیشترین مهاجرین از کشورهای مختلف بوده است. در یک دهه گذشته اما، با فروکش کردن استخراج ذغال سنگ و به تبع آن تعطیلی کارخانه های مختلف، بافت اقتصادی و ترکیب جمعیتی "روهر گبیت" نیز دستخوش تغییر شد. برخی از شهرهای این منطقه اکنون جز فقیر ترین شهرها در غرب آلمان به شمار رفته و میزان بیکاری در آنها بسیار بالاست. برخی از شهرهای این منطقه نیز با مهاجرت معکوس نیروهای انسانی خود به مناطق دیگر مواجه بوده اند. بسیاری از کارشناسان این وضعیت را آغاز پایان این منطقه سرزنده قلمداد می کردند. همه این سختی ها اما، باعث نشد تا این منطقه و مردم ساکن در آن تسلیم شوند، بلکه با جایگزینی روشهای جدید در امر اقتصاد، برای ادامه زندگی خود افق های جدیدی را نشانه گرفتند. تنوع و درهم آمیختگی فرهنگ ها و ملیت ها در این منطقه نه یک نقطه ضعف، بلکه به عامل مثبتی تبدیل شد تا همه خود را "صاحب خانه" تلقی کرده و برای پیشرفت زندگی در کنار هم باشند. روحیه همبستگی در بین مردم این منطقه بسیار بالا و میزان باز بودن و آمادگی آنها برای جذب اندیشه های نو نیز قابل توجه است. این ها همه از جمله دلایلی بود تا این منطقه و تغییر و تحول فرهنگی آن از آنچه بوده، به آنچه که در حال شدن است، دلایلی شوند تا به عنوان پایتخت فرهنگی اروپا برای سال 2010 انتخاب گردد.

برای سال 2010 در این منطقه برنامه های متنوعی در نظر گرفته شده تا در آن جلوه ها و چهر های مختلف "روهر گبیت" به نمایش گذاشته شود. سازماندهندگان پروژه "Still-Leben" از یک سال قبل طرح بی سابقه ای را پیشنهاد کردند. آنها با تاکید بر بهم پیوستگی "روهرگبیت" تصمیم گرفتند تا اتوبان A40، یعنی شاهرگ ارتباطی ای که مهمترین شهرهای این منطقه را به هم متصل کرده است، برای  یک روز کامل از رفت و آمد خودروها آزاد کنند تا مردم و فرهنگ های مختلف این منطقه فرصتی یابند تا در این اتوبان خود را نمایش دهند.

از ساعت 21 شب، شنبه شب 17 ژولای 60 کیلومتر از این اتوبان، حد فاصل شهر دویزبورگ تا دورتموند و تمامی ورودی های منتهی به آن مسدود شدند. کار غول آسای آماده سازی آعاز شد. اتوبان بلوک بندی شد و هر بلوک با کیلوتر آن با تابلوئی جداگانه  مشخص گردید. 20.000 میز و نیمکت در این مسیر قرار داده شد. در فواصل 500 متری ماشین های یخچال دار برای فروش نوشیدنی قرار داده شد. در همین فواصل توالت های سیار تعبیه شد. در هر چند کیلومتر ماشین های آمبولانس برای امداد رسانی احتمالی پارک شدند. بر سر چهار راه های مختلف افراد دادوطلب برای کنترل رفت و آمد به کمک گرفته شدند. و...

بیش از 12.000 نفر نیروی کمکی در این روز به خدمت گرفته شدند تا این مسیر از ساعت 11 صبح روز 18 ژولای تا ساعت 17.00 همین روز آزاد شود. ارزیابی اولیه سازماندهندگان این بود که تا حدود 1 میلیون نفر در این مسیر و برنامه های آن شرکت خواهند کرد. هوای خوب و آفتابی و علاقه مردم به مشارکت در این پروژه کمک کرد تا در پایان این شب سازماندهندگان رقم شرکت کنندگان را بسیار بالاتر از حد انتظار، یعنی 3 میلیون نفر اعلام کنند.

همه این ها برای چه بود؟ یک سال کار و برنامه ریزی و سازماندهی، هزینه کردن میلیون ها یورو ، به کار گرفتن هزاران نیروی تخصصی و داوطلب  و.. برای چه؟ برای اینکه مردم بتوانند 6 ساعت در آرامش در اتوبان قدم زده، همدیگر را بینند، به هم لبخند بزنند، بخندند، شاد باشند، همدیگر را ببوسند، دیگران و فرهنگ های دیگر را بیشتر بشناسند و بالاخره برای آنکه از زنده بودن و زندگی کردن شاد باشند و لذت ببرند.

اما از دید رژیم جمهوری اسلامی و با معیارهای این رژیم این 3 میلیون مردمی که امروز به اتوبان ریختند با آن "سر و وضع و ریخت و قیافه" و با آن " ادا و اطوار ها" و موزیک و رقص و ...  "اراذل و اوباش و از مصادیق آشکار فسق و فجور" به شمار میایند. در حالی که در ایران رژیم جمهوری اسلامی هر روز هر چه بیشتر آزادی و شادی و حق زندگی را از مردم می گیرد و در حالی که هر روز بیشتر و بیشتر در امور خصوصی و پوشش و حتی مد موی جوانان دخالت می کند و در حالی که این رژیم اساسا برای انسان ارزشی قائل نیست و کف جاده را به مکانی برای رد شدن با ماشین از روی مردم تبدیل می کند، آری، در چنین زمانی حکومت و سیستم دیگری در آلمان، یک سال تلاش می کند تا شش ساعت مردمش شادباشند. آنهم مردمی که 15 تا 20 درصد آنرا مهاجرین و مهاجر تباران تشکیل میدهند.

عکس های زیر خود بسیار گویا هستند.

حنیف حیدر نژاد

سایت انتگراسیون، 18.07.2010   

دریای جمعیت در اتوبان؛ ساعت 12.30

زندگی کردنت رو دوست داشته باش!

من هم اینجا بودم!

گروه موزیک در یکی از ایستگاه های خط ویژه  قطار که از وسط اتوبان رد می شود

بیت هزار میز ونیمکت برای استراحت مردم

آرم مخصوص "روهرگبیت" پتیتخت فرهنگی اروپا 2010

تابلو بلوک بندی کردن بر اساس کیلومتر

آمبولانس آماده خدمت

در حاشیه یکی از ورودی های به اتوبان

کاری زیبا بر روی دیوارهای کنار اتوبان در زمانی کوتاه

پلیس در خدمت آرامش و امنیت مردم!

یک لحظه به یاد ماندنی که باید ثبتش کرد!

بر دوش یار و برای ثبت در تاریخ!

بوسه ای عاشقانه و به یادماندنی