وعده توقف اعدامها به مدت شش ماه و بررسی مجدد پروندهها از سوی حکومت تا همین حد یک عقبنشینی آشکار است. اما به این حکومت و هیچ قول و قرارش نمیتوان اعتماد کرد. آنها در پی آنند که این موج اعتراضات را از سر بگذرانند، سپس با جدا کردن زندانیان و یکسری اقدامات، دوباره اعدام ایندسته از زندانیان را ادامه میدهند.
از این عقبنشینی هرچند فریبکارانهی حکومت میتوان آموخت که مقاومت بیرون و درون زندان و همبستگی و روشنگری در سطح کشور و جهان میتواند رژیم را به امتیاز دادن وادار کند.
هرچند این عقبنشینی ریاکارانه باشد، مهم اینست که علنی شده و رژیم در صورت نقض آن بیشتر بیاعتبار شده و مقاومت آینده زندانیان و خانوادههایشان و همبستگی مردم با آنها محکمتر از قبل ادامه خواهد یافت.
یکی از مشخصههای مهم اعتراضات سالهای اخیر در ارتباط با اعدام این است که این خواسته فقط محدود به اعتراض به اعدام زندانیان سیاسی نبوده، بلکه همه زندانیان، از جمله زندانیانی را که مرتکب جنایت شدهاند نیز شامل میشود (هرچند در مورد همین دسته از زندانیان باید تاکید کرد که آنها نیز از دادرسی عادلانه برخوردار نبوده و مشخص نیست احکام صادره در ارتباط با مجرم بودن آنها تا کجا درست میباشد).
همگانی شدن اعتراض به حکم اعدام نشانه آن است که مفهوم «حق حیات» و «کرامت انسانی» در جامعه بطور گستردهتری جا افتاده است. همچنین مشخص میشود که انتشار و بازنشر اخبار نقض حقوق بشر در شبکههای اجتماعی در عقبنشینی رژیم تاثیرگذار است. انتشار ویدئوهای کوتاه از درون زندان و ویدئوی بیانیه پایان اعتصاب غذا که توسط یکی از زندانیان قرائت شد، هرچند برای آنانی که فیلم گرفته و انتشار دادند خطر به همراه دارد، اما در برانگیختن حس همبستگی مردم با آنها بسیار موثر بود.
نهادهای مختلف حکومتی پیوسته تلاش دارند نشان دهند که نسبت به فشار افکار عمومی و شبکههای اجتماعی بیتفاوت بوده و کارِ خودشان را انجام میدهند، اما در عمل مشخص شده که واقعیت چیز دیگریست و حکومت در هراس از بهم متصل شدن اعتراضات پراکنده و از دست دادن کنترل وضعیت، خود را ناچار به عقبنشینیهای تاکتیکی میبیند.
این عقبنشینی حکومت به دیگر اقشار مردم که اعتراض میکنند روحیه خواهد داد. آنها امیدوار شده و میبینند با مقاومت و پایداری و با همبستگی میتوان به موفقیتهای کوچک رسید. همین میتواند آغازگر موفقیتهای بزرگتر شود.
گروههای مختلف اجتماعی مانند بازنشستگان، معلمان، پرستاران، دانشجویان، رانندگان کامیون، کارگران صنایع، کشاورزان، بازاریان و… که جدا جدا برای خواستها و حقوق صنفی خود اعتراض میکنند باید بدانند برای آنکه همبستگی دیگر اقشار را با خود داشته باشند، لازم است تا در کنار شعارهای خاص مربوط به مشکلاتشان، خواستههای عمومیتر را که همه اقشار را بهم نزدیک میکند نیز فریاد بزنند. از جمله این خواستهها «آزادی زندانیان سیاسی»، «آزادی معترضین دستگیر شده»، «بازگشت به کار معترضین اخراج شده» و «لغو کامل حکم اعدام» است. این خواسته در طی اعتراضات اخیر به درستی در شعار«نه به اعدام» تجلی یافت و خود را به خوبی تثبیت کرده است.
با همبستگی متقابل، اقشار مختلف مردم خواهند دید که تنها نیستند و قدرت خود در عقب نشاندن حکومت و دستگاههای سرکوبگرش را به چشم خود خواهند دید. تا زمانی که بشود با همبستگی ملی، تمامیت حکومت را به تسلیم و عقبنشینی مجبور کرده و گذار کامل از آن را رقم زد.