غزل.

اسماعیل وفا یغمائی

بی کُله مانده سر کعبه و واتیکان هم

بوسه ده گرچه لبت خانه ی صدها کروناست

تا فنا گردم وتن وانهم و هم جان هم

*****

بی کُله مانده سر کعبه و واتیکان هم

کو؟ کجا؟ معجز انجیل، و یا قرآن هم

کو خدائی؟ که «ابابیل» فرستاد و کشید

بیضه ی «ابرهه »و همره آن تنبان هم

نوح کو تا فکند کشتی خود را بر آب

وندر آن جای دهد جانور و، انسان هم

قصه ی نیل و براهیم که گفتند چه بود

گویا راست نبودست !هم این هم آن هم

این همه معجزه  گویا که همه بود دروغ

آن همه روضه و چسناله ابا افغان هم

آن همه سید و آخوند و امام و ملا

وین همه معجزه ی روشن و هم پنهان هم

کو ؟ کجا رفت؟ که نک بیضه ی آلاه عزیز

اشکارا شده از وحشت و، آویزان هم

پیش شق الذکر حضرت ویروس ببین

گشته شق القمر، وحشتزده و لرزان هم

خلق مینالد و میمیرد بر اوج فلک

غیرتی نیست نه رد شرف و وجدان هم

جای این حضرت ،بایست بسی سجده نمود

پیش بوزینه و همراش اورانگ اوتان هم

گیرم این خانه ما از کرونا شد ویران

خاک برفرق خدا- خانه  و آن یزدان هم

که جناب کرونا آمد و ریدن فرمود

هم بر آن خانه وهم فرق  سرایشان هم

این همه گفتم  تا نیک بدانیم که هست

با خرد درد شود روشن و هم درمان هم

دست در دست گذاریم   که تا  این کرونا

طی کند عرصه ی آغاز سپس پایان هم

درد با معجزه درمان شود با دانش

میرسد معجزه وآن طالع نورافشان هم

باور من ولی ای معجز من بوسه توست

که بود درد من داروی این بحران هم

ناز من نازک من نقل و نبات و گل من

اصل من وصل من و دوری من هجران هم

روی لبهای تو آتشکده ی دیر مغان

نیزتفتان به فراخای بلوچستان هم

بوسه ده گرچه لبت خانه ی صدها کروناست

تا فنا گردم وتن وانهم و هم جان هم

اسماعیل وفا یغمائی شانزده مارس2020

منبع:پژواک ایران